19. จบที่เรา เบาที่สุด (Part ways) 🖤

ไม่ถึงสิบนาที ประตูห้องของพรรณนาราก็ถูกไขเข้ามาโดยไม่สนว่าธีทัตที่อยู่ตรงกันข้ามจะได้ยินหรือไม่ แต่บังเอิญที่เขาล้างตัวในห้องน้ำจึงไม่ได้ยินว่าพ่อได้เข้าห้องของเธอ

“นี่! จะเข้ามาก็เคาะประตูสิ จะเดินไปเปิดให้ ไร้มารยาทที่สุด”

ชรันกวาดสายตาไปทั่วห้องเหมือนสำรวจและจับผิด

“อย่าคิดว่าอาไม่รู้เรื่องหนูกับธีนะ”

“แค่คุยกันก็ผิดเหรอ?”

“แน่ใจว่าแค่คุย?”

“อย่างน้อยพี่ธีก็ต่างจากคนเป็นพ่อนะ”

“หึ เขาบอกหนูหรือยังเรื่องที่ต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ..กับแฟนสาวดาวคณะ ก็แน่ล่ะ หนูพู่ไม่เคยเห็นแบมนี่นะ หุ่นเซ็กซี่เย้ายวน หน้าสวยเหมือนดารา”

พรรณนารานิ่งไปเพราะเธอได้ยินว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว

“ไม่ใช่ธุระของหนู ทำไมพี่เขาต้องมารายงานหนูล่ะ”

“ที่ธีมาตามเฝ้าอยู่นี่ เพราะหนูบอกอะไรเขาล่ะสิ”

“คุณทำห้องไว้ให้เขาไม่ใช่เหรอ? แล้วนั่นก็ลูกชายคุณ ทำไมเขาจะมาไม่ได้”

“อาจะพูดไม่ยาวนะ ขอบอกตรงนี้เลยว่า อย่าเห็นแก่ตัวทำอนาคตลูกชายของอาพังเด็ดขาด และเขามีคนที่คู่ควรอยู่แล้ว เดือนหน้าพวกเขาก็จะหมั้นกันก่อนไปเรียนต่อ ป.โท กลับมาก็จะต้องแต่งงานกัน ถ้าหนูพู่อยากเป็นแค่คนคั่นเวลาให้ธีก็แล้วแต่ เพราะนอกจากชีวิตธีจะพัง ชีวิตแม่หนูก็จะพังด้วย อาไม่เอา พ่อหนูก็คงไม่เอา อาได้ข่าวว่าพ่อหนูมีแฟนใหม่แล้วนี่ สาวกว่าแม่หนูเยอะ”

พรรณนาราสะกดกลั้นความรู้สึก กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ชรันจึงเข้ามากอดและหอมแก้มเบาๆ

“จากนี้ เป็นเด็กดีของอา อยากได้อะไรอาจะให้ทุกอย่าง”

เสียงเคาะประตูดังลั่นเพราะธีทัตที่ล้างตัวเสร็จ ได้เดินออกมาเช็กดูความเรียบร้อย จึงได้ยินเสียงพ่อของเขาคุยอยู่ในนั้น แต่เพราะชรันพูดเบาเขาจึงไม่รู้ว่าพ่อพูดอะไรกับเธอ

พรรณนาราตกใจแต่ชรันที่ท่าทางไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรได้แค่บอกฝันดีกับเธอ แล้วหันหลังไปเปิดประตูก็เจอธีทัตทำหน้าตาโกรธใส่

“พ่อเข้าไปในห้องน้องทำไม? แล้วล็อกประตูแบบนี้ นั่นแค่เด็กสิบหกนะ”

“ก็แค่มาบอกราตรีสวัสดิ์ ทำไม? นี่พ่อคิดว่าที่พูดไปจะเข้าใจแล้วนะ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? จะกลับไปนอนดีๆหรือจะให้พ่อไล่ออกบ้านเวลานี้?”

“ออกไปได้แล้ว หนูง่วง”

พรรณนาราเอ่ยปากไล่ชรันเพื่อจะปิดประตู ทำให้เขาต้องรีบเดินออกมานอกห้อง เธอปิดประตูใส่คนทั้งสองทันที พร้อมกับเดินไปล้มตัวนอนด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น

เขาก็เหมือนพ่อ..ที่โกหกซ้ำแล้วซ้ำอีก..ทุกคนต่างเห็นฉันเป็นของเล่น.. แต่ของเล่นชิ้นนี้มันมีราคาที่ต้องจ่าย..คอยดูแล้วกัน…

วันต่อมาพรรณนาราออกบ้านไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่โดยเรียกแท็กซี่ไปเอง พอตกเย็นหลังมื้อค่ำ เธอหอบเสื้อผ้าไปอาบน้ำและนอนที่ห้องของฟ้า เบอร์โทรของธีทัตที่เธอไม่รับสายเลยทั้งวัน ข้อความมากมายที่เขาส่งมาเธอก็ไม่แม้แต่จะอ่าน

“พ่อไปพูดอะไรกับน้องพู่ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้”

ชรันเองไปที่ห้องของพรรณนาราในตอนกลางดึกก็ไม่เจอ เขาจึงไปบ่นให้พิชามญช์ฟังในตอนเช้าที่ไม่มีเด็กสาวร่วมทานอาหารเช้ามาสองวันแล้ว

“ลูกสาวคุณทำตัวเกเรนะ ไม่ชอบอยู่ห้อง นิสัยชอบนอนค้างห้องคนอื่นจะทำให้เคยตัว”

“แล้วนี่ทำไมนังคนนั้นยังอยู่ที่นี่ไม่ออกไปเสียที?”

