ตอนที่ 6 ได้ไหม...อย่ากล่าวหากัน

เช้าวันต่อมาลลิลก็ยังออกไปทำงานแต่เช้าเหมือนทุกๆวัน ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้น เธอจะแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวเสมอ ถึงแม้เธอจะยังเด็กในสายตาของใครหลายๆคน แต่เธอก็เป็นคนเก่งงานคนหนึ่งเลยทีเดียว

"มีใครรู้หรือเปล่าว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น"

ลลิลที่ได้ยินเสียงสนทนาก็เอะใจหันไปมองทางกลุ่มรุ่นพี่พนักงานในแผนกเดียวกัน

"มีเรื่องอะไรเหรอ"

หญิงสาวอีกคนที่นั่งใกล้ๆกันถามขึ้น

"เห็นเขาพูดกันว่าเมื่อคืนคุณชานนท์ไม่ได้กลับบ้าน และยังแว่วๆมาว่าเขาทะเลาะกับคุณสโรชา เขาโดนฝ่ายหญิงบอกเลิก เพราะคุณชานนท์แอบกิ๊กกับพนักงานในบริษัทของเรา"

ลลิลที่ได้ฟังก็รู้สึกชาวาบไปทั้งตัว เธอรู้ดีว่าหญิงสาวพนักงานที่พวกนั้นพูดถึงนั้นคือใคร หากแต่มันไม่ใช่ความจริงทั้งหมด เธอโดนใส่ร้าย ก่อนหน้านี้เธอกับชานนท์ไม่แม้จะเคยพูดกันด้วยซ้ำ ไม่เคยอยู่ใกล้กัน มีแต่เธอที่แอบมองเขาอยู่ฝ่ายเดียวแล้วจะมากล่าวหาว่าเธอเป็นกิ๊กกับชานนท์ได้อย่างไร

"จริงเหรอเธอเอาเรื่องนี้มาจากไหน" หญิงสาวอีกคนถามขึ้น

"จากไหนไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือพนักงานสาวคนนั้นอยู่ในแผนกของเรา"

ชั่วพริบตานึงถ้าลลินไม่ได้ตาฝาดเธอเห็นหญิงสาวคนที่พูดชายตามามองเธอแล้วหันไปพูดคุยต่อ

"ใคร ใครกัน ฉันอยากรู้"

"เล่าสิเร็วๆ"

การการสนทนาของกลุ่มพนักงานได้อัพเลเวลขึ้น รวมไปถึงเสียงที่พวกหล่อนใช้ก็เริ่มเสียงดังขึ้นเช่นกัน

"ก็ต้องเป็นเด็กสาวเอ๊าะๆอยู่แล้วไหมล่ะ ใครจะมาสนใจสาวใหญ่อย่างพวกเรา"

คราวนี้หญิงสาวคนดังกล่าวจึงหันมามองลลิลอย่างเต็มตา เธอทำไม่สนใจ ก้มหน้าทำงานต่อ ในเมื่อมันไม่ได้เป็นความจริงแล้วเธอจะสนใจใยเล่า สู้เธอเอาเวลามาตั้งหน้าตั้งตาทำงานดีกว่า...

เที่ยงของวันเดียวกัน บัวทิพย์ที่เพิ่งออกมาจากห้องประชุมก็เดินตรงมาหาลลิลที่ยังนั่งทำงานอยู่ เขายืนมองเด็กสาวด้วยความเอ็นดูอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอามือวางบนไหล่เบาๆ

"อ้าวพี่บัว เพิ่งเลิกประชุมหรอ"

"ใช่จ้ะ ไปทานข้าวกันเถอะ"

"ขอลิลเก็บของแป๊บนึงนะคะ"

วันนี้ทั้งสองคนเลือกร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆกับบริษัท ลลิลและบัวทิพย์เลือกที่จะเดินไปและคุยกันไปเรื่อยๆจนไปถึงร้านข้าว ก็เจอสาวใหญ่พนักงานในแผนกเดียวกันที่จับกลุ่มพูดคุยเมื่อตอนสาย แต่เธอก็ทำไม่สนใจแล้วเดินไปยังโต๊ะที่ว่าง

"วันนี้ทานอะไรดี"

"ลิลขอเป็นกระเพราหมูกรอบก็แล้วกันค่ะ"

"งั้นพี่เอาด้วยดีกว่าจะได้ไม่ต้องรอนาน"

