ตอนที่ 7 ได้ไหม...ปล่อยฉันไป 1

ชานนท์ขับรถไปเรื่อยเปื่อย พบบาร์แห่งหนึ่งจึงหยุดรถ เพราะเป็นเวลาดึกผู้คนในร้านจึงดูหนาตา ชายหนุ่มสั่งเหล้ากับพนักงานมาดื่มเพียงลำพัง มีผู้หญิงมากมายเดินผ่านไปผ่านมาทั้งยังส่งสายตาเชิญชวนให้ชายหนุ่มแต่เขากลับเมินเฉย กลับกระดกเหล้าเข้าปากอย่างกับน้ำเปล่า เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเมาจนได้ที่ก็เช็คบิลแล้วขับรถออกไป

ชานนท์ขับรถไปจนถึงมินิมาร์ทที่เปิด 24 ชั่วโมง ชายหนุ่มลงไปเพื่อจะซื้อน้ำมาล้างหน้าแต่ระหว่างเดินเข้ามินิมาร์ทนั้นกลับเจอใครคนหนึ่งที่คุ้นตา หญิงสาวตัวเล็กผิวขาว เขาเพ่งพินิจมองสาวในชุดเสื้อยืดตัวโตและกางเกงขาสั้น

ลลิลที่เผลอหลับไปตอนหัวค่ำ พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเธอก็หิว แต่เธอไม่อยากทำอาหารแล้ว ขนมในตู้เย็นก็หมด เธอจึงเดินออกมามินิมาร์ทที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอนักเพราะมันสะดวกกว่า

“คุณมาทำอะไรแถวนี้”

หญิงสาวที่เป็นฝ่ายทักชายหนุ่มก่อน เพราะเธอรู้ดีว่าบ้านของชานนท์ไม่ได้อยู่แถวนี้ แต่ดูจากสภาพและกลิ่นเหล้าที่โชยเข้าจมูกแล้ว เขาคงจะดื่มเหล้ามา

“เรื่องของฉัน”

เขาขมวดคิ้วใส่เธอ ก่อนจะเดินกระแทกจนลลิลเซไปโดนกระจกของร้านด้านนอก ส่วนเขาก็เดินเข้าไปในมินิมาร์ทโดยไม่ได้สนใจเธอ เขาเข้าไปเพียงแป๊บเดียวเมื่อได้สิ่งที่ต้องการก็ชำระเงินแล้วกลับออกมา ซึ่งลลิลก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เขาจัดการล้างหน้าล้างตาก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถแล้วขับออกไป

เขาขับรถไปตามทาง กลับเห็นหญิงสาวคนเดิมกำลังเดินอยู่ริมฟุตบาท เขาจึงเลี้ยวรถเข้าไปจอดตรงฟุตบาททันที ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินไปดักหน้าเธอ

“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

“ไปกับฉัน”

ตอนแรกเขาสะลึมสะลือไม่ทันได้สังเกต ว่าคนที่เขาเจอที่มินิมาร์ทคือลลิน ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเธออีกครั้งเขาจำเธอได้แล้ว ทำให้ความโกรธที่มีเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เขาจำได้ไม่ลืมว่าเพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาต้องเลิกกับสโรชา เธอคือคนที่ทำลายความรักของเขาฉะนั้นเธอต้องชดใช้

“ไม่ไป!! ฉันจะกลับบ้าน”

“ไม่!!! เธอต้องไปกับฉัน เดี๋ยวนี้!!!”

ชายหนุ่มตะโกนใส่หน้าเธอ ก่อนจะฉุดกระชากลากแขนเพื่อพาเธอขึ้นรถ เธอทั้งผลักทั้งตีเขาด้วยสองมือที่มีหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ กลับลากเธอไปจนถึงประตูรถสปอร์ตคันหรู เขาดันเธอเข้าไปในรถ แต่เธอก็ยังผลักเขาเพื่อที่จะลงจากรถให้ได้

“ชอบฉันไม่ใช่เหรอ ชอบมากเลยสินะ ฉันจะทำให้เธอสมหวังโดยไม่ต้องพยายามอีกต่อไปแล้ว”

ลลิลหน้าถอดสีทันที เธอไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ จริงอยู่ที่เธอชอบเขา แต่ใช่ว่าเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันอื้อ”

จะพยายามร้องเรียกให้คนช่วย แต่ก็โดนมือหยาบปิดปากไว้ เธอพยายามผลักเขาอยู่หลายครั้ง แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอมีหรือจะสู้แรงผู้ชายร่างกำยำแบบเขาได้ แถมตอนนี้เขายังเมาขาดสติแม้เธอจะพยายามดิ้นรนขัดขืนแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

“ปล่อยนะ ปล่อยฉันสิ ปล่อย!!!”

