ตอนที่ 5 ทางผ่าน

ฮุ่ยหมิ่น เดินทางรอนแรมมาหลายวัน เพื่อเข้าไปสอบที่เมืองหลวง เขาต้องเดินทางหลายร้อยลี้กว่าจะไปถึงเมืองหลวง 

เดิมฮุ่ยหมิ่นเป็นชาวจิ่นกวาง ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆ อยู่ติดแถบชายแดนทางทิศตะวันออกของเมืองหยางปิน เขาเดินเท้าเปล่ามาหลายวันแล้วกว่าจะเข้าเมืองหยางปิน หลังจากพักจนหายเหนื่อยเขาก็ออกเดินทางต่ออย่างไม่เร่งรีบ เพราะกว่าจะถึงวันสอบก็ราวๆ อีกครึ่งเดือน

เขาออกเดินทางมาจากเมืองหยางปินตั้งแต่ยามเฉิน และเดินเท้าเปล่าลัดเลาะมาเรื่อยๆ เดินบ้าง พักบ้าง เมื่อเข้าเขตหุบเขาหยางจี ก็เป็นยามอิ่วแล้ว ดังนั้นเขาจึงเริ่มมองหาริมแม่น้ำ และบริเวณที่ปลอดภัยสำหรับพักค้างคืน

ขณะที่เขาเดินเซาะหา แม่น้ำลำธารอยู่นั้น เขาบังเอิญเห็นแสงไฟสลัวๆ ช่างน่าแปลกจริง นี่ยังไม่มืดเลย เหตุใดเขาจุดตะเกียงกันแล้ว หรือว่าเป็นบ้านคน เมื่อคิดได้ดังนั้นฮุ่ยหมิ่นจึงรีบเดินตามแสงไฟไป ถ้าหากว่าเป็นบ้านคนจริง คืนนี้เขาจะขอพักอาศัยด้วยสักคืนหนึ่ง

เมื่อเขาเดินมาถึงก็พบเรือนไม้สองชั้น ชั้นบนมีห้องพักแบ่งเป็นห้องทั้งหมด 5 ห้อง และมีระเบียงทอดยาว ส่วนชั้นล่างเป็นโถงใหญ่ มีโต๊ะสำหรับนั่งรับประทานอาหาร 5 โต๊ะ ดูตามรูปการณ์แล้วที่นี่น่าจะเป็นโรงเตี๊ยม เขาสอดส่องมองหาเสี่ยวเอ้อกลับไม่มีผู้ใด ฮุ่ยหมิ่นจึงวางสัมภาระไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนั่งรอเจ้าของโรงเตี๊ยม

เวลาผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ก็มีเด็กหนุ่มอายุราวๆ สิบห้าสิบหกปี ร่างสูงบางออกมาต้อนรับฮุ่ยหมิ่นที่นั่งอยู่

"อะ นายท่าน ท่านมานานแล้วหรือขอรับ ท่านจะรับห้องพักหรืออาหารดีขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยกุลีกุจอวิ่งมาต้อนรับฮุ่ยหมิ่นทันทีที่เห็นเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"เอ้อ..เปล่าๆๆ " ฮุ่ยหมิ่นรีบปฏิเสธทันทีเขาไม่มีเงินจำนวนมากสำหรับพักที่นี่ "ข้าเป็นบัณฑิตตกยาก กำลังจะออกเดินทางไปสอบจอหงวนที่เมืองหลวง เมื่อเดินทางผ่านมา ข้าเห็นแสงไฟจึงคิดว่าเป็นบ้านผู้คน จะได้มาขออาศัยนอนสักหนึ่งคืน" ฮุ่ยหมิ่นกล่าวไปก็ละอายใจ เขายากจนจริงๆ มีเงินติดตัวไม่มากจะต้องใช้อย่างประหยัดกว่าจะเดินทางไปถึงเมืองหลวง

"อ้อ..ขอรับ งั้นข้าน้อยมีห้องเก็บฟืนพอว่างอยู่ ท่านพอจะนอนได้หรือไม่ขอรับ ข้าน้อยให้ท่านพักโดยไม่คิดเงินสักอีแปะเลยขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยถามฮุ่ยหมิ่นที่กำลังมีครุ่นคิดอย่างหนัก

