23.ไม่อยากทำ

ฟาเบียนจุดไฟที่ปลายของซิการ์ เขาอัดซิการ์เข้าปอดแรงๆ ด้วยความรู้สึกที่สั่นไหวไปหมด ราวกับเขากำลังยืนอยู่เพียงลำพังในคฤหาสน์หลังใหญ่เช่นนี้

มันราวกับว่าเขากำลังพบเจอกับเรื่องที่ไม่คาดคิด ราวกับมีแค่เขาเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครอื่นเลยนอกจากตัวเขาเอง

ท่านพ่อและท่านแม่ของเขาเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตาย..เพราะคำขอร้องของจอมมาร คือการสั่งให้ท่านพ่อสังหารท่านแม่มาเป็นเครื่องบูชายัญ แน่นอนว่าความรักที่ท่านพ่อมีต่อท่านแม่มันมากมายจนหาสิ่งไหนเปรียบเทียบไม่ได้ และนั่นคือหนทางที่ท่านพ่อของเขาเลือกเดิน

“พ่อขอโทษนะฟาเบียน แต่นี่มันคือหนทางที่พ่อและแม่จะมีความสุขด้วยกัน พ่อขอโทษที่ผลักภาระให้ลูกเช่นนี้แต่นี่คือคำร้องขอจากพ่อนะลูกรัก..หากว่าลูกยังรับใช้จอมมารได้โปรดอย่ารักใครไม่อย่างนั้น..ลูกเองก็จะมีจุดจบเหมือนพ่อกับแม่..”

เขาจึงไม่คิดที่จะรักใคร ไม่สนใจสตรีหน้าไหนเพราะเขาไม่ต้องการให้ตัวเองมีชะตากรรมที่น่าสงสารดังเช่นท่านพ่อและท่านแม่

แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าความรู้สึกของเขานั้นมันจะถลำลึกลงไปซะแล้วละสิ จากที่ไม่สนใจและไม่เคยมองว่าสตรีผู้ใดงดงามมาก่อนเลยในชีวิต ตอนนี้เขากลับมองว่าจีเซลคือสตรีที่งดงามมากเหลือเกิน เขาอยากอยู่กับเธอไปเรื่อยๆ ในช่วงเวลาที่เขาทำงานเธอจะมานั่งอ่านหนังสือหรือไม่ก็มีนั่งถักไหมพรมในห้องทำงานของเขา

จากที่เคยมีชีวิตอยู่เงียบๆ ตอนนี้การมีเธอมาเดินไปเดินมาในชีวิตมันกลายเป็นความคุ้นชินไปแล้ว

“คิดมากอย่างนั้นหรือ?”

ฟาเบียนปรายสายตามองไปยังปีศาจไร้หน้าที่กำลังลอยวนเวียนอยู่รอบๆ ข้างของเขา

“เปลี่ยนคนไม่ได้รึไง”

เสียงหัวเราะของปีศาจตนนั้นดึงกึกก้องทั่วทั้งห้องของฟาเบียน มันราวกับว่าเสียงหัวเราะนั้นกำลังสนุกกับการมองดูเขาสติแตกอยู่

“ข้าใจดีกับเจ้ามากแล้วฟาเบียน ข้าเปลี่ยนจากจีเซลที่ข้าแสนจะถูกใจมาเป็น    ดยุคเดเมี่ยนที่ข้าไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก..   ข้าให้โอกาสเจ้าเลือกแล้ว ยังจะต้องการให้ข้าเปลี่ยนคนอีกมันจะไม่มากเกินไปหน่อยอย่างนั้นหรือฟาเบียน”

“หากข้าสังหารเดเมี่ยนจีเซลจะตาย! ตัวเลือกที่เจ้าให้ข้ามานั้นมันไม่ได้แตกต่างอะไรเลย”

ปีศาจไร้หน้าเงียบไปพักหนึ่ง

“หากเจ้าไม่อยากสังหารทั้งสองตัวเลือกที่ข้าให้ไป เช่นนั้นก็ถวายชีวิตของเจ้าให้ข้าสิ เอาเลือดและวิญญาณของเจ้ามาให้ข้า..”

ฟาเบียนไม่รู้เลยว่าเขา..ควรจะทำเช่นไรดี เขาจะทำอย่างไรดี..เรื่องน่าปวดหัวนี้มันถึงจะจบลงน่ะ

 

.............

 

จีเซลเองก็ไม่ใช่ว่าบอกเรื่องเช่นนั้นกับท่านฟาเบียนไปแล้วเธอจะสบายใจ นี่มันเหมือนกับว่าเธอโยนปัญหาทั้งหมดให้ท่านฟาเบียนไปจัดการเพียงผู้เดียวรึเปล่านะ

เมื่อนั่งคิดอยู่ค่อนคืน จีเซลก็ตัดสินใจหยิบผ้าคลุมมาคลุมเอาไว้บนไหล่ แล้วเดินขึ้นไปที่ตึกใหญ่เพื่อไปหาท่านฟาเบียน

“...!!”

ทว่าที่เธอต้องตกใจคือตามทางเดินนั้นมันเต็มไปด้วยเลือดเหนียวข้นที่ส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งอย่างรุนแรง

หัวใจของจีเซลเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่ได้กลัวว่าท่านเคาน์จะไปสังหารคนอื่นแต่เธอกลัวว่าเขาจะเป็นอันตรายต่างหาก

เธอรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของท่านเคาน์ในทันที และรอยเลือดนั้นก็ยิ่งมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ มันเปียกเปื้อนไปตามทางเดิน..

