บทที่ 3

“อะไรนะ?” เซบาสเตียนขมวดคิ้วทันที และเขาก็รีบเข้าไปดูด้านใน

ในห้องน้ำไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงตัวหนังสือบนกำแพงที่เขียนด้วยเลือดไว้ว่า ‘มิสเตอร์ฟอร์ด แม้ว่าเราจะมีโลกแห่งความแตกต่างระหว่างสถานะของเรา แต่ฉันก็ไม่อยากแต่งงานกับคุณ ลาก่อน!'

ตัวอักษรที่เขียนด้วยเลือดนี้ดูประณีตและเฉียบคม ซึ่งเผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ ของผู้เขียน

เซบาสเตียนตะลึงกับสิ่งที่เห็น

การสืบสวนเรื่องราวของเธออาจจะไม่ถูกต้องหรือเปล่า?

ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ออกคำสั่งดังลั่น “ออกไปค้นหาด้านหลังของภูเขา เดี๋ยวนี้!”

เขาไม่สามารถปล่อยให้แม่ของเขาเสียใจก่อนที่เธอจะเสียชีวิตได้

หนามและเถาวัลย์ทุกชนิดที่สามารถพบได้ที่ด้านหลังภูเขากระชากเสื้อผ้าของซาบริน่าขาด แต่เธอทำได้เพียงจับเถาวัลย์เหล่านั้นเพื่อปีนลงมา และพยายามไม่ให้ตัวเธอเองตกลงมาตาย เธอซ่อนตัวอยู่ภายใต้เถาวัลย์อันหนาทึบ และพยายามหลบหนีจากผู้คนในตระกูลฟอร์ดที่กำลังตามหาเธอ

เธออยู่ที่นั่นจนถึงเวลาค่ำ และตะเกียดตะกายปีนป่ายไปรอบ ๆ ภูเขา

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น เธอไปที่คฤหาสน์ลินน์อีกครั้ง ลินคอล์น ลินน์และเจด ซัลลิแวนตกใจและตื่นตระหนกเมื่อเห็นซาบริน่า

“เธอ เธอหนีออกจากคุกมาได้ยังไง?” เจดถามด้วยความรู้สึกผิด

ซาบริน่าพูดอย่างเย้ยหยันตอบไปว่า “คุณลินน์คะ ฉันได้รับการปล่อยตัวหลังจากรับโทษครบแล้ว”

“เธอก็ยังไม่ควรมาที่บ้านของเรา เธอสกปรกและกลิ่นตัวเหม็นเน่ามาก! ออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ เลย!” เจดขับไล่ซาบริน่าออกจากบ้าน

ซาบริน่าไม่สนใจแม้แต่จะมองไปที่เจด เธอมองแต่ลินคอล์นแล้วถามออกไปว่า “ลุงลินน์คะ ครอบครัวของลุงน่าจะรู้ดี ว่าในตอนนั้นฉันถูกจองจำให้ติดคุกได้อย่างไรใช่ไหม? 4 วันก่อน ลุงมาเยี่ยมฉันในคุก และบอกว่าถ้าฉันไปตามที่อยู่ที่ให้ไว้ และอยู่กับผู้ชายคนนั้นหนึ่งคืน ลุงจะให้เงินฉันเพื่อช่วยแม่ของฉัน ฉันก็เลยไปอยู่กับผู้ชายคนนั้นให้แล้ว แต่แม่ของฉันก็เสียชีวิตลง”

ลินคอล์นรู้สึกผิดและพูดขึ้น “ทุกคนมีชะตากรรมของตัวเองกันทั้งนั้น! ฉันอุตส่าห์ใจดี และต้องการช่วยแม่ของเธอ แต่แม่ของเธออายุสั้นและเสียชีวิตไปก่อนเอง! เธอจะมาตำหนิฉันเพราะเรื่องนี้อย่างนั้นเหรอ?”

ซาบริน่าจ้องลินคอล์นอย่างโกรธจัด

เธอใช้เล็บของเธอเจาะเข้าไปในเนื้อของเธอเอง เพื่อที่เธอจะสามารถระงับความอยากในการกระโดดไปบนตัวของลินคอล์นและกัดเขาให้ตาย น่าเสียดายที่เธอไม่มีความสามารถในการตรวจสอบว่าการตายของแม่ของเธอมีความเกี่ยวข้องกับตระกูลลินน์หรือไม่ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทนเอาไว้เท่านั้น

เธอกัดฟัน และถามอย่างใจเย็นไปว่า “แม่ของฉันถูกฝังไว้ที่ไหน?”

