บทที่2

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือพรหมลิขิต​ที่พาให้ฉันเข้ามาใกล้เขามากขนาดนี้ เพราะระหว่างทางที่เขากำลังขับรถไปส่งฉัน กลับกลายเป็นเราใช้เส้นทางเดียวกัน ถนนเดียวกัน เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาเหมือนกัน และเราอยู่คอนโดเดียวกัน ต่างกันแค่ชั้นบนสุดเป็นของเขา ส่วนฉันอยู่ชั้นกลางกลางเท่านั้นเอง ห่างกันแค่นี้เองยัยลลิล โชคชะตานำพาสุดสุดไปเลย

ระหว่างที่ฉันกำลังจะออกจากลิฟต์โดยสารที่ขึ้นมาพร้อมกับเขา แต่สองขาก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเขาไม่ยอมปล่อยมือหนาออกจากมือของฉันที่เขาจับเล่นมาตลอดทางตั้งแต่อยู่ในรถราวกับเป็นสกุชชี่ให้เขาคอยบีบเล่น ฉันหันกลับไปมองเขาที่ยืนไขว้ขาใช้หลังแกร่งพิงกระจกในลิฟต์เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่งด้วยสายตางุนงงแฝงความสงสัย ก่อนที่หัวใจดวงน้อยจะเต้นระรัวอีกครั้งกับคำถามของเขา

"หนูคะ" 

"คะ พี่นาวา"

"หนูง่วงรึยัง"

"ยังไม่ง่วงค่ะ ปกติลลิลนอนดึก"

"ขึ้นไปดูหนังห้องพี่มั้ยคะ"

"..." 

ติ๊ง

ผมที่ไม่อยากเสียโอกาสไป จึงใช้จังหวะเธอเผลอหันมาคุยกับผมเนียนพาเธอขึ้นมาชั้นบนสุดที่ผมอยู่ ชั้นนี้มีแค่ห้องผมคนเดียวเท่านั้น จนเสียงลิฟต์​ที่ดังขึ้นทำเธอตกใจจนหน้าสวยสวยของเธอแสดงความเลิ่กลั่กออกมาโดยที่เธอไม่รู้ตัวแต่ผมกลับมองว่ามันดูน่ารักและเป็นธรรมชาติดีซะอีก ก่อนจะเดินนำเธอเข้ามาในห้องโอเวอร์​วิวหนึ่งร้อยแปดสิบองศาของผมโดยที่มือของผมยังคงจับมือเธอที่เย็นเฉียบไว้ไม่ปล่อย พาเธอมาส่งที่โซฟาเบดหนังสีน้ำตาลตัวใหญ่หน้าทีวีจอยักษ์​ แล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวหาเสื้อยืดของผมมาให้เธอเปลี่ยนพร้อมกับผ้าห่มผืนเล็กมาให้เธอคลุมขา เพราะถ้าปล่อยให้เธอที่อยู่ในชุดเดรสสั้นเกาะอกสีดำไว้แบบนี้มีหวังอะไรอะไรในตัวผมคงจะตื่นจากการหลับไหลอยู่แน่แน่ ผมจึงต้องป้องกันเบื้องต้นก่อน แต่จะช่วยได้มากหรือช่วยไม่ได้เลยค่อยดูหน้างานอีกที โดยไม่ลืมที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองเป็นชุดสบายสบายด้วยความรวดเร็วและรีบออกไปหาเธอ

"หนูใส่เสื้อพี่ก่อนมั้ยคะ"

"จะได้นั่งสบาย"

"ขอบคุณนะคะพี่นาวา"

"ใจดีจัง"

"ห้องน้ำทางนั้นค่ะ หนูใช้ทุกอย่างได้ตามสบายเลย" 

ผมจึงปลีกตัวไปเตรียมเครื่องดื่มง่ายๆ อย่างน้ำพั้นช์​และป๊อปคอร์น​ระหว่างเธอเปลี่ยนเสื้อ แล้วมานั่งเปิดแอพลิเคชั่นดูหนังผ่านจอยักษ์รอไว้ให้เธอเลือกดูอีกทีว่าจะอยากดูแนวไหนเรื่องอะไร ผมหันไปมองตามเสียงประตูที่ถูกเปิดออกด้วยร่างบางที่อยู่ในเสื้อยืดของผมแต่พออยู่บนตัวเธอแล้วกลายเป็นเหมือนเดรสชุดนอนตัวยาวเลยทันที ผมชอบลุคนี้ของเธอนะ ลุคที่เธอใส่เสื้อของผม ผูกผมไว้หลวมหลวมราวกับไม่ได้ตั้งใจ ดูสบายตาอย่างบอกไม่ถูกอยากจะเห็นแบบนี้ทุกวันซะแล้วสิ...

