Masukเธอช้อนสายตามองหน้าเขาคล้ายจะเอ่ยถามว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี แม้แต่สัมผัสเขาเธอยังไม่กล้าเลย แล้วจะให้ทำเรื่องเช่นนั้นได้อย่างไรกัน
“...กลัวอย่างนั้นหรือ?” จีเซลคนเก่ากลับมาอีกแล้ว จีเซลที่หวาดกลัวกลับมาแล้ว แววตาที่มองมามันสั่นระริกไปด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ร่างกายของเธอสั่นเทาพอๆ กับริมฝีปากที่ขบเม้มไปมา “เมื่อครู่เจ้ายังบอกเล่าถึงความลุ่มหลงที่เจ้ามีต่อข้าออกมาอยู่เลยจีเซล แล้วเหตุใดในยามนี้เจ้าถึงไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสข้าล่ะ” เขาเลิกคิ้วถามเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นั่นเขาไม่รู้จริงๆ หรือว่าต้องการแกล้งเธอกันนะ หากว่าทำได้ในยามนี้จีเซลอยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้กับการกระทำที่แสนน่าอายของเธอให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ!! “นายท่านครับ!!” ช่วงเวลาแสนสนุกของเขาดูเหมือนว่าจะจบลงโดยเร็วจนน่าหงุดหงิด..เสียงเรียกที่ด้านหน้าประตูคือเสียงเรียกของคอลตัน และหากให้เขาเดา ตาแก่พวกนั้นที่เห็นว่าเขาไม่ได้เข้าร่วมประชุมคงแห่กันมาที่นี่เพื่อกดดันเขาอย่างแน่นอน.. “เดี๋ยวข้าออกไป!” การตัดใจต่อสิ่งที่เย้ายวนเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้โดยง่ายเลย เขาใช้ปลายนิ้วไล้ลงไปบนริมฝีปากของเธอก่อนจะสอดปลายนิ้วเข้าไปริมฝีปากเล็กๆ นั่น.. “แลบลิ้นออกมา” น้ำเสียงของฟาเบียนนั้นช่างแผ่วเบาจนเหมือนกับว่าเขากำลังกระซิบกับจีเซลอยู่ และเมื่อเขามองเห็นเรียวลิ้นเล็กๆ นั่นที่ยื่นออกมาเขาก็จับเข้าที่กลางลำแกร่งแล้วยัดส่วนปลายสีลูกพีชเข้าไปในนั้น.. ฟาเบียนกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูนขึ้นมา เขากำลังหงุดหงิดแทบบ้าให้ตายสิ..หากรู้ว่าพอเริ่มแล้ว จะทำให้เขาหงุดหงิดเช่นนี้เขาคงไม่เริ่มมันขึ้นมาหรอก “คืนนี้ไปนอนที่ห้องของข้า..แต่ถ้าหากเจ้าไม่ไป ข้าจะมานอนที่นี่แทน..อย่าเห็นแก่ตัวสิจีเซล ข้าใช้ลิ้นของข้าพาเจ้าไปถึงสรวงสวรรค์แล้วเพราะฉะนั้นเจ้าช่วยใช้ปากเล็กๆ นี่พาข้าขึ้นไปบ้างสิ” จีเซลถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะดูเหมือนว่าเรื่องมันจะจบลงแล้วสินะ แต่ทว่านี่เขายังสั่งให้เธอไปที่ห้องของเขาอีกอย่างนั้นหรือ? “นายท่านคะ คือว่า..” “ข้ารู้แล้วว่าเจ้าอันตรายจริงๆ ในช่วงเวลาที่เจ้าหลับ ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าข้ารับมือเจ้าได้แน่ๆ แล้วก็วันนี้เจ้าทำผิดเรื่องที่เจ้าไม่ได้ไปปลุกข้าตามสัญญา..คนที่ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษนะจีเซล..” เมื่อกล่าวจบฟาเบียนก็สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ..เขาจ้องมองไปที่เธออีกครั้ง ขณะที่เขากำลังจะเดินออกไปจากห้องนี้ ฟาเบียนกลับหยุดฝีเท้าลงที่ด้านหน้าจีเซลอีกครั้ง เขาประคองใบหน้าเธอเอาไว้ก่อนจะจุมพิตลงไปอย่างช้าๆ เธอทำได้แค่เกาะแขนของเขาเอาไว้เพราะมันราวกับว่าเธอจะยืนไม่อยู่ ฝ่ามือใหญ่ไล้ไปตามผิวเนื้อเปลือยเปล่าที่สั่นเทาน้อยๆ ก่อนจะเลื่อนลงไปตามสีข้าง เอวจนถึงระหว่างขา “อื้อ!!” มือที่เกาะแขนของเขาเอาไว้พลันกำแน่น เมื่อปลายนิ้วของฟาเบียนกดแทรกเข้าไปในร่องเล็กนั่น เขาหมุนวนข้อมือเบาๆ สลับกับขยับมือเข้าออก “วันนี้เจ้าไม่ต้องออกไปทำงานก็ได้ จะนอนต่อหรือว่าจะจัดการอารมณ์ที่ข้าทำค้างเอาไว้ก็แล้วแต่เลยนะจีเซล” เขาดึงรั้งปลายนิ้วนั้นออกไป ก่อนจะยกนิ้วที่เปียกไปด้วยน้ำหวานนั้นขึ้นมาให้เธอดู ฟาเบียนแลบลิ้นออกมาเลียลงไปบนนิ้วเบาๆ โดยที่สายตาของเขาไม่ละจากใบหน้าเธอเลย “ก็..หวานดี เอาไว้เจอกันคืนนี้นะจีเซล ข้าจะตั้งตารอ” วินาทีที่ท่านเคาน์เดินออกไปจากประตูห้องนอนของเธอ จีเวลก็ทรุดตัวลงในทันที อุณหภูมิในร่างกายยังคงร้อนราวกับว่าปลายนิ้วของเขายังคงฝังลึกเข้ามาในร่างกาย เธอหอบหายใจรุนแรงออกมา..สาเหตุคงมาจากหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมันจึงทำให้ร่างกายของเธอเสียสมดุลอย่างน่าประหลาด เธอยกมือขึ้นมาแตะลงไปที่หัวใจของตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ .. นี่มันแย่แล้ว แย่มากๆ แย่ที่สุดเลยให้ตายเถอะ! เธอจะมีชีวิตอย่างไรให้รอดไปถึงตอนเย็นนะ แล้ว..เขาเป็นตัวร้ายไม่ใช่เรอะ!! แถมเขายังคิดจะฆ่าเธอด้วยซ้ำ แล้วหัวใจมัน..เต้นแรงขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ .................... เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ ตาแก่พวกนี้กำลังพูดคุยเรื่องราวน่าเบื่อกันอย่างไม่หยุดหย่อน “เรื่องภาษีที่ประชาชนต้องเสียนั้นมันมากเกินไปนะครับ และพวกเราควรจะยื่นเรื่องนี้แก่พระราชวังเพื่อให้องค์จักรพรรดิทรงพิจารณา..” เรื่องของประชาชนพวกนั้นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยนะ หากคนพวกนี้ไม่แห่มา เขาคงจะได้ลิ้มรสของจีเซลไปแล้ว ไม่ต้องมานั่งข่มอารมณ์เช่นนี้หรอก.. “อยากให้ข้าสังหารหมู่พวกเขาไหม?” “...ก็ดี แต่หลังจากที่เจ้าทำแล้วข้าคิดเหตุผลที่จะโยนความผิดให้คนอื่นไม่ออกเนี่ยนะสิ” ปีศาจตนนั้นหัวเราะออกมาเสียงดัง “เจ้ากำลังหวั่นไหวนะฟาเบียน สาวใช้ที่ต้องกลายมาเป็นเครื่องบรรณาการให้ข้าทำเจ้าเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ?” คำถามนั้นทำเอาฟาเบียนเงียบไปพักหนึ่ง เขาแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะหลับตาลง “นางงดงาม..และสิ่งที่ข้ากำลังกระทำมันไม่ใช่ความหวั่นไหวแต่เป็นการเล่นสนุกต่างหาก ข้าเคย..สนใจสตรีคนไหนเกินสามวันด้วยอย่างนั้นหรือ หลังจากเล่นสนุกกับนางจนหนำใจข้าจะ..ส่งนางให้เจ้าอย่างแน่นอน” ปีศาจไร้หน้ายื่นมือมาสัมผัสลงไปบนหน้าผากของฟาเบียน “อย่าคืนคำก็แล้วกันฟาเบียน เพราะราคาที่เจ้าต้องจ่ายให้ข้าเมื่อผิดสัญญา มันแพงมากเลย เรื่องนั้นเจ้ารู้ใช่ไหม” ก็แค่สังหารสตรีผู้หนึ่งเท่านั้น มีเรื่องอะไรที่เขาจะผิดสัญญาที่ให้เอาไว้กับปีศาจกันล่ะ “ท่านเคาน์มีความเห็นว่าอย่างไรกันครับเรื่องของภาษีพวกนี้” ฟาเบียนปัดมือเบาๆ เพื่อไล่ปีศาจที่กำลังกวนใจเขาออกไป “ข้ามีความเห็นว่า..