6.ฝันที่เป็นจริง

“นะ..นายท่านครับได้โปรดไว้ชีวิตของข้าด้วย”

ชายเบื้องหน้ากำลังกอดข้อเท้าเพื่ออ้อนวอนต่อฟอสเตอร์ ใบหน้าของเขาชุ่มโชกไปด้วยเลือด ลมหายใจที่กำลังพ่นออกมานั้นช่างแผ่วเบาเพราะเขาถูกแตะอย่างแรงตรงท้อง หากเดาไม่ผิดซี่โครงของเขามันน่าจะหัก เพราะทุกครั้งที่หายใจมันเจ็บร้าวไปทั้งอก

“ไว้ชีวิตอย่างนั้นหรือ? ใครก็ตามที่กล้ายุ่งเกี่ยวกับจูเน่ของข้า..มันผู้นั้นจะต้องตายเท่านั้น ข้ารู้ดีว่านางคือดอกไม้ที่งดงามเย้ายวน แต่ทว่านางคือของข้าแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น”

ใครหน้าไหนก็ตามที่กล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บ..คนผู้นั้นไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่

“จงปลาบปลื้มที่ได้ตายด้วยน้ำมือของข้าเถอะนะ..”

ฟอสเตอร์ใช้ท่อนไม้ในมือตีลงไปที่ศีรษะของชายผู้นั้นอย่างแรง ซ้ำๆ จนไม่มีเสียงของลมหายใจเล็ดลอดออกมาอีกเลย..

เขาก้มมองตัวเองก็พบว่าขากางเกงของเขาเปื้อนเลือดเล็กน้อย อีกทั้งกลิ่นคาวเลือดคงจะติดตามเสื้อผ้าไปแล้วแน่ๆ .จูเน่คงไม่ชอบกลิ่นพวกนี้เท่าไหร่นัก เพราะอย่างนั้นเขาจะต้องจัดการกับกลิ่นเลือดพวกนี้ก่อน..

.

.

จูเน่ปรายสายตามองไปรอบๆ นี่คืองานเทศกาลที่ครึกครื้นมากทีเดียว ผู้คนมากมายกำลังเดินไปมา บนใบหน้าของพวกเขานั้นมีแต่รอยยิ้มที่สนุกไปกับงานเทศกาล

บรรยากาศเช่นนี้มันช่างแตกต่างกับเกมต่อสู้อย่างสิ้นเชิง เธอกำลังคาดหวังว่าคงไม่มีอะไรแปลกๆ โผล่มาหรอกใช่ไหม..ขอให้วันนี้เธอได้เที่ยวเล่นกับองค์จักรพรรดิอย่างสบายใจด้วยเถิด..

องค์จักรพรรดิฟอสเตอร์ เขาอ่อนโยนในแบบที่เธอคาดไม่ถึงเลยทีเดียว ทั้งๆ ที่เขาคือองค์จักรพรรดิผู้ปกครองคนนับแสนนับหมื่น แต่เขากลับใส่ใจเธอถึงเพียงนั้น

นี่มันช่างรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยจริงๆ และเธอชอบช่วงเวลาเช่นนี้มากๆ เลย

แต่หลังจากวันนี้ไปเธอควรไปหาเดม่อนบ้าง เขาถูกองค์จักรพรรดิแย่งชิงเธอไป เพราะอย่างนั้นเขาจะต้องไม่พอใจมากแน่ๆ เธอควรไปหาเพื่อไปง้อเขาสักหน่อย

“รอนานรึเปล่าจูเน่..”

รอยยิ้มหวานที่เธอส่งให้เขาพลันฝืดเฝื่อนในทันที เมื่อที่ปลายจมูกของจูเน่มันได้กลิ่นคาวเลือดอย่างชัดเจน

ถึงแม้ว่าจะมีกลิ่นน้ำหอมในแบบที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ แต่ทว่ามันก็ไม่สามารถกลบกลิ่นคาวของเลือดได้เลย

นี่มันคืออะไรกัน เขาหายไปฆ่าคนมางั้นเหรอ เช่นนั้นใครล่ะที่เขาไปจัดการมาในเมื่อแถวนี้มีเพียงชาวเมืองเท่านั้น

หรือว่าเขาไปจัดการชายหนุ่มที่เข้ามาทักทายเธออย่างนั้นหรือ?

“อา..รอไม่นานเลยค่ะ ว่าแต่ท่านหิวไหมคะ”

เธอพยายามชวนเปลี่ยนเรื่อง เพราะจูเน่กลัวว่าหน้าตาของเธอจะแสดงในสิ่งที่คิดออกไปทั้งหมด..

หากเขาไปสังหารชายผู้นั้นจริงๆ เธอคงจะต้องมองเขาใหม่ซะแล้ว เพราะหากเป็นเช่นนั้น ความรู้สึกขององค์จักรพรรดิมันคงไม่ใช่ความรักแล้วล่ะ แต่มันคือ..ความยึดติดที่มากเกินไป..หากเป็นถึงขั้นนั้นเธอคิดว่ามันจะอันตรายมากทีเดียว

“อืม..ข้ากำลังหิวพอดีเลย เช่นนั้นไปหาอะไรกินกันแล้วกลับกันเถอะ ข้าจะไปส่งเจ้าเอง”

ขอให้สิ่งที่เธอกำลังคิดในใจนั้นมันคือเรื่องเข้าใจผิดด้วยเถอะ เพราะหากมันเป็นเรื่องเข้าใจถูกขึ้นมา..มันจะลำบากใจเอานะสิ

เราเที่ยวเล่นกันต่ออีกหน่อยจนถึงช่วงเย็น องค์จักรพรรดิก็ทรงมาส่งเธอที่คฤหาสน์ เวลล์

“ข้าไปก่อนนะจูเน่ อย่าลืมที่เจ้าสัญญาเอาไว้ล่ะว่าเจ้าจะไปหาข้าบ่อยๆ”

เธอพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

“แล้วพบกันนะเพคะ”

เธอก้มหน้าลงก่อนจะโบกมือเพื่อเป็นการอำลา สิ่งที่เธอได้รับกลับมาจากองค์จักรพรรดิคือรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับแสงแดดในยามเช้า..

