6 ชีวิตต่อชีวิต

 

อาศัยตราหยกของหลี่จื้อฉิง ไช่เสิ่งเจี๋ยสามารถเดินเข้าออกได้ทุกพื้นที่ของตำหนัก แม้กระทั่งเดินจนรอบรั้ววังหลวงแห่งฉางหมิง ก็มิมีผู้ใดกล้าขัดเมื่อเขายกป้ายขึ้น เป็นแค่เพียงธิดาขององค์หญิงใหญ่ หากนับความเข้มข้นของสายเลือดราชวงศ์นางแทบจะไม่มีสิทธิ์ใด ๆ ในราชบัลลังก์นี้ด้วยซ้ำ ตามธรรมเนียมที่มีมาแต่โบราณกาล สตรีแต่งงานแล้วต้องออกเรือน แต่องค์หญิงใหญ่หลี่หย่าถิงแต่งงานกับองค์ชายจากแคว้นที่ล่มสลาย อาศัยความโปรดปรานที่ฮ่องเต้องค์ก่อนมีต่อนาง ทำให้หลี่หย่าถิงยังสามารถอาศัยอยู่ในวังหลวงแคว้นฉางหมิงได้

ไม่รู้ว่าเพราะความฉลาดเฉลียว ความงดงาม หรือเล่ห์กลอันใด จากที่เป็นเพียงองค์หญิงที่เกิดจากนางกำนัลระดับล่าง ได้กลายมาเป็นสตรีทรงอำนาจอันดับหนึ่งแห่งฉางหมิง ความฉลาดและงดงามนั้นมาคู่พร้อมกับจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต

พี่น้องร่วมราชบัลลังก์ที่ขวางหูขวางตาถูกหลี่หย่าถิงกำจัดทิ้งทั้งหมด เหลือเพียงฮ่องเต้หุ่นเชิดที่อ่อนแอไร้กำลังไว้ทำหน้าที่สวมมาลาสีเหลืองทองแทนนางก็เท่านั้น

และเป็นเพราะอำนาจของมารดาทำให้ท่านหญิงที่เป็นเชื้อสายปลายแถวต่ำต้อยสามารถขึ้นมานั่งเทียบเท่ากับราชนิกุลที่กำเนิดจากสายเลือดของฮ่องเต้ได้ หลี่หย่าถิงปล่อยให้หลี่จื้อฉิงซึ่งเป็นธิดาเพียงคนเดียว ใช้อำนาจบาตรใหญ่ กดขี่ข่มเหงรังแกเชื้อพระวงศ์อื่นได้อย่างไม่มีผู้ใดกล้าออกปากห้ามปราม แม้กระทั่งเจ้าเหนือหัวผู้ปกครองแผ่นดินฉางหมิง

ยิ่งคิดถึงท่าทางยโสโอหังของหลี่จื้อฉิง ไช่เสิ่งเจี๋ยยิ่งเกลียดนัก ตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกันอะไรกัน ไร้สาระทั้งเพ สิ่งที่มารดาของนางกระทำต่อเขา และแผ่นดินเฉียนซี เขาที่เป็นรัชทายาทว่าที่ผู้ปกครองแผ่นดินในอนาคตย่อมไม่อาจให้อภัยนางได้

เดินจนมาถึงประตูสุดท้ายของวังหลวงแคว้นฉางหมิง ชายหนุ่มโล่งใจอย่างที่สุด ขอแค่เพียงเขาก้าวออกไปติดต่อกับสายลับของเฉียนซีที่หลบซ่อนทำการค้าอยู่ในเมืองหลวงของแคว้นฉางหมิง เขาก็จะสามารถรอดพ้นกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนได้ในทันที

“นึกว่าใครที่แท้องค์ชายตัวประกันนี่เอง” ทหารยามที่เมื่อก่อนหน้านั้นเคยเป็นผู้คุมเชลยศึกยิ้มละไมเมื่อพบไช่เสิ่งเจี๋ยอยู่ในอาภรณ์สีขาวสะอาดสะอ้าน

“...” ไช่เสิ่งเจี๋ยเองเห็นหน้าก็จดจำได้ในทันที สิ่งที่มันกระทำต่อเขาเมื่อครั้งยังอยู่ในค่ายกักขังเชลยศึก

“ข้าพูดกับเจ้าเหตุใดจึงไม่ตอบ” ทหารยามรังเกียจท่าทางยโสโอหังเช่นนั้น

ดวงตาสีนิลของไช่เสิ่งเจี๋ยแสดงออกไปอย่างไร้ความรู้สึก ล้ำลึกดำมืดราวกับท้องนภายามราตรี ก่อนจะหยกตราหยกประจำตัวของหลี่จื้อฉิงออกมาแสดง

“ท่านหญิงจื้อฉิงสั่งให้ข้าไปทำธุระให้แก่นาง หากเจ้า...ไม่อยากมีปัญหากับนางก็อย่ามาขวางทาง” ไช่เสิ่งเจี๋ยยังมิทันจะได้หยกตราหยกของหลี่จื้อฉิงขึ้นมาแสดง ก็ถูกทหารยามชั้นต่ำใช้กระบี่ที่ยังมิทันได้ชักออกจากฝักฟาดเข้าให้ที่ศีรษะ

