บทที่สิบสอง

ตอนนี้สองแฝดได้มาถึงในห้องพร้อมกับท่านตามาส่งถึงที่เพราะว่านายท่านฟางอี้หลุนเองก็เป็นห่วงบุตรสาวไม่ต่างกัน ตอนนี้เรียกได้ว่าคนคุ้มกันนั้นเต็มจวนเลยก็ว่าได้  สองแฝดนั้นได้นั่งข้างมารดาคนหนึ่ง ท่านตาคนหนึ่ง  ท่านอ๋องนั้นนั่งคนเดียวและมองหน้าลูกด้วยสายตาที่อ่อนโยน บุตรชายนั้นแทบจะถอดแบบออกมาจากบิดาเลยทีเดียว

"เอาละวันนี้แม่จะตอบคำถามที่ลูกอยากรู้เรื่องของบิดาของลูกเสียที ที่จริงแล้วบิดาของลูกยังไม่เสียชีวิตแต่เพราะแม่คิดว่าบิดาของลูกเสียชีวิตเพราะการสื่อสารกันผิดแม่เลยคิดว่าเขาตายแล้ว" นางเน้นคำว่าตายให้ชายหนุ่มได้ยิน

นางบอกลูกหน้าตาเฉยท่านอ๋องตากระตุกเพราะคำพูดของพระชายาเขายังไม่ตายเสียหน่อย

สองแฝดนั่งฟังมารดาอย่างตั้งใจและตาลุกวาวพอรู้ว่าบิดายังไม่ชีวิตอยู่

"จริงหรือเจ้าคะท่านแม่แล้วท่านพ่อไปอยู่ที่ไหนตั้งนานไม่มาหาพวกเราละเจ้าคะ หรือท่านพ่อไม่รักเล่อเล่อกับพี่ชายเจ้าคะ"

ฟางเย่วเล่อถามมารดาด้วยความสงสัย

ฟางอี้หลิงมองหน้าท่านอ๋องก่อนจะตอบบุตรสาวไปว่า

"บิดาของลูกเป็นแม่ทัพใหญ่ที่ต้องออกไปรบเพื่อปกป้องบ้านเมืองเอาไว้และไม่รู้ว่าแม่มีลูกเลยพึ่งจะมาตามหาหลังจากจบจากการสู้รบเหมือนท่านตากับท่านลุงของลูกยังไงละเล่อเอ๋อร์ของแม่ ทุกคนรักเล่อเอ๋อร์มีแม่กับท่านตาพี่ชายกับท่านลุงพี่ๆในจวนอีกมากมายที่รักเล่อเอ๋อร์ใช่ไหมจ๊ะคนเก่งของแม่"

ฟางอี้หลิงบอกลูกอย่างใจเย็นส่วนบุตรชายนั้นนั่งฟังด้วยความสงบ

"เล่อเล่อเข้าใจแล้วเจ้าค่ะท่านแม่แล้วท่านพ่อมาหาพวกเราแล้วหรือเจ้าคะท่านแม่"

เสียงบุตรสาวถามต่อ ใจของท่านอ๋องถึงกับอ่อนยวบกับคำถามคำตอบที่น่ารักของบุตรสาวที่ช่างเจรจาเหมือนเด็กโตเลยทีเดียว

"ฟังแม่นะเด็กดีท่านพ่อของลูกตอนนี้นั่งอยู่ตรงหน้าของลูกทั้งสองคนของแม่แล้ว บิดาของลูกเป็นเชื่อพระวงศ์ที่สูงศักดิ์ลูกของแม่ก็มีสายเลือดของบิดาของลูกครึ่งหนึ่งเป็นท่านอ๋องน้อยทั้งสอง ลูกต้องเรียกพ่อว่าเสด็จพ่อนะเข้าใจหรือไม่ "

"ท่านลุงนี้หรือเจ้าคะคือท่านพ่อของลูก"