"ได้ๆๆ ข้านอนที่ไหนก็ได้หมด ขอรบกวนเจ้าแล้ว" เมื่อได้ยินดังนั้นฮุ่ยหมิ่นก็ตื้นตันใจที่เสี่ยวเอ้อน้อยมิได้ใจร้ายกับเขา เหมือนพวกโรงเตี๊ยมในเมืองหยางปิน ที่พอรู้ว่าเขาไม่มีเงินก็ขับไล่ไสส่งเขาออกไป

"ถ้าเช่นนั้น ท่านตามข้ามาขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยเดินนำทางฮุ่ยหมิ่นจนมาถึงห้องเก็บฟืน 

"ท่านพักที่นี่ก็แล้วกันนะขอรับ ถ้าท่านอยากอาบน้ำมีลำธารอยู่ทางด้านหลัง เดินไปประมาณครึ่งเค่อก็ถึงแล้วขอรับ ถ้าท่านอยากได้อะไรเพิ่มเติมไปหาข้าได้นะขอรับ" เมื่อเสี่ยวเอ้อน้อยพาฮุ่ยหมิ่นมาถึงห้องเก็บหืนที่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย มีแคร่ไม้ไผ่เล็กๆ ตั้งวางอยู่พอให้นอนพักได้ เขาบอกกล่าวฮุ่ยหมิ่นก่อนจะเดินจากไป

"ขอบใจเจ้ามาก" ฮุ่ยหมิ่นรีบกล่าวขอบคุณก่อนจะนำสัมภาระมาจัดเก็บ

"วันนี้ช่างโชคดีจริงๆ ไม่ต้องค้างคืนกลางป่า เดี๋ยวรอตะวันตกดินอีกสักหน่อยค่อยออกไปอาบน้ำก็แล้วกัน" เขารำพึงรำพันกับตนเองก่อนจะล้วงขนมเปี๊ยะที่ทั้งแห้งและแข็งออกมาจากห่อผ้า ก่อนจะค่อยๆ กัดกินอย่างฝืดคอ

"แค่กๆๆ  แค่กๆๆๆ" ขนมที่ฮุ่ยหมิ่นกินนั้นติดคอจึงทำให้เขาสำลัก เขารีบลุกไปหยิบน้ำในกระบอกไม้ไผ่มาดื่ม ได้ไม่กี่อึกก็หมดเกลี้ยง "เฮ้อ..น้ำก็หมด นี่ก็เริ่มมืดละ ออกไปเอาน้ำที่ลำธารใส่กระบอก แล้วอาบน้ำเลยดีกว่า จะได้รีบกลับมาอ่านตำรา" 

ฮุ่ยหมิ่นเดินลัดเลาะมาตามทางที่เสี่ยวเอ้อน้อยบอก ไม่ถึงครึ่งเค่อเขาก็เจอลำธาร เขามองหาแหล่งน้ำที่สะอาดๆ เอาไว้ดื่ม

เมื่อได้น้ำใส่กระบอกไม้ไผ่ตามที่ต้องการแล้ว เขาก็มองหาที่สำหรับอาบน้ำ เขาเห็นโขดหินใหญ่อยู่ริมแม่น้ำฝั่งนู้น จึงรีบปลดเปลื้องอาภรณ์แล้วว่ายน้ำข้ามไปยังโขดหินทันที เขาดำผุดดำว่าย ล้างคราบไคลเสร็จแล้วก็ว่ายกลับไปยังริมฝั่งเช่นเดิม

ขณะที่เขาสวมใส่อาภรณ์อยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เขาก็เห็นสตรีนางหนึ่งกำลังถอดอาภรณ์สีขาวลงอย่างช้าๆ ค่อยๆเผยแผ่นหลังขาวนวลให้เห็น เมื่อนางปล่อยอาภรณ์ให้หล่นลงไปกองกับพื้น สะโพกกลมกลึงขาวนวลก็โผล่มาให้เห็น