เธอตะโกนใส่เขาสุดเสียง พยายามลงจากรถให้ได้แต่โดนเขาเอามือกดหัวให้นั่งลงไป

“คุณมันบ้าไปแล้ว!”

“ใช่ฉันมันบ้า!! เพราะเธอเป็นคนทำลายมัน ทําลายความรักของฉัน”

เพราะเธอเหรอ เขาโทษเธอเหรอ ทำไมไม่โทษคนของตัวเองบ้างหากหล่อนมีความหนักแน่นในตัวเขาพอ มันคงไม่มากล่าวหาเขากับเธอแบบนี้

“ปล่อยฉันนะ คุณจะพาฉันไปไหนคุณชานนท์ คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้”

“เธอไม่มีหน้าที่ถาม เธอมีหน้าที่ชดใช้”

“ที่คุณทำอยู่มันเป็นการละเมิดสิทธิของฉันอยู่นะ ฉันสามารถแจ้งความจับคุณได้นะคุณชานนท์”

“หึ ใครจะสนกันล่ะ”

ชายหนุ่มครางในลำคอ เสียงที่เขาเปล่งออกมาทำให้หญิงสาวถึงกับขนลุก ตอนนี้เขาไม่ใช่ชานนท์ที่ลลิลแอบชอบอีกต่อไปแล้ว เขาเหมือนซาตานที่พร้อมจะทำลายทุกสิ่งตรงหน้าให้ราบเป็นหน้ากลอง

ชานนท์ใช้เนคไทมัดมือของลลิลไพล่หลังไว้ จากนั้นก็ใช้สายเบลท์คาดเธอให้นั่งติดกับเบาะ ส่วนเขาก็ขึ้นไปยังฝั่งคนขับแล้วเหยียบคันเร่งออกไปด้วยความเร็ว

รถสปอร์ตคันหรูถูกขับออกไปยังเส้นทางที่ลลิลคุ้นตา ซึ่งลลิลก็จำได้แม่นว่านี่คือทางไปบริษัท เขาจะพาเธอไปที่นั่นทำไม แต่เดี๋ยวเมื่อรถเข้าไปถึงบริษัทชานนท์ก็ต้องจอดให้ลุงยามมาเปิดประตูจังหวะนั้นลลิลคิดไว้ว่าจะลดกระจกเพื่อขอความช่วยเหลือจากลุงยาม

เมื่อรถเคลื่อนตัวมาถึงบริษัทสิ่งที่เธอคิดไว้ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่หวังเขาจอดรถให้ลุงยามเปิดประตูโดยไม่ได้ลดกระจกลงไปพูดคุยกับลุงยามแถมเขายังล็อคกระจกฝั่งที่ลลิลนั่งอีกด้วย เพราะรถของชานนท์ติดฟิล์มกระจกดำจนคนที่อยู่ข้างนอกมองผู้โดยสารไม่เห็น ลลิลจึงพยายามทุบกระจกรถแต่ชานนท์ก็จับไว้ เขาเหยียบคันเร่งเข้าไปจอดตรงหลังตึกซึ่งเป็นที่จอดรถเฉพาะของเขา แล้วเขาสามารถเข้าไปในบริษัทโดยใช้ประตูด้านหลังซึ่งแน่นอนในค่ำคืนนี้จะไม่มีใครรู้ว่าลลิลมากับเขา

เธอพยายามส่งเสียงให้คนช่วย แต่ชานนท์ก็เอามือหยาบปิดปากของเธอไว้ นี่มันเป็นการลักพาตัวชัดๆหญิงสาวเริ่มหวาดกลัว

“พาฉันมาที่นี่ทำไม” เธอทำเสียงสั่น ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบแต่กลับกระชากแขนให้ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว

“คุณชานนท์ฉันเจ็บ”

“เจ็บสิดี เพราะเธอสมควรเจ็บมากกว่านี้ เจ็บให้เท่าฉันได้ยิ่งดี” เขาลากเธอต่อไปยังห้องทำงานของเขา โดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของเธอ

แกร๊ก!!

