22.เรื่องราวที่ซับซ้อน

ธีทัตที่อยู่อังกฤษ เขาแชร์ที่พักกับแบมในอพาร์ทเม้นท์เดียวกัน แต่กลับทำเหมือนเป็นแค่รูมเมทกันเท่านั้น ไม่ว่าแบมจะพยายามปรับตัว เอาใจเขา หรือแม้กระทั่งยั่วยวนแค่ไหน ธีทัตกลับเอาแต่อยู่คนเดียวในห้อง

คิดถึงแค่คนเดียวเท่านั้น..พรรณนารา…

อาทิตย์ต่อมาที่พรรณนาราไปนอนบ้านพ่อ ก็เกิดมีเรื่องขึ้นว่าปริมโดนเข็มเย็บผ้าปักที่ขาลึกพอสมควรบนที่นอนในห้อง เสียงกรีดร้องและเลือดที่ไหลเป็นทางจนณัฐวีย์รีบอุ้มขึ้นรถไปโรงพยาบาล ทำเอาคนที่บ้านแตกตื่นยกเว้นเธอ

“ทำไมมีเข็มไปปักบนที่นอนได้ นี่มันอันตรายมาก จงใจทำร้ายกันชัดๆ เรียกทุกคนมาคุยที่ห้องรับแขก”

เมื่อทุกคนมาถึงรวมทั้งลูกสาวของเขา ณัฐวีย์จึงเริ่มสอบถาม แต่ก็ไม่สามารถจับมือใครดมไม่ว่าใครจงใจทำ แม่บ้านคนสนิทของปริมจึงพูดขึ้นมา

“คนที่ทำแบบนี้ต้องไม่ชอบกันเท่านั้นแหละค่ะ ในบ้านก็มีกันแค่นี้ แล้วต้องมาเป็นวันหยุดด้วยนะ ยางแบนอาทิตย์ก่อนก็วันอาทิตย์ เพราะเช้าวันจันทร์มันแบนแล้วค่ะ”

ณัฐวีย์ถึงกับคิดและมองหน้าลูกสาวที่หน้าตาเฉยเมย

“พ่อคิดว่าเป็นหนูหรือคะ? หนูกำลังคิดเลยว่าคนที่กล้าทำให้ตัวเองดูเป็นเหยื่อจนเลือดตกยางออกได้ขนาดนี้ จิตใจต้องเหี้ยมขนาดไหน น่ากลัวนะคะ..ว่ามั้ย?”

“คุณปริมน่ะหรือคะที่จะทำตัวเอง?”

แม่บ้านคนสนิทรีบแก้ตัวแทนนายของตนที่ยังอยู่โรงพยาบาล

“ฉันจะไม่ชอบใครยังไงก็ช่าง ไม่มีวันทำกับคนท้องหรอก แม่ฉันเองก็ท้อง..ได้ลูกชายด้วยนะ”

ณัฐวีย์ที่ได้ยินว่าอดีตภรรยาท้องได้ลูกชายก็อดรู้สึกแปลบในใจอยู่บ้าง

“แล้วแม่ของลูกตอนนี้เป็นยังไงบ้าง กี่เดือนแล้ว”

“สี่เดือนจะห้าค่ะ แม่ต้องท้องเพราะจะได้สิ่งที่ควรจะได้ ชีวิตของแม่มั่นคงขึ้นเพราะน้องที่จะเกิดมา ผู้หญิงเราไม่มีทางเลือกมากนักไม่เหมือนผู้ชายที่ยังมีเมียใหม่และมีลูกได้จนกว่าจะหมดลมหายใจ ผู้หญิงถ้าห้าสิบก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

เขาตงิดใจกับคำพูดของลูกสาวแต่พยายามคิดว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจเพราะเลิกรากันไปแล้ว ส่วนเรื่องเข็มเย็บผ้าที่ปักใส่ขาภรรยายามที่เธอนั่งลงบนเตียงนั้น เมื่อไม่มีใครยอมรับ ณัฐวีย์จำเป็นต้องปล่อยผ่านและระมัดระวังมากขึ้น

