ตอนที่ 13 เรื่องราวในวัยเด็ก

ไฟรักสัมพันธ์ลวง

ตอนที่ 13 เรื่องราวในวัยเด็ก

“ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ไม่มีพ่อแม่ก็เหมือนขาดเสาหลักของบ้านฉันไม่อยากอยู่แล้วทำไมฉันไม่ตายไปพร้อมพ่อกับแม่” ศตพรผู้เป็นพี่ก้มหน้าซบกับเข่าตัวเองร้องไห้อย่างหนักอยู่มุมห้อง “พี่ฉันขอโทษแต่ตอนนี้เราไม่เหลือใครพี่อยู่กับฉันฉันอยู่กับพี่เราอยู่ด้วยกันและปกป้องกันไม่ได้เหรอหากพี่ตายไปฉันจะอยู่ยังไง” คนเป็นน้องนั่งลงแล้วกอดพี่เอาไว้แน่นศตพรเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองหน้าแฝดน้องของเธอทั้งที่น้ำตาอาบหน้า “แต่พี่เป็นโรคหัวใจหากวันไหนเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงเราไม่มีพ่อแม่หากต้องใช้เงินหรือแม้กระทั่งวันหนึ่งถ้าหากว่าพี่เป็นอะไรไปล่ะพี่จะทำยังไง ไม่เท่ากับว่าพี่ทิ้งเราไปอีกคนหรอกเหรอ?”

กนกผละออกจากแฝดพี่แล้วเช็ดน้ำตาให้กับพี่สาวแล้วยิ้มให้ก่อนที่เธอจะสูดลมหายใจเข้าไปในปวดจนอัดแน่นแล้วพูดมันออกมาตามความคิดของเธอ

“พี่ฟังนะแค่เราสองคนอยู่ด้วยกัน แค่พี่กับฉัน ไม่ว่าวันนี้และอนาคตเราจะปกป้องกันและกันหากวันหนึ่งที่อะไรที่พี่ต้องการหรืออยากได้ฉันจะปกป้องพี่แม้”

“แม้แต่หัวใจถ้าพี่ต้องการเธอก็ให้ได้เหรอหัวใจของเธอพี่ได้ยินแม่บอกว่าสามารถเปลี่ยนหัวใจได้หากมีคนยอมหรือมีคนบริจาคให้” ศตพรถามน้องสาว กนกพยักหน้าให้

“ถ้าพี่ต้องการฉันจะให้ ตกลงไหมอยู่ด้วยกันแค่เราก็พอ” กนกยิ้มแล้วดึงพี่สาวมากอดสองคนพี่น้องกอดกันร้องไห้ระงม

เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาในบ้านเด็กทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนเดินออกไปจากห้องเพื่อดูว่าแขกที่เข้ามาคือใคร

“สวัสดีค่ะลุกป้า” สองพี่น้องเอ่ยพร้อมกันและยกมือไหว้อย่างมีมารยาท ป้าและลุงนั่นเองที่เดินเข้ามาและนั่งอยู่ตรงโซฟา

“ฉันจะรับศตพรไปอยู่ด้วย” ป้าเอ่ยออกมาอย่างนั้นทำเอาลุงหันไปมอง “แล้วกนกล่ะถ้ารับไปก็ต้องไปทั้งสองคนสิคุณยังไงก็หลานเรานะ” ลุงกระชิบเบาๆ

“เอาไปคนเดียวเลี้ยงได้แค่คนเดียวเท่านั้นตกลงจะไปไหม?” ป้าหันมาจ้องหน้าของสองคนพี่น้อง ศตพรดึงมือของกนกลุกขึ้นยืนแล้ว “หนูไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะคุณป้าถ้าจะไปเราต้องไปด้วยกันค่ะเราเป็นแฝดกันขาดพ่อแม่ไปแล้วคุณป้ายังจะพรากเราสองคนอีกเหรอคะ ไปกันเหอะกนกเราอยู่กันแค่สองคนก็ได้พี่ปกป้องเธอ เธอปกป้องพี่อนาคตจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญหรอก” พูดจบศตพรแฝดพี่ก็ดึงน้องเข้าไปในห้อง

“เออเก่งให้มันได้ตลอดเหอะนะ แล้วอย่ามาร้องห่มร้องไห้ทีหลังก็แล้วกันล่ะความจริงแกสองคนน่าจะตายๆ ไปได้ซะก็ดีจะได้ไม่เป็นภาระ ฉันจะเลี้ยงแกสองคนแค่หาข้าวหาน้ำให้ก็แล้วกันที่เหลือจะเป็นอยู่ยังไงก็แล้วแต่เวรกรรมก็แล้วกัน”

เสียงของป้าตะโกนดังลั่นบ้าน ศตพรยกมือมาปิดหูทั้งสองข้างของน้องสาวเอาไว้แน่นแล้วร้องไห้ กนกจับมือทั้งสองของพี่สาวที่แนบอยู่ที่ใบหูของเธอ

