บทที่6

ว่ากันว่าในตอนที่คนเรามีความสุขเวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ ยิ่งสุขมากเท่าไหร่ก็จะเร็วมากเท่านั้น เหมือนตอนงานเลี้ยงเลิกราทุกคนต่างแยกย้าย มือเย็นเองก็รวดเร็วกว่าตอนที่คิมหันต์คิดไว้

"เดี๋ยวผมล้างเองครับ"

คิมหันต์อาสาล้าง พูดจบก็เก็บกวาดถ้วยชาม เศษอาหารบนโต๊ะ แต่โดนลูกของแม่ยายแย้ง

"ไม่ต้องครับ พี่ไปอยู่กับลูกเถอะ ลูกอยากอยู่ด้วย ทางนี้ผมจัดการเอง" ไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กกว่าเอื้อมมือไปแย่งชามเปล่าจากคิมหันต์

"เถอะน่า" คิมเองก็ไม่ยอม

ทั้งคู่ดูยืดเยื้อจนคนมองอย่างกานดายิ้้ม ในสายตาของหญิงมากประสบการณ์ทั้งดูแปลกไปเล็กน้อย ใช้ชีวิตมาขนาดนี้ดูก็รู้ว่า'ผัวเมียงอนกัน'อยู่

"ไม่ต้องทั้งคู่นั่นแหละ เดี๋ยวแม่ทำเอง ไปอยู่กับลูกเถอะ" เธอไล่คู่ผัวเมียเข้าห้อง ก่อนหันไปมองหลานตัวน้อยที่กำลังจ้องการ์ตูนอย่างตั้งใจ 

"โลมา ไปเล่นกับป๊าม้าก่อนลูก ก่อนนอนเดี๋ยวยายไปรับมาฟังนิทานเรื่องใหม่"

"วันนี้เรื่องอะไรฮับ!" เด็กน้อยเลิกสนใจจอทีวี หันไปมองหน้าคุณยายอย่างใคร่รู้ 

"วิธีง้อม่ะม้าขี้งอน"

แน่ใจนะว่าชื่อนิทาน ไม่ใช่การบอกทริคลูกเขยทางอ้อม 

"ฮับ!" ตัวเล็กตาลุกวาว รีบลงจากเก้าอี้ วิ่งไปจับมือป่ะปิ๊กับป่ะป๊า พาสองคนเข้าไปในห้อง จัดการปิดประตูดัง ปัง!

ปุ๊บปั๊บจนทั้งสองตั้งตัวไม่ทัน มองหน้ากันอย่างงุนงง สนุกเขาแหละ "ป่ะป๊าซ่อมรถให้โลมาได้มั้ย" ลูกน้อยยื่นรถของเล่นขนาดเท่าฝ่ามือให้พ่อตัวเอง

คิมหันต์รับมาแล้วมองอย่างพิจารณา เห็นชิ้นส่วนแตกหักหลายอย่าง เขาย่นคิ้วเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ 

"พังหมดแล้ว เดี๋ยวป๊าซื้อคันใหม่ให้สิบคันเลยนะครับ โอเคมั้ย?" คนเป็นพ่อย่อตัวลูบหัวลูกน้อยอย่างอ่อนโยนราวกับปลอบประโลม 

โลมารู้... แต่เขาทำใจไม่ได้ ใบหน้าหนูน้อยหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด 

"ผมไม่ได้อยากได้อันใหม่ แต่อยากได้อันเดิม"

มันจี๊ดอยู่ในอกของคิม มันหน่วงอยู่ในใจของไวน์

มันเจ็บจนน้ำตาจะไหลพราก คิมหันต์กอดลูกชายพร้อมๆกันกับไวน์ ทั้งที่คำนั้นลูกพูดถึงรถแต่ทำไมมันถึงทรมานอยู่ในใจมากขนาดนี้

"ป๊าจะซ่อมให้ได้เลย สัญญา" 

"สัญญาแล้วนะ"

สองพ่อลูกเกี่ยวก้อยกัน ส่วนตัวไวน์นั้นกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ เขาลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนน้ำตาจะพรั่งพรูออกมาเป็นสาย

ร้องจนกว่าจะหนำใจ กัดปากกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ความเจ็บเล็ดลอดออกมาเป็นเสียง รักมากแค่ไหนก็เจ็บมากเท่านั้น คงจะจริง เพราะตลอดสามปีที่ความสัมพันธ์พังทลายมันยากสำหรับไวน์เหลือเกิน

วันแรกที่ไม่มีเขาไวน์นอนจมกองน้ำตา 

เดือนแรกผ่านไปทุกอย่างยังคงดูเหี่ยวเฉาไปหมด

จนกระทั่งหนึ่งปีเวลายังคงเดินหน้าแต่ใจเขากลับจมอยู่ที่เดิม กว่าน้ำตาจะเหือดแห้งก็ใกล้สามปี ซึ่งหมายถึงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา

หมายความว่าตลอดสามปีที่ไม่มีคิมหันต์ ไวน์นอนจมกองน้ำตาเกือบทุกคืน 

ในหนึ่งพันสามสิบห้าวัน เขาร้องไห้ไปแล้วหนึ่งพันแปดสิบแปดวันหรืออาจจะมากกว่านั้น ส่วนเจ็ดวันให้หลังเขาพึ่งทำใจได้บ้าง

จนวันนี้ ตอนนี้ คำพูดของลูกชาย

'ไม่อยากได้คันใหม่ แต่อยากได้คันเดิม' มันทำให้กลั้นน้ำตาไม่อยู่ แม้จะรู้ว่าลูกพูดถึงของเล่นก็ตาม

