24.แค่วันนี้

 

จีเซลจัดการล้างคราบเลือดให้ท่านเคาน์จนหมดสิ้นและไม่หลงเหลือกลิ่นคาวเลือดติดมือของเขาอีกต่อไป คืนนี้คงเป็นคืนที่ยาวนานสำหรับเขาอย่างแน่นอน เธอพยายามอย่างหนักในการกล่อมเขานอน กว่าฟาเบียนจะหลับก็ทำเอาจีเซลเหน็ดเหนื่อยไม่น้อยเลย

และสิ่งที่เธอทำต่อจากนั้นคือการออกไปจากห้องนี้แล้วไปหาท่านพ่อบ้าน

“ข้าคิดว่าเราต้องคุยกันนะคะ..ท่านเคาน์เป็นเช่นนี้มานานแค่ไหนแล้วคะ ท่านพ่อบ้าน”

คอลตันรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรพูด เพราะมันคือเรื่องของเจ้านาย แต่ทว่าบางทีผู้ที่สามารถแก้ไขเรื่องทั้งหมดนี้ได้อาจจะเป็นจีเซลก็ได้นะ

“ข้าทำงานรับใช้ที่นี่มาตั้งแต่ยังเด็ก ท่านพ่อของข้าคือพ่อบ้านคนเก่าและหน้าที่ของข้าคือการรับตำแหน่งพ่อบ้านมาจากท่านพ่อ นั่นทำให้ในคฤหาสน์แห่งนี้ ไม่มีตรงไหนหรือว่าส่วนใดที่ข้าไม่รู้จัก..จีเซล ปีศาจตนนั้นกัดกินหัวใจของนายท่านคนเก่ามาเป็นระยะเวลานานมากเหลือเกิน”

เรื่องมันเริ่มจากมาตรงนี้อย่างนั้นสินะ

“ไม่มีใครเต็มใจในการสังหารผู้อื่นหรอก..ข้าคิดเช่นนั้นจนมาพบเจอกับนายท่าน ก่อนที่ข้าจะมาที่นี่มันเหมือนกับว่าข้ากำลังรับใช้ปีศาจในร่างของมนุษย์ สาวใช้ที่ถูกส่งมาก่อนหน้าของเจ้าค่อยๆ ทยอยล้มตายไปทีละคน..นายท่านของเรานั้นจมดิ่งลงไปสู้ห้วงแห่งความมืดมิดจนข้าคิดหลายครั้งว่าข้าควรจะออกไปจากที่นี่ซะ เพื่อให้ความเป็นมนุษย์ของข้ามันยังคงอยู่”

คอลตันเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด มือทั้งสองข้างของเขาสั่นไหว เหงื่อเย็นผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าและแผ่นหลัง

“นายท่านคนเก่าเสียชีวิตด้วยการดื่มยาพิษ มันเป็นพิษชนิดที่ร้ายแรงมากที่สุด..และสาเหตุที่นายท่านจะต้องทำเช่นนั้นเพราะสตรีที่ปีศาจผู้นั้นต้องการมันคือนายหญิงของเรา..นายท่านคนเก่าสามารถสังหารได้ทุกคน แต่กับนายหญิงนั้น..นายท่านไม่อาจลงมือสังหารได้ ท่านจึงตัดสินใจดื่มยาพิษเพื่อจบชีวิตของตนเองเสีย”

อา..เรื่องนั้นช่างน่าเศร้ามากเหลือเกิน พ่อของท่านฟาเบียนตัดสินใจตายเพื่อปกป้องสตรีที่ท่านรัก..

“นั่นมันน่าเศร้ามากกว่าที่คิดเอาไว้เยอะเลยนะคะ ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าท่านเคาน์จะพบเจอเรื่องน่าตกใจเช่นนี้”

คอลตันพยักหน้า

“สาเหตุที่ข้าทนอยู่ที่นี่ก็เพราะสงสารนายท่านนี่แหละครับ แต่อาการมากมายเหล่านั้นของนายท่าน ทั้งอาการคลั่งและอาการกระหายเลือดมันจางหายไปตั้งแต่ที่เจ้าปรากฏตัวขึ้นมา นายท่านก็ไม่เคยสังหารใครอีกเลย..นี่คือครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่นายท่านสังหารสาวใช้เพื่อถวายแด่จอมมาร”

ยิ่งได้ฟังท่านพ่อบ้านกล่าวเช่นนั้น จีเซลก็ยิ่งมีกำลังใจ..เธอคิดว่าเธอสามารถทำได้นะ เธอน่าจะสามารถช่วยท่านฟาเบียนออกมาจากเงื้อมมือของจอมปีศาจให้ได้เลย

“ข้าต้องการให้ท่านช่วยอะไรหน่อยได้ไหมคะ ข้าต้องการนัดเจอกับท่านดยุค..ช่วยส่งจดหมายไปให้ท่านดยุคแทนข้า..ลำพังแค่ข้าคนเดียวไม่อาจช่วยเหลือท่านเคาน์ได้หรอกค่ะ”

ในใจของคอลตันไร้ความลังเล ไม่ว่าจีเซลจะร้องขอสิ่งใดกับเขา หากว่ามันเป็นการช่วยเหลือนายท่านแล้วเขาล้วนยินดี

.

.