วันเวลาล่วงเลยมาถึงวันเกิดปีที่ 17 ของพรรณนารา ชรันจัดงานให้อย่างใหญ่โตที่บ้านและอนุญาตให้เชิญเพื่อนที่โรงเรียนมาด้วยหลายคน เขาซื้อรถใหม่ให้พิชามญช์เป็นของขวัญที่กำเนิดลูกชายให้มีชื่อว่าปภาวินและให้พรรณนารา เป็นยี่ห้อพอร์ชเหมือนกันแต่คนละสีตามวันเกิดของทั้งคู่ คือสีแดง Guards Red และสีชมพู Frozen Berry Metallic

“รีบซื้อให้พู่ทำไมคะ? อายุยังไม่ถึง 18 สักหน่อย”

“เอาน่าพิชา คุณก็ได้เหมือนกันจะบ่นทำไม? อย่าอารมณ์หงุดหงิดง่ายสิ ลูกจะซึมซับไปด้วย”

ชรันมองลูกเลี้ยงสาวที่เขากรูมมิ่งเธอให้กลายเป็นสาวสวยขึ้นอย่างภูมิใจ แม้ว่าระยะหลังๆเขาแทบจะไม่ได้เข้าหาเธอมากเท่าไหร่ด้วยงานที่ทำให้ต้องเดินทางแทบตลอดในช่วงนี้ บวกกับความเห่อลูกชายคนใหม่ที่น่ารักน่าชังทำให้เขาหลงลูกสุดๆจนไม่มีเวลาให้ใคร

หลังปาร์ตี้วันเกิดจบลงในตอนดึก ทุกคนแยกย้ายกันแล้ว ฟ้าได้แอบขึ้นไปอยู่กับพรรณนาราเหมือนทุกที พร้อมกับหิ้วถุงมาด้วย

“หลังๆนี่คุณรันไม่มาหาน้องพู่ดึกๆแล้วนะคะ สงสัยจะแก่แล้วมั้ง หมดแรง”

ทั้งคู่แอบขำกันเบาๆ

“ขอบคุณพี่ฟ้ามากๆนะคะ ที่ช่วยหนูมาตลอด”

“น้องพู่ นี่ของขวัญค่ะ”

“ห๊า..พี่ฟ้าให้หนูเหรอ? ขอบคุณมากค่ะ”

เธอยกมือไหว้ฟ้าที่สนิทสนมเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง

“มีของพี่ แล้วก็ของคุณธีค่ะ เพื่อนเขาเอามาให้ก่อนวันเกิดน้องพู่อาทิตย์นึง เพราะไม่กล้าส่งลงที่อยู่บ้านนี้ตรงๆ”

พรรณนาราหยิบแต่ของขวัญจากฟ้ามาแกะเท่านั้น ส่วนของธีทัต เธอตัดสินใจวางเอาไว้ก่อน

“ทำตาละห้อยเชียวน้องพู่”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ แค่คิดว่าตอนนี้พี่เค้าจะเป็นยังไงบ้าง หวังว่าพี่เค้าจะมีความสุขดี เอ้อ..สร้อยแขนหยกที่พี่ฟ้าให้นี่หนูชอบมาก ถ้าเข้ามหาวิทยาลัยหนูจะใส่มันทุกวัน”

เธอเปลี่ยนเรื่องคุยจนกระทั่งฟ้าขอตัวกลับห้องเพราะแน่ใจแล้วว่าชรันคงไม่มาหาพรรณนาราในคืนนี้

พรรณนารามองของขวัญจากคนที่อยู่แสนไกล เธอเปิดดูเป็นกระเป๋า Caviar Quilted Compact Zipped Pocket Wallet ของชาแนล และมีเงินสดในกล่องนั้นอีกสามหมื่นบาทพร้อมการ์ดที่ธีทัตเขียนด้วยลายมือถึงเธอ

“In your eyes I find my home, in your heart I find my forever.”

เธอเก็บการ์ดลายมือเขาไว้ในกระเป๋าเงินที่ให้เป็นของขวัญ เก็บพวกมันอย่างทะนุถนอมลงในกล่อง

ห้ามทำชีวิตเขาพังพรรณนารา..จนกว่าเขาจะได้ทุกอย่างที่ควรเป็นของเขา..ไม่ใช่น้องชายที่ยังแบเบาะของฉัน..

sds

พิชามญช์นั้นเริ่มคิดอยากผลักดันให้ลูกสาวออกไปจากบ้านนี้ นั่นเพราะเธอได้ครบทุกอย่างแล้วที่ต้องการตามข้อตกลงที่คุยกันกับสามี แต่ติดที่ชรันหลงรักพรรณนาราเข้าจริงๆจากที่เธอคิดแค่จะเอาไว้บำบัดความใคร่ให้สามีในช่วงที่ตั้งท้อง และดึงความสนใจของสามีไม่ให้ไปมีเล็กมีน้อยที่เป็นคนอื่น

