บทที่สืบห้า

หลังจากที่กินมื้อค่ำผ่านไปจนเกลี้ยงทุกจาน ฟางอี้หลิงได้เห็นถึงหลุมดำของท่านอ๋องหยวนอวิ๋นฉีที่กินจุไม่ต่างบิดากับสองแฝดของนางเอง นี้ทำอาหารเพิ่มมาอีกสามสี่อย่างเพราะคิดว่ายังไรเสียบิดาของลูกต้องหน้าด้านมานั่งกินอาหารร่วมโต๊ะกันอยู่แล้ว ที่ดีใจสุดคงจะเป็นเจ้าสองแฝดที่คุยจ้อกับบิดาไม่ห่างเลยต่างหากละ

เรื่องที่พักนางให้พักเรือนรับรองต่างหากเพราะได้สร้างเอาไว้เผื่อพี่ใหญ่ด้วยอีกหลังหนึ่ง จะได้มีความเป็นส่วนตัวถ้าพี่ชายของนางอยากแต่งภรรยา นางบอกให้พี่ชายเลือกเองหรือขอจากฮ้องเต้เรื่องขอรางวัลว่าขอการเลือกคู่ครองด้วยตัวเองและขอมีเพียงภรรยาคนเดียวเพียงเท่านั้นและพี่ชายของนางก็รับปากเสียด้วยสิ

"ท่านแม่ทำไมท่านพ่อถึงไม่นอนเรือนเดียวกันกับพวกเราละขอรับเห็นเพื่อนที่มีพ่อแม่เขาก็นอนบ้านเดียวกันทุกคนนี้ขอรับ"

ฟางลู่หมิงถามมารดาด้วยความสงสัย

ส่วนท่านอ๋องนั้นยกยิ้มมุมปากแล้วหายไปอย่างรวดเร็วและรอฟังคำตอบว่าพระชายาขอตนจะตอบว่าอย่างไร

"หมิงเอ๋อร์ฟังแม่นะลูกพ่อของลูกก็ต้องการความเป็นส่วนตัวเหมือนกัน แม่ไม่ห้ามถ้าลูกอยากจะไปค้างที่เรือนของบิดาของลูกก็เหมือนที่ลูกไปค้างที่เรือนของท่านตา"

ท่านอ๋องนี้ตากระตุกกับคำตอบของพระชายา

"แล้วท่านพ่อไม่นอนกับท่านแม่หรือขอรับเพื่อนของลูกบอกว่าพ่อต้องนอนห้องเดียวกับแม่ พวกเขาจะนอนแยกห้องกับน้องสาวแต่นอนกับน้องชายได้ชายหญิงแยกกันนอน ยกเว้นพ่อกับแม่ที่นอนด้วยกันได้"

เขายังถามต่อด้วยความสงสัย

"อันนั้นก็เพราะว่าพวกเขามีเรือนเดียวยังไงละลูก   ท่านพ่อเองก็อยากมีความส่วนตัวเหมือนกันกับพวกเรานะ"

นางหาข้าอ้างกับลูกน้อยไปก่อนเอาไว้

"ลูกโตแล้วจะเข้าใจเองตอนนี้แม่กับท่านพ่อกำลังปรับตัวเหมือนกัน เอาเป็นว่าแม่ไม่ห้ามไม่ว่าลูกอยากจะไปนอนเรือนของท่านตาหรือท่านพ่อหรือห้องของลูกเอง ของเพียงลูกชายของแม่เป็นเด็กดีก็พอตกลงนะลูกรักของแม่"

ฟางอี้หลิงบอกกับลูกด้วยความอ่อนโยน

"ได้ขอรับท่านแม่ลูกเข้าใจแล้ว"

"ไม่ว่าเราจะนอนเรือนไหนพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน แล้ววันนี้ลูกชายที่น่ารักของแม่จะนอนกับใครดีเอ๋ย"     

 นางรีบพูดเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของลูกน้อย

"เล่อเล่อจะนอนกับท่านแม่เจ้าค่ะ" 

บุตรสาวตอบพร้อมทั้งยิ้มจนตาหยีเดินมากอดแขนมารดาเอาหัวถูไถเหมือนแมวน้อย

"ได้สิเล่อเอ๋อร์ของแม่แม่จะเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนแม่จะไปกล่อมลูกเองจะนอนในห้องแม่หรือห้องนอนของลูกดีละจ๊ะเด็กดี" 

เพราะนางสอนให้ลูกแยกนอนด้วยตัวเองมาได้สักพักแล้ว สองแฝดชอบห้องใหม่มากเพราะมันน่ารักมากท่านแม่แต่งห้องให้ตามที่เด็กชอบ

"ท่านแม่ขอรับวันนี้ลูกขอไปนอนกับท่านพ่อนะขอรับ" 

  บุตรชายของนางขออนุญาติก่อนทุกครั้งที่เขาจะไปนอนที่ไหน บางคืนไปนอนกับท่านตาทั้งสองคนเลยก็มี

"พรุ่งนี้ลูกจะไปนอนกับท่านตาแล้วอีกวันมานอนกับท่านแม่ต่อขอรับ" 

  บุตรชายของนางเขาช่างไม่ลำเอียงเลยสักนิดเดียว

"ได้สิลูกรักของแม่ขอเพียงลูกของแม่ต้องการที่จะนอนกับใครก็ได้ทั้งนั้นจ๊ะ"

"เล่อเล่อไปนอนกับท่านตามาหลายคืนแล้วคืนนี้เล่อเล่อจะนอนกับท่านแม่เจ้าค่ะท่านตาเจ้าขา"

