Masuk“ข้าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เจ้าควรจะลุกขึ้นมาทานอะไรบ้างนะจีเซล”
เสียงของอันนาดังขึ้นมาจากด้านนอก พร้อมกับกลิ่นอาหารหอมๆ ที่ฟุ้งกระจายเข้ามาด้านในห้องนอนของจีเซล เธอหิวมากเรื่องนั้นก็จริงอยู่ แต่ว่าความรู้สึกบางอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมจางหายไปไหน เขาสัมผัสเธอในแบบที่มันไม่มีใครสัมผัสเธอเช่นนี้มาก่อน สัมผัสของเขายังหลงเหลืออยู่ตามผิวกาย ราวกับว่าเขายังคงนั่งอยู่ตรงนี้และสัมผัสพร้อมกับแทะโลมเธอทางสายตาอะไรแบบนั้น นี่มันอันตรายมากๆ เลยล่ะ “จีเซล!!” เสียงเรียกของอันนาดังมาอีกหนและครั้งนี้อันนาไม่เรียกเปล่าแต่ว่านางเดินเข้ามาเคาะประตูห้องนอนของจีเซลด้วย “ออกมาทานอะไรสักหน่อยก่อน ข้าจะไม่ถามหรอกนะว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น การอดข้าวไม่ดีนะจีเซล” นั่นสินะ การอดข้าวคือข้อห้ามเลยนี่นา เธอต้องกินเข้าไปก่อนสิถึงจะมีแรงเพื่อคิดเพื่อหาทางแก้ไขต่อไป จีเซลเปิดประตูออกไปด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก..แต่ถึงอย่างนั้นอันนาก็ยังคงรักษาคำพูดเรื่องที่ว่าเธอจะไม่ถามเพื่อนหรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น “ขอบคุณนะ..” “รีบๆ ทานซะ หัวหน้าแม่บ้านจะเรียกประชุมสาวใช้ทุกคนช่วงบ่าย เพราะวันนี้ดูเหมือนว่าจะมีงานเลี้ยงเล็กๆ จัดขึ้นจะมีขุนนางมากมายมาที่นี่..” จีเซลพยักหน้าพร้อมกับหยิบขนมปังขึ้นมากัด “ท่านดยุคนิกซ์เองก็จะมาที่นี่ด้วยนะ ท่านโด่งดังมากทีเดียวในหมู่สตรี ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าเคยได้ยินชื่อของท่านรึเปล่า” ขณะที่กำลังเคี้ยวขนมปังอย่างหิวโหยนั้น เมื่อจีเซลได้ยินชื่อของท่านดยุคนิกซ์ออกมา เธอก็ชะงักในทันที.. เดเมี่ยนก็จะมาที่นี่อย่างนั้นหรือ? เดเมี่ยนลูกรักของเธอจะมาที่นี่งั้นหรือ แสดงว่าฉากแรกของเกมมันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างนั้นสินะ “ข้าเคยได้ยินสิอันนา ท่านดยุคนั้นหล่อเหลาและมีรอยยิ้มที่กระชากใจสาว..นั่นคือฉายาของท่านเลยไม่ใช่รึ” เมื่อเห็นจีเซลกลับมาเป็นคนเดิมอันนาก็เริ่มจะเบาใจ “ก็ใช่นะสิ จริงๆ งานนี้เจ้าไม่ต้องเข้าร่วมก็ได้เพราะว่าเจ้าคือสาวใช้ส่วนตัวของนายท่าน แต่หากเจ้าเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องนี้ เจ้าจะพลาดโอกาสที่ได้พบเจอกับท่านดยุคนะจีเซล รีบกินแล้วรีบเปลี่ยนชุดเถอะน่า” จีเซลพยักหน้ากับคำกล่าวของอันนา เธอไม่ควรพลาดโอกาสทองครั้งนี้ไปสิ เพราะยังไม่สามารถเดินทางออกไปจากคฤหาสน์ได้ ดังนั้นการจะพบเจอตัวละครที่เธอชอบนั้นมันยากเย็นแสนเข็นมากทีเดียว “ขอบคุณนะอันนา..ข้าจะรีบไปเตรียมตัวเลย” “ให้ข้าช่วยนะ ข้าจะทำผมให้เจ้าเอง” จีเซลฉีกยิ้มกว้างให้อันนา “เช่นนั้นมาผลัดกันทำ ข้าเองก็จะทำผมให้เจ้าด้วยเหมือนกัน” หากว่าฉันมองไม่ผิด ฉันมองเห็นความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของอันนาและคุณพ่อบ้าน.. แต่ทั้งสองคนดูเหมาะสมกันมากเลยนะ ฉันไม่รู้ว่าอันนาและจีเซลรู้จักกันมานานมากแค่ไหน แต่อันนาดีกับจีเซลด้วยใจจริงเลยล่ะ ................ “ข้าไม่ยักรู้มาก่อนเลยว่าจะมีงานเลี้ยงจัดขึ้น..” ฟาเบียนกอดอกมองหน้าของพ่อบ้านคอลตัน “ขออภัยด้วยนะครับที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า แต่ขุนนางเหล่านั้นอยากได้งานเลี้ยงเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นการทานมื้อเย็นและพูดคุยกันไป เพื่อให้บรรยากาศที่ตึงเครียดของงานผ่อนคลายลง..” ที่เขากำลังหงุดหงิดเพราะว่าเขาอยากจะให้งานวันนี้มันจบลงเร็วๆ ต่างหากเพราะมีเรื่องที่เขาอยากจะจัดการเร็วๆ รออยู่ “ให้ตายสิ ตาแก่พวกนั้นจะเอายังไงกันแน่..” “ท่านดยุคก็จะมานะครับ ท่านดยุค นิกซ์” ฟาเบียนปรายสายตามองหน้าของคอลตัวอีกครั้ง “...เอาเถอะ อย่างน้อยการได้พบเจอ ดยุคหนุ่มใหม่ไฟแรงก็ถือว่าไม่เลวเหมือนกัน ไปเรียกสาวใช้มาเตรียมตัวให้ข้าสิ” คอลตันก้มหน้าลง “ข้าจะรีบไปเรียกจีเซลมากเลยครับ นายท่านรอสักครู่นะครับ” “ดะ..เดี๋ยวก่อน!!” ฟาเบียนรีบรั้งพ่อบ้านเอาไว้ในทันที “ไม่เอาจีเซล ให้นางพักผ่อนไปเถอะ..เจ้ามาเตรียมตัวให้ข้าเถอะ” คอลตันไม่อยากจะเชื่อหูเลยว่าเขากำลังได้ยินอะไรอยู่ นี่นายท่านสั่งให้จีเซลพักผ่อนอย่างนั้นหรือ? “คะ..ครับ ได้เลยครับนายท่าน” มันแปลกตั้งแต่ที่นายท่านไปหาจีเซลด้วยตัวเองแล้ว แปลกหนักมากกว่าเก่าตรงที่นายท่านใช้เวลาในบ้านพักของสาวใช้นานมากกว่าปกติ.. แสดงว่าระหว่างนายท่านและจีเซลน่าจะมีความสัมพันธ์อะไรที่มันลึกซึ้งมากกว่าที่เขาจะสามารถเข้าใจได้อย่างนั้นสินะ เช่นนั้นเขาควรจะดูแลจีเซลให้ดีซะแล้วสิ เพราะหากว่านางได้ขึ้นมาเป็นนางบำเรอของนายท่านเมื่อไหร่ เขาจะได้ไม่ลำบากในหน้าที่และการงาน ....................... ชุดสาวใช้เต็มยศที่ไม่เคยได้สวมใส่เลย หน้าที่ของจีเซลคือการตรวจดูความเรียบร้อยเท่านั้น เพราะเธอคือสาวใช้ประจำตัวของนายท่าน แม่บ้านและคนอื่นๆ ก็เลยไม่กล้าจะใช้งานเธอเท่าไหร่นัก แต่ถึงอย่างนั้นจีเซลก็ไม่อยากจะเอาเปรียบสาวใช้คนอื่นๆ เธอจึงมาช่วยจัดดอกไม้ระหว่างรอ.. “เจ้าเองก็มาช่วยด้วยสินะจีเซล หากให้ข้าเดาเจ้าน่าจะอยากมาเห็นท่านดยุคด้วยตาตัวเองใช่ไหมล่ะ” จีเซลหัวเราะเบาๆ เมื่อคาริ สาวใช้อีกคนเดาเจตนาของเธอถูก “ก็ชื่อเสียงของท่านดยุคนั้นโด่งดังมากเลยนี่ ข้าไม่เคยได้มีโอกาสพบเจอท่านสักครั้ง เพราะฉะนั้นข้าจึงอยากจะมาเห็นความหล่อเหลาในข่าวลือนั้นด้วยสายตาของตัวเองน่ะ แต่ข้าก็มาช่วยเจ้าด้วยนะไม่ได้มาดูอย่างเดียว” คาริหัวเราะเสียงดัง “ข้าไม่ได้จะว่าอะไรเจ้าสักหน่อย สาวใช้ที่อยู่ที่นี่ต่างก็มีจุดมุ่งหมายเดียวกันนั่นคือการได้มีโอกาสเห็นใบหน้าของท่านดยุคสักครั้งหนึ่ง..” อา..เดเมี่ยนลูกรักของเธอ เป็นที่รักของผู้อื่นมากขนาดนี้เลยอย่างนั้นสินะ มัมหมีปลื้มใจชะมัดเลย..