22.มีเรื่องพูดคุย

เวลาที่เดินผ่านไปข้างหน้า ทำให้ความรู้สึกที่จีเซลมีต่อท่านเคาน์นั้นลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น ช่วงเวลาที่ผ่านมา หากเธอบอกกล่าวกับเขาว่าเธออยากจะนอนที่บ้านพักของเธอ เขาก็จะยินยอมแต่โดยดี ยินยอมให้เธอนอนที่บ้านพัก แต่ทว่าเขากลับย้ายตัวเองมานอนกับเธอด้วย

ไม่มีพื้นที่ของเธออีกต่อไป เพราะว่าทุกพื้นที่ที่จีเซลอยู่นั้นมันมี ฟาเบียนอยู่ด้วย

เธอไม่ได้อยากจะโลภมากเท่าไหร่นัก แต่จีเซลแค่อยากจะให้ความสุขของเธอมันดำเนินเช่นนั้นต่อไป..

“ประกาศเรื่องฉุกเฉิน ตัวละครดยุคเดเมี่ยนกำลังตกอยู่ในอันตรายและท่านเคาน์ ฟาเบียนกำลังหาทางสังหารท่านดยุค ขอให้คุณผู้เล่นปกป้องตัวละครดยุคเดเมี่ยนอย่างสุดความสามารถด้วยนะครับ”

ข้อความเด้งขึ้นมาด้วยตักอักษรสีแดงนั้นทำให้จีเซลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอพยายามอ่านทวนซ้ำอีกหลายๆ รอบ พร้อมกับพยายามนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาด้วย..มันมีเหตุผลอะไรกันที่ท่านเคาน์ยังต้องสังหารเดเมี่ยน

ในเมื่อทั้งสองคนก็ไม่มีความแค้นต่อกัน หากเป็นเรื่องของเธอ     จีเซลคิดว่าเธอเคลียร์ใจกับท่านเคาน์ไปเรียบร้อยแล้ว

“คำเตือน หากคุณผู้เล่นไม่สามารถปกป้องตัวละครดยุคเดเมี่ยนได้ คุณผู้เล่นจะต้องเสียชีวิตไปด้วยนะครับ”

สีหน้าของจีเซลกำลังแสดงออกถึงความกระวนกระวายใจ คลื่นความสับสนสาดซัดเข้ามาในสมอง..ตายอย่างนั้นหรือ?

เธอไม่รู้ว่าการเสียชีวิตนั้นมันหมายถึงแต่จีเซลหรือว่าหมายถึงตัวเธอจริงๆ ด้วย

ทว่าไม่ว่าจะหมายถึงอะไร เธอก็ยังไม่อยากตายในตอนนี้ เธอน่ะต้องมีชีวิตอยู่ให้นานๆ เพื่อรักท่านฟาเบียนต่อไป..

แถมเธอยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อมองดูความสำเร็จของท่านเดเมี่ยน อีกต่างหาก ไม่ได้การ ทั้งเธอและท่านเดเมี่ยนเราทั้งสองคนต้องไม่ตายสิ!!

เมื่อคิดได้ดังนั้นจีเซลก็วิ่งไปหาท่านเคาน์ในทันที เมื่อเธอประตูห้องเขาเข้าไป สิ่งที่จีเซลเห็นคือท่านเคาน์กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ มือของเขาถือเอกสารขึ้นมาอ่าน และสิ่งที่มีพลังทำลายล้างมากที่สุดคือการที่เขา..สวมแว่นตา

“..คิดถึงข้ารึไง”

จีเซลไม่ได้กล่าวคำใด เธอแค่เดินเข้าไปหาท่านเคาน์ก่อนที่จะจุมพิตลงไปบนกลีบปากของเขาเร็วๆ

ดวงตาของฟาเบียนพลันอ่อนโยนลงเมื่อริมฝีปากของเธอทาบทับลงมา เขาวางเอกสารในมือลงบนโต๊ะก่อนจะยืนขึ้นแล้วอุ้มจีเซลขึ้นไปไว้บนโต๊ะแทน

“มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ ข้าชอบนะที่เราเริ่มต้นการพูดคุยกับด้วยจูบน่ะ..เดี๋ยวนี้ชักจะจูบเก่งใหญ่แล้วนะ ข้าจำได้ว่าครั้งแรกที่ข้าทาบริมฝีปากลงไป เจ้ายังคงเงอะงะและไม่รู้เรื่องอยู่เลย”

เธอครุ่นคิดกลับไปกลับมาหลายตลบว่าสาเหตุอันใดกันที่ท่านเคาน์จะต้องสังหารเดเมี่ยน

และมันก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา หรือว่าปีศาจที่อยู่กับท่านเคาน์จะต้องการร่างของเดเมี่ยนกันนะ เพราะคนก่อนหน้านี้ที่ปีศาจต้องการคือเธอ แต่ท่านเคาน์ในยามนี้ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักเธอเต็มหัวใจ แต่จีเซลก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเขาคงจะสังหารเธอไม่ลงอย่างแน่นอน

“ข้า..ไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะพูดต่อไปนี้จะทำให้ท่านเคาน์ไม่สบายใจรึเปล่า”

เมื่อเธอกล่าวประโยคนั้นออกมาด้วยแววตาเคร่งเครียด ฟาเบียนก็เริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว..หรือว่าจีเซลคิดจะไปจากเขาอย่างนั้นหรือ หรือว่าเธอยังมีเยื่อใยให้ดยุคผู้นั้น เธอจะมาบอกลาเขาแล้วไปอยู่กับไอ้เวรนั่นงั้น เหรอ?

เขาเผลอกัดกรามแน่นด้วยความกังวล ก่อนจะเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง

“พูดออกมาเถอะ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรข้าก็ยินดีฟังเจ้าทั้งนั้น”

แต่จะยินยอมให้เธอไปหรือไม่มันอีกเรื่อง

เธอยื่นมือไปสัมผัสที่ใบหูของเขา

“ข้า..รู้ค่ะว่าท่านเคาน์เลี้ยงดูปีศาจ และข้ามองเห็นปีศาจสีดำที่กำลังวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวของท่านด้วย”

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมองเห็น แต่ทว่าเพราะความกลัว     จีเซลจึงต้องแกล้งมองไม่เห็นในทุกครั้งที่ปีศาจตนนั้นปรากฏตัว

ฟาเบียนยังคงมองหน้าของจีเซลนิ่งๆ เธอมองเห็นเจ้าปีศาจแสนกวนตีนนั่นด้วยอย่างนั้นหรือ? แสดงว่าสิ่งที่จีเซลจะพูดก็ไม่ใช่การขอร้องให้เขาปล่อยเธอไปอยู่กับ  ดยุคเวรนั่นนะสิ

จีเซลเลิกคิ้วขึ้นมา..เธอซะอีกที่เป็นคนแปลกใจว่าทำไมท่านเคาน์ถึงไม่ตกใจในสิ่งที่เธอพูด หรือว่าการที่เธอสามารถมองเห็นปีศาจตนนั้นมันอยู่ในการคาดเดาของเขาด้วยอย่างนั้นหรือ?

“ดวงตาคู่นี้ของเจ้ามันไม่ได้มีแต่ความสวยสินะ แต่มันมีความสามารถด้วย..ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าแปลกๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ข้าเห็นคนมานับไม่ถ้วนแต่ไม่มีใครที่แสดงออกว่ากลัวข้าอย่างเปิดเผยเท่าเจ้าเลย”

เรื่องนั้น..เธอจะพูดออกไปแบบไหนดีว่าเธอรู้ว่าเขาตั้งใจจะสังหารเธอในคืนแรกด้วยซ้ำ ความหวาดกลัวของเธอที่แสดงออกไปมันมาจากความกลัวที่อยู่ด้านในจิตใจของเธอจริงๆ

“เจ้ามองเห็นสิ่งที่น่ากลัวเช่นนั้นแล้วทำไม เจ้าถึงจะตกหลุมรักข้าอีกล่ะจีเซล”

เขากล่าวพร้อมกับดึงแก้มของเธอเบาๆ ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว

“..เรื่องของหัวใจมันห้ามกันได้ที่ไหนกันล่ะคะ วันนี้ข้ามีเรื่องที่จะบอกกล่าวกับท่านเคาน์อีกเรื่องค่ะ นั่นคือท่านดยุคเองก็มีความสามารถเช่นนี้เหมือนกันกับข้า เขาสามารถมองเห็นปีศาจที่คอยวนเวียนอยู่รอบตัวของท่านได้..”

นี่มันราวกับว่าเธออ่านใจเขาได้เลยนี่ เมื่อเช้าเขาพึ่งตกปากรับคำของปีศาจ เรื่องที่เขาจะสังหารดยุคเดเมี่ยนและใช้ศพของหมอนั่นเป็นเครื่องสังเวย..

“อา..อย่างนั้นเองสินะ ท่านดยุคก็เห็นปีศาจที่ข้าทำสัญญาด้วยอย่างนั้นหรือ นี่ช่างน่าตกใจยิ่งนัก”

เขากล่าวออกมาว่าตกใจแต่ทว่าใบหน้าของฟาเบียนกับเรียบเฉยราวกับว่าเขาไม่ใส่ใจในเรื่องของดยุคเดเมี่ยนเลยสักนิดเดียว

มีเรื่องอะไรให้ต้องสนใจกัน ในเมื่อเขาจะฆ่าหมอนั่นอยู่แล้ว

“ท่านเคาน์คะ ข้าอีกเรื่องที่ต้องบอกกับท่าน..”

คำว่าอีกเรื่องของจีเซลทำให้เขารู้สึกหายใจติดขัดอย่างน่าประหลาด

ฟาเบียนหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะอุ้มจีเซลลงจากโต๊ะทำงานแล้ววางเธอเอาไว้บนตัก

“ว่ามาสิจีเซล..อย่าให้ข้ารอนานเลยนะ”

มันพูดออกไปได้ยากเย็นมากทีเดียว แต่ทว่าจะไม่พูดก็ไม่ได้

เพราะข้าและท่านดยุคมีความสามารถคล้ายๆ กัน ดวงชะตาของเราจึงผูกเอาไว้ด้วยกันค่ะ หากท่านดยุคตายไป..ข้าเองก็จะตายด้วย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฟาเบียนพลันแข็งค้างเมื่อเขาได้ยินคำที่   จีเซลกล่าวออกมา..

“เพราะฉะนั้นหากท่านเคาน์ต้องการสังหารใครสักคนเพื่อบูชายัญ ให้คนผู้นั้นเป็นข้าได้ไหมคะ เพราะอย่างน้อยท่านดยุคก็จะได้ไม่ตาย.."