ตอนที่3 รนหาที่

สามปีผ่านไป

ดีไซน์เข้ามาทำงานเป็นสถาปนิกที่บริษัทของที่บ้านซีไนซ์รวมทั้งโยธาแฟนของดีไซน์ก็เข้ามาทำงานในตำแหน่งวิศวกรควบคุมด้วยเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ไซน์ โยต้องไปคุมไซซ์งานที่ภูเก็ตนะอาจจะต้องอยู่ที่นั่นเป็นเดือน” โยธาเดินเข้ามาและเอ่ยบอกขณะที่ดีไซน์กำลังใช้สมาธิกับการออกแบบบ้านให้ลูกค้าซึ่งเป็นงานฟรีแลนซ์ที่เธอรับทำ

“อือ แล้วโยต้องไปวันไหนล่ะ มีของอะไรที่ต้องเอาไปด้วยเตรียมเสร็จหรือยัง” หญิงสาวตอบกลับขณะที่สายตายังโฟกัสอยู่ที่หน้าจอแล็ปท็อปตรงหน้า

“อาทิตย์หน้าน่ะ ส่วนของใช้จำเป็นที่นั่นมีหมดแล้วไม่ต้องเตรียมอะไรไป”

“โอเค ไปก็ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“อืม..แต่ตอนนี้เงินเดือนยังไม่ออกเลย ไปที่นั่นโยไม่รู้ว่าต้องใช้จ่ายอะไรบ้างโยกลัวว่าเงินที่โยมีอยู่จะไม่พอ อืม..โยขอยืมเงินไซน์สำรองไปก่อนได้ไหมสิ้นเดือนเงินออกแล้วโยจะคืนให้” ชายหนุ่มอ้ำๆ อึ้ง ๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไป

“โยจะเอาเท่าไหร่ล่ะเดี๋ยวไซน์โอนให้” ครั้งแล้วครั้งเล่าที่โยธายืมเงินเธอโดยใช้ข้ออ้างและเหตุผลเดิม ๆ คือขอยืมก่อนสิ้นเดือนจะคืนให้ และทุกครั้งที่ดีไซน์ให้ยืมก็ไม่เคยได้เงินคืนสักครั้ง

“สักสองหมื่นนะไซน์ สิ้นเดือนโยจะคืนให้จริงๆ” ใบหน้าคมตาลุกวาวเมื่อได้ยินดังนั้นแล้วรีบบอกจำนวนเงินที่ต้องการออกไป

ติ๊ง! ข้อความแจ้งเตือนยอดเงินโอนเข้าบัญชี

“ขอบคุณนะไซน์ แฟนโยน่ารักที่สุด อย่าทำงานดึกมากนะโยเป็นห่วง”

จุ๊บ! จ๊วบ!

ปากหยักพรมจูบที่ต้นคอด้านหลัง ฝ่ามือหนาสอดเข้าชายเสื้อด้านหลังลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังและลามไปหน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน ดีไซน์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่โดนรบกวนด้วยฝ่ามือหนาที่เริ่มรุกล้ำไปที่ของสงวนของเธอ โยธาพยายามเล้าโลมด้วยสัมผัสที่อ่อนโยนอย่างที่เขาชอบทำทุกครั้ง

“คิดถึงตรงนี้จัง” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูเนียนขาว มือเล็กจิกอยู่ที่แป้นพิมพ์แล็ปท็อปที่ยังเปิดโปรแกรมออกแบบบ้านค้างไว้

“นานแล้วนะที่โยไม่ได้รักไซน์เลย” คำพูดหวานออดอ้อนตามสไตล์ ฝ่ามือลูบไล้สัมผัสไปทั่วร่างกาย

จ๊วบ! จ๊วบ! จ๊วบ!

ใบหน้าเรียวเล็กได้รูปถูกจับหมุนมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม ปากหยักประกบจูบลงฝีปากบางอย่างหิวโหย ความอ่อนโยนในครั้งแรกเริ่มเร่าร้อนและรุนแรงขึ้นตามความต้องการที่มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากบางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงและเริ่มบวมเปล่งขึ้นจากการโดนดูดและโดนกัดจากแฟนหนุ่ม

“อื้อ..โย เบาๆ หน่อย” เสียงหวานร้องห้ามเมื่อโดนฝ่ามือหนาบีบเคล้นที่เต้าอวบอย่างแรงแบบไม่ออมมือ

“เบาไม่ไหวแล้วไซน์ อดทนหน่อยนะ” คำตอบเดิม ๆ ที่โยธาตอบกลับทุกครั้ง

“ถ้างั้นห้ามกัดที่คอนะไซน์ขอร้อง” ทุกครั้งดีไซน์ต้องเป็นฝ่ายยอมเจ็บตัวยอมให้แฟนหนุ่มกระทำรุนแรงกับร่างกายเธอจนบอบช้ำ

“ก็ตัวไซน์มันน่ากินไปหมดนี่ โยอดใจไม่ไหวอยากกินไปทั้งตัว จ๊วบ” พูดจบโยธาก็จู่โจมร่างบางอีกครั้ง หญิงสาวถูกกระชากให้ลุกจากเก้าอี้และจับพลิกให้ยืนหันหน้าเข้าหาโต๊ะทำงาน กระโปรงชุดนอนตัวบางถูกร่นขึ้นไปไว้ที่เอวเผยบั้นท้ายก้นงอนเนียนขาว

เปี๊ย!

ฝ่ามือหนาฟาดลงไปเต็มแรงจนเกิดรอยแดงนิ้วมือเห็นเด่นชัด

“อ้ะ! โยเบาๆ หน่อย” ดีไซน์ร้องหลงเพราะทนความเจ็บไม่ไหวจึงเอ่ยขอร้องแฟนหนุ่มอีกครั้ง

“อ่าส์..เซ็กซีเป็นบ้า ขอใส่เลยนะโยทนไม่ไหวแล้ว”

ครืด ครืด ครืด

โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นต่อเนื่องเมื่อมีสายโทรเข้ามา และสั่นอยู่แบบนั้นนานจนสายตัดไปและโทรเข้ามาใหม่ ชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการถอดเข็มขัดและถอดกางเกงก็ต้องสบถคำหยาบคายออกมาเมื่อโดนขัดจังหวะ

“เชี่ยเอ๊ย!” แต่เมื่อเห็นเบอร์ขึ้นโชว์ที่หน้าจอก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างลงและรูดซิปกางเกงกลับลงเหมือนเดิม

“พี่อ๊อดโทรมาน่าจะมีงานด่วน โยขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” พูดจบโยธาก็หันหลังเดินดุ่ม ดุ่ม ออกจากห้องนอนเธอไป

เฮ้อ!

เสียงถอนหายใจแบบโล่งอกเมื่อบทรักที่แสนทรมานจบลงโดยที่เธอไม่ต้องเจ็บตัวมากนัก ร่างบางเดินไปส่องกระจก หมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อสำรวจความบอบช้ำของร่างกาย เมื่อเห็นว่ามีแค่รอยกัดที่แผ่นหลังและรอยฝ่ามือที่แก้มก้นเธอก็เดินเข้าไปอาบน้ำและเดินกลับออกมาแล้วเปิดลิ้นชักหยิบยาหลอดสีขาวหลอดเล็กขึ้นมาบีบใส่นิ้วมือ ค่อยๆ ทาลงบนรอยแผลและรอยช้ำอย่างเบามือ