‘PAALISIN ang asungot, done!’ nakangiting saad ni Vivianne sa sarili habang ipinagpapatuloy ang mga dokumentong inaayos niya kanina. Pakiramdam niya, nakahinga siya nang maluwag dahil nawala na si Joan sa warehouse. Tila ba nawalan ng mga matang nagmamasid sa kan’ya, at puwede niya nang gawin ang lahat ng gusto mula ngayon. Siyempre ay hindi ‘yon totoo. Alam naman niyang halos lahat ng nasa loob ng warehouse ay loyal kay Alfred. Ganoon pa man, iba pa rin kasi talaga ang inis niya kay Joan. Tipong kumukulo kaagad ang dugo niya kada makikita ‘to. “Sana magtanda na siyang buwisit siya,” muli niyang bulong habang nagso-sort ng dokumento. Dahil si Joan ang nag-aasikaso ng karamihan sa mga illegal na gawain ng mafia rito sa main branch, kailangang saluhin ni Vivianne ang ibang trabahong maiiwan ng babae. Katulong naman niya roon si Jill, habang kinuha naman ni Alfred ang maseselang trabaho na hindi niya pa kayang ipagkatiwala kay Vivianne. Imbes na mainis, mas nasiyahan pa si Vivianne

“AH, pucha!” Napamura si Vivianne nang madaplisan muli ng bala ang kan’yang braso. Kamuntikan niya pang mabitawan ang baril pero mabuti na lang at malakas pa rin ang pagkakahawak niya rito.Napatingin si Beckett sa kan’ya, at napamura ang binata nang makitang dumudugo na ang braso ng asawa. Doon ay tuluyan nang nawala ang pagiging kalmado niya. He took the guns on the ground and shot everyone… until the last one stumbled to the ground.Ang huling binaril ni Beckett ay ang lalaking bumaril kay Vivianne. Apat na bala ang nakatanim sa katawan nito; sa magkabilang braso at tuhod para hindi ito makagalaw.“You shot her, didn’t you?” tanong ni Beckett, at hindi sumagot ang lalaki. “Well, be ready to experience hell.”Lumapit si Beckett sa lalaki. Sinipa niya ang baril papalayo bago nagpaulan ng suntok. Napapasigaw ang lalaki dahil ang mga pinupuntirya ni Beckett ay ang mga may tama ng baril.Pero tila isang baliw si Beckett na gustong maghiganti. Habang naririnig ang mga pagmamakaawa ng la

KATULAD ng sinabi ni Alfred, nagtayo ulit sila ng panibagong negosyo, at hindi katulad ng nauna nilang business, mas malago ang negosyo nila ngayon. Kumikita rin sila ng malaking pera dahil malaki rin ang nahanap ni Alfred na pera pang-invest.Ylona and Dyrus worked under his authority, too. Naisip nilang magaling pala mamahala ng negosyo si Alfred kaya karamihan ng mga desisyon ay kay Alfred nila ipinagkakatiwala.Maayos na sana ang lahat, pero may nalaman si Ylona, dahilan para sugurin niya si Alfred sa office nito.“Alam kong magkaibigan tayo, Ylona, pero rito sa kumpanya ay boss mo ako. Matuto kang kumatok,” saad ni Alfred habang nagbabasa ng mga dokumento sa lamesa. Ni hindi niya nilingon ang dalaga.Hindi sumagot si Ylona. Imbes ay padabog nitong inilapag ang mga dokumentong nasa kan’yang kamay sa lamesa ni Alfred, dahilan para mapatigil ang binata sa ginagawa.“Embezzlement, bribery, pakikipagkonekta sa black market, at maging ‘yong perang pinang-invest mo para itayo ‘tong kump

NAGTAGUMPAY si Ylona na gawin ‘yon. Nang makauwi ay sinabi niya sa kan’yang asawa ang lahat, kaya naman nagpakalayo-layo sila at nagtago mula kay Alfred. For years, they succeeded in maintaining a simple life. Akala nga nila ay tumigil na si Alfred sa paghahanap sa kanila noon… pero hindi pala. Dahil noong saktong papauwi pa lang si Beckett galing sa Milan, saktong natunton sila ni Alfred at kinuha ang buhay nilang dalawa. “Tangina,” napamura na lang si Alfred nang maalala ang lahat ng ‘yon. “How dare they betray me like this?” dagdag niyang bulong, naiinis dahil pakiramdam niya ay naisahan siya. Pero hindi niya hahayaang maulit ang nakaraan. Mahina pa siya no’n at marunong pa magtiwala, pero ngayon ay hindi na. Alfred took his phone and called someone. “Joan.” “Sir Alfred!” masayang bati ni Joan sa kabilang linya dahil hindi niya inaasahang tatawagan siyang muli ni Alfred. “M-May ipapagawa ka ba sa akin? Gagawin ko ang lahat para lang makabawi!” “This is the last time I’ll give

PUMASOK na si Vivianne sa loob ng kuwarto ng ina. Umupo siya sa gilid nito habang tahimik na umiiyak. Hindi siya mapakali dahil kanina lang ay nakakausap niya pa ito nang maayos, ngunit ngayon, para na itong lantang gulay. Namumula ang balat, at nakaratay sa kama.“Ma… I’m sorry,” bulong niya sa ina at bahagyang pinisil ang kamay nito.Pakiramdam ni Vivianne, kasalanan niya ang lahat ng nangyari. She couldn’t blame anyone on this, pero kanina ay sumabog na siya sa dami ng problemang pinagdaraanan.Her trauma hasn’t healed yet. Malaki ang trust issues niya. Alam niya rin na dapat hindi naging ganoon ang trato niya kay Beckett kanina, lalo na at gusto lang naman nitong tumulong. But because of what happened, her walls were up again.“I’m sorry, Beckett…” aniya, at maya maya ay tuluyan nang bumuhos ang luha nito.Pero lingid sa kaalaman ni Vivianne, sumunod si Beckett sa kan’ya. Nabuksan na nito ang pinto at handa na sanang pumasok sa loob, pero nang makita kung gaano kalungkot si Vivian