บทที่4

กระทั่งถึงลานจอดรถในคอมโด ไวน์ดับเครื่องก่อนลงรถ เดินไปเคาะกระจกเก๋งขาวที่จอดเทียบข้างๆ ก๊อกๆ! เบาๆสองที ไม่นานหน้าต่างสีทึบก็ลดลงเผยให้เห็นโฉมหน้าคนขับ

"ลงมา" เขาชะโงกหน้าเข้าไปในตัวรถอย่างไม่เกรงกลัว กระดิกนิ้วทำหน้าเหมือนจะหาเรื่อง 

คนขับลงจากรถด้วยท่าทางเหลอหลา หน้าแดง ตาปรือ ต้อยๆมายืนตรงหน้าเหมือนหมารอรับคำสั่ง ดูก็รู้ว่าเมาหนักมาก

"ตามมาทำไมครับ?" ไวน์เปิดประเด็น ไม่รู้จะได้ปูดหรือได้เปรียบ 

"เป็นห่วง" ร่างสูงตรงหน้าตอบกลับสั้นๆ 

ก่อนหน้าบอกพลาดจูบ ตอนนี้บอกเป็นห่วง สักพักบอกคิดถึง สุดท้ายพรุ่งนี้ ข้ออ้างก็คือ'เมา' ตบท้ายด้วยคำขอโทษ จะเล่นกับใจของเขาไปถึงไหนกัน!

จับปล้ำแล้วบอกพลาดไปเลยดีไหม?

ไวน์ก็ได้แค่คิดเขาไม่กล้าหรอก ก็โดนผลักไสขนาดนัั้นหนิ "เห็นแล้วหนิครับว่าผมไม่เป็นไร เพราะงั้นไสหัวไปได้แล้วครับ"

"งั้น..เจอ..กั..นนะ"

"ไม่เจอจะดีมากเลยครับ" ใจไม่อยากให้กลับหรอก แต่ให้ทำไงอะ ปากมันไปไวกว่าสมอง สุดท้ายเลยได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของคิิมหันต์หายเข้าไปในรถตาละห้อย

ไม่นานเก๋งขาวก็เคลื่อนตัวผ่านไวน์ไป แม่งเอ๊ย! คงเป็นเสียงสบถผ่านสีหน้าของเขาตอนนี้ สามปีไม่เคยพลาดท่า แต่มาตกม้าตายเพราะเมาเนี่ยนะ! เขาอยากเอาหัวโขกกำแพงแล้วสลบไป ให้มันเป็นเพียงความฝัน

ไวน์เดินตึงตังขึ้นบันได มาถึงหน้าห้องก็รีบเปิดประตู สไลด์เท้าจนถึงปลายเตียง ก่อนล้มตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง พร้อมหัวใจเต้นรัว ตึกตักๆๆ ไม่รู้เป็นเพราะคิมหันต์หรือความเหนื่อยล้ากันแน่

"ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆ"

ความเหนื่อยเริ่มกลืนกินตัวตนจนเจ้าของห้องเริ่มอ่อนเพลีย และผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น 

เช้าวันใหม่...

ไวน์ตื่นนอนทำกิจวัตรประจำวันเหมือนทุกวัน ลุกจากเตียงบิดขี้เกียจเดินไปอาบน้ำ แล้วกลับมาแต่งตัวเพียงแต่วันนี้เขาขับรถไปยังถนนอีกสาย 

ซึ่งนั่นก็คือบ้านของผู้เป็นแม่ ห่างจากคอนโดที่อาศัยราวครึ่งชั่วโมง วันนี้จึงตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เขารู้สึกคิดถึงแม่ขึ้นมา เหมือนได้ย้อนกลับไปเจ็บอีกครั้ง 

วันนี้มันเจ็บปวดมากจริงๆ...

