บทที่สิบหก

ท่านอ๋องได้นอนกับลูกชายในคืนแรกสองพ่อลูกนอนคุยกันจนบุตรชายหลับไปก่อน  ที่เขาถามบิดาทุอย่างเพื่ออยากจะรู้ว่าตลอดเวลาที่ท่านไปออกรบนั้นทำอะไรบ้าง เหมือนว่าลูกชายจะชอบเป็นทหารเสียแล้ว ทั้งยังหว่านล้อมให้บุตรชายช่วยเรื่องมารดาให้หาเวลาช่วยพ่อเกี้ยวมารดาใหม่เพราะพ่อจากแม่ไปนาน ตอนนี้แม่จึงโกรธพ่ออยู่จึงไม่ยอมให้พอไปพักในเรือนเดียวกันได้ ท่านแม่ยังไม่ยอมท่านพ่อในตอนนี้และให้เรื่องนี้เป็นความลับของลูกผู้ชายสองคนที่ต้องร่วมมือกันทำภารกิจให้สำเร็จ

ท่านอ๋องที่ไม่เคยนอนร่วมเตียงกับคนอื่นมานานก็มีตอนเข้าหอกลับพระชายาในคืนที่แต่ง นอกนั้นจะนอนคนเดียวมาโดยตลอด คืนนี้ได้นอนร่วมเตียงกับบุตรชายเป็นครั้งแรกท่านอ๋องมองใบหน้าของบุตรที่ถอดแบบออกมาจากเขามากกว่ามารดาเสียอีก เขาเอามือลูบหัวบุตรชายเบาๆหัวใจที่เคยด้านชากับมีความอบอุ่นแผ่ซ่านในวันที่รับรู้ว่ามีลูกที่เกิดจากตัวเองถึงสองคน

เป็นเขาที่ผิดที่สั่งลงโทษพระชายาฟางอี้หลิงอย่างไม่มีเหตุผล คิดว่าในเหล้ามงคลนางเป็นคนใส่ยาปลุกกำหนัดสำหรับผูกมัดเขาไว้เพื่อบิดากับคนของครอบครัวจะได้มีอำนาจในมือมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เขาจึงสั่งความบอกกับหลี่กงกงว่าถ้าครบหนึ่งเดือนค่อยไปพานางกลับมาพักที่ตำหนักเมฆาแต่ให้ไปอยู่คนละเรือนกับตำหนักหลักของท่านอ๋องเอง

ที่ไหนได้นางกับพาตัวเองมาขอเข้าเฝ้าพี่ชายแล้วเดินทางออกจากเมืองหลวงอย่างไม่สนใจคำสั่งของเขาผู้เป็นสามี ทั้งยังทิ้งหนังสือหย่าให้เขาลงลายมือที่เสด็จพี่อนุญาตเองอีกด้วย พอได้พูดคุยกับนางเมื่อวานท่านอ๋องมีความรู้สึกว่านางไม่ได้กลัวตนเองสักนิดนางพร้อมชนกับเขาถ้าหาเรื่องนาง แถมยังลงมือทุบตีสามีด้วยความโกรธอีกต่างหาก

พอคิดถึงสิ่งที่นางแสดงออกมาเมื่อวานท่านอ๋องถึงกับยกยิ้มมุมปากที่แอบหอมเส้นผมที่หอมกรุ่นของนางยังติดที่ปลายจมูกอยู่เลย ถ้าหากว่าเขาใช้อารมณ์เมื่อวานนางคงพร้อมที่จะแตกหักเหมือนกันแต่ที่ยอมเพราะรู้ว่าตนเองนั้นผิดต่อนางและลูกที่ไม่ได้เคยถามไถ่จนกลับจากชายแดนเมื่อจบศึก จึงได้รู้จากปากของพี่ชายว่านางทำอะไรเอาไว้ให้จนต้องให้คนสนิทลงมาสืบข่าวเอง จึงรู้ว่านางมีบุตรแต่ไม่มีสามีนับดูอายุสองแฝดก็เท่ากับที่นางจากมาจนท่านอ๋องเองต้องเดินทางลงมาเองถึงเมืองจี่เป่ยนี้ ท่านอ๋องนอนคิดเรื่องของตัวเองด้านข้างคือบุตรชายที่หลับไม่นาน คนเป็นพ่อก็หลับตามบุตรชายไป

