10. Change it. 🔞🖤💔

ถึงเวลาอาหารเย็นทุกคนต่างมีท่าทางที่ห่างเหินกันอย่างชัดเจน พิชามญช์ที่กินข้าวเงียบๆ ชรันกินไปดูโทรศัพท์ไป ส่วนพรรณนาราก็ไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไหร่เพราะความเศร้าจากธีทัต

“หนูพู่กลับมากี่โมง?”

“สี่โมงเกือบห้าค่ะ”

ชรันถามขึ้นมาและเธอก็ตอบแบบไม่มองหน้า พิชามญช์หยุดกินข้าวแล้วมองลูกสาว

“ไปข้างนอกมาเหรอ?”

“ค่ะ พี่ธีมาหา เลยไปเดินเล่นที่ห้างกัน”

“พี่ธีน่ะน่ารักนะ แต่พี่เขามีแฟนแล้ว ไปเดินเล่นแบบนั้นถ้าเพื่อนฝูงคนรู้จักมาเห็นเข้าจะทำพวกเขาทะเลาะกัน วันหลังจะทำอะไรคิดให้เยอะๆบ้างพู่ เจอกันที่บ้านนั่งคุยกันอะไรแม่ไม่ว่าหรอกนะ”

“หนูบอกพี่ธีแล้วค่ะ ว่าหนูเห็นตัวอย่างแล้วว่าอันไหนดี อันไหนชั่ว หนูจะไม่ทำตามเด็ดขาด ถ้าหนูจะมีแฟน ก็ต้องเป็นแบบพ่อเท่านั้น”

พิชามญช์ของขึ้นทันที เธอเขวี้ยงช้อนผ่านหน้าลูกสาวไปแบบเฉียดฉิว

“กล้าดียังไงมาย้อนแม่! จะบอกว่าแม่ชั่วงั้นสิ! แล้วหมาตัวไหนเกิดมาเป็นคนได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเบ่งออกมา”

“พิชา! พูดอะไรน่ะ! หยุดพูดแล้วขึ้นไปข้างบน ไปตั้งสติให้อารมณ์ดีๆแล้วค่อยมาคุยกัน”

พรรณนาราน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่เคยเจอแม่ด่ารุนแรงแบบนี้มาก่อน แต่ก็เข้าใจดีว่าเพราะเธอพูดจี้ใจดำคนเป็นแม่บวกกับความเครียดเรื่องชีวิตคู่ที่โดนนอกใจเหมือนที่เคยทำกับพ่อของเธอมาก่อน

ชรันรีบเดินมานั่งใกล้เธอ ลูบหลังปลอบใจพร้อมกับเอาทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้ จนเธอต้องขยับหนีและลุกขึ้นยืน

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันย่อมมีต้นเหตุ”

เธอใช้หางตามองที่ชรันเพื่อจะบอกว่าเขาคือสาเหตุของทุกอย่างที่ทำให้ชีวิตเธอเดินมาถึงจุดนี้

“อาปกป้องหนูอยู่นะ”

“แบบที่เคยทำแย่ๆกับหนูน่ะเหรอ?”

ชรันหันไปมองแม่บ้านที่รอเก็บจานอยู่ ทำให้เขาพูดต่อไม่ได้ พรรณนาราจึงสะบัดหน้าเดินหนีขึ้นไปชั้นบน

ธีทัตกินข้าวได้น้อย เขารู้สึกเศร้าจนคนเป็นแม่รู้สึกได้

“ธี ช่วงนี้ไม่เห็นแบมเลย ยุ่งเหรอลูก?”

“ครับ พอใกล้จะจบกันทั้งคู่เลยไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ก็คุยกันทุกวันครับ”

“ครอบครัวเค้าก็ดีนะ มีธุรกิจมีอะไร ถึงไม่ได้รวยมากแต่ก็ถือว่าใช้ได้”

“ยังไม่คิดขนาดนั้นหรอกครับแม่ ผมต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทของพ่อทันทีที่เรียนจบ แบมเค้าก็มีอะไรที่อยากทำ เห็นว่าอยากไปต่อโทที่อังกฤษ”

“ดีเลย น่ารักแล้วยังใฝ่รู้ ลูกไม่ไปบ้างล่ะ ให้ผู้หญิงจบสูงกว่ามันดูแปลกนะ”

แม่ไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลยด้วยซ้ำกลับเอาแต่เชียร์ให้เขามีครอบครัวไวๆ

“อิ่มแล้วครับ วันนี้เหนื่อยไงไม่รู้ จะนอนไวสักหน่อย”

ธีทัตอาบน้ำแล้วมานอนดูไอจี เขาอดไม่ได้ที่เข้าไปวนดูแชทของพรรณนารา และเห็นว่าเธอออนไลน์อยู่

จูบของพู่..พี่ยังรู้สึกได้อยู่เลย..