ไม่เสียแรงที่เปย์จนกระเป๋าฉีก “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่หากมีการจัดงานที่คฤหาสน์อื่น สาวใช้ของที่อื่นก็จะมีปฏิกิริยาแบบเรา แต่ไม่ใช่กับท่านดยุคแต่เป็นกับนายท่านของเราต่างหาก” คาริกระซิบกับจีเซลเบาๆ พร้อมกับอมยิ้ม แต่บอกตามตรงว่า จีเซลไม่ค่อยอยากจะได้ยินชื่อนั้นสักเท่าไหร่ เพราะเมื่อชื่อของเขาถูกพูดถึงขึ้นมา เรื่องราวแสนเร่าร้อนที่เราทั้งคู่ทำด้วยกันมันก็ผุดขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง..บอกตามตรงว่ามันทำให้เธอเสียสมาธิมากทีเดียว “นั่นสินะ นายท่านของเราเองก็หล่อเหลาและงดงามไม่แพ้กัน เรื่องนั้นข้าเห็นด้วยกันเจ้าเลยนะคาริ” ไม่ใช่แค่ความหล่อนะ..แต่เรื่องอื่นมันก็..น่าจดจำไม่ได้แพ้กันเลดี้จัสมิน แห่งตระกูลซากอส สตรีงดงามผู้ถอดแบบมาจากมารดา และสง่าดังเช่นบิดาเธอมีน้องชายสองคน แต่ทว่าสิ่งที่จัสมินไม่เข้าใจคือทำไม..เธอจะต้องมาฝึกดาบกับน้องชายด้วยนะ“ฟังพ่อนะจัสมิน ถึงแม้ว่าเจ้าจะเป็นสตรีแต่ทว่าเจ้าก็สามารถแข็งแกร่งได้ เจ้าจะต้องปกป้องดูแลตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต่อให้พ่อไม่อยู่หรือว่าเจ้าต้องอยู่ตามลำพัง เจ้าก็จะต้อง..เข้มแข็งนะลูกรัก”จัสมินไม่เข้าใจที่ท่านพ่อกล่าวเท่าไหร่นัก แต่ทว่าตัวเธอเองนั้นก็ชื่นชอบการฟันดาบมากๆ เลยล่ะราวกับว่าชาติที่แล้วเธอเคยเป็นนักดาบที่เก่งกาจมาก่อน ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใครเธอล้วนแล้วแต่เอาชนะได้ทั้งหมด“ท่านแม่..พบเจอท่านพ่อได้อย่างไรหรือคะ?”จีเซลที่กำลังจัดดอกไม้ใส่แจกันเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อลูกสาวของเธอเอ่ยถามถึงเรื่องนั้น เธอมองหน้าของอันนาก่อนจะหัวเราะออกมา“เดิมทีแม่เป็นเพียงสาวใช้เท่านั้น แม่คือสาวใช้ส่วนตัวของท่านพ่อ และ..ความรักมันเริ่มต้นขึ้นตรงนั้น”จัสมินกะพริบตาปริบๆ“ท่านพ่อแอบชอบท่านแม่ก่อนอย่างนั้นหรือคะ”ในชีวิตของจัสมินสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอยังไม่เคยพบเจอสตรีใดที่งดงามเท่าท่านแม่มาก่อนเลย“ผิ
“ยินดีด้วยนะคะเลดี้อาเรีย”สองปีหลังจากนั้นงานอภิเษกขององค์รัชทายาทและเลดี้อารีเอนถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่จีเซลเริ่มสนิทสนมกับเลดี้อาเรียตั้งแต่หลังงานแต่งงานของเธอ อาจจะเพราะเธอไปมาหาสู่กับเดเมี่ยนบ่อยจึงทำให้ได้พบเจอกับอาเรียบ่อยไปด้วย“ข้าสวยแล้วใช่ไหมจีเซล ให้ตายสิข้าไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าจะทำเรื่องผิดพลาดอะไรในพิธีอภิเษกหรือไม่”อาเรียเป็นกังวลมากทีเดียว คราแรกที่จีเซลพบเห็นอาเรีย เธอมองว่าสตรีผู้นี้มีความมั่นใจในแบบที่จะต้องเป็นสตรีที่ไม่เกรงกลัวสิ่งใดอย่างแน่นอนทว่าในความจริงอาเรียไม่เกรงกลัวใครเลยนอกจากองค์รัชทายาท จะเรียกว่าเกรงกลัวก็คงไม่เหมาะเพราะว่ามันคือความเกรงใจมากกว่าอีกฝ่ายเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้ซึ่งจะได้ขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิในอนาคต ฉะนั้นแล้วการที่อาเรียกำลังตื่นตระหนกนั้นไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาดหรอก“ไม่มีอะไรต้องกังวลเลยค่ะ ในเรื่องความงดงามนั้นเลดี้งดงามมากกว่าใครๆ อยู่แล้ว ในครั้งที่ข้าแต่งงานกับท่านเคาน์ ข้าจำได้ว่าในช่วงเวลาที่ข้าควงแขนของเดเมี่ยน ข้าไม่ได้มองแขกในงานหรือว่าผู้ใดเลย ถึงแม้ว่าท่านฟาเบียนจะยืนอยู่ไกลมากพอสมควรแต่ทว่าสายตาของข้านั
“ยินดีด้วยนะคะท่านเคาน์ ในตอนนี้เคาน์เตสตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วค่ะ”วันเวลาผ่านไปไวมากกว่าที่คิดเอาไว้ เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ ฟาเบียนเปิดเผยอย่างเป็นทางการโดยไม่คิดปิดบังว่าเขาตกหลุมรักสาวใช้ผู้หนึ่ง และอยากแต่งงานกับนางเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าเขานั้นมีภรรยาแล้วแน่นอนว่าทันทีที่ข่าวลือนั้นเผยแพร่ออกไป เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงในวงกว้างมากทีเดียวผู้คนในจักรวรรดิต่างมีความคิดเหมือนกันนั่นคือพวกเขาต่างก็อยากจะเห็นใบหน้าของเคาน์เตสที่สามารถหยุดยั้งความเจ้าชู้ของท่านเคาน์ได้ ในวันแต่งงานจึงมีผู้คนมากมายทั้งขุนนางและประชาชนทั่วไปเข้าร่วมงานแต่งอย่างคับคั่งและสิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็ประจักษ์แจ้งแก่สายตาแล้วว่าเคาน์เตสผู้นั้น..งดงามจนแทบลืมหายใจ“หากงดงาม เช่นนั้นก็ไม่แปลกหรอกที่จะตรึงใจท่านเคาน์เอาไว้ได้น่ะ”เสียงของชาวเมืองต่างกล่าวถึงในแนวเดียวกัน คือพวกเขาต่างชื่นชมที่ท่านเคาน์ออกมาป่าวประกาศโดยไม่คิดปิดบังว่าเคาน์เตสเป็นเพียงสาวใช้สิ่งที่พิเศษมากไปกว่านั้นคือในวันแต่งงาน บุรุษที่ควงแขนของ เคาน์เตสคือท่านดยุคนิกซ์เดเมี่ยนให้เหตุผลว
ดวงตาที่มีความสามารถตามติดมาตั้งแต่เกิด เดเมี่ยนนั้นสามารถมองเห็นความเป็นจริงได้ทั้งหมด ทั้งเนื้อแท้ของผู้คนและความต้องการอันแรงกล้าของคนนั้นๆ ด้วยสิ่งที่เขามองเห็นจากความต้องการของจอมปีศาจนั่นคือ..ความรักและความโศกเศร้า“ข้าขอถามได้ไหมครับว่าทำไมท่านเคาน์ถึงได้เลือกจีเซลให้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของท่าน”ฟาเบียนมองหน้าของจีเซลในระหว่างที่เขากำลังกุมมือของเธอเอาไว้แน่น“เพราะจอมมารต้องการนาง..ข้าเลือกนางเพราะจอมมารต้องการชีวิตของนาง”เดเมี่ยนหยักหน้าเบาๆ“ข้าเข้าใจแล้วครับ และเรื่องที่เขาจะเล่าต่อจากนี้ ข้าจะเล่าออกมาตามสิ่งที่ข้ามองเห็นนะครับ ดูเหมือนว่า..จอมมารจะมีความตั้งใจมาตั้งแต่แรกเพื่อให้ท่านทั้งสองรักกัน”จีเซลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าเธอไม่อยากเชื่อในสายตา“ข้าสามารถมองเห็นได้ทุกอย่าง ทั้งความโลภ หลง โกรธ และความรัก แต่ข้ากลับมองจีเซลไม่เห็นถึงความรู้สึกไหนเลย ช่วงเวลาที่ข้ามองเจ้านั้น ข้ารู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ราวกับว่าเจ้ามีความหวังดีในแบบที่ไม่มีใครจะมอบให้ข้าได้เท่ากับเจ้าอีกแล้วในโลกใบนี้”แววตาของจีเซลอ่อนโยนลงเล็กน้อย ที่เขากล่าวออกมานั้นมันไม่ได้ผิดแม้แต่ครึ่งคำเ
