8.unsafe

ผ่านไปเพียงแค่ยี่สิบนาที พิชามญช์เขย่าตัวลูกสาวเบาๆจนแน่ใจว่าหลับลึกไปแล้ว เธอเดินกลับไปที่ห้องนอน ชรันที่นั่งเอนหลังดูโทรศัพท์อยู่เหลือบมองภรรยาที่มานอนหันหลังให้บนเตียงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“พิชา เราควรต้องคุยกันนะ ไม่ใช่เงียบกันไปหมดแบบนี้”

“คุยมาสิคะ”

“ตอบผมมาก่อนว่าเมื่อคืนคุณทำไมไม่เข้าไปในห้องทำงาน ทั้งที่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่”

“คุณอยากเลิกกับพิชาใช่มั้ยคะ?”

เธอถามชรันกลับทั้งที่ยังนอนหันหลังให้

“ไม่ได้อยากเลิก.. เอาล่ะ..สิ่งต่อไปนี้ที่ผมจะพูดนะ ผมมีความสัมพันธ์กับฟ้าจริงตั้งแต่เจ็ดปีก่อนแล้ว ถึงจะพึ่งมาเจอคุณ เธอเป็นแม่บ้านที่ออฟฟิศ เลี้ยงดูปูเสื่อกันมาตลอด ผมต้องรับผิดชอบเพราะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แต่เธอไม่เคยใฝ่สูงอะไร เอาเป็นว่า..ผมจะย้ายเธอออกไปจากบ้านนี้”

ไม่มีคำขอโทษสักแอะ…ฮึ หน้าตัวเมียจริงๆ…

“แล้วต้องไปนอนกับมันด้วยใช่มั้ยคะ? ไม่มีตรงไหนที่บอกว่าจะเลิกกับมัน”

“จะให้เลิกยังไง? เธอมาก่อนคุณนะ แถมผมเป็นคนแรกของเธอด้วย”

“อ้อ…ค่ะ เมื่อกี้พิชาก็คุยกับลูกว่าอาจเลิกรากับคุณแล้วจะไปหางานทำ ส่วนลูกก็ไปอยู่กับพ่อถาวรเพราะพิชาคงไม่มีความสามารถพอจะเลี้ยงดูได้ดีไปกว่าพ่อเขา พิชามาทีหลังใช่มั้ย? งั้นพิชาจะเป็นฝ่ายไปเองค่ะ คุณรันไม่ต้องห่วง”

ชรันตกใจกับสิ่งที่ภรรยาพูด นอกจากจะถูกเลิกแล้ว สาวน้อยที่เขาหลงรักหลงใหลก็จะไม่มีวันได้เจออีก

“ทำไมต้องบีบบังคับผมด้วย”

“ตกลงคุณรันเลือกแม่บ้านนะ..ก็ตามที่พิชาพูดเลยค่ะ”

“ผมไม่เลิกกับใครทั้งนั้น ต่างคนต่างอยู่ไปสิ”

“ถ้าไม่เลิกก็ต้องเลือก.. ถ้าคุณรันเลิกนังแม่บ้านนั่น พิชาจะยกลูกสาวให้”

ใจเขาเต้นแรงทันที ถ้าเกี่ยวกับพู่กัน เขาสนใจทั้งนั้น

“ยังไง?”

“คุณจะได้เราสองแม่ลูกเป็นเมียไง แต่ต้องเลิกกับนังแม่บ้านนั่น”

“พู่กันไม่ชอบผม เธอต่อต้าน ไม่มองหน้าด้วยซ้ำ”

“ตอนนี้เธอนอนหลับลึกไปแล้ว เหมือนที่คุณชอบทำกับพิชาไงล่ะ”

ชรันสะอึกที่ภรรยารู้ว่าเขาทำอะไรกับเธอ

“ถ้าผมเลิกยุ่งเกี่ยวกับฟ้า คุณแน่ใจนะว่าจะทำให้พู่กันเป็นเด็กดี”

“พิชาให้โอกาส ที่เหลืออยู่ที่คุณจะทำให้แกเชื่อฟังได้ไหม? แต่..คุณจะยังไม่ได้โอกาสทันที ถ้าไม่ทำสามข้อที่ฉันร้องขอ”

“เหลือเชื่อนะที่คุณเอาลูกสาวตัวเองมาต่อรองกับผม”

“คุณทำให้ฉันไม่มีทางเลือกเอง”

พิชามญช์หันหลังให้เพราะไม่อยากให้เห็นว่าเธอเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา

“จริงๆฉันไม่น่าหลงผิดตั้งแต่แรก..”