ฮุ่นหมิ่นใจเต้น ตึกๆ ตักๆ ด้วยความตื่นเต้น เขาไม่เคยพบเจอสตรีที่มีรูปร่างอรชรอ้อนแอ้น และงดงามทุกสัดส่วนเช่นนี้มาก่อน ความรู้สึกวาบหวิว และร้อนวูบวาบนั้นยิ่งกระตุ้นให้หัวใจเต้นแรงขึ้นๆ

เขาพยายามสงบสติอารมณ์ จึงหันหลังกลับไปและพิงต้นไม้ยักษ์ "ข้าเป็นบัณฑิต ไม่สมควรกระทำเรื่องที่น่าละอายเช่นนี้" เขารำพึงรำพันกับตัวเองพยายามประคองสติให้กลับมา แต่เมื่อเขาหลับตาลงภาพที่เขาเห็นกลับติดตาติดใจไปเสียแล้ว ขณะที่เขากำลังหลับตาต่อสู้กับจิตใจตนเองอยู่นั้น

สวบ เสียงเหยียบกิ่งไม้ตรงหน้าทำให้ฮุ่ยหมิ่นลืมตาขึ้นมอง ภาพสตรีเบื้องหน้าที่มีความงดงามดุจเทพเซียน สวมอาภรณ์ขาวบางเบาจนเห็นทรวดทรงทุกสัดส่วน ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้น

"มะมะแม่นาง...หญิงชายไม่ควรใกล้ชิดกัน ท่านควรกลับไปเถอะขอรับ" ฮุ่ยหมิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ดวงตาหวานฉ่ำน้ำที่แสนยั่วยวนกำลังจ้องมองเขา ซือซือยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยริมฝีปากบางสีชมพูมันวาว "ข้าไม่ถือๆ จุ๊ๆ ท่านอย่าได้กังวลใจเลยเจ้าค่ะ"

นางค่อยๆ เดินเยื้องย่างเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ และ ยั่วยวน ผิวกายขาวนวลยามต้องแสงจันทร์ ทำให้เห็นทรวดทรงของนางอย่างชัดเจน ยิ่งนางเดินเข้ามาใกล้ๆ ฮุ่ยหมิ่น ยิ่งใจเต้นด้วยความวาบหวาม เขารู้สึกถึงแก่นกายที่กำลังขยายใหญ่อยู่เบื้องล่าง ซือซือเห็นแก่นกายของเขากำลังพองโตคับกางเกง นางก็กลั้นยิ้มเล็กน้อย "คิคิ ข้ารู้ว่าท่านต้องการอะไร" 

ฮุ่ยหมิ่นยืนพิงต้นไม้ตัวแข็งทื่อ เขาไม่เคยใกล้ชิดสตรีมาก่อน เนื่องจากเขาคร่ำเคร่งอ่านตำราเพื่อไปสอบจอหงวน ตึกๆๆ ตักๆๆ หัวใจเขาเต้นรัวเร็วด้วยความตื่นเต้น

ซือซือเดินเข้ามาจนประชิดตัวของฮุ่ยหมิ่น นางใช้สองมือประคองใบหน้าคมสัน ที่บัดนี้แดงจนไปถึงใบหู นางค่อยๆ แตะริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากหนาของฮุ่ยหมิ่น นางเลียริมฝีปากหนาช้าๆ ก่อนจะดูดดึง แล้วจึงสอดลิ้นเล็กเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นหนา

ฮุ่ยหมิ่นทีแรกตกใจแต่เมื่อได้รับสัมผัสวาบหวามที่นางมอบให้เขาก็ตกตะลึง ก่อนจะเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กของนางตอบ ในที่สุดเขาก็ยกสองมือขึ้นมาประคองใบหน้าของนางให้แนบชิดเข้ามายิ่งขึ้น

หน้าอกอวบอิ่มที่บัดนี้ยอดปทุมถันกำลังชูชันแข็งเป็นไต กำลังถูไถผ่านเนื้อผ้าบางเบาของนางกับอกแกร่งของเขา

แก่นกายของเขาขยายใหญ่เต็มกางเกงกำลังถูกับขาอ่อนของนาง นางจึงล้วงมือลงไปในกางเกง ก่อนจะจับลูบไปมาอย่างเบามือ และชักรูดขึ้นลง