ลินคอล์นพูดอย่างเล่นลิ้นไปว่า “ก็แน่สิ เธอถูกฝังอยู่ในสุสาน ในที่ดินที่บ้านเกิดของเธอ! ฉันได้จ่ายค่าครองชีพและค่าการศึกษาของเธอไปมากกว่าแปดปีแล้ว ฉันยังจำเป็นต้องซื้อพื้นที่สุสานระดับพรีเมียมให้แม่เธออยู่ด้วยอีกอย่างนั้นเหรอ? เธอนี่มันคนเนรคุณเสียจริง ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!”

ขณะที่ปิดประตู ลินคอล์นโยนเงินหนึ่งพันดอลลาร์ให้ “นี่คือเงินสำหรับการบริการในคืนนั้น”

ความรู้สึกเสียดแทงพุ่งทะลุหัวใจของซาบริน่าไปในทุกครั้งที่กล่าวถึงเรื่องในคืนนั้น

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางของความเศร้าโศกและหยิ่งยโสพร้อมกัน และเอ่ยขึ้น “ถ้ามีคนต้องจ่าย ผู้ชายคนนั้นก็ควรจะต้องเป็นคนจ่ายให้ฉันไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเขาตายไปแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร! นอกจากนี้ฉันไม่ได้ขายตัวด้วย! เหตุผลที่ฉันสัญญากับลุง อย่างแรก เพื่อช่วยแม่ของฉัน และอย่างที่สอง เพื่อตอบแทนความเมตตาของลุงที่เลี้ยงดูฉันมา นับจากนี้ไป หนี้ของเราก็หมดกัน!”

เพียงพอแล้วกับแปดปีที่อยู่ภายใต้รั้วของตระกูลลินน์!

เธอจะไม่กลับไปหาตระกูลลินน์อีกในอนาคต

ถ้าเธอจะกลับมาใหม่ คงจะเป็นการล้างแค้นให้กับแม่ของเธอ

ขณะที่เขามองดูซาบริน่าออกจากบ้านในชุดที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งด้วยความมุ่งมั่นเช่นนั้น ลินคอล์นก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมาทันที

เจดดุเขาอย่างโกรธจัดทันที “ทำไม? คุณรู้สึกเสียใจกับเธอและแม่ของเธออย่างนั้นเหรอ? ลินคอล์น ลินน์ อย่าลืมว่าเธอสาปแช่งให้ลูกสาวฉันต้องตาย! พวกเขาเกิดวันเดียวกัน ทำไมเธอถึงมีชีวิตอยู่และลูกสาวของฉันต้องเสียชีวิตทันทีหลังคลอด?”

ลินคอล์นตอบไปว่า “ผม… ผมไม่ได้รู้สึกสงสารเธอเลย สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ตอนนี้เธอออกจากคุกแล้ว ถ้าเธอรู้ว่าผู้ชายที่เธอนอนด้วยยังไม่ตาย แต่กลายเป็นหัวหน้าของตระกูลฟอร์ด เราจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่แน่!”

เจดเยาะเย้ยและพูดขึ้น “เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอนอนกับใคร แล้วคุณจะกลัวอะไร? สิ่งสำคัญที่สุดคือให้เซบาสเตียนแต่งงานกับลูกสาวที่มีค่าของเรา ถ้าเซลีนมีลูกให้กับเซบาสเตียนได้ ก็ไม่มีใครทำอะไรเราได้”

ลินคอล์นถอนหายใจและตอบกลับ “นายท่านอาวุโสฟอร์ด ท่านให้ความสำคัญกับภูมิหลังของตระกูลเป็นอย่างมาก ผมกังวลว่าเขาจะไม่ชอบเซลีนที่เป็นลูกสาวบุญธรรมของเรา”

เจดหัวเราะด้วยความบ้าคลั่ง “ไม่ชอบงั้นเหรอ? เซบาสเตียนเป็นลูกนอกสมรสนะ เขาไม่มีสิทธิ์รับช่วงอำนาจต่อด้วยซ้ำ แต่เขาก็ยังสามารถเข้าควบคุมกลุ่มฟอร์ดทั้งหมดได้ในชั่วข้ามคืน”