ขับมาจนถึงหน้าบ้าน หลังเล็ก ชั้นเดียว สีขาว ภายนอกดูอบอุ่นไม่ต่างจากภายใน เป็นความอบอุ่นปนความเจ็บปวด เขาก้าวขาเข้าไปในบ้านด้วยรอยยิ้มที่ไม่ได้ฝืนอะไรมากเพราะเห็นเจ้าลูกชายตัวจ้อยวิ่งหน้าตั้งมาหา "โลมา" ไม่ทันไรก็ห้าขวบแล้ว

เด็กชายตัวน้อยวิ่งแจ้นมากอดอย่างเบิกบาน

"ป่ะป๊าไม่มาด้วยเหรอฮะ" เด็กน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัยขณะเงยหน้ามองผู้ให้กำเนิด ซึ่งเขาเรียกแทนว่าป่ะปิ๊

"ช่วงนี้ป่ะป๊างานยุ่งมาก ไว้ปิ๊จะพามานะครับ" ไวน์ลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร่ ไม่มีใครรู้ถึงความสัมพันธ์ที่แตกหักนอกจากตัวพวกเขาเอง

ไวน์เลือกปกปิดและเก็บความเจ็บปวดนี้เอาไว้ทั้งหมด

"อ้าว! มาทำไมไม่โทรบอก แม่จะได้เตรียมน้ำพริกไว้ให้" คนเป็นแม่พอเห็นลูกชายก็ดีใจหน้าบานรีบตรงเข้ามาทักทาย

เธอเป็นหญิงสูงวัยอายุหกสิบห้าปี ส่วนไวน์ปีนี้จะสามสิบเอ็ด ดูจากผมเผ้ายุ่งเหยิงก็รู้ว่าเธอกำลังวุ่นวายอยู่กับหลานชายและกับข้าวในครัว

"พูดอย่างกับว่าโทรมาแล้วแม่จะเตรียมทันงั้นแหละ" ไวน์เองก็หยอดคนเป็นแม่อย่างขำขัน 

เธอตีไหล่เจ้าลูกชายเพราะไปไม่ถูก แปะ!

สองแม่ลูกหัวเราะคิกคัักหยอกกันสักพัก ไวน์ก็ย่อตัวอุ้มลูกชาย "วันนี้เดี๋ยวป่ะปิ๊จะไปส่งโลมาที่โรงเรียนเอง"

"เย้!" หนูน้อยดีใจ เพราะกว่าป่ะปิ๊กับป่ะป๊าจะมาหาแต่ละทีก็นานจนเขาเบื่อ ถึงคุณยายจะเล่านิทานให้ฟังบ่อยๆแต่พอเห็นป่ะปิ๊แล้วโลมาก็ชื่นใจ

เพราะว่าบ้านกับคอนโดห่างกันครึ่งชั่วโมง แต่บ้านกับที่ทำงานห่างกันเกือบชั่วโมง เขาจึงไม่ค่อยได้มาบ่อยมากนัก เหตุผลหลักไม่ใช้ระยะทางแต่เป็นเวลา

เขาทำงาน ทำงาน แล้วก็ทำงาน คิดถึงลูกแต่บางครั้งก็ปฏิเสธหัวหน้าไม่ได้ อย่างเมื่อวานก็ไปกินเลี้ยง วันนี้ไม่รู้จะเลิกเร็วหรือเปล่า

"เมื่อไหร่ป่ะป๊าจะมาฮะ"

คงเป็นคำถามที่เขาไม่อยากตอบที่สุด แต่เพราะดวงตากลมใสช่างไร้เดียงสา บ่งบอกความรู้สึกนึกคิดได้ชัดเจน ชัดจนบาดลึกในใจของเขา

"เดี๋ยวปิ๊จะพามาหาแน่นอน"

"สัญญานะ" เด็กน้อยยื่นนิ้วก้อยให้เกี่ยว

"สัญญาเลย" ไวน์เกี่ยวกลับ

เด็กคงคิดถึงพ่อ ให้ทำไงได้เขาคงต้องลากคอ'สารเลว'กลับมาให้ลูกเห็นหน้าบ้างเสียแล้วสิ 

"มากินข้าวก่อนสิลูก โลมาเองก็ด้วย หนูต้องกินเยอะๆนะ วันนี้บอกมีเต้นที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ?"

