บทที่5

หลังทานมื้อเช้าเสร็จ ไวน์ขับรถมาส่งโลมาที่โรงเรียน

"กอดเอวป่ะปิ๊ไว้แน่นๆนะโลมา"

"ฮับ!" มือน้อยๆกำชับเอวผู้ให้กำเนิดอย่างว่าง่าย

"เก่งมาก"

สิ้นเสียงมอเตอร์ไซค์คันเก่าก็เคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง กระจกซ้ายหมุนให้เห็นหน้าคนซ้อนท้าย ส่วนด้านขวาไว้มองทาง ถึงถนนจะปลอดโปร่งแต่คนเป็นพ่อเป็นแม่มักห่วงลูกตัวเองเสมอ เขากังวลทุกครั้งที่ยายต้องมาส่งหลานด้วยรถประจำทาง และใจหายเวลาโลมาต้องเผชิญหน้ากับสังคมที่ไม่คุ้นเคย 

เขามักฟุ้งซ่านและคิดมาก ห่วงเสมอ ลูกจะล้มไหม เพื่อนจะแกล้งหรือเปล่า กลัวอันตรายรอบด้าน แต่เขาทำได้แค่เฝ้ามองการเติบโต และเป็นห่วงอยู่ห่างๆ

เพราะทุกบาดแผลล้วนทำให้คนเราเติบโตอย่างเข้มแข็ง

มาถึงหนา้โรงเรียนเขาดับรถ ก่อนลงรถเป็นคนแรกตามด้วยการอุ้มลูกชายตัวจ้อยลงรถเป็นอันดับถัดมา 

ก่อนย่อตัวแล้วพร่ำสอนลูกชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ถ้าเพื่อนแกล้งให้ต่อยกลับเลยนะ แต่เราห้ามแกล้งเพื่อนก่อน เข้าใจมั้ยครับ?"

"ฮับ" เด็กน้อยพยักหน้ารับ

"ถ้าล้มหรือไม่สบายต้องรีบบอกครูนะโลมา"

"ฮับ" 

"เก่งมาก" ไวน์ลูบหัวลูกชายก่อนจำใจปล่อยเด็กตัวจ้อยเดินดุ๊กดิ๊กเข้าไปในโรงเรียนที่มีธงสีฟ้าขาวโบกสะบัดอยู่ริมรั้ว 

พอเห็นตัวเล็กเดินไปหาเพื่อน คุยอะไรกันจ้อแจ้ความห่วงใยก็ลดน้อยลง ถอนหายใจ แล้วเดินกลับไปยังรถตัวเอง ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นเก๋งขาวคุ้นตาขับผ่านพอดิบพอดี ไม่รู้เป็นความบังเอิญหรือตั้งใจ?

ไวน์ชะงัก รีบควบมอไซค์มุ่งหน้าไปยังบริษัท ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะมาถึงลานจอดรถ พอๆกับเก๋งขาวที่เคลื่อนตัวมาจอดเทียบอยู่ข้างๆ

เจ้าของเก๋งขาวเดินออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเหมือนไม่รู้จักไวน์ต่างจากเมื่อคืนลิบลับ มันต้องแบบนี้สิถึงจะสมเป็น'สารเลว' ไม่ใช่เอาแต่พูดว่าคิดถึง หรือไม่ก็เป็นห่วง 

วันนี้เองก็คงจะบังเอิญไปทำธุระแถวนั้นนั่นแหละ ลึกๆไวน์รู้สึกน้อยใจ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน เขาเองก็จะทำเหมือนคิมหันต์เป็นอากาศธาตุเหมือนกัน

ไวน์เดินตึงตังด้วยสีหน้าบึ้งตึง หัวคิ้วขมวดไม่รู้ตัวผ่านร่างสูงไปได้สองก้าวก็พึ่งนึกได้ว่าโลมาอยากเจอหน้า พ่อตัวเอง ถึงกับหยุดเดิน ก่อนจำใจหันกลับไปมองเจ้าของฝีเท้าที่ย้ำตามมาติดๆ 

"ผมไม่ได้อยากเสวนากับคุณนักหรอก แต่โลมาอยากเจอหน้าครับ" ไวน์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบขณะมองเข้าไปในตาร่างสูงตรงหน้า

"งั้นเจอกันหลังเลิกงาน"

เห็นไหม...