หลังจบมื้อเช้าที่พร้อมหน้าครอบครัววันนี้ท่านอ๋องก็กินได้เยอะเหมือนเมื่อวานอาหารของนางทำมันอร่อยกว่าในวังหลวงเสียอีกท่านอ๋องคิดในใจ

"วันนี้อยู่จวนเรียนคัดอักษรกับท่านตาและท่านอาจารย์นะลูก ม่จะเข้าไปในเมืองตรวจบัญชีเสียหน่อย"

นางบอกลูกแต่ไม่ได้สนใจคนเป็นพ่อที่นั่งข้างบุตรชายคอยว่า นางจะคุยกับตัวเองบ้างไหมที่มานั่งนี้มีแต่ลูกกับพ่อตาที่คุยด้วย ทำไมภรรยาไม่ถามสามีบ้างละพอเขาถามนางตอบแค่คำเดียวแล้วไม่สนใจเขาอีก

"พระชายาให้ข้าไปด้วยได้หรือไม่เจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยงานหรือเปล่า" 

 ท่านอ๋องถาม

"ไม่มีเพคะ านอ๋องบอกอยากอยู่กับลูก ใช้เวลาที่ท่านไม่ได้ช่วยหม่อมฉันเลี้ยงดูพวกเขามามาหลายปี ท่านก็ทำหน้าที่บิดาให้เต็มที่เลยตามที่ตกลงกันไว้นะเพคะ"

นางตอบก่อนจะเดินออกไปทำงานในส่วนของตัวเองท่านอ๋องหันไปหาคนของตัวเองพยักหน้าว่าให้ตามพระชายาไป ส่วนเขาหันมาตอบคำถามบุตรสาวที่จูงมือบิดาออก   

"ไปส่งท่านแม่กันเถอะท่านพ่อเจ้าขา"

"ท่านพ่อลูกไปก่อนเจ้าคะท่านเองก็ไม่ต้องไปแย่งงานคนงานทำหรอกนะเจ้าคะไปเล่นไปคุยได้ลูกไม่ว่า นี้ท่านเล่นทำงานเหมือนพวกเขาเลยเจ้าคะ"

"พ่อสอนเจ้าแฝดแล้วไม่มีอะไรทำก็อยากไปทำงานในสวนในไร่ด้วยและหลานของพ่อก็ชอบทำเหมือนกันจะได้ไม่เบื่อมีงานให้ทำทุกวันยังไงละ"     

บิดาตอบลูกสาวแล้วหัวเราะเบาๆ

"ท่านแม่อย่าลืมขนมมาฝากลูกกับพี่ชายด้วยนะเจ้าคะ ลูกจะเป็นเด็กดีจะเชื่อฟังท่านตากับท่านพ่อตั้งใจคัดอักษรแล้วค่อยไปเล่นเจ้าค่ะ"

  นางยกมือโบกลามารดา

ฟางอี้หลิงนั้นกอดลูกทั้งสองคนหอมแก้มทั้งสองคนก่อนจะขึ้นรถม้าพร้อมกับโบกมือให้กันกับลูกน้อย ท่านอ๋องนั้นรู้สึกดีกับการแสดงออกของสามแม่ลูกคือกอดคือหอมกันก่อนจะไปทำงานหรือแม้แต่จะเข้าห้องนอน เกิดมาพึ่งจะเจอแบบนี้จากคนที่เป็นพระชายาทำไมนางไม่กอดลาเขาบ้างละ อ้อลืมไปนางกำลังโกรธเขาอยู่อดทนเอาไว้นะอ๋องหนุ่มคิดในใจมองรถม้าของพระชายาวิ่งออกจากจวนไป 

 "ทำไมนางต้องไปทำงานเองละท่านพ่อตา" ท่านอ๋องถาม

"นางทำเองมาจนชินแล้วละท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วงวันนี้มีนัดกับคุณชายโมเฉียงที่เหลาอาหารแล้วไปโรงหมอคุยเรื่องสมุนไพรที่ส่งให้โรงหมอและตรวจบัญชีทุกสิบห้าวัน ถึงมีคนทำแทนทุกอย่างแต่ก็ต้องตรวจด้วยตัวเองทุกครั้งพะย่ะค่ะ" พ่อตาตอบบุตรเขย

"ท่านอ๋องต้องใจเย็นก่อนนะพะยะค่ะตอนนี้น้ำเชี้ยวอย่าพึ่งเอาเรือไปขวาง แค่ที่นางยอมลงให้ท่านอ๋องเรื่องลูกก็ดีแล้วหม่อมฉันเองยังรู้สึกเลยว่าบุตรสาวที่อ่อนหวานนั้นหายไปจนสิ้นเหลือเพียงคนที่พร้อมจะปะทะได้ทุกเมื่อถ้านางโกรธมากๆ คงเพราะหกปีมานี้นางทำงานเองทุกอย่างและรับผิดชอบคนในจวนเป็นร้อยชีวิตเพื่อจะทำงานส่งเสบียงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่นางเลือกที่จะทำเพราะคงคิดว่าไม่คิดจะหวนคืนไปตำหนักเมฆาที่ท่านอ๋องขับไล่นางออกมาแล้วอย่างแน่นอนพะยะค่ะ"

"ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อตาเป็นข้าที่ผิดต่อนางไม่ว่านางจะทำสิ่งไหนข้ายินดีสนับสนุนอยู่เบี้องหลังนางทุกอย่าง แต่ข้ายังอยากพานางไปกราบไหว้เสด็จพ่อเสด็จแม่ทุกปีพร้อมเสด็จพี่ คงต้องพึ่งเสด็จเพื่อให้ลูกทั้งสองได้ไปหาเสด็จลุงในวังหลวงบ้าง หวังว่าท่านพ่อตาจะเข้าใจข้านะ"

ท่านอ๋องบอกเรื่องที่อยากทำกับลูกเมีย

"หม่อมฉันจะช่วยพูดอีกแรงพะยะค่ะท่านอ๋อง"

พ่อตากับลูกเขยคุยกันพร้อมทั้งเดินไปส่งหลานทั้งสองไปเรียนกับอาจารย์ที่ศาลากลางบึงบัวหลวงที่ส่งกลิ่มหอมตลบอบอวนทำให้จิตใจผ่อนคลาย ท่านอ๋องรู้สึกดีขึ้นมามากแม้จะหวงคนเป็นพระชายาที่ออกไปทำงานนอกบ้านกับชายอื่น แต่นางก็ทำมานานแล้วและเขาก็ได้ส่งคนไปคอยดูแลแทนแล้วจึงเบาใจที่นางยังไม่มีคนอื่นแทนเขา  คงเพราะรอใบหย่าที่ลงลายมือของเขา

แต่เมื่อวานที่เขาหนังสือใบหย่านางโกรธมากถึงขั้นทำร้ายร่างกายของพระสวามี ทั้งด่าทอระบายออกมาทุกอย่างที่นางมีใส่เขาจนหมดแต่แปลกมากท่านอ๋องไม่คิดโกรธนางแม้แต่นิดเดียว   ตอนนี้ในใจมีแต่อยากเข้าหาพระชายา อยากแบ่งเบางานของนางบ้าง ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวแต่วางงานได้อย่างลงตัวและเป็นระเบียบ เสด็จพี่ทำไมตาถึงขนาดนี้กับเป็นเขาที่ตามืดบอด เอาทิฐิว่าตัวเองเป็นใหญ่เกือบจะเสียลูกน้อยที่น่ารักกับพระชายาที่เก่งกาจไปเสียแล้วเรา