20. Move on เพื่อเอาตัวรอด

คืนต่อมาในกลางดึก ชรันได้มาหาพรรณนาราอีก คราวนี้เธอเตรียมตัวอย่างดีในชุดนอนเดรสบางเบาให้เขาตายใจ ชรันกอดเธอล้มลงนอนบนเตียง กอดจูบไปทั่วและซุกหน้าลงตรงจุดซ่อนเร้นเพื่อทำรักด้วยปากให้เธอ แม้จะสะอิดสะเอียนเธอต้องอดทนและเล่นบทเออๆออๆไปก่อน

“ทีนี้ทำให้อาได้บ้างหรือยัง เด็กน้อย”

“แต่หนูอายนะ ปิดไฟได้มั้ย?”

“ยังไงก็ได้”

พรรณนาราเดินไปที่ห้องน้ำ นำทิชชูมาทั้งแบบเปียกและแห้งมาเตรียมไว้ จนชรันแอบหยอกเธอ

“ขนาดนี้เลยเหรอ? ดูเป็นงานเป็นการจังเลยนะ”

“หนูจะปรนนิบัติอย่างดีไงล่ะ..”

เธอทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องแปลกๆ แต่เขาที่อยู่ในห้วงอารมณ์หื่นเลยไม่ได้สนใจอะไร

เธอเดินไปปิดไฟ ไม่นานนักก็เริ่มลูบไล้ ลงลิ้นและใช้ปากให้อย่างช่ำชองจนชรันถึงกับดิ้นแอ่นตัวเด้งรับ เขาครางและกระหืดกระหอบอย่างแรงจนถึงจุดสุดยอด นอนหายใจรวยรินเพราะเกร็งจนหมดแรง เธอเดินเข้าห้องน้ำไปจนได้ยินเสียงบ้วนปากและออกมาเปิดไฟในห้อง นั่งลงที่ล่างเตียงแล้วใช้ทิชชูเช็ดทำความสะอาดให้เขาจนเรียบร้อย

ชรันจับคางเธอเบาๆแล้วหอมแก้ม กดโอนให้ห้าพันบาททันที

“น่ารักจริงๆ เสียดายเจอกันอีกทีก็วันจันทร์เลย เสาร์อาทิตย์นี้ต้องพาแม่หนูไปหัวหิน อยากไปด้วยมั้ย?”

พรรณนาราส่ายหน้ายิ้มหวานให้

“พาแม่ไปสวีทบ้างเถอะค่ะ ไม่งั้นหนูจะโดนเกลียดขี้หน้าเอา คุณอารีบกลับห้องได้แล้ว อย่าอยู่นานค่ะ เดี๋ยวคุณแม่หึง”

“ไม่อยากไปเลย อยากนอนกอดหนูทั้งคืน”

“ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวคุณอาจะเบื่อก่อน”

พอชรันออกไปแล้ว ฟ้าก็ออกมาจากห้องน้ำ

“หนูขนลุกไปหมด โคตรน่ากลัว”

“เราคงใช้วิธีแบบนี้ได้ไม่กี่ครั้ง ต้องคิดเผื่อว่าจะทำยังไงต่อ”

พรรณนาราโอนเงินให้ฟ้าไป 2,500 ก่อนที่แม่บ้านสาวจะค่อยๆย่องกลับออกไป

ฟ้าเดินย่องไปทางหลังบ้านก็เจอธีทัตนั่งรอในมุมมืดของสวนหย่อม

“คุณธี! เข้ามาทางไหนคะ? ประตูบ้านล็อก อย่าบอกนะปีนเข้ามา”

เขาพยักหน้ารับด้วยหน้าตาที่เศร้าหมอง ดูจากสภาพ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ

“ผมมาเคาะห้องคุณแต่ไม่ตอบ ไม่รู้จะทำไง เลยนั่งคิดอยู่แบบนี้”

เขาเงยหน้ามองที่หน้าต่างห้องของพรรณนาราที่ยังเปิดไฟอยู่

“เมื่อกี้เหมือนห้องน้องพู่ปิดไฟ ตอนนี้เปิดแล้ว”

ฟ้าถึงกับทำหน้าเลิ่กลั่ก

“มาหาน้องพู่หรือคะ? ไม่ลองโทรหาดู”

“น้องบล็อกผม ไม่รู้จะติดต่อยังไง พ่อผมก็ห้ามมาที่นี่”

แม่บ้านสาวถึงกับรู้เรื่องและเข้าใจในทันทีว่าพรรณนาราและธีทัตน่าจะชอบพอกันแต่โดนชรันขัดขวาง

“ให้ฟ้าโทรให้เอามั้ยคะ?”