ผ่านไปสักพักก่อนที่ข้าวจะมาเสิร์ฟบัวทิพย์หันไปเห็นกลุ่มหญิงสาวพนักงานที่นั่งอยู่ก่อนแล้วหันมามองทางโต๊ะที่เธอนั่งกับลลิลอยู่เป็นระยะๆ แต่เธอก็ไม่อยากใส่ใจเพราะจริงๆแล้วตอนเช้าก่อนเข้างานเธอก็ได้ยินมาบ้างว่าสาวใหญ่พวกนี้เม้าท์มอยกันเรื่องอะไร

"ทำงานมาแค่ปีกว่าๆ กะจะไต่เต้าไปเป็นเมียเจ้าของบริษัท"

พนักงานสาวคนหนึ่งพูดกันแนะกันแหนขึ้นมาแต่ทั้งสองก็ยังไม่สนใจ เพราะคิดว่าหล่อนคุยกับคนอื่น

"ทำเป็นหยิ่ง ใครมันจะไปจริงจังกับเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า"

"ใช่ มีแค่ความสาวสักวันมันก็หมด"

บัวทิพย์ที่เริ่มรับรู้ว่าสิ่งที่พวกหล่อนพูดไม่ใช่แค่บทสนทนาแต่เป็นการกระแนะกระแหน เธอจึงหันขวับไปจ้องมอง

"มองอะไรคะน้องบัวทิพย์ สงสัยอะไรหรือเปล่า ถามได้นะคะ"

หญิงสาวในกลุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าบัวทิพย์หันไปมอง แต่บัวทิพย์กลับไม่ตอบอะไรแล้วหันกลับมาทางแบมแบมต่อ

"เราก็อุตส่าห์เอ็นดู คิดว่าเป็นเด็กสาวใสซื่อ น่ารัก ที่ไหนได้หัวสูงนี่เอง"

ปัง!!!

สิ้นเสียงพูดของหล่อนคนดังกล่าว บัวทิพย์ลุกขึ้นตบโต๊ะอย่างเหลืออด จนทำให้ลลินที่นั่งอยู่ใกล้ๆสะดุ้ง ส่วนคนอื่นๆ ก็เงยหน้ามามอง บัวทิพย์ไม่อยากทำอย่างนี้ แต่สาวๆพวกนี้ถ้าไม่ทำอะไรบ้างก็ไม่ยอมหุบปากเป็นแน่

"กินไม่อิ่มหรอคะ ถึงได้โหยหวนกันอย่างนี้" บัวทิพย์มองไปยังสาวๆกลุ่มนั้นอีกครั้ง

"มันจะมากไปแล้วนะ" หญิงสาวคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนแล้วจ้องหน้าบัวทิพย์

"แล้วที่พูดกระแนะกระแหนคนอื่นเนี่ย ไม่คิดบ้างหรอคะว่ามันก็มากไป" บัวทิพย์ก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"กระแนะกระแหนตรงไหน นี่พวกฉันพูดความจริงทั้งนั้น"

"ความจริงที่ไม่จริงงั้นเหรอ ความจริงที่ทำให้คนอื่นเสียหาย โดยไม่รู้ว่าที่ฟังมานั้นใช่เรื่องจริงหรือเปล่า"

"ต้องจริงอยู่แล้วแหละคุณสโรชาเป็นคนโทรมาบอกฉันเอง เธอร้องห่มร้องไห้น่าสงสาร บอกว่าน้องสาวตัวดีของเธอแจ้งคุณชานนท์ไป"

ประโยคหลังหล่อนหันไปมองลลิล

บัวทิพย์รู้สึกสงสารลลิลจับใจ เธอรู้ว่าทั้งหมดไม่ใช่ความจริง ชานนท์ไม่เคยแม้แต่จะชายตามองลลิลเลยสักครั้ง มีแต่น้องสาวของเธอที่ได้แต่มองตามชายหนุ่มตาละห้อยทุกครั้ง

" ก็นะ ระดับการศึกษาไม่ได้ช่วยยกระดับความคิดของพวกพี่เลยนะ การฟังความข้างเดียวเขาเรียกหูเบา คนที่มีวุฒิภาวะเขาจะรู้จักแยกแยะฟังหูไว้หู คิดวิเคราะห์หาความจริงด้วยตัวเอง แต่สำหรับพวกหมามันก็ฟังแต่เจ้านายมันนั่นแหละ"

ทำไมบัวทิพย์จะไม่รู้ว่าสาวใหญ่คนนี้ ทำตัวสนิทสนมกับสโรชาเพราะอะไร เพราะเธอคิดว่าวันหนึ่งสโรชาต้องมาเป็นภรรยาของประธานบริษัทอย่างแน่นอน แล้วเธอก็จะมีผลประโยชน์เธอจะได้ทำงานที่นี่อย่างสบายมีคนคุ้มกะลาหัว...