“ตราบใดที่เซบาสเตียนเชื่อว่าเซลีนเป็นผู้หญิงที่ยอมเสียสละความบริสุทธิ์เพื่อช่วยเขา ไม่มีใครสามารถหยุดพวกเขาจากการแต่งงานได้ ลินคอล์น คุณแค่รอให้ลูกสาวที่มีค่าของเราแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวยอันดับหนึ่งของเซ้าท์ซิตี้ และเป็นภรรยาของเศรษฐีก็เท่านั้น!”

ลินคอล์นพยักหน้าอย่างมีความสุข

ความรู้สึกเสียใจที่เขามีต่อซาบริน่าหายไปอย่างหมดสิ้น

ในขณะนั้น ซาบริน่าเดินออกไปไกลกว่า 120 เมตรแล้ว จากนั้น ขณะที่เธอกำลังจะเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายหลัก รถสปอร์ตสีแดงฉูดฉาดก็ขวางทางเธอเอาไว้

เซลีน ลินน์ ลงจากรถพร้อมรองเท้าส้นสูง จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปหาซาบริน่าด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง “นี่ไม่ใช่หญิงสาวยาจกที่แบมือของเงินจากบ้านฉันมานานกว่าแปดปีแล้วไม่ใช่เหรอ? ซาบริน่า? เธอผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คนก็ไม่รู้ แต่เธอก็ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ? กลิ่นสาปของเธอกำลังฆ่าฉันนะเนี่ย หรือเธอมาขอทานที่บ้านฉันอีกแล้วเหรอ? เธอก็ขายตัวอยู่แล้วนี่ ยังหน้าด้านมาอีกเหรอ… ”

ผัวะ! ซาบริน่ายกข้อมือขึ้นและฟาดไปที่ใบหน้าของเซลีน

บนใบหน้าของเซลีนมีรอยนูนขึ้นเป็นรูปนิ้วสกปรกห้านิ้ว

เธอสัมผัสไปที่ใบหน้าของเธอ และเธอก็ได้กลิ่นเมื่อเธอดมมัน

เธอเต็มไปด้วยความโกรธและคำรามออกมา “แก… แกกล้าตบฉันอย่างนั้นเหรอ?”

น้ำเสียงของซาบริน่าต่ำลงและหุนหันมากขึ้น “ตอนนี้ก็ดีแล้วนี่ เธอก็แค่สกปรกและมีกลิ่นเหม็นเหมือนฉันไง”

เธอหันหลังกลับและจากไปทันทีที่เธอพูดจบ

ความเยือกเย็นของเธอทำให้เซลีนตกใจ เซลีนตะลึงมากจนไม่ไล่ตามซาบริน่าไปเพื่อต่อสู้

ซาบริน่ามาที่ที่สกปรกและซอมซ่อที่สุดในเซ้าท์ซิตี้ และเช่าเตียงเพื่อพักผ่อนชั่วคราว

เธอไม่มีแม้แต่ค่าเดินทางเพื่อกลับบ้านเกิด เธอต้องการหางานในเซ้าท์ซิตี้และค่อย ๆ เก็บออมไปเรื่อย ๆ แต่ไม่มีนายจ้างคนไหนเต็มใจที่จะจ้างเธอ เพราะเธอเพิ่งออกมาจากคุก ซาบริน่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำบัตรประจำตัวปลอมและปลอมตัวตนเป็นหญิงสาวชื่อ ไลลา ยัง

หลังจากผ่านไปสองสามวัน เธอได้รับการว่าจ้างให้เป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารรสเลิศภายใต้นามแฝงของ ไลลา ยัง แม้ค่าจ้างจะน้อยนิด แต่ซาบริน่าก็พึงพอใจเป็นอย่างมาก

ผู้จัดการเห็นว่าเธอเป็นคนจริงจัง ขยัน สุภาพและอ่อนหวาน เธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นพนักงานเสิร์ฟที่คอยให้บริการสำหรับห้องวีไอพีเท่านั้น หลังจากผ่านไปเพียงสามสัปดาห์

