Semua Bab บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Bab 541 - Bab 550

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เมเดลีนก็ขมวดคิ้วอย่างงุนงงเธอกำลังจะผลักบานประตู ในขณะที่มือที่กำลังยกขึ้นของเธอถูกคว้าไว้อย่างแผ่วเบาเมเดลีนหันศีรษะไป และเห็นรอยยิ้มอันอบอุ่นของเฟลิเป้ “เสร็จเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ”เขาจับมือเธอ และกำลังจะจากไปเมื่อเมเดลีนคว้าเขาไว้ "เฟลิเป้ ในนั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังรังแกชายชรา"“เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของคนอื่น” เฟลิเป้ขมวดคิ้วราวกับว่าเขากังวล แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความรัก "เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เราไม่รู้ข้อมูลลึก ๆ ของสถานการณ์นั้น ไปกันเถอะ"เมเดลีนเหลือบมองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง ใบหน้าที่เกลียดชังของอีวอน และร่างกายที่ดูน่าสังเวชในรถเข็นนั่นทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจคาเลนไล่ตามเมเดลีนไปจนถึงลิฟต์ แต่ก่อนที่เธอจะมีโอกาสได้โวยวาย ประตูลิฟต์ก็ปิดลงต่อหน้าต่อตาเธอเธอสบถด้วยความโกรธ และขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับ ประตูลิฟต์ข้าง ๆ ก็เปิดออกเจเรมี่เพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ เขาเดินออกมาจากลิฟต์ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเย็นชาและเคร่งขรึม ทั่วทั้งร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรัศมีอันทรงพลังคาเลนรีบเข้าไปหา “เจเรมี่ แกไปไหน

เอโลอิสและฌอนฟังการแนะนำของเฟลิเป้ด้วยสายตาที่คาดหวังเมเดลีนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “พ่อแม่แท้ ๆ ของฉันเหรอคะ”เห็นได้ชัดว่าเธอลืมเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้เอโลอิสและฌอนยิ้ม ในขณะที่เก็บความเจ็บปวดไว้ "เอวลีน เราเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของลูก"เมื่อเห็นดวงตาที่เศร้าโศกและเจ็บปวดของทั้งคู่ที่อยู่ตรงหน้าเธออารมณ์ของเมเดลีนก็ค่อย ๆ หนักขึ้นเธอจำได้เพียงว่าเธอมีญาติเพียงคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก และญาติคนนั้นก็คือ คุณปู่เลนตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยอิจฉาเด็กคนอื่น ๆ เธอไม่เคยรู้ว่าความรักแบบพ่อและแม่คืออะไร และเธอไม่เคยจินตนาการว่าพ่อแม่ของเธอจะหน้าตาเป็นอย่างไรและนี่คือลักษณะของพวกเขา“วีล่า คุณจำพ่อแม่แท้ ๆ ของคุณได้ก่อนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ชื่อจริงของคุณคือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี” เฟลิเป้อธิบายอย่างจริงจังเมเดลีนค่อย ๆ กลับมามีสติอีกครั้ง เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันจำไม่ได้เลย”เธอกระซิบเบา ๆ และเห็นความรักที่จริงใจในดวงตาของเอโลอิสและฌอน “คุณเป็นพ่อกับแม่ของฉันจริง ๆ เหรอ”เมื่อเอโลอิสได้ยินสิ่งนี้ เธอรีบเอื้อมมือไปจับมือของเมเดลีนไว้แน่น น้ำตาอุ่น ๆ เอ่อล้นในดวงตาของเธอโดยไ

เจเรมี่จับไหล่ของเมเดลีนไว้ แล้วเรียกเธออย่างประหม่าและกังวลอย่างไรก็ตาม ราวกับว่าเมเดลีนไม่ได้ยินเขา เธอเพียงแค่จ้องไปยังรถสองคันที่อยู่ข้างหน้าซึ่งเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุอย่างว่างเปล่า“ลินนี่ คุณโอเคไหม? ลินนี่ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” เจเรมี่เริ่มกังวลมากขึ้น มีร่องรอยของความตื่นตระหนกในดวงตาสีเข้มของเขา“โอ๊ย เจ็บ!”ในที่สุดเมเดลีนก็แสดงปฏิกิริยาบางอย่าง เธอจับศีรษะที่ปวดนั้นแล้วแตะมันเบา ๆ“ฉันปวดหัว...”เมื่อเจเรมี่เห็นเมเดลีนขมวดคิ้วและเจ็บปวด เขาก็รู้สึกปวดใจเขาอุ้มเมเดลีนขึ้นโดยจับที่เอวของเธอไว้ แล้วเดินผ่านฝูงชนซึ่งกำลังดูอุบัติเหตุอยู่ไป และนำเมเดลีนขึ้นรถก่อนจะขับไปยังโรงพยาบาล“ไม่ต้องห่วง ลินนี่ ผมจะอยู่เคียงข้างเพื่อคอยปกป้องคุณเอง คุณจะไม่เป็นไร” เจเรมี่จับมือเมเดลีนไว้ เพื่อปลอบเธอเมเดลีนเอนหลังพิงกับเบาะรถ และพึมพำไม่หยุดเกี่ยวกับบางสิ่งโดยเฉพาะ...หลังจากที่เฟลิเป้วางสาย เขาพบว่าเมเดลีนหายตัวไปแคชเชียร์บอกเขาว่าเมเดลีนถูกชายหนุ่มรูปงามพาตัวไป ทันใดนั้น เขาก็รู้ว่ามันต้องเป็นเจเรมี่เขารีบโทรไปยังโทรศัพท์ของเมเดลีน เสียงเรียกเข้าดังขึ้นสองสามครั้งก่อนจะถ