เราควรจะช่วยเหลือประชาชนสิครับ ข้าเห็นด้วยและยินดีลงนามให้แก่ทุกท่าน” เพราะฉะนั้นรีบๆ ไสหัวกลับไปได้แล้ว เขาจะได้ไปเล่นสนุกกับจีเซลสักที “ท่านเคาน์เองก็คิดเหมือนกับท่านดยุคเดเมี่ยนเลยนะครับ ครั้งหน้าทั้งสองท่านจะต้องได้พบเจอกันอย่างแน่นอน ขุนนางหนุ่มไฟแรงผู้เห็นแก่ประชาชนทั้งสองท่านจะได้เจอกัน และช่วยกันนำพาจักรวรรดิไปให้ไกล..แค่คิดขุนนางแก่ๆ อย่างพวกเราก็มีความสุขแล้วครับ” ดยุคเดเมี่ยน นิกซ์..เขาเคยได้ยินชื่อมานานแต่ทว่ายังไม่มีโอกาสได้พบเจอกันเลยสักครั้ง “ด้วยความยินดีครับ ข้ายินดีช่วยเหลือจักรวรรดิอยู่แล้ว” ช่วยให้ล่มจมน่ะนะเลดี้จัสมิน แห่งตระกูลซากอส สตรีงดงามผู้ถอดแบบมาจากมารดา และสง่าดังเช่นบิดาเธอมีน้องชายสองคน แต่ทว่าสิ่งที่จัสมินไม่เข้าใจคือทำไม..เธอจะต้องมาฝึกดาบกับน้องชายด้วยนะ“ฟังพ่อนะจัสมิน ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรีแต่ทว่าเจ้าก็สามารถแข็งแกร่งได้ เจ้าจะต้องปกป้องดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต่อให้พ่อไม่อยู่หรือว่าเจ้าต้องอยู่ตามลำพัง เจ้าก็จะต้อง..เข้มแข็งนะลูกรัก”จัสมินไม่เข้าใจที่ท่านพ่อกล่าวเท่าไหร่นัก แต่ทว่าตัวเธอเองนั้นก็ชื่นชอบการฟันดาบมากๆ เลยล่ะราวกับว่าชาติที่แล้วเธอเคยเป็นนักดาบที่เก่งกาจมาก่อน ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครเธอล้วนแล้วแต่เอาชนะได้ทั้งหมด“ท่านแม่..พบเจอท่านพ่อได้อย่างไรหรือคะ?”จีเซลที่กำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลูกสาวของเธอเอ่ยถามถึงเรื่องนั้น เธอมองหน้าของอันนาก่อนจะหัวเราะออกมา“เดิมทีแม่เป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น แม่คือสาวใช้ส่วนตัวของท่านพ่อ และ..ความรักมันเริ่มต้นขึ้นตรงนั้น”จัสมินกะพริบตาปริบๆ“ท่านพ่อแอบชอบท่านแม่ก่อนอย่างนั้นหรือคะ”ในชีวิตของจัสมินสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอยังไม่เคยพบเจอสตรีใดที่งดงามเท่าท่านแม่มาก่อนเลย“ผิ
“ยินดีด้วยนะคะเลดี้อาเรีย”สองปีหลังจากนั้นงานอภิเษกขององค์รัชทายาทและเลดี้อารีเอนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่จีเซลเริ่มสนิทสนมกับเลดี้อาเรียตั้งแต่หลังงานแต่งงานของเธอ อาจจะเพราะเธอไปมาหาสู่กับเดเมี่ยนบ่อยจึงทำให้ได้พบเจอกับอาเรียบ่อยไปด้วย“ข้าสวยแล้วใช่ไหมจีเซล ให้ตายสิข้าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องผิดพลาดอะไรในพิธีอภิเษกหรือไม่”อาเรียเป็นกังวลมากทีเดียว คราแรกที่จีเซลพบเห็นอาเรีย เธอมองว่าสตรีผู้นี้มีความมั่นใจในแบบที่จะต้องเป็นสตรีที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดอย่างแน่นอนทว่าในความจริงอาเรียไม่เกรงกลัวใครเลยนอกจากองค์รัชทายาท จะเรียกว่าเกรงกลัวก็คงไม่เหมาะเพราะว่ามันคือความเกรงใจมากกว่าอีกฝ่ายเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้ซึ่งจะได้ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในอนาคต ฉะนั้นแล้วการที่อาเรียกำลังตื่นตระหนกนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรอก“ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยค่ะ ในเรื่องความงดงามนั้นเลดี้งดงามมากกว่าใครๆ อยู่แล้ว ในครั้งที่ข้าแต่งงานกับท่านเคาน์ ข้าจำได้ว่าในช่วงเวลาที่ข้าควงแขนของเดเมี่ยน ข้าไม่ได้มองแขกในงานหรือว่าผู้ใดเลย ถึงแม้ว่าท่านฟาเบียนจะยืนอยู่ไกลมากพอสมควรแต่ทว่าสายตาของข้านั
“ยินดีด้วยนะคะท่านเคาน์ ในตอนนี้เคาน์เตสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ”วันเวลาผ่านไปไวมากกว่าที่คิดเอาไว้ เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ฟาเบียนเปิดเผยอย่างเป็นทางการโดยไม่คิดปิดบังว่าเขาตกหลุมรักสาวใช้ผู้หนึ่ง และอยากแต่งงานกับนางเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้วแน่นอนว่าทันทีที่ข่าวลือนั้นเผยแพร่ออกไป เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงในวงกว้างมากทีเดียวผู้คนในจักรวรรดิต่างมีความคิดเหมือนกันนั่นคือพวกเขาต่างก็อยากจะเห็นใบหน้าของเคาน์เตสที่สามารถหยุดยั้งความเจ้าชู้ของท่านเคาน์ได้ ในวันแต่งงานจึงมีผู้คนมากมายทั้งขุนนางและประชาชนทั่วไปเข้าร่วมงานแต่งอย่างคับคั่งและสิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่าเคาน์เตสผู้นั้น..งดงามจนแทบลืมหายใจ“หากงดงาม เช่นนั้นก็ไม่แปลกหรอกที่จะตรึงใจท่านเคาน์เอาไว้ได้น่ะ”เสียงของชาวเมืองต่างกล่าวถึงในแนวเดียวกัน คือพวกเขาต่างชื่นชมที่ท่านเคาน์ออกมาป่าวประกาศโดยไม่คิดปิดบังว่าเคาน์เตสเป็นเพียงสาวใช้สิ่งที่พิเศษมากไปกว่านั้นคือในวันแต่งงาน บุรุษที่ควงแขนของ เคาน์เตสคือท่านดยุคนิกซ์เดเมี่ยนให้เหตุผลว
ดวงตาที่มีความสามารถตามติดมาตั้งแต่เกิด เดเมี่ยนนั้นสามารถมองเห็นความเป็นจริงได้ทั้งหมด ทั้งเนื้อแท้ของผู้คนและความต้องการอันแรงกล้าของคนนั้นๆ ด้วยสิ่งที่เขามองเห็นจากความต้องการของจอมปีศาจนั่นคือ..ความรักและความโศกเศร้า“ข้าขอถามได้ไหมครับว่าทำไมท่านเคาน์ถึงได้เลือกจีเซลให้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่าน”ฟาเบียนมองหน้าของจีเซลในระหว่างที่เขากำลังกุมมือของเธอเอาไว้แน่น“เพราะจอมมารต้องการนาง..ข้าเลือกนางเพราะจอมมารต้องการชีวิตของนาง”เดเมี่ยนหยักหน้าเบาๆ“ข้าเข้าใจแล้วครับ และเรื่องที่เขาจะเล่าต่อจากนี้ ข้าจะเล่าออกมาตามสิ่งที่ข้ามองเห็นนะครับ ดูเหมือนว่า..จอมมารจะมีความตั้งใจมาตั้งแต่แรกเพื่อให้ท่านทั้งสองรักกัน”จีเซลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่อยากเชื่อในสายตา“ข้าสามารถมองเห็นได้ทุกอย่าง ทั้งความโลภ หลง โกรธ และความรัก แต่ข้ากลับมองจีเซลไม่เห็นถึงความรู้สึกไหนเลย ช่วงเวลาที่ข้ามองเจ้านั้น ข้ารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเจ้ามีความหวังดีในแบบที่ไม่มีใครจะมอบให้ข้าได้เท่ากับเจ้าอีกแล้วในโลกใบนี้”แววตาของจีเซลอ่อนโยนลงเล็กน้อย ที่เขากล่าวออกมานั้นมันไม่ได้ผิดแม้แต่ครึ่งคำเ
เขาผลักเธอออกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเขาจะทนไม่ไหวหากเธอยังคงกระทำเช่นนี้ต่อไปความสุขสมเป็นสิ่งที่ผู้คนต่างปรารถนา แต่ทว่าเขาไม่อาจจะเอาเปรียบเธอ..เขาจับเธอให้คุกเข่าขึ้นมาก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหากลีบดอกไม้สีหวาน แล้วดูดซดน้ำหวานสีใสที่ไหลรินออกมา“อื้อ!!”จีเซลซบใบหน้าลงไปบนหมอนใบใหญ่ ใบหน้าหวานส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ เมื่อเขาละใบหน้าออกจากส่วนนั้น คราบน้ำหวานก็เปรอะเปื้อนที่มุมปาก ตรงนั้นของเธอมันเปียกชุ่มไปหมด ในยามนี้ฟาเบียนไม่ต้องการสิ่งใดแล้วนอกจากว่าเขาอยากจะแทรกกายเข้าหาเขาจับเธอนอนตะแคง ไม่นานก็สอดใส่ท่อนล่างเข้ามาในท่านนั้น เบื้องล่างแนบสนิทเหมือนขาที่ไขว้กันราวกับตัวล็อค“อ๊า!”เสียงร้องครางแสนหวานเปล่งออกมาในทุกครั้งที่ถูกกระทั้นกายเข้าหาอย่างรุนแรง เขากอดก่ายเธอแนบแน่นจนอะไรๆ ก็พากันแนบสนิทไปด้วย ส่วนที่เชื่อมต่อดันลึกแทบทะลุ เข้ากระทุ้งอย่างบ้าคลั่งหลายนาที ก่อนที่น้ำร้อนๆ จะอัดเต็มช่องท้อง ฟาเบียนซุกใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของจีเซลเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกสุดยอดที่หาจากใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอ“..อีกรอบก็แล้วกัน”มันไม่เคยมีครั้งเดียวอยู่แล้วสำหรับเขาน่ะ แต่สำหรับจีเซลแล้วหากเธอสาม
“ขออภัยที่มารบกวนโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านะครับท่านดยุค”คอลตันกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้าเพื่อเป็นการขอโทษที่เขากระทำการอันเสียมารยาท การเข้าพบโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้านั้นมันคือเรื่องที่ไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง“ไม่เป็นไร เจ้าแจ้งแก่ทหารของข้าว่าเจ้ามาส่งจดหมายแทนจีเซล รีบส่งจดหมายนั้นมาให้ข้าสิ”การตัดใจทำได้ยากมากกว่าอะไรทั้งหมด เรื่องนั้นเดเมี่ยนยืนยันด้วยตัวเองเลย เขาลืมจีเซลไม่ลงแต่ทว่าก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ไปหาเธอ“นี่ครับ ข้าขอตัวกลับก่อนนะครับท่านดยุค”เมื่อพ่อบ้านตระกูลซากอสเดินจากไป เดเมี่ยนก็รีบเปิดจดหมายในมือออกมาอ่านในทันที“สวัสดีค่ะท่านดยุค ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทถึงขั้นส่งจดหมายฉบับนี้มาด้วยนะคะ แต่เพราะว่าข้าไม่มีทางอื่นทางใดอีกแล้ว อย่างที่ท่านรู้ว่าท่านเคาน์มีปีศาจตามติดตัวของท่าน แต่ปีศาจตนนั้นไม่ได้เกิดจากความต้องการของท่านเคาน์เลยนะคะ ปีศาจตนนั้นคือสิ่งที่ท่านเคาน์ได้รับสืบทอดมาจากท่านพ่อของเขา และสิ่งที่ข้าอยากจะกระทำในยามนี้คือการร้องขอความช่วยเหลือจากท่านดยุคสักครั้ง หากท่านยินยอมออกหน้าช่วยเหลือ จีเซลผู้นี้จะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย ข้าอยากให้ท่านใช้สาย




![[Unlimited Money] ระบบเงินทุนไร้ขีดจำกัด](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


