บทที่ 68

เมลานีตื่นขึ้นเพราะเสียงหัวเราะที่คุ้นเคย กะพริบตาเพื่อปรับให้ชินกับความสว่าง ก็เห็นลูกสาวร่างจ้ำม่ำกำลังกระโดดโลดเต้นโดยมีกริชที่ยกนิ้วชี้แตะไปที่ริมฝีปาก ทำเสียง “ชู่” เบา ๆ เพื่อบอกให้ลูกสาวเงียบเสียงก่อน แต่เพราะหน้าตาเขาคงตลกพิลึก หนูพายเลยยิ่งหวีดเสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นไปอีก ทำเอาคุณพ่อมือใหม่ทำตัวไม่ถูก ได้แต่นั่งดึงทึ้งหัวตัวเองด้วยความจนใจ

ดี!...จะได้รู้ซะบ้างว่าเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนที่คอยสั่งหรือตวาดพนักงานตัวเล็ก ๆ อย่างเธอให้ทำงานงก ๆ

“ขอโทษที่ทำให้ตื่น” กริชพูดเสียงเบาพร้อมทำหน้าละห้อย เขารู้ว่าเมลานีคงเหนื่อยกับการที่ต้องคอยดูแลเลี้ยงลูกและทำทั้งงานประจำไหนตอนนี้จะหารายได้เสริมจากการทำเทียนหอมอีก

เมลานีขยับลุกขึ้นนั่ง เมื่อคืนเธอหาวิธีศึกษาเกี่ยวกับช่องทางการจัดจำหน่ายเทียนหอมจนดึกดื่น รวมถึงมีเรื่องว้าวุ่นใจจนนอนไม่หลับ ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายก็แอบมาอู้หลับกลางวันในเวลาทำงานให้ต้องขายหน้า

“หนูพายมาหาแม่สิคะ”

“ม่าย ม่าย” หนูพายยิ้มทะเล้นเหมือนจะหยอกให้แม่เล่นไล่จับ แล้วใช้ขาอ้วนป้อมพาตัวเองมานั่งบนตักกว้างของชายหนุ่ม ยกมือตบแผ่นอกของผู้เป็นพ่อเล่น จากนั้นยื่นมือออกมากำ-แบ กำ-แบ เหมือนกวักมือร้องเรียกหญิงสาวให้เข้ามาใกล้

“มะ มะ”

“มา มา” กริชเห็นลูกสาวพูดแล้วเมลานียิ้มหวานให้เลยลองเลียนแบบดูบ้าง เพียงแต่ผลลัพธ์ต่างกันลิบลับ เพราะหญิงสาวหุบยิ้มลงทันทีและทำสีหน้าเย็นชาใส่เขาแทน

กริชใจฝ่อแต่ก็เพิ่มพลังโดยก้มลงหอมศีรษะทุยของลูกสาวตัวน้อย จากนั้นยกร่างอ้วนป้อมขึ้นเพื่อเตรียมไปส่งให้เมลานีถึงที่ด้วยหวังจะเอาใจ แต่หนูน้อยยังไม่เบื่อเพื่อนเล่นคนใหม่เลยกอดคอกริชไว้ไม่ยอมปล่อยสักที

“หนูมาที่นี่กับใครคะลูก” เมลานีแปลกใจที่หนูพายขึ้นมาอยู่กับเธอที่ห้องสต็อกอะไหล่กิตติมศักดิ์ ไม่แน่ใจว่ากริชพาตัวมาหรือป้าละไมเป็นคนพามาส่งถึงที่

“มา กิด” หนูน้อยถูหน้าผากไปกับแผ่นอกกว้างของกริชด้วยกิริยาออดอ้อนออเซาะ ทำเอาผู้เป็นพ่อยิ่งโอบกระชับแน่นขึ้นด้วยหัวใจพองโต

“มากับพ่อ” ชายหนุ่มพยายามสอนในสิ่งที่ถูกต้องบ้าง แต่พอเงยหน้าขึ้นเห็นแม่ของหนูพายตาเขียวเหมือนนางยักษ์ กริชก็เปลี่ยนคำสอน “มากับกริชก็ได้ครับ”

“พาลูกมาทำไม” เมลานีไม่พอใจที่เขาเริ่มวุ่นวายกับชีวิตเธอแม่ลูกมากเกินขอบเขต การที่กริชยินดีรับผิดชอบและวิ่งเต้นเรื่องการรักษาพยาบาลลูกอย่างเต็มที่ เมลานียินดีรับ แต่ไม่ต้องการให้เขาเข้ามาข้องแวะมากกว่านี้

“ก็คิดถึง” พอรู้ว่ามีลูกสาวเป็นเด็กน้อยที่เขานึกรักใคร่เอ็นดูตั้งแต่แรกเจอ กริชก็แทบไม่อยากออกห่าง อยากอุ้ม อยากกอดและเฝ้ามองทุกอิริยาบถเพื่อทดแทนช่วงเวลาที่เขาพลาดไปในชีวิต

