บทที่ 5

โทรศัพท์ในมือของซ่งสือเวยวางสายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ

เธอสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่ง จึงเพิ่งพูดว่า “เพื่อนสนิทของฉันกำลังจะแต่งงาน ทำไม พวกนายอยากไปร่วมงานด้วยเหรอ?”

ตอนนี้ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อเย็นชากับเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากนี้รอจนเธอกลับเมืองหลวง พวกเขาก็จะไม่ได้เจอหน้ากันอีก และจะไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนกันด้วยซ้ำ

ไม่จำเป็นต้องบอกความจริงกับพวกเขา เรื่องที่เธอต้องกลับไปแต่งงานที่เมืองหลวง

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็สบตากันโดยไม่รู้ตัว และต่างรู้สึกสงสัยขึ้นมาเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ

ทว่าทั้งสองคนก็ยังไม่ได้คิดมากนัก เพียงแค่พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ไม่ เธอไปเองเถอะ ฉันมีงานที่บริษัท”

พูดจบ ก็ราวกับยังโกรธที่วันนี้เธอทำให้เซี่ยงหานบาดเจ็บ ลู่อวิ๋นเซินหยิบเอกสารไปที่ห้องหนังสือด้วยท่าทีเย็นชา

ฉีซื่อก็พูดด้วยสีหน้ามืดครึ้มว่า “วันนี้ที่ผิวของเสี่ยวหานถูกบาดทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ทางที่ดีเธอควรไปขอโทษอีกฝ่ายสักครั้ง ไม่อย่างนั้น ฉันก็ไม่สนใจจะไปงานแต่งอะไรกับเธอหรอก”

พูดจบ เขาก็สาวเท้ายาวเดินไปที่ห้องทำงานของตัวเองเช่นกัน

ซ่งสือเวยยิ้มเยาะตัวเองโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

วันรุ่งขึ้น ซ่งสือเวยตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้า

เพิ่งเดินออกมา กลับพบแจกันดอกไม้ซึ่งปักดอกไม้สดไว้เต็มแจกันสิบกว่าใบในห้องรับแขก กำลังส่งกลิ่นหอมหวานอ่อน ๆ ออกมา

เกสรดอกไม้ปลิวมาตามลม กระจายไปทั่วพื้นที่

สีหน้าของซ่งสือเวยซีดลงโดยพลัน ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ

เธอเป็นโรคหอบหืด ทั้งยังแพ้เกสรดอกไม้ด้วย!

เธอพยายามหายใจ แต่ลมหายใจหนักหน่วงขึ้น หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง ขณะที่เบื้องหน้ามืดมัวเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม อากาศที่ถูกสูดเข้าปอดกลับน้อยลงเรื่อย ๆ หายใจลำบากเป็นอย่างมาก

“ยา...”

ซ่งสือเวยนึกถึงความทรงจำในหัว ขณะก้าวโซเซ เดินไปถึงหน้ากล่องยา เพื่อหยิบยาแก้โรคหอบหืด

ทว่ามือของเธอกลับปัดป่าย สัมผัสไปมา และสูญเสียเรี่ยวแรงลงอย่างช้า ๆ ทำให้ไม่ทันระวัง จนฟาดแจกันหลายใบบนตู้ด้านข้างล้มลง

เพล้ง!

แจกันตกลงบนพื้น แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กน้อยน้อย ดอกไม้สดและน้ำในแจกันล้วนร่วงลงพื้น จนสภาพเละเทะ

ได้ยินเสียงแจกันแตกดังก้อง ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อก็รีบตามเสียงเข้ามา

เมื่อเห็นภาพเละเทะตรงหน้า ทั้งสองคนก็ไม่มีเวลาไปมองสภาพที่ลำบากของซ่งสือเวย ทว่ากลับโกรธเกรี้ยวขึ้นมา

“เธอทำอะไร?”

ซ่งสือเวยในตอนนี้เพิ่งจะหยิบยาได้ จึงแทบไม่มีสมาธิตอบกลับคำพูดของพวกเขา

ฉีซื่อกลับพุ่งเข้ามาอย่างตึงเครียด และผลักเธอออก หลังจากนั้นจึงนั่งยองลงไป หยิบดอกไม้ที่อยู่บนพื้น

“โอ๊ย!”

ซ่งสือเวยร่างกายอ่อนแรง ทั้งยังถูกผลักแรงขนาดนี้ ทำให้เข่ากระแทกเข้ากับมุมตู้ ผิวหนังถูกขูด จนบวมแดงขึ้นมาทันที

เธอกำขวดยา มือทั้งสองข้างสั่นเทาไม่หยุด ขณะที่ลมหายใจถี่กระชั้นขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุด เธอก็เปิดฝา และหาหัวฉีดเจอ

เธอราวกับเจอความหวังสุดท้าย ขณะที่พ่นยาให้ตัวเอง ก็เดินกะเผลกไปที่มุมหนึ่งด้านข้าง

เมื่อยาเข้าไปในหลอดลม หลอดลมที่แห้งจนเจ็บปวดจึงเพิ่งรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

เธอพยายามแทบตายจึงเพิ่งจะรักษาชีวิตไว้ได้ ทว่าลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อในตอนนี้กลับยังเก็บดอกไม้กับเศษแจกันบนพื้นอยู่