บทที่สามสิบ

ในวันรุ่งขึ้นชีวิตในจวนของฟางอี้หลิงก็ดำเนินไปเหมือนทุกวัน นางก็ออกไปตรวจงานในไร่นาของนางเหมือนเดิม หลังจากจบมื้อเช้าร่วมกันกับลูกน้อยกับบิดาเสร็จ นางก็ควบม้าตัวโปรดไปที่แปลงนาข้าวของนางเหมือนทุกวัน ท่านพ่อกับท่านอ๋องเข้าห้องทำงานหารือวางแผนจัดการนายอำเภอกันที่เรือนของบิดา

ท่านอ๋องได้เขียนจดหมายหาฮ่องเต้ผู้เป็นพี่ชายถึงเรื่องอยากให้มีการสอบนายอำเภอเกิดขึ้น มีคนที่คุมสอบที่มีความชื่อสัตย์ไม่มีการเอื้อพวกชอบใช้ตำลึงซื้อตำแหน่งได้ในครั้งนี้ท่านอ๋องจะให้อดีตแม่ทัพฟางอี้หลุนเป็นคนคุมสนามสอบในครั้งนี้ จะให้นายน้อยทั้งสองคนเพื่อนของพระชายาเข้าร่วมเป็นคนคุมสอบเพราะถือว่าทั้งสองคนนั้นเป็นคนชื่อตรงมีความยุติธรรมไม่น้อย

ฟางอี้หลิงขี่ม้ามาถึงแปลงข้าวที่ยาวสุดหูสุดตาด้วยความภาคภูมิใจที่นางสามารถทำให้พืชผักนาข้าวของนางเจริญงอกงานทุกอย่างจากสูตรปุ๋ยจากที่เธอจากมานั้นทำให้พืชผักเติบโตและแข็งแรง หยดลงน้ำที่ใช้ในนาข้าวในร่องสวนผักผลไม้ทำให้ผลดกออกมาแต่ละครั้งมากมายจนคนงานของนางยังตกใจกับผลผลิตในแต่ละครั้งที่ช่วยกันเก็บเกี่ยว

"อีกไม่กี่วันก็จะได้เวลาเกี่ยวข้าวแล้วพวกเจ้าเตรียมคนงานของเราให้พร้อม ให้พวกเขาดูแปลงที่รับผิดชอบของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วอีกหกวันเราลงมาลงเกี่ยวข้าวพร้อมกัน"

นางหันไปสั่งหัวหน้าคนงานที่มาที่แปลงนาข้าวพร้อมกัน ทุกคนเห็นนายหญิงจึงรีบมารวมตัวกันเพื่อรอนายหญิงสั่งงาน

"ข้าวในนาของนายหญิงให้ผลผลิตเยอะมากๆเลยขอรับในแต่ละครั้งที่ลงเก็บเกี่ยวมีแต่เพิ่มขึ้นทุกครั้งไม่เคยต่ำลงสักครั้งเลยขอรับ"  คนงานที่ดูแลนาข้าวบอกกับนายหญิง

"ก็ดีแล้วพวกเราทุกคนที่ทำงานกับข้าจะได้มีข้าวกินไม่อดอยากยังไงละ"

ฟางอี้หลิงพูดกับคนงานของตัวเองนางไม่เคยถือตัว  คนงานของนางที่ซื้อมาจากโรงค้าทาส นางนั้นได้ครอบครัวทาสที่เป็นหมอมาด้วย เขาถูกคนกลั้นแกล้งจนโดนขายมาทั้งลูกเมียพอคนงานของนางเจ็บป่วยจึงมีหมอคอยดูแลทั้งมียาจากนายหญิงนำมาให้ พอว่างจากงานจะพากันขึ้นเขาหาสมุนไพรมาเพิ่มอีกทาง ซึ่งนายหญิงไม่เคยห้ามขอแค่ให้ระวังตัวเวลาขึ้นเขาให้มีเพื่อนไปด้วย เวลามีเรื่องที่คาดไม่ถึงจะได้ช่วยเหลือกันได้

คุณหนูช่วยชีวิตออกมาจากโรงค้าทาส มีครอบคร้วบัญฑิตที่คอยสอนหนังสือในไร่ให้เด็กที่พอจะร่ำเรียนได้  นางจะทำที่เรียนสำหรับทุกคนที่โตพอ นางไม่ปิดกั้นทุกคนสามารถเรียนได้