ธีทัตทำตาโตด้วยความดีใจ

“รบกวนทีได้มั้ยครับ?”

“งั้นไปที่ห้องเก็บของก่อนค่ะ เผื่อใครมาเห็น”

ฟ้าเดินนำธีทัตไปที่หน้าห้องเก็บของ แล้วโทรหาพรรณนารา

“พี่ฟ้า ว่าไงคะ?”

“คุณธีมาหาค่ะ อยู่ที่ห้องเก็บของ”

“บอกให้เขากลับบ้านไปค่ะพี่ หนูจะนอนแล้ว”

ฟ้าได้แต่ทำหน้าว่าเห็นใจและส่ายหน้าให้ธีทัตที่เธอปฏิเสธการพบกับเขา

“ฝากจดหมายให้เธอด้วยนะครับ อย่าให้ใครเห็นนะ บอกน้องพู่ด้วยว่า..ผมรักเธอจริงๆ”

ฟ้าแอบย่องขึ้นไปบนบ้านอีกครั้งและสอดจดหมายที่ใต้ประตูก่อนจะย่องกลับออกไป พรรณนาราที่นั่งกอดเข่าบนพื้นห้อง พอเห็นกระดาษที่สอดเข้ามาก็รีบลุกมาเอาไปอ่าน

“จริงของน้องพู่..พี่มานั่งคิดดูแล้ว ปัญหาที่มีมันทำให้เราขยับไปทางไหนก็ไม่ได้ นอกจากต้องใช้เวลาให้ทุกอย่างมันเข้ารูปเข้ารอยมากกว่านี้ ที่สำคัญหลายๆอย่างต้องใช้เงินเพื่อแก้ปัญหา ถ้าใช้เงินแล้วยังแก้ปัญหาไม่ได้แสดงว่ามันยังไม่มากพอ พี่ต้องอดทนเหมือนที่พู่เองก็ต้องอดทนมากกว่าพี่หลายร้อยเท่า ถ้าพี่อายุมากกว่านี้ ทำงานแล้วมีเงินของตัวเองมากสักหน่อย พี่คงไม่ต้องปล่อยให้พู่ตกอยู่ในสภาพนี้ หลังจากที่พี่ได้ทุกอย่างเมื่อไหร่ พี่จะกลับมาทวงพู่คืนจากเขา โดยไม่สนว่าพู่จะเป็นยังไงหรือต้องเจอกับอะไรมา เรื่องหมั้นพี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าทุกคนคุยกันลับหลังโดยไม่บอกพี่ ซึ่งเรื่องนี้พี่จะหาคำตอบเอาเอง”

เธอยิ้มให้ตัวเองกับสิ่งที่ได้อ่าน แม้ว่ามันจะหดหู่แต่ก็ยังดีใจที่เห็นคนที่ชอบและหลงรักจะได้มีอนาคตที่ดีไปก่อน ส่วนตัวเธอเองคงต้องหาวิธีเอาตัวรอดไปวันต่อวันแบบนี้อีกนาน

ตอนเช้าที่กชกรลงมากินข้าวเช้าก็ได้เจอลูกชายที่ตื่นก่อนและกำลังจะกินเสร็จแล้ว

“ตื่นเช้าจัง จะรีบไปไหน? อย่าบอกว่าจะรีบไปหานังเด็กนั่นอีกล่ะ”

“แม่รู้เรื่องที่พ่อบอกว่าจะให้ผมหมั้นมั้ย?”