แต่ฉันจะไม่ยอมเสียเปรียบ..ยังไงก็ตาม ฉันต้องเอาตัวรอดถ้าเกิดวันนึงแก่ตัวลงไปแล้วเขาทิ้งฉันเหมือนเศษของเก่า อย่างน้อยฉันก็ยังจะรอด…

“ผมบอกแล้วไงว่าต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ? พิชา..”

“ฉันจะไม่ใช้ของร่วมกับคนรับใช้ ถ้ายังยืนยันแบบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออก คุณจะไม่เจอพวกเราอีก อย่างมากฉันก็ไปขอโทษพ่อของพู่กัน ไปสำนึกผิดกับเขา”

คุณมันเห็นแก่ตัว..ชรัน ไม่ยอมจดทะเบียน ไม่อยากมีลูกกับฉัน ไม่อยากเลิกเพราะจะได้ไม่ต้องทำตามที่ฉันต้องการ แต่ลับหลังอยากเข้าหาลูกสาวฉันฟรีๆสินะ..

เธอไม่รอฟังคำตอบและเดินออกไปที่ห้องของพรรณนาราที่นอนหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ชรันเดินตามเข้ามาอีกคน พอเห็นเด็กสาวที่นอนหลับตาพริ้มหน้าตาน่ารักถูกจริตเขาเข้า ก็ทำให้จิตใจหวั่นไหวกับสิ่งที่คนเป็นแม่พูด

“เข้ามาทำไม? พิชาจะนอนกับลูก”

“ลองบอกสิ่งที่คุณต้องการมา”

“ข้อแรก จดทะเบียนสมรส ข้อสอง ฉันอยากมีลูกใหม่โดยคุณต้องเซ็นรับรองบุตร ข้อสาม ฉันต้องการแปดล้านเข้าบัญชี เพื่อการันตีว่าในอนาคตฉันกับลูกจะไม่ลำบากถ้าเกิดอะไรขึ้นมาในอนาคต ถ้าฉันได้ครบทุกอย่าง นี่..คือของๆคุณ”

พิชามญช์ชี้ไปที่ลูกสาวที่นอนหลับปุ๋ยโดยไม่รู้ตัวเลยว่าแม่ที่ให้กำเนิดเธอมาได้กลายเป็นปีศาจไปแล้ว

“ถ้าผมมีลูกกับคุณแล้วเป็นลูกสาว คุณจะทำแบบนี้กับลูกผมด้วยสินะ”

“ฉันอยากได้ลูกชาย สมัยนี้ใช้เทคนิคทางการแพทย์ก็ทำได้แล้วนี่”

ชรันไม่ได้คิดเป็นธุรกิจขนาดนั้น อย่างน้อยในใจเขาก็ยังรักพิชามญช์จริงๆอยู่บ้าง เขาเข้าใจว่าเธอหึงหวงจนลืมความเป็นแม่และอยากเอาตัวรอดจากความไม่มั่นคงของเขาเอง

“ผมไม่ติดว่าได้ลูกสาวหรือลูกชาย แต่ถ้ามีลูกสาว คุณทำแบบนี้กับลูกผม ผมไม่เอาคุณไว้แน่”

ชรันคว้าแขนภรรยาที่ขัดขืนกลับไปที่ห้อง บังคับให้เธอเริงสวาทกับเขาค่อนคืน เวลาที่เขาโมโหก็จะยิ่งทำหลายๆครั้งเพื่อระบายความรู้สึกจนเหนื่อยอ่อนกันทั้งคู่

คืนนี้พรรณนารา..จึงรอดไปอีกคืนหนึ่ง…

แต่เพราะฤทธิ์ยานอนหลับ ทำให้เธอตื่นสายจนไปโรงเรียนไม่ทันและเริ่มไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองที่หลับสนิท เธอเริ่มตกใจสำรวจเสื้อผ้าที่สวมใส่ ลูบคลำตัวเองว่าปกติดีอยู่หรือไม่ ก่อนจะลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัว พอกลับออกมาจากห้องน้ำก็ต้องช็อกที่พ่อเลี้ยงนั่งอยู่บนเตียง