แล้วบุญบาปหรืออะไรไม่รู้ได้ เมื่อวันหนึ่งในช่วงสุดสัปดาห์ที่พรรณนาราต้องอยู่ที่บ้านพ่อ ชรันได้แอบออกจากห้องไปหาฟ้า

เสียงเคาะเบาๆไม่กี่ครั้ง ประตูก็เปิดต้อนรับเขาแล้วปิดลง

“คุณรันจะมีปัญหาได้นะคะ แล้วฟ้าเองก็อยู่ปกติสุขดีมาได้เป็นปีๆแล้วโดยไม่ต้องเข้าไปในบ้าน”

“ฉันให้ตามข้อตกลงไปหมดแล้ว กล้ามีปัญหาเหรอ?”

“คนเรารักกันต้องมีข้อตกลงด้วยหรือคะ?”

“ไม่ต้องสนใจหรอก ฉันลงมาหาเพื่อให้เธอเอาใจเลยนะ”

แม่บ้านสาวปรนนิบัติเขาในแบบที่เขาต้องการอย่างเร่าร้อนเต็มที่จนเสร็จกิจ ชรันวางเงินไว้ให้แล้วกลับขึ้นไปบนห้องอย่างสบายตัว แวะจ้องดูลูกชายตัวน้อยอย่างภูมิใจก่อนจะไปนอนหลับสนิท

วันต่อมา ฟ้าอยู่ที่ห้องซักรีด พิชามญช์อุ้มลูกชายตัวน้อยมายืนจ้องด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก

“คุณพิชาจะให้ฟ้าทำอะไรมั้ยคะ?”

“คิดว่าฉันโง่ที่เอาผิดเธอไม่ได้เพราะเขาเป็นฝ่ายลดตัวลงมาหาเธอเองสินะ”

“ฟ้าเป็นแค่คนรับใช้ เจ้านายให้ทำอะไรก็ต้องทำค่ะ”

“ต่อปากต่อคำงั้นเหรอ? ห๊ะ! เห็นนี่มั้ย? สิ่งที่เธอไม่มีวันจะมีกับเขาได้ยังไงล่ะ”

“ฟ้าไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยค่ะ สิ่งที่คุณพิชาต้องห่วงคืออนาคตของเด็กชายคนนี้มากกว่า ฟ้าไม่บังอาจแนะนำแต่ถ้าคุณเปิดใจรับฟัง ฟ้าก็จะบอกสิ่งที่รู้มา”

“คิดจะเป่าหูฉัน เลียแข้งเลียขาสินะ ฝันไปเถอะ”

พิชามญช์เชิดใส่และหันหลังอุ้มลูกชายจะเดินกลับออกไป ฟ้าจึงรีบพูดขึ้นมา

“ลูกสาวของคุณพิชาเติบโตเป็นสาวสวยขึ้นทุกวันๆ อายุแค่นี้ก็ได้รถคันละหลายล้าน เงินทองที่อาจจะได้ลับหลังที่คุณไม่รู้อีกเท่าไหร่ การวางแผนเพื่อความมั่นคงให้ตัวเราที่อายุมากขึ้นทุกวันกับลูกที่กำลังเติบโต โดยเฉพาะเป็นเด็กผู้ชายที่มีโอกาสจะได้ทุกอย่างเป็นของเขา มันน่าสำคัญกว่านะคะ แต่..ติดที่ว่า..ถ้าคุณธีกลับมาแล้วแต่งงานกับคนที่คุณชรันจับหมั้นให้เมื่อไหร่ ลูกชายคุณพิชาจะเป็นแค่น้องชายที่ไม่ได้อะไรเลย เพราะถ้าคุณธีมีลูกของตัวเองอีก เขาย่อมเห็นลูกสำคัญกว่าน้องชายคนละแม่อยู่แล้ว”

พิชามญช์หยุดยืนนิ่งฟังที่แม่บ้านสาวพูดจนจบและหันมาคุยต่อด้วย นั่นทำให้ฟ้าแน่ใจว่าเจ้านายแม่ลูกอ่อนไม่รู้ในสิ่งที่เธอรู้มา

