ตอนที่7

ตอนที่ 7

“บางคนเลือกคนที่รักตัวเอง มากกว่าคนที่ตัวเองรัก

บางคนก็เลือกที่จะรักคนที่ตังเอวรัก มากกว่าคนที่รักตัวเอง แต่หากเลือกรักคนที่ไม่รักเรามันก็ยะมีแต่ความเจ็บปวด ความรักไม่มีใครผิดใครถูกไม่ว่าจะเลือกทางใด”

“หล่อนมาบนบานศาลกล่าวกับฉัน ฉันให้หล่อนได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะมีความสุข พรที่ฉันให้หล่อนไปไม่อาจเรียกคืนได้ แต่หล่อนมีโอกาสจะกลับไปแก้ไข ฉันให้โอกาสหล่อนได้แค่ครั้งนี้เพียงครั้งเดียว แลกกับหัวใจของหล่อน” เจ้าแม่ตรีมูรติ กล่าวทิ้งท้ายพลันร่างก็หายไปตามกลุ่มควัน

โบตั๋นยกมือไหว้กลุ่มควันที่ค่อนๆ จางหายไป หากได้กลับแก้ไขความผิดพลาดนั้น แลกแค่นี้เธอยอม จฟู่ๆ ความเจ็บปวดรวดร้าวตอนที่ตกบันไดก็กลับมาอีกครั้ง ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้น “เจ้าแม่ค่ะ แล้วโบตั๋นจะกลับไปได้ยังไงค่ะ” แสงสว่างนำทางที่เคยสว่างไสวก็ค่อยๆ มืด ทางข้างหน้าที่เคยสว่างจนแสบตาตอนนี้แสงสว่างค่อยๆ ริบหรี่ลงเรื่อยๆ โบตั๋นอยากจะลุกแล้ววิ่งไปตามทางนั้น แต่ร่างของเธอปวดจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ จนในที่สุดทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ กายก็มืดสนิท “เจ้าแม่ค่ะ ช่วยลูกด้วย”

“โบตั้น เป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกดีขึ้นไหม”

‘เสียงคุณไกรฤกษ์’ โบตั้นค่อยๆ ลืมตาที่หนักอึ้งขึ้น ใช่จริงๆ ด้วยคนตรงหน้าเธอคือคุณไกรสามีของเธอ

ไกรฤกษ์ยื่นยาดมมาใกล้ๆ จมูมโบตั๋น ดูจากสีหน้างงงวย สงสัยยังไม่ฟื้นดีสินะ

“ถ้าเธอไม่ไหว นั่งพักตรงนี้แล้วกันน่ะ ฉันจะไปดูแขก” ไม่รอคำตอบจากร่างบาง ไกรฤกษ์วาวยาดมใส่มือโบตั๋นแล้วก็ลุกหนีไป เจ้าภาพไม่อยู่ซักคน เขาต้องรียลุกไปดูแขก

โบตั๋นนั่งตัวแข็งทื่อ ยังช๊อคกับเหตุการณ์ทั้งหมดทีเกิดขึ้น เธอมองไปรอบๆ เธอนั่งอยู่ในรถตู้ข้างๆ ศาลา ด้านในศาลาคืองานศพของคุณยายเธอ เธอจำได้ว่าเธอร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไป คุณไกรอุ้มเธอมาพักในรถตู้ ทำไมเธอกลับมาเป็นโบตั้น เจ้าแม่บอกจะให้กลับไปแก้ไข เธอนึกว่าจะได้กลับไปแก้ไขสิ่งที่ดาขอเจ้าแม่เมื่อชาติที่แล้วเสียอีก กลับมาเป็นโบตั๋นเธอจะแก้ไขอะไรได้ เมื่อมองไปยังศาลาอีกครั้ง “หึหึ ขนาดงานศพคุณยายยังพามาด้วย” งานศพคุณยานเธอ เธอเป็นลมจนไม่ได้ช่วยงานอะไรเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่คุณไกรทั้งหมด เพิ่งได้มาเห็นกับตาตัวเองครั้งนี้

คุณไกรไม่ได้ดูแลงานคนเดียวอย่างที่เธอเข้าใจมาตลอด

“ภพ” โบตั้นรีบเปิดรถตู้วิ่งลงไปทันทีที่เห็นไดรภพเดินผ่าน

“เห็นพี่ไกรบอกว่าเป็นลม ไม่ไหวพักก็ได้ ทางนี้เราช่วยดูแลให้เอง” ไกรภพหมายความตามที่พูดจริงๆ 2-3 วันมานี้โบตั๋นร้องไห้อย่างเดียว ข้าวปลาไม่แตะ ไม่เป็นลมเป็นแร้งไปก็แปลกแล้ว

“เราไหว งานของคุณยาย เราอยากส่งคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย” พูดกับภพแต่สายตามองไกรฤกษ์ที่ยืนรับแขกและคนตัวเล็กที่ยืนข้าง

“คนข้างๆ พี่ไกรใครน่ะ” ภพจำเพื่อนพี่ไกรได้ทุกคน เพื่อนโบตั๋นยิ่งไม่ต้องพูดเขาเรียนกับโบตั๋นมาตัังแต่สมัยมหาวิทยาลัย

“อ้อ ผู้ช่วยเลขาคนใหม่คุณไกรน่ะ” โบตั๋นแค่นเสียงตอบเพื่อนสนิท

ไกรภพแอบแปลกใจไม่ได้ สายตาของโบตั๋นที่มองพี่ชายเขามันต่างออกไปจากทุกครั้ง ปกติมันมีแต่ความชื่นชมเทิดทูนและเสน่หา แต่วันนี้มันกลับแข็งกร้าวและดูแคลน คงอาจเพราะเธอกำลังเสียใจเรื่องคุณยายมินตราอยู่ก็เป็นได้