ฟางเย่วเล่อถามย้ำอีกครั้งกับมารดาเพื่อความมั่นใจ

"ใช่แล้วละลูกท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีคือบิดาของลูกทั้งสองคนของแม่จ๊ะ"

ฟางอี้หลิงบอกกับลูกน้อยทั้งสองคนที่พากันมองหน้าของบิดาแล้วยิ้มพร้อมกับพูดให้คนเป็นพ่อถึงกับสั่นไหว

"ท่านคือบิดาของพวกเราจริงใช่ไหมขอรับข้ากับน้องคิดว่าท่านพ่อตายไปแล้วเพราะว่า ท่านไม่เคยตามหาหรือส่งข่าวท่านพ่ออย่าได้โกรธท่านแม่เลยนะขอรับ ที่บอกพวกเราว่าท่านพ่อได้เสียชีวิตไปแล้ว ข้ากับน้องดีใจที่ได้รู้ว่าท่านพ่อยังมีชีวิตอยู่ ข้าขอกอดท่านพ่อได้ไหมขอรับ"

ฟางลู่หมิงลุกขึ้นจูงมือน้องสาวมาตรงหน้าบิดาแล้วทำความเคารพก่อนจะเงยหน้ามองบิดาว่าจะให้พวกตนกอดหรือเปล่า ท่านอ๋องถึงกับมือสั่นที่มองสบตาบุตรชายกับบุตรสาวที่มองมาที่ตัวเองอย่างคาดหวัง

"ได้สิเด็กดีของพ่อ"

ท่านอ๋องตอบก่อนจะอ้าแขนออกรับเอาเด็กสองคนที่ยิ้มให้กันก่อนจะโถมตัวกระโดดใส่อ้อมกอดของบิดาด้วยรอยยิ้ม

สองพ่อลูกมองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไรที่เห็นสามคนพ่อลูกเขากำลังกอดกันแล้วถามไถ่กัน บุตรสาวของนางที่รัวคำถามใส่บิดาว่าไปรบที่ไหนไกลมากหรือจึงไม่ส่งข่าวมาหาท่านแม่กับพวกตนบ้าง ท่านอ๋องที่ได้กอดลูกน้อยทั้งสองคนนั้นใจเหลวเป็นน้ำจากฉายาแม่ทัพปีศาจคงจะสิ้น  ถ้าได้อยู่ต่อหน้าลูกน้อยทั้งสองคนแล้วค่อยๆ ตอบคำถามของลูกทีละข้ออย่างใจเย็น

"ท่านพ่อจะกลับไปรบเมื่อไรเจ้าคะแล้วจะมาหาเล่อเล่อกับพี่ชายอีกเมื่อไรเจ้าคะคืนนี้ท่านพ่อต้องนอนกับเล่อเล่อและพี่ใหญ่ด้วยนะเจ้าคะ ลูกมีเรื่องมากมายอยากจะคุยกับท่านพ่อเจ้าค่ะ"

ฟางอี้หลิงถึงกับตากระตุกกับบุตรสาวที่จ้อกับบิดาเสียเหลือเกิน เด็กหนอเด็กยังไงก็ยังอยากมีครอบครัวที่พร้อมหน้าเหมือนคนอื่นๆอย่างครอบครัวคนงานของนางที่มีพร้อมทั้งพ่อและแม่ละสิ เจ้าสองแฝดนั้นมีเพื่อนเป็นลูกคนงานเสียส่วนมากเพราะยังไม่ได้ไปเรียนสำนักศึกษาในเมืองเพราะอายุยังไม่ถึงเกณฑ์

ฟางอี้หลิงกับบิดาจึงเลี่ยงออกมาจากในห้องปล่อยให้พ่อกับลูกเขาได้คุยกันตามลำพัง ท่านอ๋องมองตามหลังพระชายาของตัวเองไปด้วยแววตาล้ำลึก ก่อนจะหันมาตอบคำถามกับลูกน้อยคนแม่คงต้องใจเย็นเพื่อเกี้ยวพระชายาของตัวเองใหม่ ตอนนี้ต้องเข้าทางลูกเสียก่อนค่อยเป็นค่อยไป ท่านอ๋องคิดก่อนจะหันมาใส่ใจลูกทั้งสองที่ถามทุกเรื่องที่อยากจะรู้

