บทที่ 4

เธอถือถ้วยรางวัล บนใบหน้าไม่ได้มีความรู้สึกยินดีต่อซ่งสือเวย ทั้งยังไม่คิดจะส่งถ้วยรางวัลให้ซ่งสือเวย กลับกัดริมฝีปาก และพูดอย่างน่าสงสาร

“พี่เวยเวย ผู้อำนวยการให้ฉันเอาถ้วยรางวัลมาให้พี่ รางวัลนี้ทรงเกียรติมาก พี่เก่งมากเลย”

“ฉันอยากพูดเรื่องหน้าไม่อายกับพี่สักเรื่องหนึ่ง ฉันไม่เคยได้รับรางวัลนี้มาก่อน รางวัลนี้ให้ฉันยืมสักสองสามวันได้ไหม?”

ให้เธอยืมสองสามวันหรือ?

เป็นครั้งแรกที่ซ่งสือเวยได้ยินคำขอไร้สาระแบบนี้

เธอขมวดคิ้ว พูดด้วยท่าทีคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ในเมื่อรู้ว่าหน้าไม่อาย งั้นก็อย่าขอเรื่องแบบนี้ ถ้าเธอชอบจริง ๆ ก็ไปร่วมการแข่งขันด้วยตัวเองสิ”

พูดจบ เธอก็ยื่นมือออกไปต้องการจะหยิบถ้วยรางวัลจากในอ้อมแขนของเซี่ยงหาน

คิดไม่ถึงว่าท่าทีของซ่งสือเวยจะแข็งกร้าวแบบนี้ บนใบหน้าของเซี่ยงหานซีดเซียว ท่าทางเหมือนถูกรังแก “พี่เวยเวย ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ ฉันไม่ได้ต้องการของของพี่ ก็แค่อยากเอามาวางไว้เป็นแรงบันดาลใจที่บ้านไม่ได้เหรอ?”

เมื่อเห็นซ่งสือเวยยื่นมือออกมาหยิบ เซี่ยงหานก็กอดถ้วยรางวัลในอ้อมแขนไว้แน่นขึ้น โดยไม่ยอมปล่อยมือ

เพราะการยื้อแย่งของทั้งสองคน ในที่สุดถ้วยรางวัลคริสตัลก็ร่วงลงพื้นเสียงดัง จนแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที

ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อเดินมาพอดี ก็เห็นฉากนี้เข้า จึงรีบก้าวเข้ามา และโอบเซี่ยงหานไว้ในอ้อมแขน

“เสี่ยวหาน!”

ทั้งสองคนล้อมอยู่ข้างเซี่ยงหาน หลังจากนั้นสีหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น และตรวจสอบว่าตัวเธอได้รับบาดเจ็บหรือไม่อย่างระมัดระวัง

ลู่อวิ๋นเซินยกกระโปรงของเซี่ยงหานขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นว่าที่หน้าแข้งของเธอถูกคริสตัลทิ่มจนเลือดออก ดวงตาจึงหดตัวลง ขณะที่รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

“ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล!”

ไม่สนใจการขัดขืนของเซี่ยงหาน เขาอุ้มเซี่ยงหานขึ้นมาและเดินจากไป

เมื่อเห็นเศษคริสตัลเต็มพื้น สีหน้าของฉีซื่อก็มืดครึ้ม และถามว่า “ซ่งสือเวย เห็นได้ชัดว่าเธอมีทุกอย่างแล้ว ทำไมยังต้องไปแย่งของของเซี่ยงหานด้วย?”

แย่งหรือ?

เมื่อได้ยินคำนี้ ซ่งสือเวยก็โกรธจนแทบจะหัวเราะออกมา

“นี่คือถ้วยรางวัลของฉัน ฉันพยายามทำผลงานมาตลอดสามเดือน นี่เป็นเกียรติของฉัน เธอกลับกอดไว้ไม่ยอมปล่อยด้วยท่าทีน่าสงสาร นายคิดว่าฉันหรือเธอกันแน่ที่เป็นคนแย่ง!”