กชกรทำท่าอึกอักที่ลูกชายรู้ก่อนที่เธอจะบอกเสียอีก

“พ่อบอกลูกเหรอ?”

“ผมรู้มาก็แล้วกันครับ แม่ตอบมาแค่ว่าแม่รู้มาก่อนมั้ยก็พอ”

“คือ..พ่อน่ะไปคุยกับพ่อแม่ของแบมแล้วว่าจบเทอมนี้ก็หมั้นไว้ก่อน พอได้ใบจบก็ไปต่อ ป.โทที่เดียวกันเลย แค่สองปีเองลูก กลับมาพ่อจะยกทุกอย่างให้”

“ผมไม่เชื่อหรอกว่าเรียนจบกลับมาพ่อจะยกให้ง่ายๆ”

“เขาเอ่ยปากแล้วก็ต้องทำสิ”

ธีทัตที่หน้าตาเย็นชาผิดไปจากทุกที เขามองที่แม่ด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

“ผมกำลังอยู่ในเกมของผู้ใหญ่ที่มักมากในกาม มักมากในสมบัติพัสถาน โดยไม่มีใครสนใจพวกเราว่ารู้สึกยังไง..ได้..ผมจะลงไปเล่นเกมนี้ด้วย”

ธีทัตออกจากบ้านไปมหาวิทยาลัย ซึ่งไม่กี่วันก็ไม่ต้องไปเรียนอีกแล้ว และเริ่มคิดเกี่ยวกับตัวเองอย่างจริงจัง

ทางด้านพรรณนาราที่ได้ไปอยู่บ้านพ่อในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ก็ได้รับฟังจากพ่อของเธอว่าแฟนใหม่จะเข้ามาอยู่ที่บ้านด้วย

“พ่อคิดดีแล้วว่าจะให้ปริมมาอยู่ด้วย ไหนๆก็คบหากันแล้ว ช่วงที่ลูกไปอยู่บ้านแม่ พ่อไปสู่ขอมัดไม้มัดมือกันมา ไว้จะจัดงานแต่งงานอีกที รอดูฤกษ์ยามก่อน”

“ค่ะ พ่อมีความสุข หนูก็โอเค”

ซึ่งปริมได้ย้ายเข้ามาทันทีในวันเสาร์ พร้อมกับรับแม่บ้านส่วนตัวเพิ่มมาหนึ่งคนเพื่อรับใช้ตัวเธอโดยเฉพาะ แต่พรรณนาราก็รู้สึกได้ทันทีว่าภรรยาใหม่ของพ่อนั้นไม่ธรรมดา

ปริมเริ่มทำตัวเจ้ากี้เจ้าการในเรื่องหยุมหยิม เช่นของใช้หรือของตกแต่งในบ้านที่รู้ว่ามาจากแม่ของเธอเคยเลือก ก็จะให้นำไปเก็บที่ห้องเก็บของหรือทิ้ง จนกระทั่งไปถึงต้นจำปีที่คุณยายของเธอได้ปลูกไว้เพื่อให้เป็นสิริมงคลตอนขึ้นบ้านใหม่ก็สั่งคนให้ถอนออก

“เดี๋ยวนะ ต้นไม้ต้องถอนด้วยเหรอ?”

“พี่ได้กลิ่นมันแล้วเวียนหัวน่ะค่ะน้องพู่”

พรรณนาราหน้านิ่งทันทีกับความสำออยของปริม

“ไปขอความเห็นพ่อกันดีกว่าค่ะ มันอยู่มานานเท่าอายุของพู่เลย คุณยายปลูกให้ตอนซื้อบ้านหลังนี้”

“เอ้อ..ก็..ถ้าแบบนั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่คุยกับคุณณัฐแล้วว่า อันไหนมันเก่า จะพัง หรือดูแล้วควรเปลี่ยนเพื่อให้บ้านดูสดใสสดชื่นก็แล้วแต่พี่เลย แต่ถ้าน้องพู่ไม่โอเคพี่จะไม่ทำค่ะ”

“ดีค่ะ ขอบคุณที่เข้าใจ”