“คุณไม่ควรพาลูกมาในที่พลุกพล่านแบบนี้ เด็กภูมิคุ้มกันต่ำกว่าผู้ใหญ่อยู่แล้ว แล้วหนูพายก็มีโรคประจำตัว” เมลานีทำเสียงแข็งใส่กริช แต่เด็กน้อยในอ้อมแขนไม่เคยเจอความแข็งกร้าวของมารดาจึงเริ่มเบะปากร้องไห้ หันไปเกี่ยวกอดคอพ่อไว้แน่น ยื้อยุดไม่ยอมเข้าหาหญิงสาวเหมือนที่เคยเป็น

“หนูเมลอย่าขึ้นเสียงกับลูกสิ หนูพายกลัวไปหมดแล้ว” คนเป็นพ่อลูบเนื้อลูบตัว อุ้มลูกสาวขึ้นพาดบ่าเขย่าเบาๆ เป็นการปลอบโยน

“ฉันขึ้นเสียงกับคุณ” หญิงสาวเค้นเสียงลอดไรฟันแต่ไม่กล้าทำเสียงแข็งใส่อีกเหมือนกัน จนกริชต้องเผลออมยิ้ม

“นั่นแหละ พี่ก็กลัวไปหมดแล้ว” นอกจากมือจะปลอบประโลมลูกสาว สายตาของกริชก็ทำหน้าที่เว้าวอนแม่ของลูกไปด้วยจนหญิงสาวสะบัดหน้าหนีไปแบบไม่สนใจไยดี เลือกทอดสายตามองวิวเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงเรียงรายท้าทายท้องฟ้า

“แมะ แมะ” พอได้ยินเสียงลูกน้อยร้องเรียกอย่างออเซาะ แถมดวงตาของหมูน้อยก็ยังมีน้ำใส ๆ ขังอยู่เมลานีก็ใจอ่อนเหลวละลายกลายเป็นน้ำ รีบชูมือเพื่อเรียกลูกสาวเข้ามาใกล้ กริชถือโอกาสนั้นอุ้มลูกเข้ามานั่งข้าง ๆ แล้วเตรียมส่งลูกสาวให้กับมารดา หนูพายปีนรี่จากตักพ่อเข้าสู่อ้อมกอดแม่ ซุกตัวอยู่กับอกของเมลานี เอียงหน้ายิ้มหวานให้กับกริชที่มองอยู่ตาปรอย

“หิวไหมคะหนูพาย” เมลานีถามลูกสาวที่เปลี่ยนอิริยาบถจากซุกตัวอยู่กับอกเป็นยืนขึ้นบนตัก หน้าของหนูน้อยกับเธอประจันเข้าหากัน

“หิว กิง กิง” เมลานีอมยิ้ม พอพูดถึงเรื่องกินแล้วตาพราวเลยเจ้าหมูน้อยของแม่

“เดี๋ยวแม่หาขนมให้กินนะคะ แต่หนูต้องทำยังไงก่อนเอ่ย”

หนูพายยื่นปากจิ้มลิ้มสีแดงสดเข้ามาจุ๊บปากมารดาเหมือนประจบเอาใจเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เพื่อนคนใหม่ก็ได้รับอานิสงส์ไปด้วยเพราะหนูน้อยผละจากปากของเมลานีแล้วกระเด้งตัวเข้ามาจุ๊บปากของกริชอีกต่อ

มีเสียงหัวเราะสดใสของลูกสาวและเสียงหัวเราะทุ้มต่ำเจ้าเล่ห์สอดประสานกันขึ้น เมลานีถลึงตาใส่กริชเหมือนเอาเรื่อง เพียงแต่ชายหนุ่มกลับยิ้มกว้างตาพราวระยับแถมยังเลิกคิ้วยียวนกวนประสาทกลับมาอีก

“จูบทางอ้อมชัด ๆ”

“อย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าลูก”

“อายอะไรคะหนูเมล มากกว่าจูบก็ทำมาแล้ว”

เมลานีเกือบจะแว้ดใส่คนชีกอพูดจาทะลึ่งตึงตังต่อหน้าลูก แต่พอเห็นหนูพายเดินเตาะแตะเข้ามาแหงนคอมองหน้าและทำตาใสเหมือนลูกแก้วใส่ สุดท้ายเมลานีก็ทำได้แค่ยิ้มหวานกับลูกสาว

กริชกลั้นยิ้มจนตาหยี เจ้าหนูพายตัวกลมของเขาทำหน้าที่ได้ดีเสียจริง เห็นทีต้องตกรางวัลปูนบำเหน็จเป็น ‘ปูกัด’ กองโตซะแล้ว

ร่างสูงใหญ่ขยับตัวเข้ามาใกล้ลูกสาว ยื่นหน้าหอมฟอดใหญ่ จังหวะที่ถอนจมูกออก เผลอโฉบผ่านแก้มนวลของเมลานีไปอีกคน

“หอม ชื่นใจจัง”

“คุณ!”

“หิว แมะ”

กริชหัวเราะลูกสาวที่เข้ามาช่วยชีวิตเขาไว้ได้ทัน มือใหญ่ขยี้ศีรษะน้อย ๆ แล้วหย่งตัวขึ้น นิ้วสากก็ยังอุตส่าห์ลามไปเกี่ยวปอยผมของคนเป็นแม่ไปทัดหลังใบหูบาง จนเมลานีต้องหันมาถลึงตาใส่

“โอเค ๆ” กริชยกมือยอมแพ้ “เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้ลูกกิน เมลอยู่กับลูกไปก่อนนะคะ”