เธอโกรธจนตัวสั่นเล็กน้อย พลางชี้ไปที่เศษคริสตัลบนพื้น ขณะที่น้ำเสียงแทบจะควบแน่นกลายเป็นน้ำแข็ง

“ตอนนี้เธอทำถ้วยรางวัลแตกไปแล้ว ฉันต้องการให้เซี่ยงหานขอโทษฉัน”

เดิมทีคิดว่าคำพูดไม่กี่ประโยคนี้ก็เพียงพอที่จะอธิบายได้ว่าใครถูกใครผิดแล้ว คิดไม่ถึงว่าหลังจากฉีซื่อได้ยินกลับยิ่งโกรธ แม้แต่น้ำเสียงก็สูงขึ้นหลายระดับ “ฉันก็คิดว่าเรื่องสำคัญอะไร ก็แค่ถ้วยรางวัล อยากได้เท่าไรก็หามาได้ทั้งนั้น จะเทียบกันได้เหรอกับการที่เธอทำให้เสี่ยวหานบาดเจ็บ ฉันไม่คิดว่าเสี่ยวหานจะต้องขอโทษเธอ แต่เป็นเธอต่างหากที่ควรขอโทษเสี่ยวหาน!”

พูดจบ ฉีซื่อก็ไม่สนใจท่าทีของซ่งสือเวยอีก และรีบตามไปดูแลเซี่ยงหาน

มองเศษคริสตัลที่แตกกระจายบนพื้น ขณะที่ซ่งสือเวยตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ในสมองก็เต็มไปด้วยคำพูดของฉีซื่อเมื่อครู่

คิดจะให้เธอไปขอโทษเซี่ยงหานหรือ?

จะให้เหยื่อไปขอโทษคนร้าย

ฉีซื่อ นายมันเยี่ยมมากจริงๆ!

ในใจเธอรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง หลังจากนั้นก็รู้สึกได้ว่า บนขารู้สึกเจ็บเล็กน้อย

ตอนนี้เองที่เพิ่งพบว่า ที่แท้ขาของเธอก็ได้รับบาดเจ็บเป็นแผลยาวแผลหนึ่งเช่นกัน เลือดเนื้อมีร่องรอย ถึงขั้นที่ดูร้ายแรงกว่าเซี่ยงหานเสียอีก...

ซ่งสือเวยกัดฟัน อดทนต่อความเจ็บปวด และจัดการกับเศษคริสตัลบนพื้น ก่อนจะหันกลับไปจัดการบาดแผลของตัวเอง

ตอนเย็น ซ่งสือเวยได้รับข้อความจากแม่ซ่ง เธอส่งชุดแต่งงานมาให้สิบกว่าแบบ เพื่อให้เธอเลือกว่าชอบชุดไหน

ซ่งสือเวยมองแต่ละชุด ก่อนจะโทรหาแม่ซ่ง

ทั้งสองคนพูดคุยกันไม่กี่ประโยค แม่ซ่งก็สังเกตได้ถึงความเหนื่อยล้าในน้ำเสียงของซ่งสือเวย จึงอดไม่ได้ที่จะถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อนึกถึงความไม่เป็นธรรมที่ได้รับในวันนี้ เบ้าตาของซ่งสือเวยก็แดงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่พูดอะไร เพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แม่คะ เรื่องทางนี้อีกประมาณหนึ่งสัปดาห์หนูก็จัดการเสร็จแล้ว เรื่องเตรียมงานแต่งเป็นยังไงบ้างคะ”

ตอนนี้เอง ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็กลับบ้านมาพอดี

เมื่อได้ยินคำสองคำสุดท้ายของซ่งสือเวย ทั้งยังคนก็ถามพร้อมกัน

“งานแต่ง? งานแต่งอะไร?”