เมเดลีนถามด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อและค่อย ๆ มองไปที่เจเรมี่ในความคิดของเธอตอนนั้น ผู้ชายคนนี้คือคนเธอรัก แต่เขาไม่เคยรักเธอตอบ อันที่จริงเขาเกลียดเธอด้วยซ้ำเจเรมี่เห็นการจ้องมองของเมเดลีนที่รู้สึกกระวนกระวายใจ เขาจับมือเธอและมองเธอด้วยความรัก “ลินนี่ ไม่ต้องกลัวฉันนะ ฉันจะไม่ทำอะไรให้เธอเสียใจอีกแล้ว”เมเดลีนจ้องมองไปที่เจเรมี่อย่างว่างเปล่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดเหล่านั้นจะออกมาจากปากของเขาเมื่อไม่นานมานี้ เขาเคยโกรธและโมโหเธอมาก่อน โดยที่เขาได้บีบคอเธอแล้วยังบอกว่าเขาต้องการล้างแค้นให้เมเรดิธ ดวงตาที่เย็นเยียบของเขาเหมือนจะแทงทะลุเข้ากระดูกของเธอด้วยดวงตาคู่นั้นที่เหมือนน้ำแข็ง แต่ตอนนี้...“เจเรมี่ นายโอเคไหม?” เมเดลีนรู้สึกกังวลเจเรมี่มองเธอด้วยความเจ็บปวดในอก “ลินนี่ ฉันผิดเอง ฉันไม่ควรเชื่อคำโกหกของเมเรดิธเลย ฉันทำผิดต่อเธอมาก ฉันไม่ควรทำร้ายหัวใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า”ดวงตาของเมเดลีนเป็นประกาย “เจเรมี่ นายกำลังจะบอกว่าในที่สุดนายก็เชื่อฉันแล้วงั้นเหรอ? นายเชื่อว่าฉันไม่ได้ทำร้ายเมเรดิธใช่ไหม?” เธอถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความปรารถนาที่จะได้รับความเชื่อใจและความเ

เมื่อเขาเรียกชื่อเธอ ความอ่อนโยนในดวงตาที่สวยงามของเมเดลีนก็หายไปทันทีและถูกแทนที่ด้วยสายตาของหนามแหลม“เป็นนายเองเหรอ?” เธอมองเจเรมี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและไม่แน่ใจในสายตาของเธอ “ที่นี่ที่ไหน? ทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่?”เมื่อเจเรมี่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาเข้าใจทันทีว่าเมเดลีนได้เปลี่ยนตัวตนของเธอไปเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว ตัวตนที่ไม่อยากมีเขาอยู่ในความทรงจำของเธอเห็นได้ชัดว่าตัวตนของเธอคนนี้ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวตนเดิมของเธอแล้ว ไม่อย่างนั้น เธอคงจะไม่มองเขาอย่างเย็นชาแบบนี้ถ้าเธอมีความทรงจำที่ดีนั้น เธอจะจำได้ว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีมากในช่วงสองวันที่ผ่านมาความสุขสั้น ๆ ของเจเรมี่เหมือนกับดอกไม้ไฟที่เบ่งบานบนท้องฟ้า หลังจากเสียงปะทุนั้น ก็หลงเหลือเพียงความเย็นยะเยือกในความงุนงง เมเดลีนปล่อยมือออกจากเขา เธอเดินหันหลังและจากไปเจเรมี่กลับมามีสติอีกครั้งและรีบเดินตามเธอไป “ลินนี่ จะไปไหน?”“อย่าเรียกฉันอย่างนั้น เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น” เมเดลีนตอบอย่างเฉยเมยโดยไม่หันกลับมามองสถานที่นั้นแออัดมากและเจเรมี่กลัวว่าเขาจะสูญเสียเมเดลีนไปอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงดึงเธอกลับมาทันที “ลินนี่