เขาผลักเธอเข้าไปในห้องก่อนจะเดินตามเข้าไป

ปัง!! เสียงประตูถูกปิด คลิก! เสียงปุ่มล็อคถูกกด...

ร่างบางสะดุ้งพร้อมไฟที่เปิดสว่าง เธอถอยหลังหนีคนที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ

“อย่าเข้ามานะ คุณจะทำอะไร” เสียงของเธอเริ่มสั่น ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ใจของลลิลยิ่งเต้นแรง

“เรื่องมันเกิดขึ้นที่นี่ ปัญหาทุกอย่างเกิดจากห้องนี้ เธอก็ต้องมาชดใช้ทุกอย่างในห้องนี้เช่นกัน”

ลลิลหน้าเริ่มถอดสีอีกครั้ง เธอเดาไม่ถูกว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไร คำพูดของเขาทำให้เธอสับสน หรือตอนนี้เธอหวาดกลัวจนเกินกว่าจะเข้าใจคำพูดเหล่านั้น

“ชดใช้ จะให้ฉันชดใช้อะไร” ลลิลเริ่มหวาดกลัวเข้าไปอีกเมื่อได้ฟังคำพูดของเขา

“เธอไม่ต้องทำอะไรแค่นอนเฉยๆ ฉันทำเอง” ชายหนุ่มเริ่มปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด ในขณะที่ขายาวก็ก้าวเข้าไปหาลลิลเรื่อยๆ

ลลิลต้องเบิกตาขว้างเธอเริ่มรู้ความหมายของคำพูดได้ในทันทีเมื่อเห็นการกระทำของเขา

“คุณบ้าไปแล้วคุณชานนท์ ทำไมคุณไม่มองเป็นอย่างอื่นบ้างล่ะ เขาบอกเลิกคุณ จริงๆแล้วมันเป็นเพราะอะไรกันแน่”

ลลิลพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติแม้ตอนนี้หัวใจของเธอได้หล่นไปอยู่ตรงตาตุ่มแล้วก็ตาม

ส่วนเขาไม่ได้สนใจคำพูดเหล่านั้น เขาไม่อยากหาเหตุผลจากสโรชา แต่เขาจะจัดการตัวต้นเหตุตอนนี้ตรงนี้

“อย่าเข้ามานะคุณชานนท์...ว๊ายย’

เขาก้าวเท้าเข้ามาอย่างไว ในขณะที่เธอยังลังเลเพื่อหาทางหลบหนี เธอโดนเขากอดไว้ แล้วแกะเน็คไทที่มือของเธอ จากนั้นเธอก็โดนเขายกขึ้นพาดบ่าแล้วพาเดินไปยังโซฟานุ่ม เธอพยายามใช้มือตีเพื่อให้เขาเจ็บ แต่ร่างกายที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อนั้นดูจะไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่นัก

ปึก!!

เขาโยนเธอลงไปบนโซฟาหนังหลังใหญ่สีน้ำตาล ส่วนเขาก็ตามลงไปทาบทับร่างบางนั้นทันที

“ไม่นะ”

“อยู่นิ่งๆถ้าเธอไม่อยากเจ็บตัว”

แต่ใครเล่าจะฟัง ลลิลไม่สนใจเธอทั้งผลักทั้งถีบ ร้องโวยวายจนเขานึกรำคาญ จึงประกบปากกับริมฝีปากเล็กได้รูปของเธอนั้น เสียงโวยวายถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอ เขาจูบเธอยังดุดันหาความนุ่มนวลไม่ได้เลย นั่นเป็นจูบแรกของเธอกับเขาแต่ไม่มีอะไรที่น่าประทับใจเลยสักนิด

“อื้อ!!....อื้อ...ลุกออกไปนะ” แม้จะพยายามแค่ไหนผลักไสหรือทุบตีเท่าไหร่ แต่ชายหนุ่มกลับไม่ขยับเขยื้อนสักนิด

“ชอบฉันมากไม่ใช่หรอ ถึงขนาดวิ่งเต้นมาสมัครงานที่บริษัทฉัน เพราะเธออยากอยู่ใกล้ฉันไม่ใช่หรอ มาฉันจะทำให้เธอสมหวัง”

“ไม่นะ อย่า...กรี๊ด!!”