"อ่า..อ่า...ซี๊ด" เมื่อริมฝีปากหนาหลุดออกมาจากริมฝีปากบางของนาง ก็ร้องครางอย่างกระสันเสียว

นางยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเร่งจังหวะเร็วยิ่งขึ้น 

ฮุ่ยหมิ่นร้องคราง และใช้สองมือเกาะต้นไม้ใหญ่ไว้แน่นด่วยความเสียวซ่าน "อ่า..อ่า...อ่า ซี๊ด อ่า อ่า แม่นาง อึก..อะ อ่า ซี๊ด ข้า..ข้า จะทน..ไม่ไหวแล้ว อ่า..อ่าห์"

"แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก" ฮุ่ยหมิ่นในที่สุดก็ทนไม่ไหวสุดท้ายก็ได้ปลดปล่อยเต็มฝ่ามือบาง แล้วเขาก็ยืนหอบหายใจด้วยความเสียวซ่าน

ซือซือค่อยๆ รูดรั้งกางเกงของเขาลงจนสุดปลายขา  แล้วนางก็ย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่า เบื้องหน้าของนางคือแก่นกายที่เพิ่งจะปลดปล่อยของฮุ่ยหมิ่น นางใช้มือข้างหนึ่งจับแก่นกายยกขึ้นมา

ก่อนจะใช้ลิ้นร้อนเลียช้าๆ ตรงส่วนหัวแล้วไล้ลิ้นร้อนลงไปเรื่อยๆ จนสุดโคน นางเลียขึ้น เลียลง จากช้าๆ แล้วก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จนแก่นกายของฮุ่ยหมิ่นกลับมาผงาดอีกครั้ง

นางจึงอ้าปากแล้วอมแก่นกายของเขาเข้าไปจนหมด แล้วจึงค่อยๆ รูดรั้ง จนฮุ่ยหมิ่นเสียวกระสันขึ้นมาอีกครั้ง

"อ่า..อ่า  แม่นาง ซี๊ด อ่า..อ่า" ฮุ่ยหมิ่นครางเสียงต่ำอย่างเสียวซ่าน

ซือซือจึงผละริมฝีปากบางออกมา ทำให้ฮุ่ยหมิ่นค้างกลางทาง เขาจึงก้มลงมามองนางอย่างหิวกระหาย ก่อนจะดึงนางขึ้นมาแล้วผลักนางไปพิงกับต้นไม้ด้านใน 

ฮุ่ยหมิ่นเวลานี้ร้อนรุ่มกายจนทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงยกขาขาวนวลของนางขึ้นข้างหนึ่ง แล้วสอดใส่แก่นกายที่ขยายใหญ่ลงไปทันที

ผนังอ่อนนุ่มภายในของนางบีบรัดแก่นกายของเขาแน่นจนแทบขยับไม่ได้ เขาต้องแช่แก่นกายไว้สักครู่ จึงเริ่มโยกขยับแก่นกายของเขาเข้าออกอย่างรวดเร็ว 

"อะ..อ่า....อ่า...อ่า ซี๊ด อ่า อ่า" ซือซือเมื่อถูกแก่นกายของเขาเสียบลงมาทีเดียวจนสุด นางก็เสียวซ่านทันที

"อ่า..อ่า..ซี๊ด...อ่า..อ่า  แม่นาง...อ่า..ท่านตอดรัด..อ่า..อ่า แก่นกายของข้า...ซี๊ด  อ่า  เหลือเกิน อ่า..อ่า" เมื่อฮุ่ยหมิ่นเริ่มขยับได้เขาก็เพิ่มแรงกระแทกนางเข้าอย่างรัวเร็ว

ฮุ่ยหมิ่นก้มลงและใช้ลิ้นร้อนเลียยอดปทุมถัน ที่กำลังชูชันอวดสายตาของเขาผ่านเนื้อผ้าบางเบา และจึงงับลงไป ก่อนจะดูดดึงอย่างแรง ทำให้เกิดเสียงดัง จ๊วบ..จ๊วบ..จ๊วบ