เขารู้สึกร้อนรุ่ม นึกถึงดวงตากลมโตที่มองมา ผิวที่เนินอกนั้นดูเนียนน่าสัมผัส กลิ่นกายหอมอ่อนๆ รสจูบที่เนิ่นนานในตู้ถ่ายสติกเกอร์จนแทบอยากหยุดเวลาเอาไว้

ทางด้านชรันได้ขึ้นไปที่ห้องพร้อมกับตำหนิพิชามญช์อย่างรุนแรง

“ด่าลูกตัวเองได้ยังไงแบบนั้น เป็นแม่ภาษาอะไร?”

“คุณเป็นคนดีมากสินะ ที่ตอบรับข้อเสนอเพราะอยากเคลมลูกสาวพิชา”

“เอาเป็นว่าผมจะดูแลคุณและพู่กันอย่างดีก็แล้วกัน นอนพักเถอะ พรุ่งนี้คุณกับผมต้องไปจดทะเบียนกันแต่เช้า”

ชรันเข้าไปอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นภรรยาทำท่าว่าหลับ แต่เขาไม่สนใจและออกไปที่ห้องของพรรณนาราแต่เปิดไม่ได้เพราะล็อกเอาไว้

เสียงไขกุญแจเข้ามาทำให้เธอตกใจที่พ่อเลี้ยงถือวิสาสะละเมิดความเป็นส่วนตัว พรรณนารารีบกดโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาพ่อ แต่ชรันเข้ามาแย่งเอาโทรศัพท์ไปได้และกดสายทิ้งไปทันที ก่อนจะเอาเขวี้ยงไปใกล้ประตูห้อง

“ชอบธีใช่มั้ยหนูพู่? ตัดใจเถอะ ลูกชายอามีแฟนแล้ว สวยด้วยนะ คิดว่าเรียนจบมาช่วยงานอาสักพักก็คงจะแต่งงานกัน”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับหนู ปล่อยนะ”

ชรับกอดรัดลูบไล้ไปทั่ว เขาขยำหน้าอกเธออย่างมันมือ

“อย่าทำนะ! หนูจะบอกทุกคนเลย..!”

เธอเริ่มร้องไห้เพราะความตระหนก

“อาไม่ทำอะไรรุนแรงกับหนูเด็ดขาด มีแต่จะทะนุถนอม รู้มั้ย?”

“ปล่อยหนูไปเถอะนะ..อย่าทำอะไรหนูเลย”

ชรันกอดเธอกดลงไปนอนบนเตียง เขาคร่อมทับเธอ มือข้างหนึ่งดึงกางเกงนอนและกางเกงชั้นในเธอออกไปจนได้ทั้งที่ยังดิ้นขัดขืนแต่สู้แรงของชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ไม่ไหว

เขาเลื่อนตัวลงไปซุกหน้าลิ้มรสชาติของสาววัยแรกแย้มอย่างกระหายหิว สองมือเขาจับแขนเธอล็อกให้นอนหงายไว้ไม่ให้ขยับหรือลุกหนีได้ พรรณนาราได้แต่นอนร้องไห้ พยายามเอาเท้าจะยันไหล่ของชรันแต่ก็ทำไม่ได้ถนัดนัก

ทางด้านธีทัตที่กำลังร้อนรุ่มจนต้องไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการกับความต้องการของตัวเองจนเสร็จ เหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผม และเขาเริ่มรู้สึกผิดที่เอาเธอมาจินตนาการแบบนี้

ใช่..เขาเห็นแก่ตัวจริงๆ ถึงกับโกหกพรรณนาราว่าไม่เคยมีอะไรกับแฟนที่คบมาสี่ปี..เพราะกลัวเธอเกลียด..