“หนูพู่..ตื่นสายเพราะมัวนอนเพลินล่ะสิ แม่หนูให้มาตามไปทานข้าวเช้าน่ะ”

“หนูโตแล้วไม่ใช่เด็ก ทำไมต้องเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ขออนุญาตก่อน ถึงนี่มันจะเป็นบ้านคุณก็เถอะ”

“แค่มาตามเท่านั้นเอง”

“หนูจะบอกพ่อว่าไม่มาที่นี่อีก จะบอกว่ามีอะไรที่ไม่ชอบใจบ้างเวลาอยู่ที่นี่”

“โอเค อาจะไม่ทำแบบนี้อีก เรา..คุยกันดีๆได้มั้ย? อะไรที่หนูไม่พอใจอา อาขอโทษนะ มีอีกเรื่องจะบอก..อากับแม่ของหนู เราตกลงจะมีน้องให้หนูพู่ไง”

คำขอโทษแลกกับเรื่องอุบาทว์นั่นที่ทำกับฉัน ไหนจะแม่บ้านอีก ทำไมแม่ถึงยังจะยอมมีลูกให้ปีศาจตนนี้กันนะ?….

พรรณนาราเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไร เมื่อเจอหน้าแม่ที่ดูไม่สดใส ฝืนพูดคุยกับทุกคนด้วยท่าทางหม่นหมอง มันทำให้เธอเห็นใจแม่เอามากๆ ส่วนชรันก็ทำเป็นไม่สนใจมองมาที่เธอ

“ลูกตื่นสาย งั้นวันนี้ก็อยู่บ้านพักผ่อนไปแล้วกันนะ”

“ค่ะ”

แต่หลังมื้อเช้าเธอกลับไปที่ห้อง DM ไปหาธีทัตว่าเธอไม่ได้ไปโรงเรียนเพราะหลับลืมตื่น

“พี่ธี..มาอยู่ที่นี่บ้างก็ดีนะคะ หนูไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียว”

“พวกท่านชอบออกไปข้างนอกเหรอ?”

“หนูหมายถึง..กลางคืน เวลามีอะไรหนูจะได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นนิดหน่อย”

พรรณนาราไม่กล้าบอกตรงๆเพราะกลัวเขาไม่เชื่อ เธอยังรู้สึกว่าระหว่างเธอกับชรัน ลูกชายย่อมเชื่อบุพการีมากกว่าคนอื่นอย่างเธอ

“พี่จะบอกให้พ่อติดกล้องในบ้านดีไหม?”

“อย่าบอกนะคะ”

“วันนี้พี่จะไปหาที่บ้านตอนเที่ยงนะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุยแค่ในแชทนี้ก็พอ”

ธีทัตโทรเข้ามาหาเธอผ่านไอจีทันที พรรณนาราถึงกับใจเต้นแรง

“พี่ขออาจารย์ออกมาห้องน้ำเลยคุยได้แป๊บนึงนะ พู่กันมีอะไรในใจหรือเปล่า? ถ้ามันหนักมากก็บอกพี่ได้ครับ”

“หนูพูดได้เหรอ?”

“ได้สิ พี่มีเหตุผลพอนะ”

“คุณพ่อพี่นอกใจแม่หนูกับ..แม่บ้าน หนูไม่โอเคเลย แต่แม่กับเขายังอยากจะมีลูกด้วยกัน”

“ทำไมพู่กันรู้? หนูเห็นหรือยังไง?”

“หนูเห็นแม่ไปยืนที่หน้าห้องทำงานที่ชั้นล่าง มีเสียง..คนสองคนในนั้น แต่แม่ไม่รู้ว่าหนูเห็น วันต่อมาแม่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นถึงหน้าตาจะเศร้า แล้วคุณพ่อพี่ก็มาบอกเรื่องจะมีลูก ส่วนพี่แม่บ้านก็หายไปไหนไม่รู้”

ธีทัตได้ฟังและรู้สึกว่าไม่ถูกต้องที่เด็กสาวอายุสิบห้าย่างสิบหกต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ เขาเชื่อเธอเกินครึ่งเพราะพฤติกรรมที่พ่อเคยนอกใจแม่ของเขามาก่อน

…………………………………♣️🧨