บทที่สิบสาม

วันนั้นทั้งวันที่สองพี่น้องรับรู้ว่าตัวเองมีพ่อเหมือนกับเพื่อนในจวนทุกคน สองแฝดนั้นจูงมือบิดาคนละข้างเดินไปทั่วทั้งจวนและแปลงนาของมารดามีคนคุ้มกันที่เดินตามหลังมาหลายคน ส่วนคนงานนั้นได้รับรู้จากนายท่านบิดาของคุณหนูฟางอี้หลิงแล้วว่า บิดาของหลานท่านนั้นเป็นถึงท่านอ๋องน้องชายขององค์ฮ่องเต้ ทุกคนต่างก็ตกใจที่ตลอดหกปีไม่เคยเห็นหน้าสามีของคุณหนูเลย มารู้อีกทีคุณหนูของพวกตนนั้นเป็นถึงพระชายาเอกของท่านอ๋อง

ท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่มีฉาชาแม่ทัพปีศาจคุมทหารนับแสนที่พึ่งจะไปรบกลับมาจากชายแดนเหนือ นายท่านนั้นเรียกแม่บ้านให้ตามคนงานในจวนมาพูดก่อนที่จะออกไปสั่งหัวหน้าคนงานในไร่เรื่องของราชบุตรเขยผู้สูงศักดิ์ เดี๋ยวพอหลานชายหลานสาวพาบิดามาแนะนำตัวจะได้ไม่ล่วงเกินเบื้องบนให้โดนลงโทษ

และมันคือเรื่องจริงที่สองแฝดนั่งม้าพาบิดาเที่ยวชมไปจนทั่วไร่นาของมารดาแล้วตะโกนบอกกับคนงานว่า มากับบิดาที่เป็นแม่ทัพใหญ่ทุกคนต่างก็ทำความเคารพท่านอ๋องด้วยความนอบน้อม องครักษ์คนสนิทนั้นมองดูท่านอ๋องของตัวเองก่อนจะยิ้ม นานมากแล้วที่ท่านอ๋องไม่เคยยิ้มได้เหมือนในวันนี้ตั้งแต่ออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตั้งแต่ท่านอ๋องได้สิบห้าพรรษา ชีวิตของพระองค์ทำเพื่อค้ำบังลังก์ให้ฮ้องเต้ผู้เป็นพี่ชายต่อจากพระบิดา มันไม่ง่ายเลยที่กว่าจะทำให้บ้านเมืองสงบร่มเย็นได้เพราะแว่นแคว้นอื่นต่างก็กระหายอยากครอบครองแคว้นโยวหลันนั้นเอง การสู้รบจึงได้ยืดเยื่อมานาน

อีกทั้งใบหน้าของคุณชายช่างถอดแบบพระบิดาออกถึงสิบส่วน ไม่ต้องบอกก็รับรู้ได้ว่าคือพ่อลูกกันส่วนคุณหนูน้อยนั้นรับคนเป็นแม่ไปเต็มๆเหมือนพระชายาฟางอี้หลิงไม่ต่างกัน แถมช่างพูดช่างถามจนท่านอ๋องหลงพระธิดาของตัวเองใจเหลวเป็นน้ำ นี้ถ้าเสด็จพี่รู้ว่าเขามีทั้งโอรสกับธิดาคงจะอิจฉาเขาน่าดู เสด็จพี่นั้นมีพระโอรสเพียงพระองค์เดียว ข้าที่แต่มาทีหลังกับได้มาสองคนน้ำยาของข้านั้นดีที่สุดหึท่านอ๋องคิดในใจแล้วหันไปหาคนสนิทให้ส่งข่าวบอกเสด็จพี่ของตัวเองเสียหน่อย