เมื่อเธอพูดคุยกับพ่อบ้านเสร็จเรียบร้อย จีเซลก็กลับไปยังบ้านพักของตัวเองเพื่อจัดการล้างเนื้อล้างตัว เธอถอดชุดเก่าที่มีกลิ่นของเลือดติดอยู่ แล้วจัดการซักมันให้เรียบร้อย จีเซลอาบน้ำและสวมใส่ชุดนอนชุดใหม่ หลังจากนั้นเธอจึงรีบมุ่งหน้าไปยังอาคารหลักเพื่อไปหาท่านฟาเบียนที่กำลังนอนหลับอยู่

ตอนที่เขานอนหลับนั้นมันราวกับภาพวาดที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นมาจากจิตรกรฝีมือดี มันช่างงดงามและน่ามองในแบบที่เธอละสายตาไม่ได้เลย

การอยู่ด้วยกันของเรามันกลายเป็นความคุ้นชินไปแล้ว เธอคิดว่าตัวเองอาจจะนอนไม่หลับหากว่าไม่ได้กลิ่นซิการ์อ่อนๆ ของเขา

เธอปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วล้มตัวนอนข้างๆ ท่านฟาเบียน

“ฝันดีนะคะ..”

ทันทีที่เธอบอกเขาให้นอนฝันดี ฟาเบียนก็ยกมือขึ้นมาแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

“ไปไหนมา”

จีเซลอมยิ้มเล็กน้อย

“ข้าออกไปพูดคุยกับท่านพ่อบ้านมาค่ะ”

เพราะกับบางเรื่อง เธอไม่กล้าเอ่ยถามกับเขา..หรือจะพูดให้ถูกก็คือ เธอไม่อยากจะถามเพื่อตอกย้ำบาดแผลในใจของเขาต่างหาก

“มีอะไรสงสัยก็ถามข้าสิ..ข้าจะบอกกับเจ้าหมดทุกอย่างเลย แค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น”

เธอเงียบไปพักหนึ่ง จีเซลซุกใบหน้าเข้าหาอ้อมแขนของเขา

“ข้าสงสัยว่าในสายตาของท่านนั้นข้างดงามมากรึเปล่าคะ?”

ฟาเบียนที่เตรียมคำตอบเอาไว้มากมาย และรอคอยให้เธอถามเขาถึงเรื่องในอดีต แต่เธอกลับเอ่ยถามเรื่องง่ายๆ อย่างเช่นการถามว่าเธอสวยไหม

“เจ้างดงามมากที่สุดแล้วในสายตาของข้า ไม่มีสตรีใดในโลกใบนี้ที่งดงามได้ถึงครึ่งของเจ้าเลย”

ยังไม่ใช่วันนี้ เธอจะถามเขาแน่ๆ ว่าเรื่องราวมันเป็นมาอย่างไร..แต่ไม่ใช่วันที่เขาบอบช้ำทั้งกายและใจเช่นนี้

“จีเซล..ที่ข้าต้องสังหารสาวใช้ผู้นั้นเพราะว่ามันคือคำสั่งของจอมมาร..เขายืนข้อเสนอให้ข้าสองทาง นั่นคือหากข้าไม่สังหารเจ้าก็ให้ข้าสังหารดยุคแทน..มีเพียงสองข้อนี้เท่านั้น และเมื่อข้าร้องขอเวลาคิด เขาก็ตอบตกลงแต่ทว่ามันต้องแลกกับชีวิตของสาวใช้ผู้หนึ่ง ข้ารู้ดีว่าในสายตาของเจ้าอาจจะมองข้าไม่เหมือนเดิม แต่ว่า..ข้ากำลังพยายามปกป้องเจ้าอยู่นะ”

เรื่องราวที่น่าปวดใจเช่นนี้ เมื่อไหร่มันจะสิ้นสุดลงกันนะ

“ข้ารู้ค่ะ ข้าไม่โกรธและไม่กลับไม่กลัวท่านเหมือนเมื่อก่อนหรอก ข้าจะหาทางช่วยเหลือท่านเอง ไม่ต้องกังวลนะคะท่านไม่ได้ต่อสู้กับอนาคตของเราเพียงลำพัง แต่ท่านยังมีข้าอยู่ด้วย”

เธอจะจับมือของเขาเอาไว้ให้แน่น แล้วก้าวเดินไปบนทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามนั้นด้วยกัน

“ขอบคุณนะจีเซล..ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ”

ครั้งหนึ่งการฆ่าคนสำหรับเขามันคือความสนุก แต่ทว่าในยามนี้การลงมือสังหารใครสักคนมันคือความทรมานและความหวาดกลัว..

เขาไม่อยากจมลงไปในความรู้สึกเช่นนั้นอีกแล้ว ไม่อยาก..กลับไปเป็นฟาเบียนคนเก่าอีกแล้วล่ะ

ฝ่ามือของเขาสอดลึกเข้าไปในเสื้อของจีเซลก่อนที่ฟาเบียนจะกอบกุมเนินอกนั้นด้วยความหลงใหล

“ทะ..ท่านเคาน์ นี่ดึกมาแล้วนะคะ”

“ดึกแล้วอย่างไร ทำกันจนถึงเช้าก็เคยทำมาแล้ว จีเซลได้โปรดเถิดวันนี้ข้าต้องการเจ้ามากจริงๆ”

อันที่จริงเขาก็ต้องการเธอมากทุกวันนั่นแหละ แต่วันนี้เขากลับต้องการเธอแบบสุดๆ ไปเลย