ตอนที่46 คนสวยโสดไม่นาน

อึก อึก

เหล้าดีกรีสูงถูกกระดกที่เดียวติดต่อกันสองแก้ว แอลกอฮอล์บาดคอร้อนไปถึงข้างใน ใบหน้าคมเข้มแดงก่ำก่อนจะหันไปพูดกับการ์ดที่ยืนอยู่บริเวณนั้น

“พวกมึงเตรียมตัวกินตีนพี่ลุคค์แทนมื้อดึกได้เลย” คำพูดทิ้งท้ายของแทนไทก่อนจะรีบสาวเท้าเดินขึ้นบันไดขึ้นไปชั้นสอง

“เฮ้อ!” แทนไทยืนตั้งหลักและถอนหายใจอยู่หน้าห้องนานนับนาที การ์ดที่อยู่หน้าห้องก็มีสีหน้าวิตกกังวลไม่แพ้กัน

“ไอ้แทนไทมันมาหรือยัง” เสียงกร้าวตะโกนดังออกมาจากด้านใน ทุกคนต่างสะดุ้งโหยง

แอ๊ด..

“พี่ลุคค์มีอะไรหรือเปล่าครับ เห็นเรียกผมมาด่วน” แทนไทเอาความเงียบเข้าสยบความเคลื่อนไหว แต่หารู้ไม่ว่าคลื่นสึนามิกำลังจะพัดถล่มไปทางเขา

“กูเรียกมึงตั้งแต่ 10 นาทีที่แล้ว จะดึงเวลาทำห่าอะไร” เสียงเรียบกดต่ำเอ่ยถาม ฝ่ามือสองข้างของแทนไทมีเหงื่อซึมออกมาจนรู้สึกว่ามือเปียก

“ผมตรวจความเรียบร้อยอยู่ด้านในอยู่ครับ ขอโทษด้วยครับ” การ์ดรุ่นน้องก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นการขอโทษอย่างจริงใจ แต่นั่นไม่ได้ทำให้คลื่นลูกยักษ์อ่อนกำลังทำลายล้างลงแม้แต่น้อย

“ถ้าทำพลาดแล้วแก้ไขด้วยการขอโทษ โลกใบนี้มันคงวุ่นวายกว่านี้เป็นร้อยเท่าเพราะมันจะไม่ทำให้มนุษย์รู้จักการแก้ไขปรับปรุงตัวเอง เขาถึงมีบทลงโทษเกิดขึ้นไง” ฝ่ามือหนากำแน่นเพื่อลดอาการประหม่า มีไม่บ่อยนักที่แทนไทจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

“ผมสอบถามการ์ดของเราที่อยู่บริเวณนั้นแล้วครับ คนที่พาคุณดีไซน์เข้าไปด้านในคือการ์ดที่พึ่งมาใหม่มันไม่รู้จักคุณดีไซน์ครับ” แทนไทพยายามอธิบายเหตุผลให้ลุคค์ฟัง แต่ทุกอย่างกลับไร้ผลเพราะอารมณ์ที่ปะทุขึ้นยากจะดับลง

“แต่ไอ้ฟอร์ดมันพาดีไซน์เดินผ่านหน้าการ์ดของเรานับสิบคน พวกมึงก็ปล่อยดีไซน์ออกไปกับมัน”

“พวกมันน่าจะไม่กล้าเข้าไปขัดขวางมั้งครับ อีกอย่างตอนออกไปคุณไซน์ก็มีสติดีไม่ได้เมาถึงขั้นอุ้มออกไปนะครับ” แทนไทพยายามอธิบายถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นให้ลุคค์ทราบ