"นี่แก ว่าพวกฉันเป็นหมาหรอ"

"แล้วฟังแต่เจ้านายไหมล่ะ ถ้าฟังแต่เจ้านายก็คงจะใช่ล่ะมั้ง ไปลลิล ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว นี่ค่ะแป่ะ ค่าข้าวไม่ต้องทอนนะคะ"

พูดจบบัวทิพย์ก็จูงมือลลิลออกไปจากร้านทันที เธอได้ยินเสียงคนด่าตามหลังมากมาย แต่ใครจะไปแคร์ล่ะ เพราะตอนสมัยเรียนเรื่องตบตีเธอก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน...

เดินมาจนใกล้ถึงบริษัทตอนนี้เธอรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเบาๆบนร่างกายของสาวน้อยผ่านมือที่เธอเกาะกุมอยู่

"อย่าเสียน้ำตาให้คนพวกนั้นเลย ในเมื่อทั้งหมดมันไม่ใช่ความจริงก็อย่าได้แคร์"

บัวทิพย์กอดปลอบเด็กสาวเบาๆ ทำไมลลิลต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาเธอเป็นเด็กดีมาตลอด เธอชอบชานนท์ก็จริงแต่เธอก็อยู่ในมุมของเธอไม่เคยเข้าไปยุ่งวุ่นวาย ไม่แม้จะทำให้เขารู้ว่าเธอชอบเขา เพราะอะไรกันสโรชาถึงได้ปล่อยข่าวเสียๆแบบนั้นออกมา...

หลังเลิกงานวันนี้บัวทิพย์เดินมาส่งนะรินจนถึงรถเพราะเธอกลัวว่าสาวๆพวกนั้นจะมายุ่งวุ่นวายกับลลิลอีก

"ขอบคุณพี่บัวมากนะคะสำหรับวันนี้"

"ไม่เป็นไรจ้ะ เธอก็เปรียบเหมือนน้องสาวของพี่คนหนึ่ง มีอะไรอยากเก็บไว้คนเดียวนะพูดกับพี่ได้ทุกเรื่องโทรหาพี่ได้ตลอด"

"ค่ะพี่บัว ถ้าลิลไม่ไหวลิลจะบอกพี่เป็นคนแรกค่ะ"

บัวทิพย์รอให้ลลิลขับรถออกไปก่อนเธอถึงจะขับออกไป เธอครุ่นคิดถึงสาเหตุของเรื่องนี้ตลอดทาง แต่ไม่เลยเธอคิดไม่ออกสักนิด หากจะรอให้ลลิลเล่า 10 ปีเธอก็ไม่รู้ความจริง เพราะปกติลลิลเป็นคนที่ไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังอยู่แล้ว

ด้านลลิลเมื่อกลับถึงบ้าน เธอนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น เธอยังงงๆว่าทำไมเรื่องราวทั้งหมดถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้ เพราะเธอไปรู้ความลับของหล่อนมาหรือเปล่า หล่อนจึงคิดที่จะกำจัดเธอเพื่อไม่ให้เธอเอาความลับของหล่อนไปพูดกับชานนท์ แต่หล่อนไม่คิดบ้างหรอ ว่าถึงเธอจะพูดไปชานนท์ก็ไม่มีทางเชื่อเธอหรอก...

ลลิลมัวแต่นั่งคิดถึงเรื่องราวของวันนี้ มารู้สึกตัวอีกทีตะวันก็ลับขอบฟ้าไปแล้ว เธอจึงทิ้งความคิดไว้แค่นั้น แล้วขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เธอไม่มีชุดนอนเหมือนกับคนอื่นเขาหรอกเพราะเธอไม่ชอบ เสื้อยืดคอกลมตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นเป็นอะไรที่เธอชอบที่สุดแล้ว...

วันนี้ลลิลลืมไปว่าเธอยังไม่ได้ทานข้าว แต่แปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกหิว ถึงท้องจะร้องบ้างแต่เธอก็ไม่อยากกิน เธอทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาหน้าทีวี กลิ้งไปกลิ้งมาเปิดช่องนั้นทีช่องนี้ที เหมือนรายการในทีวีวันนี้จะไม่ถูกใจเธอสักรายการ เธอจึงปิดทีวี นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนทำให้เธอเผลอหลับไปบนโซฟา...