"หานลู่ตงเจ้าช่วยส่งข่าวบอกเสด็จพี่ให้ข้าด้วยว่าจะอยู่ที่เมืองจี่เป่ยอย่างไม่มีกำหนดกลับไปเมืองหลวง แล้วส่งข่าวให้คนของเราที่ชายแดนเหนือห้ามละหลวมข่าวการเคลื่อนไหวจากแคว้นของศัตรูด้วยเข้าใจไหม บอกเสด็จพี่หาของขวัญมาพบหน้าลูกทั้งสองคนของข้าด้วยละหึๆ ลงท้ายให้ดีว่าเป็นข้าเองที่พึ่งอยากบอกเรื่องหลานไม่เกี่ยวกับพระชายานางทำตามความต้องการของข้า" ถึงแม้เสด็จพี่ดูถูกใจอี้หลินแต่การที่ปิดบังเรื่องหลานถ้ารู้เข้าคงมีโสะไม่มากก็น้อยเขาต้องรีบออกตัวกันเรื่องไว้เสียก่อน

ท่านอ๋องสั่งความจบก็หัวเราะอย่างพอใจ

"ท่านพ่อดูนาข้าวของท่านแม่สิเจ้าคะนานี้ละเจ้าค่ะที่ส่งไปให้ท่านตากับท่านลุงที่ค่ายทหารถึงสี่เดือนรวมถึงผักดองที่ท่านแม่ให้คนงานทำด้วยเจ้าค่ะ ในฟาร์มมีไก่ไข่มากมาย มีเป็ดมากมายที่เลี้ยงเอาไข่มาทำไข่เค็มนำไปให้ท่านตากับท่านลุง ผักสดๆก็นำไปขายในตัวเมืองเพื่อเลี้ยงดูคนงานในไร่ มีปลามากมายในบ่อน้ำท่านแม่จะเลี้ยงทุกอย่างที่สามารถทำให้ทุกคนมีเนื้อกินไม่ขาดแคลนเลยเจ้าค่ะ ผลไม้มากมายที่ท่านแม่ปลูกอร่อยทุกอย่างเลยเจ้าคะท่านพ่อ พี่ชายพาท่านพ่อไปกินผลไม้กันดีกว่า เดี๋ยวพอใกล้ถึงเวลามื้อค่ำแล้วค่อยกลับไปกิมมื้อค่ำกับท่านแม่กับท่านตานะเจ้าคะ"

ฟางเย่วเล่อบอกกับพี่ชาย

"ได้สิน้องเล็กไปกันเถอะขอรับท่านพ่อพวกเราไปสวนผลไม้กัน น้องเล็กคงอยากจะกินผลไม้จึงชวนท่านพ่อไปขอรับ"

เขาไม่เคยขัดใจน้องสาวของตัวเองได้เลย างทั้งออดอ้อนเอาใจพี่ชายอย่างเขา

"เล่อเอ๋อร์ตอนที่พ่อไม่อยู่มีคนมาเกี้ยวท่านแม่ของลูกบ้างหรือเปล่า"

ท่านอ๋องอยากรู้เรื่องพระชายาต้องถามจากลูกน้อยเท่านั้น

"แบบไหนเจ้าคะลูกไม่เข้าใจ"

ฟางเย่วเล่อตอบบิดาแบบงงๆ เพราะไม่รู้ว่าเกี้ยวมารดาคืออะไร

"คนที่โตเหมือนพ่ออยากมาทำหน้าที่แทนพ่อตอนที่ไปรบมีเข้ามาบ้างไหม"

ท่านอ๋องถึงกับปาดเหงื่อที่อธิบายให้ลูกน้อยเข้าใ ก็พระชายาของเขานั้นสวยจนคนเห็นมองเหลียวหลังจะไม่มีคนสนใจจริงหรือ ท่านอ๋องคิดในใจอย่างหวงของตัวเอง   

นางต้องเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้น

"ท่านพ่อคิดว่าท่นแม้จะหาบิดามาให้ลูกใหม่หรือขอรับ"

ฟางลู่หมิงถามบิดาเพราะน้องสาวนั้นนางไม่รู้เรื่องแบบนี้

"ไม่ใช้ลูกคือพ่ออยากรู้เรื่องของแม่ทุกอย่างตอนที่พ่อไปรบนะ"