ตั๊บๆๆๆๆ  ตั๊บๆๆๆๆ ตั๊บๆๆๆๆ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไม่หยุดหย่อน ฮุ่ยหมิ่นเริ่มเห็นสวรรค์รำไรๆ ตรงหน้า เขาจึงเร่งแรงกระแทกอีกสาม สี่ ครั้งจนในที่สุดทั้งคู่ก็ไปแตะถึงสวรรค์พร้อมกัน  "อ่าห์"

ฮุ่ยหมิ่นปลดปล่อยน้ำนมสีขาวขุ่นเข้าไปเต็มกลีบบุปผาอวบอูมของนางจนล้นทะลัก

"แฮ่ก..แฮ่ก..แฮ่ก" ฮุ่ยหมิ่นหอบหายใจอย่างถี่รัว  ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวบางของนางลงไปกองกับพื้น บัดนี้ความถูกผิดในใจของเขาหายไปในบัดดล คงเหลือไว้เพียงกิเลสตัณหาที่หยุดไม่ได้

สองมือบีบบี้เต้าอวบอิ่มที่ชูยอดปทุมถันตรงหน้า ก่อนจะก้มลงเลีย และดูดดึงอย่างหิวกระหาย "จ๊วบ..จ๊วบ"

ซือซือแอ่นทรวงอกให้เขาบีบบี้ตามอำเภอใจ นางได้แต่ยกขาขาวนวลนุ่มนิ่ม ถูไถมังกรที่เพิ่งสงบไป ให้กลับมาตั้งผงาดอีกครั้ง 

ฮุ่ยหมิ่น ใช้มือข้างหนึ่งนวดเฟ้นทรวงอกอวบอิ่ม ก่อนจะก้มลงไปขบเม้ม และดูดดึงอีกครั้ง แล้วเขาก็ใช้อีกมือ ข้างที่ว่างลูบไล้ทรวดทรงของนางลงต่ำจนไปถึงกลีบบุปผาของนาง ที่บัดนี้กำลังอิ่มเอมกับน้ำนมขาวขุ่นของเขาอยู่

เขาใช้มือลูบไล้วนเวียนตรงเนินอวบอิ่ม ก่อนจะใช้นิ้วถูไถกลีบบุปผาของนาง ต่างคนต่างลูบไล้กันจนเกิดความกระสันเสียวขึ้นอีกครั้ง

ฮุ่ยหมิ่นจึงจับนางพลิกหันหลังให้ตน แล้วหันใบหน้าของนางไปแนบชิดกับต้นไม้ใหญ่ เขายกสะโพกกลมกลึงของนางขึ้นมาก่อนจะสอดใส่แก่นกายที่ถูกนางปลุกให้ตื่นลงไปอีกครั้ง

"อ่า" นางร้องครางเสียงหวานเมื่อถูกฮุ่ยหมิ่นสอดใส่แก่นกายเข้ามาทีเดียวจนสุด

"ซี๊ดดด อ่า...อ่า อ่า  แม่นาง...ท่าน..ตอดรัด..ซี๊ด อ่า..อ่า  ข้า...เหลือเกิน อ่า...อ่า...อ่า ซี๊ด" ฮุ่ยหมิ่นเสียวซ่านทันทีที่สอดใส่แก่นกายลงไปในตัวนางอีกครั้ง จึงส่งเสียงครางอย่างกระสันเสียวไม่หยุด

"อ่า..อ่า..ท่าน ซี๊ด อ่า..อ่า เร็วอีกๆ อ่า..อ่า" ซือซือเสียวซ่านสุดๆ เมื่อเขากระแทกลงมาอย่างแรงจนสุดและชนผนังอ่อนนุ่มข้างในตัวนาง จนทำให้นางเสียวจนขนลุกขนชัน

"อ่า...อ่า..อ่า ใจเย็นๆ อ่า..อ่า..แม่นาง ซี๊ด อ่า...อ่า" เมื่อโดนนางเร่งเร้า เขาจึงเพิ่มแรงกระแทก อย่ารัวเร็วจนเกิดเสียงดังลั่นป่า ตั๊บบบบ....ตั๊บบบบ....ตั๊บบบบ