"ฮะ"

ไวน์วางลูกชายตัวน้อยลง ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งแจ้นไปหาคุณยาย ทั้งสามคนกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาทีี่โต๊ะอาหารกลางบ้าน ทำให้ไวน์หวนคิดถึงวันวานอีกครั้ง

วันวานอันหวานชื่น เปร่งประกาย งดงามราวกับดอกซากุระในฤดูใบไม้ผลิ แต่เวลาไม่อาจย้อนกลับไปเหมือนกับอดีตที่ไม่อาจแก้ไข ตอนนี้ซากุระได้โรยราเหลือเพียงกิ่งแห้งดุจใจช้ำๆของเขา

เขามองแม่ที่เริ่มชรา เห็นผมสีหม่นเกือบเต็มหัว สลับกับเจ้าตัวเล็กที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ใครจะไปคิดว่าตีนเท่าฝาหอยวันนั้น จะวิ่งวุ่นอย่างวันนี้ได้แล้ว จู่ๆก็รู้สึกใจหาย 

เขาตักต้มจืดหมู ชิมรสมือแม่ ก่อนคลี่ยิ้ม รสชาติยังดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน นอกจากนั้นยังมีปลาทับทิมนึ่งของโปรดโลมากับข้าวสวยร้อนๆ เห็นแล้วอดใจไม่ไหวไวน์ตักข้าวเข้าปากคำใหญ่ ซดซุปไปด้วย กินปลาไปด้วย จนน้ำตาแทบไหล ไม่รู้กับข้าวอร่อยเกินไปหรือภูเขาลูกใหญ่ในอกกันแน่ 

ก็เพราะในบ้านเต็มไปด้วยความทรงจำของเขากับคิมหันต์ แต่ก็็เต็มไปด้วยความทรงจำของเขากับแม่และตัวเล็กเหมือนกัน กลับบ้านทีไร เขาถึงได้รู้สึกมีความสุขปนความเจ็บปวดราวกับปอดจะฉีกขนาดนี้ไง 

ไวน์มองลูกชายที่เคี้ยวจนแก้มตุ่ยไม่ต่างจากตน 'โลมา' ชื่อนี้คิิมหันต์เป็นคนตั้งให้ เพราะเห็นไวน์ชอบโลมาตอนไปดูการแสดงโลมาด้วยกัน อุ้มท้องมาเกือบสิบเดือน หน้าดันเหมือนพ่อเปี๊ยบ 

"พรุ่งนี้ป่ะปิ๊จะซื้อปลามาให้เยอะๆเลยดีมั้ย" เห็นลูกกินอร่อยเขาก็ปลื้ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่รู้ตัว

ระหว่างที่ไวน์มองลูกชาย แม่เองก็มองเขาด้วยความห่วงใย เห็นลูกชายกินมุมมามเหมือนคนอดอยากก็อดห่วงไม่ได้

"ทำงานเป็นไงบ้างลูก" เธอเอ่ยถาม

"ก็ดีครับ" ไวน์พยักหน้าตอบ เพราะไม่อยากให้แม่เป็นห่วง

"แล้วลูกเขยล่ะเป็นยังไงบ้าง พักหลังแม่ไม่เห็นตามมาด้วยเลย มีอะไรกันหรือเปล่า"

เพียงชั่วครู่สีหน้าของเขาก็หม่นลง แต่เพราะไม่อยากให้แม่สงสัยในความสัมพันธ์จึงรีีบฝืนยิ้ม 

"โถ่แม่! อย่างผมกับพี่คิมน่ะไม่มีอะไรหรอก แค่ช่วงนี้พี่เค้ายุ่งๆน่ะ ไว้ผมจะพามานะ"

เพราะยังไงก็พ่อของลูก โลมาเองก็คงคิดถึงพ่อเหมือนกัน เขารีบลุกขึ้น เพราะกลัวจะเก็บสีหน้าไม่อยู่ มันปวดร้าว ระบม ระทม หนักอกไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไง

"อิ่มแล้ว เดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ"