“…” สีหน้าของเซี่ยจื่อชิวพลันมืดมนลงทางที่แสดงออกมามันก็ชัดเจนแล้ว สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นเพียงลูกเขยที่แต่งงานเข้ามา ถึงปลดประจำการกลับมา ก็จะได้เงินอุดหนุนสักเท่าไรกัน ไม่มีเงิน ก็ไม่มีทางที่ชีวิตจะดีขึ้นได้ อย่างมากก็แค่มีแรงงานเพิ่มมาอีกหนึ่งคน แต่ก็มีปากมากินข้าวเพิ่มอีกหนึ่งคนเหมือนกันพวกเขาไม่ชอบลูกเขยคนนี้เลยสักนิด!“จื่อชิว” เซี่ยไห่เผิงที่เงียบอยู่นาน จนกระทั่งทานข้าวในชามจนหมด ถึงได้เงยหน้าขึ้นมา และเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเข้ม "ไม่กี่ปีมานี้เงินเก็บที่ได้จากการทำงานของแก มีอยู่เท่าไร นอกเหนือจากค่าใช้จ่ายจำเป็นของปู้หุ่ยในการเข้าโรงเรียนอนุบาล คิดรวมทุกอย่างแล้ว แสนห้าพอไหม"ใบหน้าสวยของเซี่ยจื่อชิวซีดลงเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากแล้วพยักหน้าขึ้นลง“เอามาให้ฉันมา” เซี่ยไห่เผิงวางตะเกียบลง สีหน้าเศร้าสร้อย "แกก็รู้ ตั้งแต่ที่พวกเราถูกคุณปู่ไล่ออกมา ฉันก็หาหนทางที่จะกลับไปยังตระกูลอยู่ตลอด พรุ่งนี้ก็เป็นวันครบรอบเจ็ดสิบปีของคุณปู่ ฉันคิดว่าจะใช้เงินพวกนี้ซื้อของขวัญสักชิ้นที่พอไปวัดไปวาให้คุณปู่ และหวังว่าเขาจะชอบ..."ดวงตาของเซี่ยจื่อชิวแดงก่ำ ไม่สามารถอธิบายความเสียใจที่อยู่ภายใน
Read more