ท่านอ๋องตอบบุตรชายอย่างใจเย็น

"ก็เห็นมีท่านลุงโม่เฉียงกับท่านลุงหมอเผยเจิ้นหยางที่มาที่จวนไม่เคยขาดขอรับท่านพ่อ แต่ไม่เคยเห็นท่านแม่บอกจะหาท่านพ่อใหม่แทนท่านสักครั้งนะขอรับ"

ฟางลู่หมิงตอบบิดาไปตามความจริงทุกอย่าง

" ขอบใจมากลูกพ่อจะมีใครดีไปกว่าพ่อไม่มีอยู่แล้ว"

ท่านอ๋องบอกกับลูกน้อย ส่วนบุตรสาวนั้นชี้นกชี้ไม้ให้บิดาดูไปทุกอย่างที่นางมองเห็นแล้วส่งเสียงให้คนฟังนั้นยิ้มตามกับความช่างพูดของนาง

ตั้งแต่บิดามารดาดาเสียชีวิตไป ท่านอ๋องคิดว่าวันนี้เขามีความสุขที่สุดที่มีลูกน้อยส่งเสียงเรียกเขาท่านพ่อๆ ตลอดช่วงบ่ายมานี้

ในที่สุดก็มาถึงสวนผลไม้ในสวนผลไมกินผลไม้แทบจะทุกชนิดเลยก็ว่าได้ นี้นางทำได้มากมายหลายอย่างขนาดนี้เลยหรือทั้งที่เป็นผู้หญิง ถ้าหากนางเป็นผู้ชายคงจะเป็นแม่ทัพหรือกุนซือที่แสนจะฉลาดหาคนเทียบไม่ได้เลย ทุกอย่างวางเอาไว้อย่างลงตัวอีก ทั้งท่าทางที่พร้อมจะชนของนางเมื่อตอนกลางวัน ท่านอ๋องผ่านข้าศึกมามากมายแววตาที่มองมาของนางนั้นบอกว่าถ้าเขาลงมื นางพร้อมจะชนให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย แต่ท่านอ๋องยอมถอยเพราะตัวเองทำผิดเอาไว้กับนาง เขาไม่ได้กล้วนะแต่เกรงใจภรรยาเฉยๆ

"ท่านพ่อพวกเรากลับบ้านกันเถอะขอรับนี้ก็ใกล้จะถึงเวลาค่ำที่จะกินมื้้อค่ำกันแล้ว พวกเรามาไกลมากเลยนะ  วันนี้พรุ่งนี้ค่อยมาเที่ยวใหม่ก็ได้ขอรับ เดี๋ยวลูกจะพาท่านพ่อเที่ยวให้ทั่วทั้งหมดของที่ดินท่านแม่เลยขอรับ"

ฟางลู่หมิงชวนบิดากลับบ้านก่อนจะมืดค่ำเสียก่อน

"น้องเล็กกลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวท่านแม่จะรอและเป็นห่วงพวกเราออกมาตั้งแต่บ่ายแล้ว"

"เจ้าค่ะพี่ชายท่านพ่อพวกเรากลับบ้านกันเถอะเจ้าคะ"

ฟาวเย่วเล่อหันมาหาบิดาพร้อมทั้งยื่นมือกลมป้อมจับมือของบิดาเพื่อกลับบ้านท่านอ๋องมองบุตรสาวตัวน้อยด้วยความรักที่นางแสดงต่อเขาที่ไม่เคยเห็นหน้า

"เดี๋ยวท่านแม่จะรอนานจะอดกินของอร่อยๆนะเจ้าคะ ลูกจะบอกอะไรให้"

นางกอดคอบิดาลงมาแล้วกระซิบที่หูท่านพ่อเบาๆว่า

"อาหารที่ท่านแม่ทำนั้นอร่อยมากๆเลยเจ้าคะท่านพ่อ"

ท่านอ๋องใจเหลวเป็นน้ำกับท่าทางที่น่ารักน่าเอ็นดูของลูกน้อยที่แสดงความน่ารักต่อบิดา แม้แต่คนสนิททุกคนที่มองสามพ่อลูกคุยกันยังยิ้มและยินดีกับเจ้านายที่ได้พบกับความสุขกับเขาเสียที