นางให้คนของนางรู้จักการอ่านออกเขียนได้กันทุกคน นางไม่เลือกช่วยเพียงแค่คนเดียวลูกเล็กเด็กแดง นางจะซื้อยกครัวมาพวกเขาได้อยู่ด้วยกันนางจะไม่พรากพ่อแม่ลูกของใครทั้งสิ้น จึงทำให้คนงานของนางรักนายหญิงกับเจ้านายทุกคนในจวนแห่งนี้ ยิ่งบิดาของนายหญิงทั้งพี่ชายที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ที่คอยปกป้องบ้านเมือง  คนที่นายหญิงช่วยออกมาจากโรงค้าทาสมาทำงานด้วยพวกเขาสามารถตายแทนนางได้เพราะนางหญิงให้ชีวิตใหม่กับทุกคน

ตั้งแต่มาอยู่กับนายหญิงได้หกปีนายหญิงตั้งครรภ์แต่ทุกคนไม่เคยเห็นนายท่านผู้ชายจนเมื่อพ่อบ้านของจวนแม่ทัพบอกว่า นายท่านนั้นเป็นถึงท่านอ๋องที่พึ่งจะไปรบจบศึกมาจากชายแดนเหนือ ทุกคนนั้นปราบปลื้มใจที่ได้เจ้านายที่ดีมีคุณธรรมทุกคนในจวนแห่งนี้

"นายหญิงเจ้าคะ นนี้สามีของข้าเข้าป่าไปเมื่อเช้าได้น้ำผึ้งป่ากลับมาด้วย ข้าใส่ไหเอาไว้ให้นายหญิงสองไหเจ้าค่ะ"

"ขอบใจมากแบ่งเอาไว้ให้เด็กๆกินด้วยนะไม่ใช่นำมาให้ข้าหมด"  นางบอกคนงานยิ้มๆอย่างเป็นกันเองแล้วพยักหน้าให้พี่สาวอีอีนำตำลึงค่าน้ำผึ้งป่าให้คนงานด้วย นางไม่เคยเอาเปรียบคนงานในความรับผิดชอบของตัวเองมีข้าวมีตำลึงให้พวกเขาทุกเดือนที่ทำงานให้กับไร่นาของนาง ในน้ำมีปลาในนามีข้าว

"วันนี้ข้าจะไปดูคนงานเก็บผลไม้ที่แก่พร้อมเก็บได้แล้วด้วยนะเอาละพวกเราไปกันเถอะอีอี"  นางชวนคนสนิทมุ่งหน้าไปที่สวนผลไม้กับคนงานของนางที่ป่านนี้คงจะลงมือเก็บกันไปแล้วพวกเขารู้จักหน้าที่ของตัวเองดีทุกคน

 

ตัดมาที่พ่อตากับลูกเขยที่คุยงานกันในห้องทำงานจนได้ข้อสรุปแล้วทั้งสองคนก็ออกมาจากในห้องทำงานท่านอ๋องถามคนสนิทว่าพระชายาอยู่ที่ไหน   

" พระชายาไปที่แปลงนากับไร่ผลไม้ส่วนวันนี้นายน้อยเรียนอยู่กับอาจารย์พะยะค่ะท่านอ๋อง"

"ท่านอี้หลุนสิ่งที่ข้าทำได้ทุกอย่างล้วนสำเร็จไม่เคยล้มเหลวข้าไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆแม้แต่น้อย  แต่กับพระชายา ข้าขอพูดกับท่านตามตรงตอนนี้ข้ากลัวใจของพระชายาที่สุด"

ท่านอ๋องพูดกับอดีตแม่ทัพที่มีศักดิ์เป็นพ่อตาของภรรยาอย่างไม่อายที่จะปรึกษาเรื่องปัญหาของตัวเอง เรื่องสู้รบชายหนุ่มไม่เคยเกรงกลัวแต่เรื่องสตรีท่านอ๋องไม่เคยเกี้ยวสาวมาก่อน ยิ่งทำผิดต่อนางกับลูกเอาไว้แล้วทำให้ท่านอ๋องนั้นคิดหนักเลย นางมองหน้าเขาทีท่านอ๋องถึงกับสะดุ้งเลยบางครั้ง ไม่ได้กลัวนะแต่เขาเกรงใจนางต่างหากละชายหนุ่มคิดเข้าข้างตัวเอง

"ท่านอ๋องก็พยายามให้มากขึ้นมาหน่อยก็แล้วกันพะยะค่ะยังไงก็มีลูกด้วยกันตั้งสองคนแล้วเจ้าแฝดเองก็เอาใจช่วยบิดาเต็มที่อยู่แล้วพะยะค่ะ ถึงจะง้อนานไปหน่อยแต่ถ้าท่านอ๋องรักนางจริงคงจะรอไหวเพราะนางเองยังอยู่คนเดียวมาได้ตั้งหกปี ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากตำหนักเมฆาของท่านอ๋องเลยนอกจากหนังสือหย่าที่ทูลขอจากฝ่าบาทโดยตรงพะยะค่ะ"

ท่านแม่ทัพคุยกับบุตรเขยแบบเปิดใจเช่นเดียวกัน

!!!