เธอยืนมองรถม้าขององค์จักรพรรดิเคลื่อนตัวออกไปจนสุดสายตา..จูเน่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“หายไปนานเลยนะครับท่านหญิง”

อีวานเดินเข้ามาหาพร้อมกับสวมผ้าคลุมไหล่ให้จูเน่

“เรื่องที่ข้าให้เจ้าไปสืบนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

อีวานปรายสายตามองหน้าท่านหญิงของเขา ก่อนที่เขาจะจับมือเธอแล้วจุมพิตลงไปที่ด้านหลังของฝ่ามือ

“เรื่องนั้นท่านหญิงก็ทรงไปพบเจอองค์จักรพรรดิมาแล้วนี่ครับ เรื่องความสัมพันธ์ที่ท่านให้ข้าไปสืบมาก็ตามนั้นเลย..ทรงหลงรักพระสหายในวัยเด็กอย่างลึกซึ้งถึงขนาดที่นางคณิกาทุกคนที่ถูกเรียกเข้าไปในพระราชวังจะต้องมีเส้นผมสีทองเท่านั้น..”

เธอรู้ดีว่าองค์จักรพรรดินั้นทรงช่ำชองในเรื่องเช่นนั้นแต่ทว่าการที่เขาคัดเลือกคณิกาที่มีเส้นผมสีทองนั้นมันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ เช่นกัน เพราะมันหมายความว่าทุกครั้งที่เขากระทำเรื่องเช่นนั้นกับหญิงคณิกา เขานึกถึงใบหน้าของเธอในช่วงเวลาแบบนั้นงั้นสิ นี่มันช่างน่าขนลุกอยู่เหมือนกัน

“มีข่าวรายงานมาอีกด้วย ว่าในช่วงที่ท่านหญิงฝึกหนัก สหายของท่านที่อคาเด็มมี่นั้นหายตัวไปอย่างลึกลับหลายคนทีเดียว และสหายที่หายตัวไปนั้นคือบุรุษที่เข้ามาใกล้ชิดกับท่าน”

หรือว่านี่คือเหตุผลที่จูเน่ตัวจริงพยายามเว้นระยะห่างกับองค์จักรพรรดิ เพราะเขามีความคิดที่มันออกจะแปลกประหลาดไปสักหน่อย

“นั่นมันหมายความว่า..พระองค์ทรงหึงหวงบุรุษทุกคนที่เข้ามาใกล้ข้าอย่างนั้นหรือ?”

“ใช้คำว่าหึงหวงดูเหมือนจะน้อยไปหน่อยนะครับ..นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ท่านหญิงหลีกเลี่ยงพระองค์มาตลอดก็เป็นได้”

อีวานเองก็คิดเหมือนกันอย่างนั้นสินะ เช่นนั้นตอนนี้เธอควรทำไง..ในเมื่อเธอดันไปหลงหน้าหล่อๆ ของเขาแล้วโบ๊ะบ๊ะกับเขาไปแล้ว..แล้วมันดันดีมากจนลบออกจากความคิดไม่ได้อีกด้วยให้ตายสิ

เป็นเรื่องแล้วไง..

“เช่นนั้นจากนี้ไปท่านหญิงก็จะหลีกเลี่ยงพระองค์อย่างที่เคยทำมาใช่ไหมครับ”

ทำแบบนั้น..ได้ที่ไหนกันล่ะ

จูเน่คนเก่านั้นไม่ยุ่งเกี่ยวและพยายามหลีกหนีมาโดยตลอด แต่กับเธอนั้น..เธอดันไปโดดใส่เขาในครั้งแรกที่พบเจอกันเลยนะสิ นี่สินะที่มีคนเคยบอกเอาไว้ว่าคนหล่อมากๆมักจะเป็นภัย

“ไม่ทันแล้วอีวาน”

จูเน่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มแห้งๆ และนั่นทำให้อีวานถึงกับแค่นหัวเราะออกมา

“นั่นคือคนที่ท่านหญิงไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วยมากที่สุดเลยนะครับ”

แล้วเขามาบอกตอนนี้มันทันไหม

“เมื่อวานข้าพบเจอองค์จักรพรรดิโดยบังเอิญ..มันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจเลยแม้แต่นิดเดียว..ไม่สิมันก็มีความตั้งใจปะปนอยู่นิดหน่อย”

ทำไมยิ่งพูดออกไปมันถึงยิ่งแย่กันนะเนี่ย ตอนนี้เธอไม่กล้ามองหน้าของอีวานเลยด้วยซ้ำ

อีวานถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ไม่เป็นไรครับ ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วเช่นนั้นเราควรจะหาทางแก้ปัญหา..มากกว่าที่จะมาโทษกัน”