หลานสาวไม่วายหันไปออดอ้อนท่านตาให้ใจอ่อน

"ได้สิเด็กดีของตาไม่ว่าหลานจะนอนที่ไหนพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาเราก็จะมานั่งกินมื้อเช้าร่วมกันเหมือนเดิมดีไหมหลานตาคนเก่ง"

"ดีเจ้าค่ะท่านตาวันนี้ให้พี่ชายไปนอนเป็นเพื่อนท่านพ่อเพราะท่านพึ่งจะมานอนที่เรือนใหม่วันแรก เดี๋ยวท่านพ่อจะเหงาเล่อเอ๋อร์จึงจะนอนกับท่านแม่เจ้าค่ะ" 

  "นางช่างต่อรองช่างเจรจาจะไม่ทำให้ตาแก่อย่างพ่อหลงไปถึงไหนฮ่าๆๆ"   

บิดาของฟางอี้หลิงหันมาคุยกับบุตรสาวแล้วหัวเราะอย่างพอใจกับหลานสาวตัวน้อยที่ตอนนี้มานั่งกอดแขนตาไปแล้ว

"เดี๋อวเล่อเล่อจะไปส่งท่านตาที่เรือนของท่านยายก่อนนะเจ้าคะแล้วจะกลับมานอนกับท่านแม่ ท่านตาง่วงหรือยังเจ้าคะ"

"ได้สิถ้าเล่อเอ๋อร์ไปส่งตาต้องนอนต้องหลับสบายแน่ๆเลยละ ถ้าเช่นนั้นเราไปกันเถอะหลานรักของตา"

"ท่านตาหลานจะเดินไปส่งท่านตาด้วยนะขอรับแล้วจึงจะไปนอนเรือนกับท่านพ่อขอรับ"   

ฟางลู่หมิงรีบลุกขึ้นจะไปส่งท่านตาที่เรือนของท่านก่อน

"ท่านพ่อรอลูกไม่นานขอรับคุยเล่นกับท่านแม่ไปก่อน ลูกไปส่งท่านตาแล้วจะไปนอนกับท่านพ่อขอรับ"

เขาบอกกับบิดาก่อนจะจับมือท่านตากับน้องสาวคนละข้าง   

"ไปขอรับท่านตา"  สองพี่น้องจับแขนตาคนละข้างเดินออกจากเรือนของมารดา

 

หลังจากลูกพากันเดินออกไปหมดแล้วท่านอ๋องที่รอโอกาสคุยกับพระชายาของตัวเองจึงพูดขึ้นเพราะว่ากลัวนางจะไล่เขาออกจากเรือนเสียก่อน

"พระชายาอาหารของเรือนเจ้าอร่อยมากขอบใจมากนะที่เจ้าให้โอกาสลูกได้นอนกับข้าและไม่บังคับจิตใจของลูกถ้าเขาไม่เต็มใจ ข้าขอบใจพระชายาจากใจจริงที่เลี้ยงดูลูกของเราด้วยเหตุและผลถึงแม้ว่าเขาจะมีบิดาที่ไม่ได้เรื่องเลยที่ปล่อยปะละเลยพระชายากับลูกมาหลายปี  ตลอดเวลาที่ได้เล่นกับลูกไม่มีสักครั้งที่เขาจะว่าให้ข้าที่เป็นบิดาเสียใจ มีแต่คำพูดชวนคุยบอกเล่าเรื่องของพระชายาที่ทำงานกับคนงานอย่างหนักเพื่อจะหาเสบียงส่งกองทัพที่ขาดแคลนเพราะเจอกับศึกทั้งสองด้าน ข้าขอบใจพระชายาจากใจจริงหวังว่าพระชายาจะใจอ่อนในเร็ววันให้ข้าได้ทำหน้าที่ของสามีเหมือนครอบครัวที่เขามีพร้อมทั้งพ่อแม่ลูก นี้คือสิ่งที่ข้าต้องการจากพระชายาของข้าในตอนนี้ สิ่งที่ข้าขาดคือคำว่าครอบครัวในวันนี้ข้าได้รับรู้ว่าข้ามีลูกกับพระชายาข้ากับดีใจที่พระชายาทนแบกรับคำว่าหญิงไม่มีสามีอุ้มชูลูกของเรามาอย่างดีขอบใจเจ้ามากฟางอี้หลิง"     

ท่านอ๋องบอกกับนางอย่างไม่อาย

"เขาเป็นลูกของหม่อมฉันเพคะอีกอย่างมันไม่ใช่ความผิดของลูกที่เกิดมา พวกเขาไม่ได้รับรู้ถึงความขัดแย้งของผู้ใหญ่เด็กคือผ้าขาวอยู่ที่คนเลี้ยงว่าจะให้เขาเป็นสีขาวหรือสีดำ ถึงหม่อมฉันจะไม่ใช่คนที่ดีแต่ไม่เคยสอนลูกให้จิตใจมืดบอดหรอกเพคะ"   

 นางตอบท่านอ๋องไปเพื่อรอลูกทั้งสองคนที่ไปส่งท่านตาแล้วจะได้พาลูกน้อยเข้านอน

"ข้าขอแค่โอกาสจากพระชายาบ้างจะได้ไหมในเมื่อเจ้าให้ลูกไม่เกลียดบิดาที่ไม่ได้เรื่องคนนี้ข้าเองก็อยากจะได้รับโอกาสนั้นจากพระชายาด้วย แม้ว่ามันจะนานก็ตาม"   ท่านอ๋องยังคงพูดต่อไปอีก

ฟางอี้หลิงตอนนี้คือ!!!!?

เขาช่างหน้าด้านยิ่งนักด่าจนหูชายังตีมึนใส่นางได้อีก