ท่านพ่อตาช่างตอกย้ำเหลือเกิน 

 "....."

"โถ่ท่านพ่ออี้หลุนข้าเองก็ยอมรับกับนางว่าเป็นข้าที่ผิดทุกอย่างที่จิตใจคับแคบไม่สืบให้กระจ่างความแล้วสั่งลงโทษนาง แต่ข้าก็สั่งให้พ่อบ้านลงโทษนางแค่เดือนเดียสเองไม่ใช่ลงโทษตลอดชีวิตเสียหน่อยนี้ ไปรบนั้นก็ติดพันท่านเองก็รู้ข้าจะเอาเวลาที่ไหนกลับมาหานางที่จวนได้แต่รอจบศึกในคราเดียวเหมือนกันกับท่าน"    ท่านอ๋องตอบเสียงเบา

หึๆอดีตท่านแม่ทัพฟางอี้หลุนหัวเราะในลำคออย่างรู้ทัน ราชลูกเขยที่ปล่อยปะละเลยบุตรสาวของท่านให้อยู่รอที่จวนทั้งยังไม่ส่งข่าวมาหานางเลยสักครั้ง จนทำให้ท่านอ๋องพลาดเรื่องที่นางตั้งครรภ์และนางขอฝ่าบาทกลับมาอยู่บ้านเดิมของมารดา เพราะว่านางต้องการแค่รอท่านอ๋องกลับมาจากชายแดนมาลงชื่อในหนังสือหย่าให้เพียงเท่านั้น หน้าที่สามีนางไม่ต้องการจากราชบุตรเขยเลยสักนิดเดียว

"พอตามมาเจอลูกฝาแฝดทั้งสองคนจึงทำให้ตัดใจหย่ากับบุตรสาวของข้าไม่ได้ดูไปแล้วก็ให้สมน้ำหน้าที่ทำร้ายบุตรสาวขอกระหม่อมก่อน ถ้าไม่ติดว่าเป็นเชื่อพระวงศ์ข้าจะล่วงเกินทำร้ายเชื้อพระวงศ์ไปตั้งแต่วันที่เข้าไปที่เรือนคุกเข่าขอโทษข้าและยอมรับผิดทุกอย่างคนเดียวแล้ว ละนี้คงจะตกหลุมรักบุตรสาวของข้าที่ไม่สนใจตัวเองแล้วสิเวรกรรมนี้มันมีจริงเสียด้วยสิ รอให้บุตรสาวของข้าใจอ่อนเมื่อไรก็เมื่อนั้นละนะท่านอ๋องฮะฮะฮาฮ้า " อดีตท่านแม่ทัพหัวเราะอย่างอารมณ์ดีในใจ ท่านอ๋องได้แต่ทำใจทุกอย่างเป็นเพราะเขา

"ข้าจะรอให้สองแฝดเรียนจบช่วงเช้าก่อนจะพาไปที่สวนผลไม้หาพระชายาพร้อมกันเลย" ท่านอ๋องบอกท่านพ่อตาก่อนจะเดินไปที่ลูกน้อยทั้งสองกำลังเรียนอยู่ คิดจะไปหาพระชายาก่อนก็ใกล้เวลาที่ลูกน้อยจะหยุดพักแล้วหรือว่าจะไปรับนางมากินมื้อเที่ยงด้วยกันเลยนะท่านอ๋องเดินไปคิดไป

อดีตท่านแม่ทัพถึงกับส่ายหัวให้กับท่านทางคิดไม่ตกของราชบุตรเขยดูๆไปเขาก็สงสารเหมือนกันเวลามองบุตรสาวของเขาตาละห้อยตามหลังไปเหมือนลูกหมาที่เจ้านายเมินดีๆนี้อแง หึทำเขาก่อนก็รับกับสิ่งที่ตีกลับมาให้ได้ละเจ้าลูกเขยผู้ส่งศักดิ์นายท่านฟางอี้หลุนคิดในใจ