เธอหันหลังเดินกลับเข้าบ้านโดยมีสายตาที่เริ่มไม่พอใจของปริมมองตามหลังไป

หนึ่งอาทิตย์ถัดมาธีทัตก็ไม่ต้องไปเรียนอีก พ่อและแม่สั่งให้เขาไปอังกฤษเพื่อดูมหาวิทยาลัยว่าสนใจที่ไหน หลังจากงานหมั้นที่จะจัดขึ้นที่บ้านของครอบครัวอดีตแฟนสาว

แบมได้มาหาที่บ้านแม่ของธีทัตก่อนวันหมั้นสองสามวันเพื่อพูดคุยเพราะตั้งแต่บอกเลิกกันทั้งคู่ไม่ได้พบหรือพูดคุยกันเลย

“ธี พอดีว่าคุณพ่อธีให้แบมไปด้วย จะได้เลือกมหาวิทยาลัยเดียวกันไปเลยน่ะ จะได้หาอพาร์ทเม้นท์ใกล้มหาวิทยาลัยด้วยเลยทีเดียว”

“โอเค”

เขาตอบโดยมีสีหน้าที่ปราศจากอารมณ์ใดๆ

“แล้ว..แบมถามได้มั้ย? เราจะหมั้นกัน ธี..อยากยกเลิกหรือเปล่า?”

“ผมทำตามที่ทุกคนอยากให้ทำแล้ว ไม่น่ามีปัญหาอะไร..ไม่ใช่เหรอ? ก็ตกลงตามนั้น”

ธีทัตตอบด้วยความห่างเหิน ไม่ค่อยมองที่เธอและภาษากายที่ดูอึดอัดของเขาทำให้เธอเริ่มน้อยใจ

“เพราะพ่อสั่งถึงต้องทำสินะ เรื่องระหว่างเรามันไม่มีความผูกพันอะไรเลยเหรอธี?”

“ลองพูดเรื่องความผูกพันหรือความทรงจำที่ดีๆของเราทวนให้ผมฟังหน่อยสิแบม ผมอยากฟังคุณพูด”

แบมรู้สึกได้ทันทีว่าเขาต้อนเธอ แต่ก็คิดหาสิ่งที่จะตอบให้เขาพอใจ

“แรกๆเราคบกันทุกอย่างมันดีมาก เจอกันตลอด ไปเที่ยว ไปกินข้าว เรื่องแบบนั้นก็ดี เราคุยกันได้ทุกเรื่อง”

“อือฮึ”

“คือมันไม่ได้มีอะไรที่ไม่ดีเลย เราไม่เคยทะเลาะกันด้วยซ้ำ”

“อืม..เราเคยผ่านอะไรที่แย่ๆด้วยกันบ้างมั้ย? หรือส่วนมากเราต่างคนต่างอยู่กับเพื่อนของตัวเอง เอาจริงๆปีที่สองก็เริ่มห่างกันไปมีกิจกรรมของตัวเอง ผมพยายามนึกว่าเรามีเรื่องที่โรแมนติกหรือมีอะไรที่เป็นความทรงจำร่วมกันไหมที่ไม่ใช่กินข้าว คุยโทรศัพท์วันละห้านาที หรือไปนั่งกินกาแฟแล้วต่างคนต่างแยกย้ายน่ะ”

“คนเรามันเบื่อ พอเจอคนใหม่ก็หาเหตุผลมาจนได้นั่นแหละ”

“เปล่าหรอกแบม ไลฟ์สไตล์เราต่างกัน คุณชอบมีสังคมเพื่อน ทุกที่คือคอนเทนท์เลยต้องไปกับเพื่อน ผมเข้าใจได้ เลยปล่อยให้คุณได้ทำในสิ่งที่ชอบดีกว่าอยู่กับผมที่ชอบอยู่เงียบๆ ช่างเถอะ..ผมขอตัวไปนอนสักหน่อยนะ รู้สึกเพลีย”

เอาเถอะ..พอไปอังกฤษเมื่อไหร่ ฉันจะทำให้คุณปรารถนาในตัวฉันจนลืมไม่ลง..ธีทัต

……………………………………..💔🧳