“คนเช่นเจ้าน่ะหรือจะได้รับใช้ใกล้ชิดกับท่านหญิงจื้อฉิง” สตรีผู้นั้นจะมาสนใจอะไรทาสเช่นไช่เสิ่งเจี๋ย ทหารยามที่ไม่เชื่อจึงลงไม้ลงมือ เนื่องด้วยในอดีตความหล่อเหลาขององค์ชายตัวประกันผู้นี้กุมหัวใจของสตรีทุกชนชั้นในฉางหมิง ไม่เว้นแม้กระทั่งนางในดวงใจของเขา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาจึงลงไม้ลงมือกับไช่เสิ่งเจี๋ยมาโดยตลอด ตอนที่ได้ย้ายออกมาจากคุกทาสยังเสียดายไม่น้อย คิดไม่ถึงมันจะตามมาให้เขาลงไม้ลงมือถึงที่นี่

โทสะของไช่เสิ่งเจี๋ยทวีพูนเพิ่มขึ้น แต่กระนั้นเขาก็ยังนิ่งเฉย โลหิตสีแดงสดไหลรินที่ขมับขวา เขารู้วิธีการเอาคืนคนผู้นี้ ที่ตั้งใจว่าจะออกจากฉางหมิง และกลับไปที่เฉียนซีเสียตั้งแต่วันนี้เขากลับต้องมาคิดใหม่ มันผู้นี้ต้องย่อยยับภายใต้เงื้อมมือของเขาเท่านั้น เกรงว่าถ้ากลับไปในตอนนี้ มันจะตายด้วยน้ำมือของผู้อื่น

ชายหนุ่มหยิบตราหยกขึ้นมาแสดงให้พวกมันเห็น

“นี่เป็นตราหยกของท่านหญิงจื้อฉิง ข้าเป็นบ่าวของนาง หากเจ้าไม่เชื่อก็ไปพบนางด้วยกัน”

ผู้เป็นทหารยามอ่านอักขระบนตราหยกสีม่วงชิ้นนั้นถึงกลับเข่าทรุด แข้งขาอ่อนแรง คิดไม่ถึงว่าองค์ชายตัวประกันที่เขาเคยเหยียดหยามเวลานี้จะได้กลายเป็นคนของสตรีชั่วร้ายเช่นหลี่จื้อฉิง

“จะ...เจ้าโกหก”

“ข้าบอกแล้วไงว่า ข้าเป็นใคร” ไช่เสิ่งเจี๋ยโน้มตัวเล็กน้อยกระซิบกับทหารยามผู้เป็นอริกับตนเอง “ทีนี้ปล่อยข้าไปได้หรือยัง เกรงว่า ถ้ากลับมาช้ากว่านี้และทำให้นางไม่พอใจ ต่อให้เจ้ามีสิบหัวก็ไม่พอให้นางตัด”

ฝ่ายทหารยามเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็มิกล้าเอ่ยสิ่งใดอีก

จากที่ตั้งใจจะไปจากที่นี่ไช่เสิ่งเจี๋ยเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มที่เช็ดซับโลหิตที่ศีรษะของตนเอง เดินตามหาร้านขายยาพรตเมฆา นานมากแล้วที่เขามิเคยได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ ไม่ใช่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งสกปรกโสมม

สองขาค่อย ๆ ก้าวอย่างมั่นคง บ้านเรือนร้านค้าศิลปวัฒนธรรมของเมืองหลวงฉางหมิงล้วนเฟื่องฟู แคว้นยิ่งใหญ่เช่นนี้ตั้งอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่ เป็นศูนย์กลางวัฒนธรรมของแผ่นดินนี้ สถาปัตยกรรมต่าง ๆ ล้วนแล้วแต่โดดเด่น การศึกษาของประชาชนทั่วถึง ใบหน้าของประชาชนล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม สุขสบายกันถึงเพียงนี้เหตุใดจึงมุ่งหมายทำลายล้างดินแดนอื่น ๆ อีก ทั้งเฉียนซี เยวี่ยหยาง ถูกหลี่หย่าถิงและปั๋วจวินทำลายจนหมดสิ้น

ชาวเฉียนซีล้วนแล้วแต่รักในความสงบสุขสมถะ ความทรงจำสุดท้ายหลังจากที่เขาออกมาจากแผ่นดินเฉียนซี ทั่วทั้งแคว้นเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก ประชาชนอยู่อย่างแร้นแค้น สงครามปล้นชิงอยู่ทั่วทุกหัวระแหง ลูกเด็กเล็กแดงต่างอยู่กันอย่างทุกข์ทน

ในสมองของไช่เสิ่งเจี๋ยกำลังจินตนาการถึงวันที่เขาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของดินแดนนี้ ร่างและศีรษะของหลี่หย่าถิงรวมถึงโลหิตของประชาชนฉางหมิงจะต้องถูกนำมาสังเวยให้กับประชาชนของเขา กระทำเหมือนกันกับที่ฉางหมิงทำต่อเฉียนซี