“พี่ถ้าป้าต้องการพี่ พี่ไปอยู่กับป้าก็ได้นะไปกินอยู่บ้านป้าฉันอยู่ที่นี่ได้ป้าเขาเอ็นดูพี่อย่างน้อยพี่จะได้สบาย”

ศตพรจับไหล่ทั้งสองข้างขอกกนกน้องสาวแล้วบีบไว้แน่นก่อนสบตา “ฟังพี่นะกนกเราต้องอยู่ด้วยกันต่อให้เธอบอกว่าหัวใจเธอมอบให้พี่ได้แต่พี่ก็จะบอกเธอไว้เลยว่าชีวิตของพี่ พี่ก็ให้เธอได้เช่นกันจำไว้อย่าทำแบบนี้อีก” กนกพยักหน้ารับและกอดพี่ร้องไห้

ตัดมาที่ปัจจุบัน...

“เป็นยังไงบ้างครับป้า” ปริญที่ยืนอยู่ด้านข้างเตียงถามป้าแดงด้วยความเป็นห่วงภาพคนตัวล็กที่นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำยังติดตาของเขา ก่อนที่เขาจะเบนสายตาไปทางประตูห้องที่มีปราณที่ยืนกอดอกอยู่ตรงประตูมองมายังคนที่นอนอยู่บนเตียงเช่นกัน

“ตัวร้อนมากเลยค่ะ แต่ป้าตามหมอแล้วอีกสักพักก็คงมาค่ะ”

“ในครัวเกิดอะไรขึ้นกันแน่พี่ทำไมพี่สองคนถึงเป็นแบบนี้มีอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่า?” ปริญถามพี่ชายด้วยความอยากรู้

“เอาตรงๆ พี่ทำให้มือเธอไปโดนหมอมือเลยบวมแดงอย่างที่เห็นนั่นแหละ ส่วนเธอก็ตักบัวลอยสาดกลางอกพี่แค่นี้ก็แฟร์แล้วเพราะงั้นนายไม่จำเป็นต้องรู้อะไรมากไปกว่านี้แล้วนายล่ะมีอะไรที่ไม่บอกพี่หรือเปล่า?”

“ผมชอบกนก แค่นี้ชัดพอไหมและผมอยากให้พี่ให้เกียรติเธอด้วยเธอไม่ใช่คนใช้ไม่ใช่คนที่พี่จะมาข่มเหงรังแกได้ถือว่าผมขอ”

“ถือว่าพี่ขอเหมือนกันถ้านายไม่อยากเสียใจอย่าสนิทกับผู้หญิงคนนี้ให้มันมากนักอย่าลืมว่านายอาจต้องผ่าตัดที่กระดูกทับเส้น..”

ปราณหยุดคำพูดเอาไว้แค่นั้น เพราะเสียงคนที่ไออยู่บนเตียงดังขึ้นมาซะก่อนทำให้ทั้งหมดหันไปสนใจคนที่นอนบนเตียงมากกว่าการทะเลาะกัน

“เป็นไงบ้างคะคุณกนก” ป้าแดงเอ่ยถามพร้อมกับหยิบแก้วน้ำมาแล้วป้อนเธอที่นอนอยู่เพราะได้ยินเธอพูดเบาๆ ว่าหิวน้ำ

“เกิดอะไรขึ้นคะป้า” กนกหันมาถามป้าแดงทั้งที่เพิ่งดูดน้ำเสร็จและตอนนี้เธอกำลังทำท่าว่าจะลุกขึ้นมาแต่ปริญดันเธอให้นอนลงตามเดิม

“พักผ่อนก่อนดีกว่ากนกเธอไม่สบายมากนะตัวร้อนมากเลยเดี๋ยวหมอจะมาตรวจว่าแต่ทำไมถึงไปนอนในอ่างน้ำแบบนั้นล่ะมีอะไรหรือเปล่าหากใครทำอะไรให้ไมสบายใจบอกได้นะผมไม่อยากให้คุณอยู่ที่นี่อย่างไม่สบายใจดูสิเพิ่งมาวันแรกก็ได้เรื่องเลย” ปริญพูดพร้อมกับหันไปมองพี่ชาย

“แล้วฉันมาอยุ่ที่นี่ได้ยังไงกนกพูดพร้อมกับก้มดูสภาพตัวเองที่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าไว้แล้วเรียบร้อย”

“เรื่องนั้นไม่ต้องพูดถึงมันหรอกว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงพักผ่อนก่อนเดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนก็แล้วกันนะ” ปริญหันมาลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะที่หน้าฝากเบาๆ

“ตัวร้อนมากเลยเมื่อไหร่ลุงหมอจะมาครับป้า” “นั่นไงหมอมาแล้วออกไปรอข้างนอกกันดีกว่าค่ะ” ป้าแดงบอกสองคนพี่น้อง