ธีทัตออกจากห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและตัดสินใจพิมพ์บอกความจริงกับเธอ

“พี่โกหกที่ว่าไม่เคยมีอะไรกับแฟน ขอโทษนะ อย่าเกลียดพี่เลย”

เธอไม่อ่านและไม่ตอบ มันทำให้เขาหดหู่และพยายามข่มตานอนให้หลับ โดยที่อีกฝ่ายกำลังร้องไห้และต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดจากพ่อของเขาเอง

แม้ชรันจะทำอย่างนิ่มนวลแค่ไหน เธอกลับรู้สึกขยะแขยง ความรู้สึกสากจากหนวดที่พึ่งโกนสัมผัสโดนผิวอันบอบบางของจุดซ่อนเร้น ทำให้เธอรู้สึกแย่และสยอง จนในที่สุดเขาเลิกทำ และใช้มือช่วยตัวเองจนน้ำร้อนๆหยดลงบนท้องน้อยกองเป็นหย่อมขาวขุ่นเหมือนแป้งเปียก กลิ่นของมันทำให้พรรณนาราสะอิดสะเอียนจนอยากอ้วก

“ขยะแขยงที่สุด”

เธอวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อเอาทิชชูมาเช็ด พอออกมาชรันก็เข้ามากอด

“ไปให้พ้นเลย เฒ่าหัวงู!”

“จะพูดอะไรก็พูดเถอะ ตอนนี้อายังอารมณ์ดีอยู่ เชื่อเถอะว่าหนูไม่อยากเห็นตอนอาโมโห จะเจ็บตัวทั้งคืนเปล่าๆ แล้วถ้าอยากไปฟ้องพ่อ อาจะได้บอกเขาไปว่าเรามีอะไรกัน คิดดูสิว่าพ่อหนูจะเจ็บปวดขนาดไหน”

เธอดิ้นจนหลุดแล้วเปิดประตูวิ่งออกไปจากห้อง ตรงไปยังห้องที่แม่นอนอยู่ แล้วเขย่าพิชามญช์ที่หลับอย่างแรง

“แม่คะ แม่!”

“อะไรพู่ ทำไมเข้ามาในนี้น่ะ ไม่หลับไม่นอน แล้วร้องไห้ทำไม?”

“สามีใหม่แม่ลวนลามหนู พ่อต้องรู้เรื่องนี้ แม่เลิกกับเขาเถอะ..ฮือ..”

พรรณนาราน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่แม่ของเธอกลับเฉยมากกับสิ่งที่ได้ยิน ชรันเดินเข้ามายืนอยู่โดยไม่พูดอะไร

“แม่! นั่นไงเขาพึ่งออกมาจากห้องหนู ..แม่!”

“คุณอาชรันน่ะเหรอจะทำแบบนั้น? ลูกไปทำท่ายั่วยวนอะไรเขาหรือเปล่าล่ะ? ขนาดวันนี้ยังออกไปกับคุณธีสองต่อสองไม่บอกแม่สักคำ ไปทำอะไรกันมาบ้างก็ไม่รู้ แม่ควรเชื่อลูกเหรอ?”

พิชามญช์หันหน้าไปถามสามีด้วยแววตาที่ว่างเปล่าจนกลายเป็นเลือดเย็น

“คุณไปไหนมาคะ? ได้ทำแบบที่พู่กันพูดมั้ย?”

“ผมแค่ไปปลอบเธอที่ห้อง เพราะคุณไปต่อว่าเธอแรงเกินไป”

“โกหก!”

“ไปนอนได้แล้วพู่ อย่าทำตัวเรียกร้องความสนใจให้มากนัก”

พรรณนาราทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าแม่ของเธอไม่เชื่อที่เธอพูด ไม่สนใจที่เธอร้องไห้ แต่กลับเชื่อคนที่โกหกหน้าตายอย่างสามีใหม่แทน เธอเหลือบมองที่ชรัน เขาหลบตาและเดินเข้าห้องน้ำไป

เธอวิ่งกลับมาที่ห้องปิดประตูล็อก ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นก็เห็นข้อความจากธีทัต พอเปิดดูน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลออกมาอีก

พวกเขาเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก..เห็นคนอายุน้อยกว่าเป็นเหยื่อ จะได้ตกเป็นเบี้ยล่างสินะ…

เธอนอนครุ่นคิดเรื่องต่างๆ ครั้นจะไปแจ้งความก็อายเพื่อน อีกทั้งกลัวพ่อจะเสียใจ คิดวนไปวนมาอยู่แบบนั้นจนกระทั่งหลับไป

………………………………..🖤♣️