"ซี๊ด อ่า..อ่า ท่าน อ่า..อ่า..ซี๊ด แรงอีกๆ อ่า...อ่า..อ่า" ซือซือเสียวสะท้านทรวงขึ้นมาจากแรงกระแทกของฮุ่ยหมิ่น

"อ่า..อ่า ซี๊ด อ่า...อ่า..อ่า" เขาเพิ่มแรงกระแทกจนสุด 

และในที่สุดทั้งสองคนก็ไปแตะถึงสวรรค์พร้อมกัน "อ่าห์"

แรงบีบขมิบผนังอ่อนนุ่มของซือซือยังคงขมิบแก่นกายของเขาไม่หยุดเมื่อนางได้เสร็จสม

ฮุ่ยหมิ่นเองหลังได้ปลดปล่อยจนสุด เขาก็ถอนแก่นกายออกมา "ป๊อก" น้ำกามขาวขุ่นก็ไหลล้นทะลักกลีบบุปผาของนางจนมันไหลย้อยลงตามขาวขาวนวล

ฮุ่ยหมิ่นหอบหายใจอย่างแรง ก่อนจะล้มลงบนหลังของซือซือ และนอนหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย

ซือซือเองก็หอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะผละออกมาจากฮุ่ยหมิ่นที่ล้มไปกอง และนอนอยู่บนพื้น

นางยืนมองสภาพของฮุ่ยหมิ่นก็ได้แต่ยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะผิวปากเรียกซือจงออกมา

"เจ้าจัดการด้วย ข้าจะไปอาบน้ำก่อน" ว่าแล้วนางก็หยิบชุดคลุมขึ้นมาสวม แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ซือจงได้แต่ยืนมอง ฮุ่ยหมิ่นที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น ก่อนจะจัดการทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิม

รุ่งเช้า ฮุ่ยหมิ่นตื่นมาในสภาพสวมใส่อาภรณ์เรียบร้อย และนอนอยู่บนแคร่ไม้ไผ่เล็กๆ ในห้องเก็บฟืน ข้าวของทุกอย่างยังคงวางอยู่อย่างเรียบร้อย

เขาสงสัยว่าเขากลับมาได้อย่างไร เมื่อคืนไม่ใช่ว่าเขาได้เจอกับนางฟ้านางสวรรค์ และได้....เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ก้มลงมาแก่นกายของเขาที่ยังคงสงบ

หรือว่าเขาจะฝันไป อาจจะเพราะเห็นนางเปลือยเปล่าจึงเก็บเอามาฝัน ใช่เมื่อคืนเขาไปเอาน้ำ กระบอกน้ำอยู่ไหนนะ แล้วเขาก็หันไปเจอกระบอกน้ำซึ่งยังคงตั้งอยู่ที่เดิม ด้วยความไม่แน่ใจเขาจึงลงไปยกกระบอกน้ำดู

ด้วยน้ำหนักของน้ำทำให้เขารู้ว่ามีน้ำเต็มกระบอก หรือเมื่อคืนเขารีบกลับมา ด้วยความเหน็ดเหนื่อยเขาจึงได้หลับไปและเก็บเอานางมาฝัน

แต่อย่างไรก็ดี ถ้าเรื่องนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน เขาก็ไม่ต้องรู้สึกผิดแต่อย่างไร เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกเดินทางต่อ

"นายท่านจะไปแล้วหรือขอรับ" เสี่ยวเอ้อน้อยทักทันทีที่เห็นฮุ่ยหมิ่นถือสัมภาระออกมา

" ข้าต้องรีบเดินทาง ขอบใจเจ้ามากที่ให้ที่พักข้า ข้าจะไม่ลืมบุญคุณเลย" ฮุ่ยหมิ่นกล่าวก่อนขอตัวออกเดินทางต่อ

ในใจของฮุ่ยหมิ่นยังสงสัยเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน หลังสอบเสร็จเขาจะต้องกลับมาพิสูจน์ข้อเท็จจริงให้ได้ อย่างไรเขาก็ต้องใช้เส้นทางนี้เดินทางกลับเมืองจิ่นกวางอยู่ดี