“คงเก็บของหาจองรถจองไรอยู่มั้ง? ให้เวลาเธอหน่อยสิ บอกให้ไปกะทันหันด้วย เธอก็ไม่ได้มาให้คุณรำคาญสายตาสักหน่อย”

คืนนี้ชรันเลยต้องเอาใจภรรยาด้วยการหลับนอนกับเธอ หลังจากนั้นเขารอให้พิชามญช์หลับแล้วจึงมาไขห้องของลูกเลี้ยงสาว ซึ่งพรรณนารายังไม่หลับและนั่งอยู่ที่โต๊ะทำการบ้าน

“จะหลบแบบนี้ตลอดเลยหรือไง? นกรู้จริงนะเด็กดื้อ”

“หนูมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”

ชรันทำหน้ายิ้มอย่างใจดี เขาเข้ามากอดเธอแน่น

“อยากได้อะไร? บอกอาสิเด็กน้อย”

“อย่าให้พี่ฟ้าไปเลยนะคะ แม่ชอบดุหนู บางครั้งก็ทำร้าย มีแต่พี่ฟ้ากับคุณป้าแม่บ้านที่ดูแลห่วงใย”

“แม่หนูดุอย่างกับเสือ คงอาละวาดใส่อาน่าดูสิ ยิ่งจะท้องหรือยังด้วย อาไม่อยากขัดใจ”

พรรณนาราเริ่มใช้สองมือลูบแผ่นอกของเขาเพื่ออ้อนเอาใจแม้จะขยะแขยงก็ตามที

“นะคะ แล้วหนูจะเชื่อฟังดีๆ”

ชรันแพ้ทางสาวน้อยที่เขาอยากพิชิตใจและกายของเธอให้ได้ จึงตอบตกลงและกลับห้องไป เขาอายุเริ่มมากจนไม่สามารถมีอะไรกับผู้หญิงได้หลายครั้ง เพราะใช้ร่างกายในช่วงยังเป็นหนุ่มอย่างหนักแบบโชกโชน

เขาบอกเรื่องนี้กับพิชามญช์หลังมื้อเช้าในห้องทำงานที่ต้องการคุยแบบส่วนตัว ซึ่งเป็นไปตามคาดที่เธอไม่พอใจอย่างแรง

“สรุป คุณรันอยากทำฮาเร็มที่บ้านนี้หรือยังไง? นี่พิชาถึงกับยอมยกลูกสาวให้แล้ว เรื่องแค่นี้ยังผิดคำพูด”

“ผมจะไม่ผิดคำพูดตรงที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวมีความสัมพันธ์กับฟ้าอีกไง ก็ให้อยู่ไปสิ จะเอามั้ยแปดล้านน่ะ”

“อย่ามาขู่กันนะคะ”

“เอาตามที่ผมบอก”

“แต่พิชาไม่อยากเห็นหน้ามัน”

“ผมจะจ้างแม่บ้านเพิ่มอีกคนแบบไปกลับให้มาช่วยป้า ส่วนฟ้าไปทำอย่างอื่นที่คุณไม่ต้องเห็นหน้าเธอ พอใจหรือยัง”

“คุณผิดสัญญาไม่ไล่มันไป พิชาขอเป็นเก้าล้าน”

“โอเค คลอดลูกเมื่อไหร่ผมโอนให้ทันที เสาร์อาทิตย์นี้เราไปหัวหินกันนะ คุณจะได้อารมณ์ดีหน่อย”

พรรณนาราไม่รับสายหรืออ่านข้อความของธีทัตสองวันแล้ว จนเขาต้องมาดักรอที่หน้าโรงเรียนมัธยมในตอนเย็น ก่อนจะพยายามโทรหาอีกจนเธอยอมรับสาย

“พู่ พี่รอที่หน้าโรงเรียน ฝั่งตรงข้ามนะ มาคุยกับพี่ได้มั้ย?”

“คนขับรถกำลังมาค่ะ พี่ธีกลับไปก่อน วันหลังค่อยคุยกัน”

ธีทัตพยายามชะเง้ออยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อมองหาสาวน้อยของเขา แต่พรรณนาราที่เห็นเขาก่อนก็หลบไม่ให้เห็นเธอได้

“เกิดอะไร? ทำไมไม่รับสาย พ่อพี่ทำอะไรพู่หรือเปล่า?”