"พะ พี่นาวาคะ"

"คะ" 

"ทำไมมองลลิลแบบนั้นคะ" 

"ลลิลดูไม่ดีหรอ" 

"ไม่ใช่ค่ะ"

"พี่คิดอะไรเพลินเพลินหน่ะ"

"หนูอยากดูเรื่องอะไร มาเลือกสิ"

"เรื่องนี้ดีมั้ยคะ รีวิวบอกว่าสนุก"

"..." 

เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ฉันรู้จักเขา แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้ก็คือเขาใจดีและติดสกินชิพฉันมาก อย่างในตอนนี้เขาก็ดึงฉันมานั่งเลือกหนังบนจอยักษ์ตรงกลางระหว่างขาสองข้างของเขามีพื้นที่ให้ก้นกลมของฉันได้นั่งบนโซฟาหรูนิดหน่อยแล้วยังใช้แขนแกร่งโอบเอวบางของฉันไว้ข้างหนึ่ง ฉันที่ไม่ทันได้ระวังตัวเลยหันไปหาเขาเพื่อขอความเห็น แต่แก้มนุ่มของฉันกลับไปสัมผัสกับจมูกโด่งมีสันที่ยื่นเข้ามาใกล้อย่างไม่ตั้งใจ ผิดกับเขาที่ดูยิ้มกรุ่มกริ่มราวกับรออยู่ก่อน ดีนะ! แป้งที่ฉันใช้มีกลิ่นหอมติดทนนานไม่อย่างนั้น... ฉันต้องขายหน้าแน่เลย

"ดึกแล้ว ลลิลว่า ลลิลกลับก่อนดีกว่าค่ะ"

"นั่นสิ ดึกแล้ว..." 

"พี่ว่า... หนูนอนที่นี่ดีกว่านะคะ"

"..." 

เวลานี้... ฉันคิดว่านางซินอย่างฉันต้องกลับแล้ว หลังจากที่นอนดูหนังโดยมีเขานอนซ้อนทางด้านหลังให้ฉันยืมแขนแกร่งเป็นหมอนหนุนอยู่บนโซฟาเบดจนจบ ฉันจึงเตรียมตัวจะลุกขึ้นแต่เอวของฉันกลับรู้สึกหนักกว่าเดิมเหมือนมีท่อนไม้มาพาดทับแต่เป็นขายาวของเขาที่มาก่ายไว้ราวกับฉันเป็นหมอนข้างใบโปรด พร้อมกับยื่นหน้ามากระซิบข้างหูขาวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเหมือนมนตร์สะกดให้ฉันอยู่กับเขา

มันอาจจะเร็วไปสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับฉันทุกเวลาทุกนาทีมันมีค่า เพราะวันพรุ่งนี้ ฉันกับเขาอาจจะกลายเป็นคนแปลกหน้ากันก็ได้ ฉะนั้นวันนี้เวลานี้ที่ฉันได้มีโอกาสใกล้ ฉันขอทำตามเสียงหัวใจ ปล่อยใจไปกับเขาสักหน่อยแล้วกัน

"พี่ขอนอนกอดหนูนะ"

"พี่ขี้หนาว"

"พี่ก็กอดลลิลมาหลายชั่วโมงแล้วแหละค่ะ"

"หึ พี่เขินเลย" 

ฟอดดด

และผมก็สามารถดึงเธอไว้ให้อยู่กับผมได้สำเร็จ จากที่คอยนั่งมองเธอผ่านจอเกือบทุกวัน ได้มานอนมองหน้าสวยสวยแก้มแดงแดงใกล้ใกล้ เธอคงจะนอนไม่หลับเพราะแปลกที่ แต่ผมน่าจะหลับฝันดีกว่าคืนไหนๆ ก่อนจะใช้มือหนาลูบผมหนานุ่มของเธอแผ่วเบาอยากให้เธอนอนฝันหวานไปพร้อมกับผม

"ฝันดีครับน้องลลิล"

 

 

 

#ep ส่งพี่นาวามาบอกฝันดีนะคะ😇

#อ่านเพลินๆ กันเหมือนเดิมนะคะ