บทที่ 5

แม่นมฉีคุกเข่าลงกับพื้น ขอร้องหมอลี่ หมอลี่มองไปที่องครักษ์ทังหยาง ทังหยางพูดอย่างลำบากใจ: "หมอ ไม่ลองดูเหรอ?"

หมอลี่ยิ้มแหย ๆ "ลองดู? คนใกล้จะตายแล้วให้ข้ารับช่วงต่อ มันก็จะทำลายชื่อเสียงของข้าหมดสิ"

หลังจากได้ยินแบบนี้ แม่นมฉีร้องไห้เกือบจะเป็นลม หายใจหอบและตะโกนต่อไปว่า: "หลานชายผู้น่าสงสารของข้า!"

ลวี่หยาเดินเข้าไปปลอบ ช่วยประคองแม่นมฉีลุกขึ้นนั่งข้าง ๆ

แต่องครักษ์ทังหยางพูดกับหมอว่า: "เด็กคนนี้มีอาการปวดรุนแรงมาก ไม่ก็หมอช่วยสั่งยาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา ข้างนอกจะไม่พูดถึงท่านแน่นอนว่าเคยช่วยเหลือไว้"

ทังหยางพูด ๆ อยู่ พร้อมกับยัดเงินเข้าไปในแขนเสื้อของหมอ

หมอลี่พูดขึ้นว่า "ถ้าความเจ็บปวดบรรเทาลงก็ถือว่าดี แต่ก็เปล่าประโยชน์ที่จะบรรเทาความเจ็บปวด เพราะเมื่อถึงเวลาก็ต้องไป"

“ใช่ ใช่ ใช่!” ทังหยางก็อยากให้หั่วเกอไปอย่างสบาย เด็กคนนั้นน่าสงสารจริง ๆ ก็เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ

หมอลี่กำลังจะเข้าไปเขียนใบสั่งยา แต่จู่ ๆ ประตูก็ปิดดังปั้ง ทั้งยังคล้องด้วยสลักประตู

ลวี่หยาจำลักษณะของเสื้อผ้าที่เห็นก่อนประตูจะปิด และตะโกนว่า "เป็นพระชายา"

แม่นมฉีได้เมื่อยินว่าเป็นพระชายา ก็ทั้งเสียใจทั้งโกรธ เธอรีบลุกขึ้นพุ่งไปที่ประตูอย่างกับสิงโตบ้า แล้วทุบประตูอย่างแรง “เปิดประตู เปิดประตู เจ้าต้องการอะไร”

เสียงของ หยวน ชิงหลิงมาจากข้างใน เสียงไม่ดัง พูดออกมาแค่สามคำ "มีทางรอด"

ในตอนนี้หมอลี่ยิ้ม ๆ “คนเหลือเวลาเพียงครึ่งลมหายใจ ยังมีทางรักษา? พระราชวังไหนหรอจะมีเทพเจ้ามาโปรด?

แม่นมฉีเดินกะโผลกกะเผลกมองทังหยางอย่างหมดหวัง “ท่านทัง ได้โปรดให้ใครมาพังประตูหน่อยเถอะ ข้าต้องการอยู่เป็นเพื่อนเขา เขากลัว!”

ทังหยางไม่คิดว่าพระชายาจะมาที่นี่ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ จะเล่นตลกอะไรกันแน่?

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ฟังสิ่งที่ท่านอ๋องพูด

ถ้าอย่างนี้ อย่าโทษเขาแล้วกันที่จะรายงานต่อท่านอ๋อง

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "ลวี่หยาไปเชิญท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่อยู่ เราจะทำอย่างไม่มีมารยาทกับพระชายาไม่ได้ ไปเรียกคนสองสามคนมาพังประตู"

“ใช่!” ลวี่หยาก็โกรธมาก และวิ่งออกไปทันที

ทังหยางขอให้หมอสั่งยาบนหินที่อยู่ในลานกว้าง เรียกผู้คนสามารถให้ไปหยิบยาได้

หยวน ชิงหลิงได้ยินการเคลื่อนไหวด้านนอก ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเร่งเวลา

ฮั่วเกอเอ๋อร์มีอาการสะลึมสะลือ แต่เขายังคงร้องด้วยความเจ็บปวด

หยวน ชิงหลิงดูบาดแผลของเขา หางตามีหนอง ตาทั้งดวงก็บวมเป่งขึ้น เป็นอาการของติดเชื้อจากแบคทีเรีย

เธอเปิดกล่องยา หยิบยาฉีดออกมา ให้ยาปฏิชีวนะแก่เขาก่อน จากนั้นจึงนำใบมีดและสารไอโอดีนออกมา หลังจากฆ่าเชื้อแล้ว ก็กรีดเลือดและหนองให้ไหลออกมา

ไม่มียาชา แต่ก็ต้องเอาออกให้หมด เด็กน้อยทนไม่ไหวแล้ว จึงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

แม่นมฉีที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงกรีดร้องของหลานชาย เธอใช้หัวกระแทกกับประตูและสาปแช่ง: "พระองค์จะทำอะไรก็มาทำที่ข้า ถ้าพระองค์ทรมานเขา ต่อให้ข้าจะตายข้าก็จะไม่ปล่อยพระองค์ไปแน่"

“โหดร้ายเกินไปแล้ว!” เมื่อหมอได้ยินเสียงกรีดร้อง ก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

ทังหยางทั้งโกรธและเจ็บใจ แต่เขากลัวว่าแม่นมฉีจะกระแทกประตูจนได้รับบาดเจ็บ ทำได้แค่คว้าเธอไว้

ในไม่ช้าลวี่หยาก็เชิญอ๋องฉู่มา

ทันทีที่อ๋องฉู่เข้าไปในประตูบ้านหลังเล็ก เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของฮั่วเกอเอ๋อร์จากด้านใน

เมื่อเห็นว่าอ๋องฉู่กำลังมา แม่นมฉีก็คุกเข่าลงบนพื้นด้วยเสียงร้องไห้: “ท่องอ๋องเพคะ ได้โปรดช่วยหลานชายของข้าน้อยด้วยเพคะ!”

ดวงตาของอ๋องฉู่ไม่พอใจ แสดงออกทางสีหน้าเคร่งขรึม: "มานี่ ทุบประตู!"

ทหารรักษาวังหลายคนรีบวิ่งมาแล้วกระแทกประตู หลายคนกระแทกประตูพร้อมกัน กระแทกสามสี่ครั้ง ประตูก็เปิดออก

แม่นมฉีรีบพุ่งเข้าไป เห็น หยวน ชิงหลิง ถือมีดอยู่ในมือ มีเศษผ้าฝ้ายเปื้อนเลือดอยู่บนพื้น เธอรีบพุ่งเข้าไปหยุดตรงหน้าเธอ "นี่พระองค์กำลังจะเอาชีวิตข้า จะฆ่าข้า!"

“ท่านย่า ข้าเจ็บ ข้าเจ็บ!” ฮั่วเกอเอ๋อร์สั่นไปทั้งตัว จับมือแม่นมฉีอย่างสุดกำลังและร้องไห้โฮ

หยวน ชิงหลิงจัดการเสร็จแล้ว แต่ยังต้องการที่จะพันผ้าสักหน่อย แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว

เธอยกกล่องยาขึ้น ทันใดนั้น เธอก็ถูกเงาครอบคลุม ทันทีที่เธอยกศีรษะขึ้น ก็มีมือตบไปที่หน้าเธอ ตบซะหูอื้อ แก้มของเธอร้อนและชาไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกแสบและเจ็บ