“เปล่าค่ะ หนูนอนห้องพี่ฟ้า ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูเองก็เริ่มชินแล้วล่ะ จริงๆมันก็ไม่ได้แย่นะ..ถ้าได้เงิน”

“พู่พูดอะไรน่ะ ออกมาหาพี่ก่อน”

“จะชวนไปโรงแรมเหรอคะ? ถ้าไปก็ต้องจ่ายเงินให้หนู แต่ถ้าไม่มีก็กลับไปนอนกับแฟนนู่น ฟรีด้วยไม่ต้องเสียเงิน แค่นี้นะคะ”

ธีทัตตกใจกับคำพูดของพรรณนารา หรือว่าพ่อของเขาบอกเธอเรื่องที่จะส่งเขาไปเรียนอังกฤษกับแบม ทำให้เกิดการเข้าใจผิดกัน

“พู่ เดี๋ยว พี่เลิกกับแฟนไปแล้วนะ อย่าเข้าใจผิดสิ”

เธอวางสายใส่และไม่สนใจจะรับอีก ไม่นานนักคนขับรถก็มารับ ธีทัตเห็นเธอแค่แว็บเดียวเท่านั้น จึงส่งข้อความไปหาแทน

“คุยกันดีๆได้มั้ย? น้องพู่”

“เราเลิกคุยกันเถอะ ไม่นานพี่จะหมั้นแล้ว ขอให้พี่ธีโชคดีและมีความสุขนะคะ”

เธอกดปิดโทรศัพท์ ก้มหน้าเงียบๆ มีเพียงน้ำตาที่หยดลงบนตัก

นั่นคือข้อความสุดท้ายจากเธอ พรรณนาราบล็อกเขาทุกช่องทาง หลังจากนั้นเขาทำได้แค่ไปจอดรถนอกบ้าน ยืนชะเง้อมองที่หน้าต่างห้องของเธอที่เปิดไฟอยู่ พยายามโยนก้อนหินเล็กเพื่อให้เธอออกมาดู แต่ห้องนั้นกลับปิดไฟในห้องใส่โดยไม่แม้แต่จะเปิดผ้าม่านมาดู

เขาส่งข้อความไปอีกเพื่ออธิบายให้เธอเข้าใจ หวังว่าเมื่อเธอเปิดโทรศัพท์อาจจะเห็น

แต่..ข้อความเหล่านั้น..ไม่เคยไปถึงเธอ..อีกเลย

คืนนั้นชรันได้มาที่ห้องของพรรณนาราอีกครั้ง คราวนี้แปลกที่เธอไม่มีท่าทางขัดขืน เขากอดและจูบซุกไซร้เธออย่างหิวกระหาย โดยที่สาวน้อยนิ่งเฉยเหมือนจิตใจมันตายไปแล้ว แต่สิ่งที่เธอจะไม่ให้เขาคือจูบที่ปากและล่วงล้ำภายในกายเธอ

“คุณอารอให้หนูยี่สิบได้มั้ยคะ? หนูถึงจะยอมยกความบริสุทธิ์ให้”

“นานจัง อีกตั้งสี่ปี อาขาดใจตายก่อน สิบแปดไม่ได้เหรอ?”

“เอาน่า หนูเป็นเด็กดีแล้วไง?”

ผ่านไปเกือบสามสิบนาที ชรันที่สบายตัวก็จัดการโอนเงินให้เธอสามพันบาท

“เอาไว้กินขนมนะ ถ้าเก่งกว่านี้จะให้เพิ่ม”

เขาแตะริมฝีปากของเธอด้วยความเอ็นดู

“ครั้งหน้าถ้าปากที่อวบอิ่มนี่..อาจะให้ห้าพัน”

พรรณนาราแค่ยิ้มให้ แม้ในใจจะสยอง เพราะคืนพรุ่งนี้เธอต้องอยู่อีกคืนถึงจะได้ไปบ้านพ่อ

พอชรันกลับไปที่ห้องแล้ว เธอรีบลงไปเคาะห้องของฟ้าเพื่อจะคุยด้วย

“เข้ามาก่อนน้องพู่”

“พี่ฟ้า หนูมีเรื่องจะขอร้องค่ะ”

“ขอบคุณมากนะที่ช่วยให้พี่ยังไม่ตกงาน”

“พี่รักคุณอามั้ย?”

“ทั้งรัก..ทั้งแค้น”

“เมื่อกี้เขามาหาหนู แต่หนูทำได้แค่ใช้มือ มันสุดยอดของความ..แย่ น่ารังเกียจ หนูเกือบอ้วก อยากร้องไห้ที่สุด”

ฟ้าทำท่าเคียดแค้นที่ตอนนี้ชรันหลงเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จนลืมเธอและเขี่ยทิ้งอย่างง่ายดาย อีกทั้งยังบังคับเด็กสาวให้ทำเรื่องอัปปรีย์อีก

“อะไรที่น้องพู่อยากให้พี่ช่วย ถ้าพี่ทำได้พี่ยินดี”

…………………………………..🤖💋