คิมหันต์ตอบส่งๆ สั้นๆ แล้วเดินผ่านไวน์ไปทั้งอย่างนั้น เขาไม่ได้ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของลูกเลยสักนิด ไวน์ขบกรามแน่น คิดในใจถ้าลูกไม่ร้องขอก็คงไม่เสนอหน้าพูดจากับคนทีี่ไม่อยากเสวนาด้วยนักหรอก 

ไวน์เดินตามเขาไปด้วยใจที่สั่นคลอน ทั้งโกรธและเสียใจ แต่เขาไม่อยากแสดงอาการเหล่านั้นให้อีกคนเห็นถึงความอ่อนแอ

ก้าวเข้ามาในบริษัทหนุ่มหล่อผมทองก็ยิ้มทััก 

"เมื่อคืนกลับบ้านปลอดภัยใช่มั้ยครับ"

เจอาร์ยืนรอคนที่ชอบอยู่นานสองนานและแล้วก็มาสักที เมื่อคืนทักข้อความไปหา แต่ไวน์กลับไม่ตอบ เขาทำหน้ามุ่ย รู้อยู่หรอกว่าถูกปฏิเสธแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

"ปลอดภัยครับ"

ได้ยินคำตอบพร้อมยิ้มอ่อนบนใบหน้าหวานละมุนเจอาร์ก็คลี่ยิ้มตอบ น่ารักจนอยากยัดเข้ากระเป๋าลากกลับไปอยู่ด้วย สองคนเดินเข้าไปด้้านในด้วยกัน

เป็นจังหวะเดียวกับที่คิมหันต์เห็นเข้าพอดี เขากัดฟันจ้องเขม็งอย่างไม่ชอบใจ กำมือแน่นจนเลือดห่่อ อยากต่อยคนว่ะ...

แต่พอคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ใจถึงได้สงบลง การได้เห็นน้องมีชีวิตที่ดีมันก็ดีสำหรับเขามากแล้ว 

ออฟฟิศยังคงน่าเบื่อและวุ่นวาย โต๊ะนั่งของเขากับอดีตคนรักช่างห่างไกล หากแต่เขยิบเก้าอี้ไปทางซ้ายเล็กน้อยจะเห็นเรือนผมสีน้ำตาลขยับไปมาเหมือนกำลังพิมพ์งาน มีคอมตั้งโต๊ะเป็นฉากกั้น แต่แค่เห็นเส้นผมน้ำตาลอ่อนชี้โด่ชี้เด่เหมือนกำลังเอ่ยทัก แค่นั้นก็ไม่น่าเบื่อแล้ว

คิมหันต์ยังคงเฝ้ามอง ตกหลุมรักรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เขานับไม่ได้ จนเผลอระบายยิ้มโดยไม่รู้ตัว

"มีเรื่องอะไรดีๆหรือเปล่าครับหัวหน้า" ไวท์ช็อกหน้าสวยเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย ทำให้คิมหันต์หุบยิ้มทันทีหลังได้ยินเสียงใสเอ่ยทัก เป็นเลย์ ไวท์ช็อกกลิ่นมิ้นท์ สมาชิกในทีมที่อยู่ใกล้แล้วให้กลิ่นหอมสดชื่น 

"นั่นสิครับ เหมือนจะดี" ก็เย็นวันนี้เขาจะได้อยู่กับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้งในรอบหลายเดือนเลยนี่

ตอบเสร็จก็ก้มหน้าทำงานต่อ เฝ้ารอเวลาเลิกงานแทบทนไม่ได้ เหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นพักๆสลับกับทอดมองเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนอีกฝั่งของโต๊ะทำงาน

ไม่มีใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นและจบลงของพวกเขาสองคน มันไม่ได้เป็นความลับ เพียงแต่ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้ เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลงก่อนจะมาเจอกันอีกครั้งในบริษัทแห่งนี้

แต่เมื่อกลับบ้านพวกเขาก็ยังเป็นคู่รักในสายตาของแม่และลูกชายตัวน้อยเหมือนเดิม ตกเย็นเวลาเลิกงานของวันนี้ทั้งคู่นั่งรถเก๋งขาวกลับบ้านพร้อมกัน 

ในรถอืมครึมเหมือนท้องฟ้าในยามที่ฝนใกล้ตก แต่เมื่อถึงที่บ้าน มองเห็นหญิงสูงวัยหุ่นเพรียวพร้อมเด็กชายตัวเล็กมายืนต้้อนรับ ทั้งคู่ลงจากรถด้วยใบหน้าสดใส ราวกับฟ้าหลังฝน 

"ป่าป๊า" ลูกชายวิ่งแจ้นมากอดพ่อตัวเองด้วยความคิดถึง 

"มาป๊าหอมหน่อย" คิมเองก็คิดถึงลูกชายมาก มากจริงๆ เขากอดลูกชายแน่น แม้ไวน์อาจจะเข้าใจว่านี่คือการแสดง แต่นี่แหละคือความรู้สึกที่แท้จริงของคนเป็นพ่อที่ไม่ได้เจอหน้าลูกชายมาหลายเดือน

คิดถึงใจจะขาด เขาอุ้มลูกชายขึึ้น จากนั้นก็หอมแก้มป่องๆ โอบกอดแนบแน่น โดยมีสายตาของแม่ยายและอดีตคนรักมองดูอย่างอบอุ่น

"ช่วงนี้งานเยอะมากเลยเหรอลูก เห็นเจ้าไวน์บอกคิมยุ่งจนไม่ได้พักเลย" เธอถามลูกเขยด้วยความเป็นห่วง

"ครับ แต่ต่อไปจะมาทุกวันเลยครับ"

ปัก!

