ตอนที่4 รนหาที่

คอนโดที่ทั้งสองอาศัยอยู่เป็นคอนโดที่ดีไซน์ซื้อด้วยเงินของเธอเองจะมีสองห้องนอน เธอและแฟนหนุ่มนั้นจะแยกกันนอนคนละห้องนอนเพราะด้วยเหตุผลที่ว่าเธอทำงานจนดึกไม่อยากรบกวนการพักผ่อนของอีกคน นั่นจึงเป็นช่องว่างที่อีกฝ่ายสามารถทำอะไรลับหลังเธอได้

ตู๊ด….

‘ค่ะพี่โย แตงโทรไปตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสายแตงเลยคะ หรือว่ามัวแต่ทำอะไรกับพี่ไซน์อยู่’ น้ำเสียงไม่พอใจดังมาตามทันทีที่กดรับสาย

‘พี่พึ่งทำธุระเสร็จน่ะ แล้วนี่แตงทำอะไรอยู่ครับ’ เสียงทุ้มนุ่มถามกลับ

‘กำลังจะนอนแล้วค่ะ นอนดึกไม่ได้เดี๋ยวตีนกาขึ้นอีก นี่ก็ไม่ได้ไปเติมฟิลเลอร์ตั้งหลายเดือนแล้ว พี่โยบอกแต่ไม่ว่าง’ น้ำเสียงกระเง้ากระงอดเป็นพ่อแง่แม่งอน

‘พี่ขอโทษครับ ถึงไม่ฉีดฟิลเลอร์แตงก็น่ารักสำหรับพี่อยู่แล้วครับ’

‘ไม่ต้องพูดเลยค่ะ’

‘เอ้อแตง อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปคุมไซซ์งานที่ภูเก็ตนะครับ’

‘จริงเหรอคะแตงอยากไปเที่ยวภูเก็ตพอดีเลย อย่างนี้วันหยุดแตงก็บินไปหาพี่ที่ภูเก็ตแล้วเราก็ไปเที่ยวกันได้ใช่ไหมคะ’

‘ครับ แต่ต้องดูว่าพี่จะว่างหรือเปล่านะ ช่วงแรก ๆ พี่อาจจะยุ่งหน่อย แต่พี่จะหาเวลาว่างให้ได้นะครับ’

‘พี่โยสัญญากับแตงแล้วนะคะ’

‘ครับ พี่สัญญา’

เช้าวันต่อมา

“ไซน์แกรู้หรือยังว่าโยธาต้องไปคุมไซซ์งานที่ภูเก็ต” ซีไนซ์เดินตรงดิ่งมาหาดีไซน์ที่โต๊ะและเอ่ยถามขึ้นน้ำเสียงจริงจังกว่าปกติ

“รู้แล้วโยบอกฉันเมื่อวาน” ดีไซน์ตอบกลับน้ำเสียงปกติจนคนฟังถึงกับคิ้วขมวด

“รู้แล้ว แต่เธอก็ยอมให้โยไปอย่างนั้นเหรอไซน์ เป็นแฟนกันอยู่ห่างกันมันไม่ดีนะไซน์”

“โยไปทำงาน บริษัทสั่งให้ไปก็ต้องไปไม่ใช่เหรอ”

“ฮะ! บริษัทสั่งให้ไป ใครบอกแกไซน์ โยมันขอไปเองต่างหาก” ซีไนซ์ตอบกลับเสียงดังอย่างลืมตัว

“ซีเบาๆ แกจะเสียงดังทำไม”

“เดี๋ยวนี้โยมันชอบทำตัวแปลกๆ นะไซน์ หลายครั้งแล้วที่ฉันสังเกตเห็นว่าโยมันชอบขอออกไปคุมไซซ์งานที่ต่างจังหวัด ทั้งที่ไซซ์งานไม่ได้สะดวกสบายเหมือนทำงานที่บริษัท” ซีไนซ์พยายามบอกเพื่อนสาวถึงความผิดปกติที่เธอสังเกตเห็น แต่ดูเหมือนดีไซน์จะไม่เดือดร้อนหรือแสดงอาการกังวลอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะทั้งสองคบกันมาเข้าปีที่หกแล้ว

“โยอาจจะอยากได้เบี้ยเลี้ยงเพิ่มหรือเปล่าเพราะเบี้ยเลี้ยงเวลาออกไซซ์งานจะได้เยอะกว่า” ดีไซน์ตอบออกไปตามที่เธอคิดเพราะโยธามีปัญหาเรื่องเงินเดือนไม่พอใช้เพราะอ้างว่าต้องส่งให้ที่บ้านอาจจะต้องการหารายได้เพิ่ม

"หึ..เงินเดือนโยมันไม่ใช่น้อยๆ เอาเงินไปทำอะไรนักหนา คอนโดก็ไม่ต้องเช่า ข้าวก็แทบไม่ต้องซื้อเองเพราะแกจ่ายให้หมด ถ้ามันเพลาๆ เรื่องเที่ยวลงป่านนี้มันรวยแล้ว” พูดจบก็เดินออกไปสีหน้าเอือมระอากับบุคคลที่เธอพึ่งพูดถึง

ครืด ครืด ครืด

“ว่าไงคะพี่ชายโทรมาแต่เช้าขนาดนี้” ซีไนซ์กรอกเสียงถามกลับพี่ชายที่โทรมารบกวนเวลาทำงานของเธอตั้งแต่เช้า

“พี่ไม่ใช่ลูกน้องเธอนะยัยซี พี่แค่จะโทรมาถามว่าเมื่อไหร่ทีมวิศวกรจะมาโครงการสักทีตอนนี้เขาเริ่มปรับพื้นที่และเตรียมลงเสาเข็มกันแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มดังตอบกลับมาตามสาย

“อาทิตย์หน้าค่ะคุณลูกค้าและคุณหุ้นส่วน ใจเย็นๆ นะคะทางบริษัทจะรีบส่งวิศวกรไปคุมไซซ์งานแน่นอนค่ะ ทุกอย่างจะตรงตามมาตรฐานรีสอร์ตพี่ชายจะออกมาเพอร์เฟคแน่นอนค่ะ”

“โอเค ถ้าได้วิศวกรที่เป็นคนใต้จะดีมากนะเพราะคนงานส่วนใหญ่จะเป็นคนใต้จะได้พูดคุยเข้าขากับคนงานมากขึ้น”

“เสียใจด้วยค่ะวิศวกรที่ส่งไปเป็นคนเหนือและคนกรุงเทพฯ ค่ะ และหนึ่งในนั้นคือโยธาแฟนดีไซน์ค่ะ ฝากพี่ชายช่วยดูแลแฟนของเพื่อนซีด้วยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วแค่นี้ก่อนนะคะซีมีประชุมเช้าขอตัวไปเตรียมเข้าประชุมก่อน สวัสดีค่ะ” พูดจบก็กดตัดสายทันทีไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายถามอะไรกลับ

“ก็ดี แกเลือกมาเองนะโยธา”