“กรอด..ปั้ง! ตอบกูว่าไม่กล้าเข้าไปขวางแต่กล้าขัดคำสั่งกู คิดดีแล้วใช่ไหมที่ตอบกูออกมาแบบนั้น” เสียงกัดฟันดังกรอด สันกรามเด่นชัดน้ำเสียงเยือกเย็นเต็มไปด้วยความโมโห แทนไทแอบมองฝ่ามือหนาของลุคค์เป็นระยะลุ้นว่าจะคว้าปืนมายิงกระบาลเขาหรือไม่ เส้นเลือดสีเข้มตรงหลังมือรับรู้ได้ทันทีว่าลุคค์กำลังโกรธจัด

“เลือกบ้าได้หรือยัง นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วทำไมไม่รีบปิดผับให้เรียบร้อย ทุกคนมีลูกมีเมียรออยู่ที่บ้านมึงจะจัดการอะไรก็ให้มันพอเหมาะพอดี เรื่องการ์ดของเราหละหลวมที่ปล่อยให้โฮสต์ของเราพาลูกค้าที่เมาออกไปแบบนั้นแกจะจัดการฉันเห็นด้วย แต่ถ้าที่แกกำลังโมโหพร้อมจะฆ่าทุกคนอยู่ตอนนี้เพียงเพราะคนที่ถูกพาออกไปนั้นเป็นผู้หญิงของแก ฉันขอเตือนให้แกกลับไปสงบสติอารมณ์อยู่ที่บ้านเพราะการ์ดของเราทุกคนไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ของแกเพราะเธอเองก็ไม่ได้เป็นแฟนแก แทนไทลงไปเคลียร์ด้านล่างเรียบร้อยแล้วก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน” ธาราเปิดประตูเข้ามาได้จังหวะพอดีราวกับฉากที่ถูกเซตไว้เหมือนในละคร แทนไทรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้นที่ได้ยินธาราพูดแบบนั้น

ด้านล่าง

การ์ดหลายสิบคนยืนจับกลุ่มกันสีหน้าเคร่งเครียดเพื่อรอฟังบทลงโทษกับความผิดพลาดครั้งนี้ที่ทุกคนต้องมีส่วนรับผิดชอบ

“พี่ลุคค์ว่ายังไงบ้างพี่” เจเอ่ยถามขึ้นเสียงเรียบนิ่งสีหน้าเคร่งเครียดไม่แพ้คนอื่นๆ ถึงแม้ว่าความผิดครั้งนี้เขาเองไม่ได้มีส่วนรับผิดชอบด้วยก็ตาม

“เก็บของเสร็จแล้วก็แยกย้ายกลับบ้าน” แทนไทตอบกลับไปสั้นๆ สร้างความแปลกใจแก่ทุกคน

“พวกเราไม่ต้องโดนกระทืบใช่ไหมพี่ ให้พี่ลุคค์หักเงินเดือนพวกเราก็ได้นะพี่ ครั้งนี้พวกเราทำงานพลาดกันจริง ๆ ถึงคนนั้นจะไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ลุคค์เราก็ไม่ควรปล่อยให้โฮสต์ของเราพากลับออกไปแบบนั้น” การ์ดหนึ่งในนั้นพูดขึ้นและทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

“มึงทำงานที่นี่มากี่ปี”

“5 ปีแล้วครับ”

“ทุกครั้งที่พวกมึงทำงานพลาดพี่ลุคค์หรือพี่ธาราเคยหักเงินพวกมึงกันสักบาทไหม”

“ไม่เคยครับ”

“แล้วจะพูดขึ้นมาทำห่าอะไร แยกย้ายกันกลับบ้านนอน ส่วนเรื่องวันนี้ยังไงทุกคนก็ต้องโดนลงโทษ”

“ไอ้เจ ใครโทรเรียกพี่ธารามา” แทนไทหันไปถามเจเมื่อตรงนั้นเหลือกันเพียงแค่สองคน

“ผมเองพี่ ผมกลัวว่าพี่ลุคค์จะกระทืบพี่จนตาย นี่ดีนะที่พี่ธารากำลังมาที่นี่พอดี ถือว่าพี่ยังดวงไม่ถึงคาด” เจตอบกลับไปทีเล่นทีจริง