“ไลลา ห้องวีไอพีและชั้นทั่วไปไม่เหมือนกัน พวกเขาทุกคนเป็นแขกผู้มีเกียรติที่น่าเคารพนับถือ ดังนั้น เธอจะต้องระวังอย่าทำผิดพลาด” ผู้จัดการเรียกซาบริน่าโดยใช้นามแฝงของเธอ และอธิบายให้เธอฟังอย่างละเอียด

ซาบริน่าพยักหน้าและพูดตอบไปว่า “รับทราบค่ะ”

หลังจากทำงานไปอีกหนึ่งสัปดาห์ ทุกอย่างในที่ทำงานก็ราบรื่นขึ้น

ในช่วงเวลาว่าง พนักงานเสิร์ฟสองสามคนได้พูดคุยกับซาบริน่า

“เธอนี่โชคดีมาก ๆ เลยนะไลลา ในเวลาไม่นาน เธอก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้บริการห้องวีไอพีแล้ว ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ด้วยความสูงของเธอ 170 เซนติเมตร ใบหน้าเล็ก ๆ และขายาว ๆ นับประสาอะไรกับการแค่เลื่อนตำแหน่งเป็นพนักงานเสิร์ฟในห้องวีไอพี เธอจะไม่มีปัญหาในการเป็นแอร์โอสเตส นางแบบ หรือแม้แต่เข้าสู่วงการบันเทิงเลยนะ”

ซาบริน่าเม้มริมฝีปาก และเดินจากไปโดยก้มศีรษะลง

เพื่อนร่วมงานสองสามคนแสดงความอบอุ่นกับเธอ แต่ก็พบกับความเย็นชาเป็นคำตอบ ดังนั้นหลังจากที่ซาบริน่าเดินออกไป พวกเขาก็พึมพำลับหลังเธอว่า “เป็นแค่พนักงานเสิร์ฟที่ห้องวีไอพี ทำตัวเย่อหยิ่งเสียจริง!”

“เธอแค่หน้าตาดี จะมีอะไรเลิศเลอขนาดนั้นล่ะ?”

“ฉันไม่คิดว่าเธอสวยขนาดนั้นนะ บางทีอาจเป็นแค่ใบหน้าที่ดูสดใสที่สุดของเธอ แต่บุคลิกของเธอเย็นชาและทำตัวเหินห่างมาก เธอไม่มีแม้แต่ท่าทีของคนที่ถูกอบรมมากอย่างดีหรือประวัติทางการศึกษาเลยนะ แต่เธอก็ช่างอวดดีซะเหลือเกิน!”

“เธอไม่ได้อวดดีอะไรหรอกนะ แค่เธอไม่ค่อยพูดก็เท่านั้น และเธอก็ไว้ใจได้ ถ้าไม่เชื่อก็ดูนี่… ”

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเรียกซาบริน่า “ไลลา ท้องฉันปั่นป่วนยังไงก็ไม่รู้ เธอช่วยไปเสิร์ฟจานนี้ให้ฉันแทนได้ไหม?”

ซาบริน่าพยักหน้า “ไม่มีปัญหา”

“ห้องของฉันคือห้องแพลทินัม วีไอพี ที่ชั้น 3 ขอบคุณนะ!” เพื่อนร่วมงานรีบออกไปทันทีที่พูดจบประโยค

ขณะที่คนอื่นต่างมองเธอพร้อมกับอ้างปากค้างไปด้วย เธอก็จากไปและขึ้นไปที่ชั้นสาม เธอหยิบจานจากเพื่อนร่วมงานอีกคน ผลักประตูให้เปิดออก และเดินเข้าไปในห้อง

เธอก้มศีรษะ และจดจ่อกับการเสิร์ฟอาหาร แต่จู่ ๆ ก็มีมือมาจับข้อมือของเธอไว้ ซาบริน่าตัวสั่นและเงยหน้าขึ้นเพื่อมองลูกค้า เธอตกตะลึงทันที

ใบหน้าที่เยือกเย็นและเคร่งขรึม จ้องมองเธอด้วยอำนาจที่เหนือกว่าและความหยิ่งทะนงปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ

“เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมารับประทานอาหารที่นี่บ่อย ๆ ?” เซบาสเตียนจับมือเธอแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและแสงจ้าแห่งอำมหิต