“รู้ดีนักนะ งั้นขอฟังสิ่งที่เธอรู้มาหน่อยสิ”

“คุณชรันทำข้อตกลงกับภรรยาเก่าให้คุณธีหมั้นและแต่งงานกับคนที่หามาให้ทันทีที่เรียน ป.โทจบกลับมา ถ้าคุณธียอมแต่งงาน คุณชรันจะเซ็นยกทุกอย่างให้ คุณพิชารู้มั้ยคะว่าทำไมสามีคุณถึงส่งลูกชายไปเรียนต่อ ทำไมต้องบังคับให้หมั้นและแต่งงาน?”

ฟ้าหยุดพูดเพื่อให้พิชามญช์ได้ใช้ความคิดสักเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อไปอีกทันที

“คุณพิชารู้มั้ยคะว่าน้องพู่กับคุณธีแอบชอบพอกันอยู่?”

พิชามญช์ทำหน้าใช้ความคิดแล้วมองหน้าแม่บ้านสาว

“ฉันไม่แน่ใจ คิดว่าคุยกันสนิทถูกคอเฉยๆ…เธอกำลังจะบอกว่า สามีฉันหึงหวงพู่กันเลยจับพวกเขาแยกกัน โดยเอาเรื่องสมบัติกิจการมาบีบคุณธีงั้นเหรอ?”

“ค่ะคุณพิชา คุณชรันทำทุกอย่างนี้ก็เพื่อตัวเขาให้สมหวังกับน้องพู่ เขาแค่รอเวลาที่น้องจะบรรลุนิติภาวะหรือ..อาจจะสักสิบแปด เพราะคุณธีจะเรียนจบปีหน้าพอดี ถ้าคุณธีเข้าสู่งานแต่งได้ น้องพู่จะได้ตัดใจจากคุณธีแล้วเดินเข้าสู่อ้อมอกของคุณชรันอย่างเต็มตัว”

พิชามญช์มีสีหน้าที่เครียดและแค้น คนที่เธอต้องระวังไม่ใช่ใครอื่น..แต่คือลูกสาวของตัวเอง

“ที่คุณชรันซื้อของให้คุณเหมือนๆกับน้องพู่ทุกครั้ง จริงๆเขาไม่ได้อยากซื้อให้คุณพิชา แต่แค่กลัวคุณต่อว่าเท่านั้นเองเลยต้องซื้อให้”

“พูดมาก! อย่าคิดว่าพู่กันให้ท้ายแล้วจะพูดอะไรก็ได้นะ อยากได้นายหญิงคนใหม่ละสิท่า ไม่มีทาง”

“เรื่องราวทุกอย่างมันเปลี่ยนได้ค่ะ อยู่ที่ตัวคุณพิชาเอง”

“ฉันทำอะไรได้ล่ะ ลูกก็ยังเล็ก แหกตาดูมั่ง”

“คุณต้องอย่าให้น้องพู่อยู่ที่นี่ ให้เธอไปอยู่ที่อื่น เปิดโอกาสให้คุณธีได้คบกับน้องพู่ งานแต่งจะไม่เกิดขึ้น เพราะที่ฟ้ารู้มาถ้าคุณธีไม่แต่งงานกับคนที่หมั้นอยู่ตอนนี้ การเซ็นยกทุกอย่างให้คุณธีจะไม่เกิดขึ้นและคุณชรันจะยกให้ลูกชายคุณพิชาแทน จะเชื่อหรือไม่ ฟ้าไม่มีสิทธิ์ขอให้คุณพิชาเชื่อค่ะ ต่อให้คุณไปพูดกับคุณชรัน อย่างมากฟ้าก็แค่โดนไล่ออกและกลับบ้าน ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเรื่องพวกนี้”

พิชามญช์ยิ้มอย่างรู้ทัน

“ที่แท้เธอก็แค่อยากให้ลูกสาวฉันได้กับลูกชายคุณชรัน เพราะหวังว่าวันหนึ่งจะได้ไปรับใช้พวกเขาต่อ เพราะเธอรู้ดีว่ายังไงลูกฉันก็ยังเล็ก สุดท้ายคุณธีจะแต่งหรือไม่ ก็ต้องมีคนดูแลกิจการอยู่ดี หัวหมอนักนะ”

…………………………………..🧨🎇🎆