บทที่สิบเอ็ด

"พระชายาฟางอี้หลิงเจ้าก็รู้ว่าสมรสพระราชทานนั้นไม่สามารถหย่าขาดได้ ที่เสด็จพี่เขียนนั้นก็รอให้ข้ากลับมาจัดการกับเรื่องของเราสองคน ถึงแม้ว่าเสด็จพี่จะประทับตราให้กับพระชายาแต่ถ้าข้าไม่ลงลายมือมันก็ไม่มีทางสมบูรณ์เพราะถึงอย่างไรข้าก็มีพระชายาเอกเพียงคนเดียวคือเจ้าและลูกทั้งสองคนที่เกิดมาก็คือเชื่อพระวงศ์ทั้งสองคนนี้ หนังสือหย่าที่พระชายาลงลายมือเอาไว้ข้านำมันมาด้วยและข้าไม่มีวันลงลายมืออย่างแน่นอน"

ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีหยิบเอาหนังสือหย่าออกมาจากอกเสื้อยกให้นางดู ก่อนจะฉีกขาดครึ่งอย่างไม่สนใจ

ฟางอี้หลิงทั้งตกใจและโกรธท่านอ๋องที่ฉีกหนังสือหย่าที่นางลงทุนร้องขอต่อฝ่าบาทมาอย่างยากลำบากกว่าขอได้มา แต่เขาไอ้คนชั่วที่เห็นแก่ตัวกับนำมาฉีกต่อหน้านาง เส้นความอดทนของฟางอี้หลิงขาดผึงนางกระโจนเข้าตบตีท่านอ๋องด้วยความโกรธและตะโกนด่าให้พระสวามีอย่างไม่เกรงกลัวโทษจากการทำร้ายเชื่อพระวงศ์เลยสักนิด

ท่านอ๋องเพียงแค่ให้นางระบายอารมณ์ที่กำลังโกรธ   ถ้านางได้ทุบตีเขาแล้วทำให้นางดีขึ้น ท่านอ๋องเพียงแค่ปัดป้องตัวเองนิดหน่อยเสียงสองผัวเมียในห้องที่ปรับความเข้าใจกัน ได้ยินเพียงเสียงพระชายาที่ลอดออกมาให้ได้ยินแต่ท่านอ๋องสั่งไว้ห้ามเข้ามาถ้าไม่ได้เรียกห้ามเข้ามาในห้องนี้เด็ดขาด

ฟางอี้หลิงลงมือทุบตีท่านอ๋องด้วยความโกรธที่เขาฉีกหนังสือหย่าของนางที่ขอมาด้วยความยากลำบาก

"ในเมื่อไม่รักข้ากับลูกท่านจะยื้อไปเพื่ออะไรทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่จะตามมาถึงที่นี้ทำไม ต่างคนต่างอยู่ทำเหมือนข้าไม่มีตัวตนก็ได้ท่านก็คิดเสียว่าข้าได้ตายไปแล้วก็ได้ท่านจะตามมาตอแยข้าทำไมอีก"

ฟางอี้หลิงทุบตีไปด้วยด่าไปด้วยจนเหนื่อยแล้วจึงหยุดหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ ท่านอ๋องได้โอกาสกอดร่างบางของนางจับหันหลังให้พิงหน้าอกแกร่ง ตอนนางเหนื่อยหอบหลังจากลงมือทุบตีเขาจนพอใจ ชายหนุ่มแอบสูดดมเอากลิ่นหอมเรือนผมนุ่มสลวยของนางได้แค่ตอนเผลอได้เท่านี้แหละ

"ข้าก็บอกแล้วว่าข้าขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าเคยทำผิดต่อเจ้ากับลูก ต่อจากนี้พวกเรามาเริ่มกันใหม่เถิดนะพระชายาข้ายินดีปรับปรุงตัวเองเพื่อครอบครัวดีไหม"

ท่านอ๋องพูดเบาๆ ข้างหูของนางที่ดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเขา

ทำไมข้าไม่มีแรงต่อสู้กับไอ้บ้าอ๋องนี้ ทำไมความแข็งแกร่งของข้ามันหายไปไหนหมด ทั้งๆข้าฝึกมาไม่เคยขาดแต่เขาก็รับมือกับนางได้เหมือนกันแม้นว่าในห้องจะเละแค่ไหนก็ตามนางเองฟาดชายหนุ่มไปไม่น้อยแต่เขาเพียงแค่ป้องกันตัวถึงจะโดนไปเยอะแต่ไม่สู้นางกลับ

ฟางอี้หลิงคิดในใจ ทั้งโมโหที่ทำอะไรคนที่นางเกลียดไม่ได้ ได้แต่ดิ้นออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มที่นางเกลียดขี้หน้าจนไม่อยากจะมอง

"ข้าไม่ต้องการเชิญท่านไปหาคนใหม่ที่ท่านรักและรักท่านเลยแล้วจะมีลูกกับนางกี่คนก็เรื่องของท่าน แต่ไม่ใช่กับหม่อมฉันและลูกของหม่อนฉัน เชิญท่านอ๋องกลับไปได้เลยข้าไม่มีเรื่องอะไรจะคุยอีกแล้วปล่อยหม่อมฉันได้แล้วเพคะ!"

ฟางอี้หลิงตอบเสียงเย็นที่โดนกอดจากด้านหลังจนทุกส่วนแนบสนิทกันไม่เหลือช่องว่างเลย

ท่านอ๋องหัวเราะในลำคอแล้วพูดว่า

"ไม่ว่าเจ้ากับลูกจะอยูที่ไหนข้าก็จะอยู่ที่นั้นในฐานะพระสวามีของพระชายาเอกฟางอี้หลิงยังไงละเจ้าไม่ต้องขับไล่ข้าให้เสียเวลาหรอกนะ ในเมื่อข้าที่ไปรบอย่างหนักมาตั้งหกปีจะกลับมาหาเมียกับลูกมันก็ไม่ผิดเลยสักนิด  เดียว ข้าทั้งลำบากยากเข็ญในแต่ละวันจะเอาเวลาที่ไหนไปหาพระชายาคนใหม่ ในเมื่อคนที่มีลูกให้ข้าทีเดียวได้ทั้งสองมันไม่ง่ายเลยนะพระชายาที่รักของข้า"

ท่านอ๋องนั้นพอใจกับการตอบโต้ของพระชายายิ่งนักชีวิตที่จืดชืดจะได้มีสีสันขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อก่อนเคยใช้ชีวิตแบบไม่สนใจใครมีแต่รบราฆ่าฟัน พอได้รู้ว่าตัวเองมีลูกแล้วนั้น ทำให้ท่านอ๋องอยากจะเริ่มชีวิตใหม่กับพระชายาคนที่พี่ชายเลือกให้เสียแล้วสิฝีมือของนางไม่เบาเลยเล่นเอาเขาเหนื่อยไม่น้อยกับท่านต่อสู้ที่ไม่เคยพบเจอก็มีเขาโดนนางฟาดไปหลายครั้งจนมึนก็มี ดีนะที่ร่างกายนั้นฝึกฝนอยู่ทุกวันไม่แน่คงจะแพ้พระชายาของตัวเองนางมีวรยุทธท่านอ๋องคิดในใจสมเป็นลูกของท่านแม่ทัพใหญ่เสียจริง

"แต่ข้าไม่ต้องการให้ท่านมาร่วมชีวิตด้วย"

ฟางอี้หลิงตอบกับเสียงเย็นอย่างไม่สนใจคำบอกเล่าของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉี

"ไม่เป็นไรข้าเข้าใจเจ้าทุกอย่างพระชายาของข้าหกปีไม่ง่ายเลยสักนิดที่เจ้าจะโกรธเกลียด ข้าที่ทั้งสั่งลงโทษเจ้าทั้งไม่ได้สนใจความเป็นไปของเจ้าอีก จนต้องลำบากเลี้ยงลูกของเราตามลำพัง ข้ารอได้ขอเพียงได้อยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูกก็พอให้ข้ามีโอกาสได้คุยกับลูก เฝ้ามองเขาเติบโตเหมือนเจ้าได้ไหมฟางอี้หลิง ถึงข้าไม่ใช่คนที่ดีพร้อมทุกอย่าง แต่พอข้ารู้ว่าข้ามีลูกกับเจ้าข้าก็อยากทำหน้าที่พ่อบ้างชีวิตข้าอยู่แต่สนามรบเรื่องรักใคร่ข้าไม่เคยสนใจ สิ่งที่ข้าทำลงไปเพื่อประชดนั้นข้ายอมรับผิดทุกอย่าง"

อ๋องอวิ๋นฉีบอกกับพระชายาของตนเองอีกครั้งด้วยเหตุผล

ฟางอี้หลิงที่ฟังเหตุผลของท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ร้องขอเพราะอยากดูแลบุตรทั้งสองคนเหมือนพ่อคนอื่นบนโลกนี้ก็แปลกใจ เขามีปมในใจเรื่องพ่อแม่หรือเปล่านะแต่ไม่ใช่เรื่องที่นางจะให้ความสนใจในเมื่อเขายอมลงให้ไม่บังคับเอาลูกไปจาก นางก็จะให้เขาได้พูดคุยกับลูกแต่ถ้าคิดจะขโมยลูกของนางก็เตรียมรับอาวุธที่นางจะถล่มจวนท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ให้ดูเลย

"ท่านต้องทำสัญญาก่อนข้าจะให้ท่านได้พูดคุยและให้ลูกรับรู้ก็ได้ว่าท่านคือบิดาแต่ถ้าท่านคิดจะแย่งลูกไปจากข้าละ ข้าก็พร้อมจะสู้กับท่านให้ตายกันไปข้างหนึ่งเหมือนกันและห้ามมาวุ่นวายกับข้าด้วย พวกเราจะคงสถานะบิดามารดาของลูกก็ได้ท่านจะยอมไหมละ"

ฟางอี้หลิงเสนอในส่วนที่จะทำให้ตัวเองได้เปรียบ

"ได้สิข้าให้สัญญาเรื่องลูกว่าข้าจะไม่แย่งพวกเขาไปจากเจ้าอย่างแน่นอน ส่วนเรื่องของเราข้าคิดว่าข้าคงคิดว่าเราค่อยๆปรับตัวเข้าหากันข้าไม่บังคับพระชายาของข้าอย่างแน่นอน ข้าจะรอจนกว่าพระชายาจะเห็นว่าพร้อมที่จะร่วมใช้ชีวิตที่เหลือเหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป ให้เวลาทั้งตัวของข้ากับพระชายาเองด้วย ให้โอกาสข้าได้ไหมพระชายาของข้า"

สิ่งที่ได้คืนมาคือค้อนจากนางมาวงใหญ่ เขายกยิ้มทึ่มุมปากกับท่าทางที่นางแสดงออกมาให้เห็นต่อหน้าไม่คิดจะปิดบังว่ากำลังโกรธโมโหในตัวของเขาเลยสักนิด แบบนี้สิจึงทำให้รู้สึกว่านางมิใช่สตรีแสแสร้ง 

"ปล่อยหม่อมฉันได้แล้วท่านอ๋อง"

ฟางอี้หลิงบอกคนที่กอดนางและคุยจนเข้าใจแล้วแต่เนียนกอดนางไม่ปล่อย นี้คืออะไรด้วยความหมั่นใส้นางจึงศอกกระแทกท้องไปเต็มแรงแต่มันไม่ถนัดจึงเหมือนสะกิดเขาเท่านั้นกระมัง

หยวนอวิ๋นฉีจึงจำใจปล่อยร่างของพระชายาแบบเสียดาย ร่างนุ่มนิ่มและหอมไปทั้งตัวนางใช้อะไรทำไมมันถึงหอมและไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้จากที่ไหน

"ได้ข้ายอมปล่อยเจ้าแล้วเรียกลูกเข้ามาคุยกันหน่อยสิพระชายา ข้าอยากพูดกับลูกของเราแล้วละ"

ท่านอ๋องบอก