ฟางอี้หลิงกับบิดาพากันเดินเข้าห้องทำงานของบุตรสาวเพื่อปรึกษารับมือกับท่านอ๋องที่ตามลงมาถึงที่นี้ ฟางอี้หลิงเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องที่นางกับท่านอ๋องคุยกันให้บิดาฟังว่า ท่านอ๋องยอมถอยและขออยู่ที่นี้เพื่ออยากทำความคุ้นเคยกับลูกและจะไม่บังคับเรื่องที่จะให้ลูกกับหลานของท่านพ่อกลับเมืองหลวงตอนนี้และฟางอี้หลิงก็ตอบชัดเจนไปแล้วว่าไม่ต้องการกลับไปที่ตำหนักของท่านอ๋องอีก ฟางอี้หลิงพอใจกับชีวิตที่นี้แล้วให้ท่านอ๋องลงลายมือเพื่อหนังสือหย่าจะได้สมบูรณ์ แต่เขาฉีกทิ้งไปแล้วลูกเลยโมโหทุบตีท่านอ๋อง พอนางเล่าจบบิดาถึงกับเซที่บุตรสาวของเขาอาจหาญไปทำร้ายเชื่อพระวงศ์มีสิบหัวจะพอให้ตัดไหมนี้

"หลิงเอ๋อร์อย่าได้หาทำอีกนะลูกท่านอ๋องเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ของแคว้นลูกจะไปทุบตีแบบนั้นไม่ได้ ถ้าท่านอ๋องโกรธแล้วสั่งลงโทษครอบครัวของเราจะโดนโทษถึงตัดหัวเลยนะลูก" บิดาของนางถึงกับปาดเหงื่อ

"ข้าไม่กลัวหรอกถ้าทำร้ายข้ากับครอบครัวก็อย่าหวังว่าจะได้เดินออกไปจากจวน ลูกจะเป่าขมับให้กระจุยเลยท่านพ่อ

นางตอบแบบไม่เกรงกล้วท่านอ๋องเลยสักนิด เชื้อพระวงศ์แล้วอย่างไรมาสั่งตัดหัวนางลองดูสิจะเป่าขมับคืนเลย นางหาใช่พระชายาของเขาเสียหน่อยซอมบี้นางก็ฆ่ามาเยอะแยะไม่เห็นจะกลัวท่านอ๋องเลยสักนิดเดียว

บิดาของนางรีบเอามือปิดปากบุตรสาวอย่างเร็ว

"หลิงเอ๋อร์ใจเย็นๆก่อน ลูกอย่าพูดออกมาอีกนะ ถือว่าพ่อขอละ"

บิดาของนางขอร้อง

!!!ฟางอี้หลิงมองบิดาตาปริบๆนี้ท่านพ่อของนางกลัวคนจะมาได้ยินที่นางพูด

แในห้องทำงานหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง ลูกพอๆพ่อจะเป็นลมเพราะคำพูดของลูกแล้ว"

"เอาละในเมื่อตกลงกันได้แล้ว พ่อก็ไม่มีอะไรจะพูด ดูๆไปว่าท่านอ๋องจะมาไม้ไหน ลูกจัดเรือนให้ท่านอ๋องพักที่ไหนละ ให้อีอีไปจัดการเลยก็แล้วกันพ่อจะไปดูไร่นาของเราเสียหน่อยเอาไว้เจอกันมื้อค่ำนะลูก "

บิดาบอกก่อนจะรีบเดินไปดูนาไร่ยังจะดีกว่าได้ยินบุตรสาวคุยเรื่องของบุตรเขยที่มีตำแหน่งแค่รองแค่ฮ้องเต้เพราะเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมานั้นเอง