บทที่สิบ

สองคนผัวเมียมองหน้าหยั่งเซิงกันอยู่สักพักเงียบๆ กลายเป็นทั้งสองคนต่างก็มองสำรวจกันทั้งสองฝ่ายถึงจะถูก ก่อนที่อ๋องอวิ๋นฉีจะเป็นคนพูดขึ้นมาก่อนเพราะเป็นลูกผู้ชายพอ ส่วนฟางอี้หลิงเพียงรอว่าอีกฝ่ายจะคุยยังไงจะได้โต้ถูก

"เอาละพระชายานี้ก็ผ่านมาหกปีแล้วเป็นข้าที่ละเลยเพราะยุ่งกับเรื่องศึกจึงไม่ได้บอกให้หลี่กงกงว่าลงโทษพระชายากี่วัน แต่เจ้าเองก็ไม่ได้อยู่ที่ตำหนักนอกเมืองหลวงแล้วด้วยก็ถือว่าจบเรื่องนั้นไป ข้าจะถามแค่เรื่องเด็กสองคนนั้นคือลูกของข้ากับพระชายาหรือไม่ข้าขอโทษที่ละเลยเจ้ากับลูกมาหลายปี ข้าลืมคิดถึงเรื่องนี้คิดว่าแค่ทำโทษเจ้าเท่านั้น "

ท่านอ๋องพูดเรื่องของลูกก่อน

"เพคะในเมื่อท่านลืมเรื่องข้าไปแล้วก็ไม่เห็นต้องสืบหาหรือตามมาถึงเมืองนี้ พวกเราอยู่กันได้ถึงไม่มีท่านเป็นบิดาให้ลูกก็ตาม ก็ดีเสียอีกที่ท่านจะมีลูกกับพระชายารองสุดที่รักของท่านกี่คนก็ได้ ไม่ต้องมารื้อหาเรื่องเก่าแต่หนหลังในเมื่อข้าได้มาจากที่จวนร้างนอกเมืองมาแล้ว เหลือเพียงหนังสือหย่าที่ท่านอ๋องลงลายมือมันก็จบเพียงเท่านั้น องค์ฮ้องเต้กับฮองเฮาก็ทรงรับเรื่องเอาไว้แล้ว ท่านไม่เห็นลำบากต้องเดินทางมาส่งด้วยตัวเองเลยสักนิดเดียวเพคะ"

"แต่ข้าไม่ได้บอกเจ้าว่าจะหย่า"

ท่านอ๋องตอบหน้าตาเฉย

ฟางอี้หลิงได้ยินดังนั้นก็โกรธมากแต่ระงับใจเอาไว้ก่อนยังคุยกันไม่ถึงไหนเลย 

" ท่านจะยื้อไปเพื่อการอันใดในเมื่อฝ่าบาททรงรับรู้ทุกอย่างแล้ว รอแค่ท่านลงประทับนิ้วมือมันก็จบแล้วในเมื่อเป็นสมรสพระราชทานนี้ทั้งข้าหาได้สมัครใจสมรสให้ท่านเสียหน่อยเหมือนกับตัวของท่านอ๋องเองที่ถูกบังคับไม่ต่างกัน ผิดถูกไม่คิดจะสืบหาเพียงแค่ว่าตัวเองมียศที่สูงกว่าจะสั่งลงโทษใครก็ได้ตามพระทัยตัวเอง"

ฟางอี้หลิงเองก็จ้องตาไม่หลบตอบกับทุกคำถามเช่นเดียวกัน

"ใช่ข้ายอมรับว่าข้าโกรธมากเรื่องวายยาและเป็นข้าที่สั่งลงโทษพระชายาโดยที่ไม่รับฟังคำอธิบายจากพระชายา ข้าขอโทษไม่ใช่ว่าข้ามียศที่สูงกว่าเจ้าหรอกนะพระชายาแต่ตอนนั้นข้าโกรธที่โดนลูกไม้ชั้นต่ำแบบนั้นจึงไม่ได้ตรองดู"

ท่านอ๋องตอบคำถามนางที่ว่าให้ตนเอง ตอนนี้เขาไม่โกรธนางสักนิดที่นางว่ามามันถูกทุกสิ่ง

"ที่ตำหนักข้ายังไม่ได้แต่งพระชายารองตอนที่ข้ารับจางว่านอี้มาเพียงแค่เพื่อจะประชดเจ้ากับพี่ชายของข้าที่ยื่นสมรสราชทานใส่หัวข้าในตอนนั้นเพียงเท่านั้น ข้ากลับมาถึงเสด็จพี่เรียกเข้าไปคุยเรื่องที่เจ้าไม่ได้วางยาข้าและเรื่องที่เจ้าขอกลับมาอยู่บ้านเดิมของมารดาเจ้าแลกกับการส่งเสบียงให้กองทัพบิดาของเจ้ากับพี่ชายเพื่อแลกกับหนังสือหย่าจากข้านี้คืออีกหนึ่งเหตุผลที่ข้าอยากลงมาพูดคุยกับเจ้าให้เข้าใจ"

"ในเมื่อท่านรู้แล้วก็ลงชื่อมันก็จบแล้วเรื่องท่านจะแต่งพระชายากี่คนข้าหาสนใจไม่ ในเมื่อตัวท่านเป็นคนผลักไสหม่อมฉันออกจากตำหนักเองข้าไม่คิดจะหวนคืนไปเมืองหลวงอีกในตำแหน่งหวังเฟยของหยวนอ๋องอีกที่กระหม่อมรั้งรออยู่ในตำแหน่งนี้มาหกปีเพื่อรอพระองค์มาประทับหนังสือหย่าให้หม่อมฉันก็เกินพอแล้ว หม่อมฉันอยู่ที่นี้สุขสบายดีเพคะ"

ฟางอี้หลิงตอบท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีไปตามตรง

"เจ้าไม่อายหรือหญิงที่โดนหย่าจากสามีนั้นจะเสียศักดิ์มากเพียงใด"

ท่านอ๋องถามพระชายาเพราะเหมือนว่านางต้องการเพียงหนังสือหย่าจากเขาเท่านั้น

"หม่อมฉันหาสนใจไม่คนมีปากก็พูดไปเหนื่อยเขาก็หยุดเองหม่อมไม่ได้เดือดร้อนไปขอข้าวพวกเขากิน อาหารทุกอย่างหม่อมฉันหามาเองทำไมหม่อมต้องไปสนใจกับคำพุดที่ไร้ประโยนช์ของคนพวกนั้นด้วยละเพคะ ชีวิตของหม่อมฉันไม่ขึ้นอยู่กับคำพูดของคน ไม่ไปสนใจเรื่องไร้สาระขนาดนั้นเอาเวลามาทำมาหากินดีกว่าเพคะ"

ฟางอี้หลิงตอบ

" แต่ข้าไม่หย่าในเมื่อเรามีลูกด้วยกันทั้งสองคน เจ้ายังมีความผิดที่ปิดบังเรื่องลูกกับข้าหรือแม้แต่ฮ้องเต้นี้คือพระนัดดาของเสด็จพี่สายเลือดราชวงศ์ของแคว้นเจ้ากล้าปิดบังเบื้องสูงพระชายาฟางอี้หลิง ความผิดเจ้าถ้าข้าจะเอาเรื่องร้อยหัวในตระกูลฟางก็คงไม่เพียงพอ" นางช่างกล้าไม่รู้ไปกินใจหมีมาจากไหนถ้าเกิดว่าเขาบ้าเกิดเอาเรื่องที่นางปิดบังเบื้องสูงแม้กระทั่งฮ้องเต้ ตำแหน่งแค่พระชายาเอกจะคุ้มกันนางได้หรือทำไมนางไม่คิดในเรื่องนี้ ถ้าเกิดเสด็จพี่รู้ก่อนข้าตระกูลฟางของนางคงสิ้นชื่อไปแล้ว

"ท่านกล้าขู่ข้าหรือท่านอ๋องแล้วท่านจะมาสนใจใยดีกันตอนนี้ทำไมก็แค่บุตรที่ท่านเองก็ไม่ได้ต้องการ พวกเขาล้วนเกิดมาจากความผิดพลาดของผู้ใหญ่ข้าคิดว่าท่านอย่าอ้อมค้อมเลย ข้ามีความรักให้ลูกสองคนมากพอจนไม่จำเป็นที่จะมีบิดามาเพิ่มให้พวกเขารับรู้ก็ได้"

"แต่ข้าไม่ยอมรับข้าเป็นบิดาของพวกเขาอย่างถูกต้องและพระชายาเองก็ยังพระชายาเอกของข้าเหมือนเดิม"

ท่านอ๋องตอบนางกับมาหน้าตาเฉย

"แต่ท่านกับข้าไม่ได้รักกันในเมื่อท่านมีคนที่รักแล้วก็ไปแต่งนางเสียสิจะมาเสียเวลากับข้าอีกทำไม อีกอย่าง หม่อมฉันได้ลงประทับในหนังสือหย่ากับฝ่าบาทเรียบร้อยแล้ว ไม่คิดจะกลับไปอยู่ตำหนักของท่านที่หวงหนักหวงหนาไม่ใช่หรือ ท่านกลับไปเสียเถอะท่านอ่องหม่อมฉันพอใจกับชีวิตที่นี้และรับรองว่าไม่เข้าไปวุ่นวายให้ท่านระคายพระทัยเรื่องอะไรทั้งสิ้น"

"ข้าไม่กลับในเมื่อพระชายากับลูกอยู่ที่ไหนข้าก็จะอยู่ที่นั้น ตำหนักของข้าก็จะมีเพียงเจ้าพระชายาฟางอี้หลิงเท่านั้นเจ้าคือพระชายาเอกเพียงคนเดียวและข้าเองก็ไม่เคยรักใครด้วย แต่ไม่แน่ว่าข้าอาจจะต้องเกี้ยวพระชายาของตัวเองแล้วสิ"

ท่านอ๋องตอบและจ้องตาพระชายาไม่หลบสายตาเช่นเดียวกัน

"ไม่รักแต่รับนางเข้าตำหนักแต่งตั้งให้เป็นใหญ่ข่าวลือของข้าก็พระชายารองของท่านนั้นที่นำไปประกาศให้ชาวเมืองรับรู้"

ฟางอี้หลิงตะโกนใส่หน้าท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีด้วยความโกรธ

"ข้าเพียงแค่ประชดเจ้ากับเสด็จพี่เพียงเท่านั้นข้าก็ไล่นางออกจากจวนแล้ว อีกอย่างนางไม่ใช่พระชายารองแค่ว่าที่ข้ายังไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับนางข้ามีข้อตกลงกับนางและนางที่เป็นฝ่ายผิดจึงออกจากจวนข้าไปแล้ว"

ท่านอ๋องอธิบายในนางฟังอย่างใจเย็น

"ท่านนี้มันเป็นคนยังไงนะพานางมาแล้วไล่กลับบ้านท่านไม่คิดหรือว่านางจะเสียหายเพียงใด เพียงเพราะท่านมีอำนาจมากสินะความผิดถูกในใจจึงไม่มี ผู้หญิงคนหนึ่งในยุคคล้ำครึที่ผู้ชายเป็นใหญ่ ส่วนผู้หญิงเหยียบเอาไว้ใต้ตีน ท่านช่างเลือดเย็นยิ่งนัก นางที่ท่านรับเข้าตำหนักที่รอท่านหกปีก็เพราะหลงรักผู้ชายเลือดเย็นอย่างท่านอ๋อง พอนางทำผิดถึงกับไล่ออกจากตำหนักส่งกับบ้านเดิม ท่านไม่คิดสงสารนางสักนิดเลยหรือท่านอ๋อง"

ฟางอี้หลิงด่ากับพระสวามีด้วยความโกรธ

"ทำไมข้าต้องเสียใจในเมื่อข้าจ้างนางมาทำหน้าที่นี้แลกกับการที่ไม่ประหาบิดาของนางที่ทุจริตโกงเงินหลวงโทษถูกเนรเทศกับประหารชีวิตถึงแม้บิดาของนางพึ่งจะคิดเข้าร่วมการทำผิดโกงเงิน เป็นข้าที่ยื่นข้อเสนอให้นางมาทำงานแทน เรื่องตำแหน่งนั้นข้าก็แค่อ้างให้เจ้าเข้าใจผิดข้าเพียงเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับข้าทำไมข้าต้องแต่งให้นางด้วยในเมื่อสัญญานั้นนางรับรู้"

ท่านอ๋องตอบทุกคำถามที่พระชายาด่าให้อย่างใจเย็นเพราะรู้ว่าตัวเองผิดและรู้สึกเสียหน้าที่โดนพระชายาขอหย่าก่อนตัวเองที่ไม่ได้คิดถึงเรื่องหย่าเลยสักนิด   แต่นางถึงกับยื่นข้อเสนอให้เสด็จพี่อนุญาติได้ มันน่าจะจับมาลงโทษให้เข็ดไหม

"ข้าเกลียดท่านที่ทำแต่ใจตัวเองเพียงแค่ท่านอยากให้ข้าเสียใจถึงกับลงทุนจ้างคนมาเป็นพระชายารองเพื่อประชดข้ากับพี่ชายของท่าน คงจะมีเพียงท่านที่ไม่อยากแต่งงานสินะ ข้าเองก็ไม่ได้อยากแต่งให้ท่านเหมือนกัน ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉี"

ฟางอี้หลิงตอบกลับแบบเดียวกันที่เขาเคยทำกับร่างเดิมทุกอย่าง