แทบกระอักเลือด เจอศอกแหลมๆของเมียกระทุ้งหน้าท้อง ใบหน้าของคิมแดงก่ำ จุกจนพูดไม่ออก

"แหมม...พี่ก็พูดติดตลก จะมาได้ไงทุกวันครับ งานเยอะขนาดนั้น จริงมั้ย?" ส่วนคนทำก็ดูไม่พอใจ เขาจะพอใจได้ไง เหตุการณ์วันนั้นทำให้เขาโกรธไม่หาย ลืมไม่ลงแต่แปลกที่ยังรักฝังใจ

แล้วถ้ามาทุกวันเขาก็ต้องแสดงบทคนรักที่ไม่เต็มใจเลย'สักนิด'จริงๆ 

"คะ...ครับ หมายถึงอาทิตย์ละครั้ง" คิมบอกแม่ยาย

"ป่ะๆๆ เข้าไปข้างในแม่ทำกับข้าวไว้ให้เยอะเลย"

"ครับ"

สิ้นเสียงทุกคนต่างพากันเข้าบ้าน

"โอ้ะ! แฮมทาโร่มาแย้ว!" เข้าบ้านปุ๊บเห็นทีวีเด็กน้อยรีบดิ้นให้คนเป็นพ่อวางตัวเองลง แล้ววิ่งหน้าตั้งไปนั่งรอบนโต๊ะกินข้าว ตั้งหน้าตั้งตาดูการ์ตูนโปรด

"โอโห แก้มเหมือนโลมาเลย" คนเป็นพ่อแซวลูกชายขณะย่อตัวนั่งเก้าอี้ข้างๆ

"ไม่เห็นเหมือนเลย"

"แก้มป่องเหมือนกันนั่นแหละ"

บรรยากาศในบ้านหลังเล็กที่ตอนแรกมีเพียงยายหลานนั่งดูการ์ตูนกันสองเงียบๆ ตอนนี้กลับครึกครื้นขึ้นมาหลังจากครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

ยังไงลูกก็ต้องการความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่อยู่แล้ว ทั้งคู่เลยตัดสินใจร่วมกันว่าจะปิดบังเรื่องความสัมพันธ์ที่สิ้นสุดลงนี้ไว้ให้มิด เพราะไม่อยากให้เด็กมีปม

"กลับพรุ่งนี้ใช่มั้ย" แม่ยายถามลูกเขยพร้อมยิ้มอ่อนโยน

"ครับ"

กึด..

แค่ตอบสั้นๆ แต่โดนเมียแอบหยิกขาใต้โต๊ะ โคตรปวดใจ 

"พี่เขามีงานทำแต่เช้าน่ะแม่ อีกเดี๋ยวก็กลับแล้ว"

ไวน์ไม่ใช่คนใจแคบถึงขนาดไม่ให้ลูกอยู่กับพ่อ แต่ถ้าจะค้างที่นี่มันเหลือห้องเดียว! เขาทำใจยอมนอนร่วมเตียงกับคนสารเลวไม่ได้จริงๆ

"แต่ผมอยากให้ป๊านอนนี่"

โลมาเอ่ยขัด ทำให้สองคนที่กำลังมองหน้าเหมือนทำสงครามเย็นผ่านสายตา สงบลงแล้วหันไปมองลูกชายแทน

โลมาจะขัดป่ะปิ๊ทำไม!!

ไวน์ยกยิ้มฝืนๆ เขาไม่เคยขัดใจลูกชายเลยสักครั้ง

"งั้นพี่ค่อยกลับพรุ่งนี้เช้าแล้วกันเนอะ^^" 

เขาทำได้เพียงจำใจตกลง ตามน้ำไปก็แค่นั้น

"ได้สิ...ได้เลย" ส่วนอีกตอบ ยิ้มหน้าบาน คล้ายโดนคนเกลียดขี้หน้ามอบดอกไม้ให้ ถึงไม่เต็มใจแต่ก็จะรับมาด้วยความยินดี