สักพักไวน์ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดัง ก๊อกๆ! สองครั้ง พร้อมเสียงหญิงสาว "โลมา นอนได้แล้วลูก"

เป็นเสียงคุณยายเรียกหลานไปนอนดังแว่วๆเข้ามาในโสตประสาท

เขาไม่รู้เลยว่าเวลาได้ล่วงเลยจนกระทั่งถึงเวลาที่ตัวเล็กควรเข้านอนแล้ว เขาคงอยู่ในห้องน้ำนานเกินไป จึงตัดสินใจมองตัวเองในกระจก "เชี่ย!" ตาบวมเหมือนโดนผึ้งต่อย

"ฝันดีฮับ" ส่วนในห้อง ลูกชายวิ่งไปจับมือคุณยายโบกมือป่ะป๊า คิมยิ้มให้ลูกชาย

และเมื่อประตูปิดลง รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆหุบลง สามปีแล้วที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับอดีตคนรัก เขาเองก็รู้ว่าไวน์ทำอะไรในห้องน้ำ จึงไม่กล้าเคาะเรียกเพราะกลัวน้องมันอาย

มันกระอักกระอ่วนใจจนทำตัวไม่ถูก แต่ควรพูดอะไรสักอย่าง อย่างน้อยก็บรรเทาความตึงเครียดในห้อง เขาจึงตัดสินใจนอนรอไวน์บนเตียงเงียบๆ รอให้อีกฝ่ายก้าวขาออกมาด้วยตัวเอง

เวลาผ่านไปนาน น้องมันก็ไม่ยอมออกจากห้องสักที คิมหันต์เริ่มหงุดหงิดและเป็นห่วง แต่พอกำลังจะเดินลงเตียงไปเคาะประตูเรียก บานประตูก็แง้มออกพอดิบพอดี และไม่รู้ทำไมเขาถึงหลับตาลงกระทันหัน 

ตึก ตึก ตึก...

ได้ยินเสียงฝีเท้าย่องเข้ามาใกล้ๆเบาๆ ก่อนจะรู้สึกถึงเตียงยุบลง ไม่นานก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นคุ้นเคยทำให้หัวใจเขาเริ่มดังโครมคราม คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรแต่กลิ่นกายหอมละมุนทำให้เขาแทบคลั่ง คิดถึง คิดถึง คิดถึง

อยากกอด อยากจูบ อยากหอม เสียงในหัวกำลังเรียกร้อง แต่คิมหันต์จำเป็นต้องยับยั้งใจชั่งใจ

"ขอแค่วันเดียว..." ยอมรับว่าหน้าด้านและดักดาน ที่ยังโอบกอดคนที่เอาแต่ผลักไสตัวเอง จะให้ทำไงก็พออยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ไวน์ยั้งใจไม่อยู่จริงๆ เขาเองก็อยากผลักไส พยายามผลักไสเขาเต็มกำลังเหมือนกัน

แต่มันเจ็บมากนะ

ไวน์ร้องไห้อีกครั้งอย่างทนไม่ไหว เขากลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกแล้ว รู้ว่าพี่คิมแกล้งหลับ "ฮือ" ไม่ได้ขอให้กลับมา 

คิมหันต์เองก็ไม่ได้อยากแกล้งหลับนักหรอก แต่ไม่อยากตื่นมาแล้วทำตัวผลักไสอีกฝ่าย แค่ได้ยินเสียงร้้องไห้ก็ปวดใจจนอยากกอดน้องไว้แน่นๆแทบบ้าแล้ว

เขากัดฟันแน่นข่มใจตัวเอง ในใจตะโกนขอโทษซ้ำๆอย่างปวดร้าว พี่ขอโทษไวน์ พี่ขอโทษ 

"ทิ้งผมแล้วชีวิตดีขึ้นมั้ยครับ ปล่อยผมโดดเดี่ยวในห้องที่พี่เคยอยู่ สำนึกผิดบ้างหรือเปล่า..." ไวน์หยุดร้องไห้ พูดไปสะอื้นไปขณะใบหน้าซุกอกกว้างสูดกลิ่นเข้มคุ้นเคยผสมน้ำมูกตัวเอง "ส่วนผมน่ะเหงามากเลย"

"พี่ทำได้ยังไง ทิ้งร่องรอยตัวเองเต็มไปหมดแล้วจากไปแบบนั้น ผมแม่งโคตรเจ็บ" 

ห้องน้ำที่เคยส่องกระจกแปรงฟันด้วยกันทุกเช้า ในครัวที่มักทำอาหารให้กันชิม เตียงที่เคยนอนร่วมกัน ทุกอย่างในคอนโดที่ไวน์อยู่จนถึงตอนนี้มีแต่ความทรงจำของเขากับคิมหัันต์ แม้กระทั่งในห้องนี้ พวกเขาก็เคยใช้ร่วมกันมาแล้ว

เพียงแต่วันนี้ไวน์ไม่ต้องโอบกอดตัวเองเหมือนทุกคืน เขาได้กอดคนที่อยากกอดมาตลอดแล้ว ทั้งยังได้ระบายความในใจทั้งหมด ไม่ต้องแสร้งเล่นละครตบตาว่าไม่เป็นไรทั้งที่ใจแม่งโคตรเจ็บ

ไม่ไหวแล้ว...

คิมหันต์เองก็จะบ้าตาย เขาหันไปกอดตอบคนที่ตัวเองรักและโหยหามาตลอด กอดแน่นๆด้วยความเจ็บปวด ให้เวลาตั้งสามปีทำไมไม่ลืมกันสักที! 

คิมรู้ว่าขอโทษอย่างเดียวมันคงไม่พอ ตอนนี้เขาไม่กล้าผลักไส ถือว่าพลาดกอดเพราะละเมอแล้วกัน