เขาผลักเธอออกเบาๆ เป็นสัญญาณว่าเขาจะทนไม่ไหวหากเธอยังคงกระทำเช่นนี้ต่อไปความสุขสมเป็นสิ่งที่ผู้คนต่างปรารถนา แต่ทว่าเขาไม่อาจจะเอาเปรียบเธอ..เขาจับเธอให้คุกเข่าขึ้นมาก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหากลีบดอกไม้สีหวาน แล้วดูดซดน้ำหวานสีใสที่ไหลรินออกมา“อื้อ!!”จีเซลซบใบหน้าลงไปบนหมอนใบใหญ่ ใบหน้าหวานส่ายไปมาบนหมอนใบใหญ่ เมื่อเขาละใบหน้าออกจากส่วนนั้น คราบน้ำหวานก็เปรอะเปื้อนที่มุมปาก ตรงนั้นของเธอมันเปียกชุ่มไปหมด ในยามนี้ฟาเบียนไม่ต้องการสิ่งใดแล้วนอกจากว่าเขาอยากจะแทรกกายเข้าหาเขาจับเธอนอนตะแคง ไม่นานก็สอดใส่ท่อนล่างเข้ามาในท่านนั้น เบื้องล่างแนบสนิทเหมือนขาที่ไขว้กันราวกับตัวล็อค“อ๊า!”เสียงร้องครางแสนหวานเปล่งออกมาในทุกครั้งที่ถูกกระทั้นกายเข้าหาอย่างรุนแรง เขากอดก่ายเธอแนบแน่นจนอะไรๆ ก็พากันแนบสนิทไปด้วย ส่วนที่เชื่อมต่อดันลึกแทบทะลุ เข้ากระทุ้งอย่างบ้าคลั่งหลายนาที ก่อนที่น้ำร้อนๆ จะอัดเต็มช่องท้อง ฟาเบียนซุกใบหน้าลงไปบนแผ่นหลังของจีเซลเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกสุดยอดที่หาจากใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากเธอ“..อีกรอบก็แล้วกัน”มันไม่เคยมีครั้งเดียวอยู่แล้วสำหรับเขาน่ะ แต่สำหรับจีเซลแล้วหากเธอสาม
“ขออภัยที่มารบกวนโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านะครับท่านดยุค”คอลตันกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้าเพื่อเป็นการขอโทษที่เขากระทำการอันเสียมารยาท การเข้าพบโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้านั้นมันคือเรื่องที่ไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง“ไม่เป็นไร เจ้าแจ้งแก่ทหารของข้าว่าเจ้ามาส่งจดหมายแทนจีเซล รีบส่งจดหมายนั้นมาให้ข้าสิ”การตัดใจทำได้ยากมากกว่าอะไรทั้งหมด เรื่องนั้นเดเมี่ยนยืนยันด้วยตัวเองเลย เขาลืมจีเซลไม่ลงแต่ทว่าก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ไปหาเธอ“นี่ครับ ข้าขอตัวกลับก่อนนะครับท่านดยุค”เมื่อพ่อบ้านตระกูลซากอสเดินจากไป เดเมี่ยนก็รีบเปิดจดหมายในมือออกมาอ่านในทันที“สวัสดีค่ะท่านดยุค ขออภัยที่ข้าเสียมารยาทถึงขั้นส่งจดหมายฉบับนี้มาด้วยนะคะ แต่เพราะว่าข้าไม่มีทางอื่นทางใดอีกแล้ว อย่างที่ท่านรู้ว่าท่านเคาน์มีปีศาจตามติดตัวของท่าน แต่ปีศาจตนนั้นไม่ได้เกิดจากความต้องการของท่านเคาน์เลยนะคะ ปีศาจตนนั้นคือสิ่งที่ท่านเคาน์ได้รับสืบทอดมาจากท่านพ่อของเขา และสิ่งที่ข้าอยากจะกระทำในยามนี้คือการร้องขอความช่วยเหลือจากท่านดยุคสักครั้ง หากท่านยินยอมออกหน้าช่วยเหลือ จีเซลผู้นี้จะไม่ลืมพระคุณของท่านเลย ข้าอยากให้ท่านใช้สาย