ฝีเท้าของจีเซลหยุดลงเมื่อเธอมองเห็นศพของสาวใช้ผู้หนึ่งนอนอยู่ด้านหน้าห้อง และบุรุษที่ยืนถือมีดอยู่เบื้องหน้าของเธอคือท่านเคาน์ฟาเบียน..

พ่อบ้านคอลตันยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก ราวกับว่าเขารอคอยให้ท่านเคาน์สั่งการ

ฟาเบียนเบนสายตาไปมองหน้าของ      จีเซล มือทั้งสองข้างของเขาอาบโชกไปด้วยเลือด..

“.....”

แทนที่เธอจะวิ่งหนีไปแต่จีเซลกลับเดินเข้ามาใกล้ท่านเคาน์มากยิ่งขึ้น

ข้าขอใช้ความสามารถในการอ่านใจค่ะ

เธอนึกขึ้นในใจก่อนที่หน้าต่างสีเขียวจะเด้งขึ้นมา

“ความสามารถในการอ่านใจถูกเปิดใช้แล้ว”

 

“ทำไมถึงไม่หนีไปล่ะ แค่มองก็น่าจะรู้แล้วว่าผู้ที่สังหารสาวใช้ผู้นี้คือเขาอย่างแน่นอน..เจ้าไม่กลัวข้าแล้วอย่างนั้นหรือ      จีเซล”

หนักอึ้งมากเหลือเกิน แต่ละก้าวที่เธอเดินเข้าไปหาเขานั้นมันช่าง..หนักหนาสาหัสมากทีเดียว

เธอยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของเขา

“ข้านอนคนเดียวไม่หลับค่ะ คืนนี้ข้าขอนอนด้วยได้ไหมคะ”

สิ้นคำกล่าวของจีเซล ฟาเบียนก็ซบใบหน้าของเขาลงบนไหล่ของเธอ

“เช่นกัน ข้าเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน..แล้วเจ้าไม่กลัวข้าเหรอ?”

เธอยกมือขึ้นมาโอบกอดเขาเอาไว้ มือของจีเซลลูบแผ่นหลังของฟาเบียนราวกับว่าเธอกำลังปลอบโยนเขาจากทุกความรู้สึกที่เขากำลังเผชิญหน้า

“ไม่กลัวเลยค่ะ หากว่าท่านเคาน์ต้องการจะสังหารข้าในยามนี้  ข้าก็ยินดีมอบชีวิตให้ท่าน”

“ข้าไม่อยากกระทำเช่นนี้เลย ไม่อยากสังหารใครเพราะคำสั่งของปีศาจตนนั้นแล้ว..”

เสียงในหัวของท่านฟาเบียนทำให้จีเซลถึงกับสะอึก

“ครั้งนี้ข้าจะปกป้องเจ้าเอาไว้เองนะ      จีเซล..ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตข้าก็จะปกป้องเจ้าเอาไว้”

ดวงตาของเธอสั่นระริก จีเซลพยายามจะกะพริบตาถี่เพื่อขับไล่หยาดน้ำตาที่กำลังรื้นขึ้นมา..

“เช่นนั้นให้ข้าอาบน้ำให้ท่านดีไหมคะ เราเข้าไปในห้องกันเถิด”

เมื่อกล่าวจบจีเซลก็ประคองท่านฟาเบียนเข้าไปในห้อง เธอไม่ลืมพยักหน้าเพื่อให้ท่านพ่อบ้านมาจัดการรอยเลือดและศพของสาวใช้ที่เสียชีวิตไปแล้ว

หนทางที่มันเคยเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ในยามนี้มันแปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นคาวของเลือดและซากศพ..

เธอวิ่งเข้าไปเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างก่อนจะเดินออกมาเพื่อถอดเสื้อผ้าของเขา

“ข้า..ขอโทษที่ทำให้เจ้าผิดหวัง”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ท่านเคาน์เองก็ไม่ได้อยากจะทำเช่นนี้ใช่ไหมคะ ข้าต่างหากที่ผิด ข้าโยนทุกอย่างเพื่อให้ท่านแบกรับเอาไว้คนเดียว ทั้งๆ ที่ข้าควรจะมาช่วยกันคิดกับท่าน แต่ข้ากลับปล่อยท่านเอาไว้ให้เผชิญหน้ากับปัญหาเพียงผู้เดียว..เอาใหม่นะคะจากนี้ไป เรามาช่วยกันคิดเถอะค่ะ”

หัวคิดของฟาเบียนขมวดเข้าหากัน เขาดึงรั้งร่างกายของจีเซลเข้าไปตระกองดอกเอาไว้

“ขอบคุณนะจีเซล..ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริงๆ”

“สิ้นสุดการอ่านใจ”

ข้อความที่เด้งขึ้นมานั้นทำให้จีเซลนึกเสียดายเล็กน้อย เธออยากจะรู้เรื่องเกี่ยวกับปีศาจตนนั้นที่ท่านเคาน์ต้องเลี้ยงดูต่อจากพ่อของเขาอีกหน่อย แต่กลับไม่ได้เบาะแสอะไรเลย

จีเซลรู้แค่ว่า..ท่านเคาน์เองก็ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียว ตัวร้ายอย่างเขาเองก็สามารถกลับใจได้เหมือนกัน