ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?เธออยากกลับไปเมื่อสองปีที่แล้วมาก ๆ สมัยที่ไร้ทุกข์ไร้กังวล“ผมอยู่ ผมอยู่นี่” เขาตอบรับเธออย่างใจเย็นซูชิงอวี่รู้ว่าความอ่อนโยนของเขาในตอนนี้ก็แค่ชั่วคราว เธอก็ไม่ควรจะใกล้ชิดกับเขาอีก แต่เธออดไม่ได้ที่อยากจะฉุดรั้งความอบอุ่นเพียงน้อยนิดนี้เอาไว้ลี่ถิงเชิน ถ้าหากคุณยังเป็นคุณคงจะดีไม่น้อย?…ลี่ถิงเชินตื่นขึ้นมาตอนรุ่งสาง ยังไม่ลืมตาก็รู้สึกได้ว่ามีคนอยู่ในอ้อมแขนเมื่อนึกถึงขวดเบียร์เปล่ากองนั้นที่เขาดื่มเมื่อคืน เขาดื่มเก่งมาก บวกกับเขาควบคุมได้เพียงพอ และเรื่องที่จะดื่มจนสลบแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาอย่างแน่นอนเขาปวดหัวรุนแรง ทำอย่างไรก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ออก เขารู้สึกกระวนกระวาย หรือแม้กระทั่งไม่กล้าลืมตาไปเผชิญหน้าจนกระทั่งเขาเตรียมใจพร้อมถึงได้ลืมตาขึ้น ในตอนที่เห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนคือซูชิงอวี่ถึงได้โล่งอกขึ้นมาได้แต่วินาทีต่อมาเมื่อนึกถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของทั้งสองคนขึ้นมาได้ เขาจึงจะผลักร่างกายของหญิงสาวออกอย่างแรงทันทีในตอนที่เขาอยากจะดึงแขนกลับ จู่ ๆ สายตากลับมองไปยังใบหน้าของซูชิงอวี่ การเคลื่อนไหวของเขาหยุดลง

ซูชิงอวี่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ เปลี่ยนหน้าไวยิ่งกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีกเมื่อก่อนคนที่อยากหย่าร้างก็คือเขา ตอนนี้เมื่อเอ่ยถึงเรื่องหย่าคนที่พาลโกรธก็ยังเป็นเขา หรือว่าเขาจะสะเทือนใจเพราะการตายของน้องสาวจนกลายเป็นโรคจิต และเข้าวัยทองล่วงหน้าแล้วงั้นเหรอ?ตอนที่ลี่ถิงเชินอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา ซูชิงอวี่ยังคงนอนอยู่บนเตียง หันหลังให้กับเขาไม่มีการบอกลาที่อืดอาดยืดยาดเหมือนเมื่อก่อน มีเพียงเสียงปิดประตูที่เย็นชาซูชิงอวี่รู้ว่าร่างกายของตัวเองหลายวันมานี้อ่อนแอเกินไป ทำอะไรก็ไม่สะดวก เธอจึงไม่ต่อต้านสักเท่าไหร่ในการแต่งงานครั้งนี้มีเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนไปก็คือแม่บ้านจางที่มีน้ำใจ ทุกวันจะสวมผ้ากันเปื้อน ถือตะหลิวเตรียมอาหารอร่อยเอาไว้ให้เธอด้วยความตั้งใจ“คุณนาย วันนี้ฉันทำซุปโสมพุทราจีนบำรุงเลือดลม คุณดื่มเยอะ ๆ หน่อยนะคะ”ซูชิงอวี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน “แม่บ้านจาง คุณช่วยต้มซุปปลาให้ฉันเยอะๆหน่อยนะ”“ค่ะ”แม่บ้านจางมองสภาพอากาศข้างนอก “หิมะตกหนักเต็มลานบ้าน คุณนายไม่ออกไปเล่นหิมะเหรอคะ? ฉันจำได้เมื่อก่อนคุณชอบลากคุณชายไปเล่นปาหิมะที่สุด ความสัมพันธ์ชายหญิง

ซูชิงอวี่เงียบสนิท เธอรับรู้ได้เป็นอย่างดี ก็เหมือนที่ลี่ถิงเชินเมื่อก่อนรักใคร่ตามใจเธอเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้กลับโหดเหี้ยมถึงที่สุด เธอพูดไม่ได้ว่าเขาเปลี่ยนไป เพียงแค่ด้านนี้เธอเพิ่งเคยได้เห็นก็เท่านั้นลี่ถิงเชินยังเป็นแบบนี้ ซูฉี่ผิงก็มีความเป็นไปได้ซูชิงอวี่โต้แย้งด้วยเสียงที่เบามาก “ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาก็ไม่มีทาง…ฆ่าคน”นิ้วมือของลี่ถิงเชินลูบไล้แก้มของซูชิงอวี่อย่างเชื่องช้า “ซูซู คุณไร้เดียงสาจริง ๆ งั้นคุณก็คิดใช่ไหมว่าผมไม่มีทางจากคุณไป?”เสียงที่แนบชิดและคลุมเครือแบบนั้น ราวกับว่าเขายังคงเป็นคนรักที่อ่อนโยนข้างกายเธอในอดีต แต่ในดวงตาของเขาไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดความคิดของซูชิงอวี่ถูกเขาจิ้มถูกจุด ใช่ เธอเคยคิดจริง ๆ ว่าเขาจะไม่มีทางเปลี่ยนใจตลอดกาล จนกระทั่งเธอเห็นข่าวที่เขาประคองไป๋หยวนหยวนปรากฏตัวที่สนามบิน และความจริงนั้นก็ตอกเธอกลับมาอย่างแรงลี่ถิงเชินพูดต่อ “คุณอยากรู้ความจริงมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ วันนี้ผมจะบอกคุณเอาไว้เลยนะ ซูฉี่ผิงไม่ยอมเก็บเด็กคนนั้นไว้ ยิ่งไม่ยอมสร้างครอบครัวกับเสี่ยวหลุ่ย สามเดือนแรกเป็นช่วงเวลาทำแท้งที่ดีที่สุด วันนั้นพวกเขาโต้เถี

จ้าวฟางมีความสำคัญต่อเขาก็เหมือนที่เธอมีความสำคัญกับซูฉี่ผิง“ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นพ่อที่ดี แต่เขาไม่ใช่คนดีแน่นอน ภายใต้เนื้อหนังที่แสร้งทำเป็นคนดีแอบซ่อนหัวใจปีศาจอยู่ ซูซู เรื่องราวมาจนถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็จะไม่ปิดบังคุณอีกต่อไป”ลี่ถิงเชินคุกเข่าข้างเดียว สองมือประคองใบหน้าของซูชิงอวี่ บนใบหน้าเผยรอยยิ้มแบบโรคจิต“ผมเคยเห็นคุณเป็นดั่งชีวิตของผม รักคุณถึงขึ้นไม่อาจถอนตัวได้ แต่ใครใช้ให้คุณเป็นลูกสาวคนเดียวของซูฉี่ผิงล่ะ ผมเคยรักคุณมากแค่ไหน ตอนนี้ก็เกลียดคุณเท่านั้น”แม้ว่าเขาจะยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ซูชิงอวี่กลับรู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง“วันนั้นตอนที่ฉันกับไป๋หยวนหยวนตกน้ำพร้อมกัน คุณจงใจช่วยเธอใช่ไหม? คุณให้ลูกของเราชดใช้ลูกของน้องสาวคุณด้วยชีวิต?”“ใช่ ทำมาอย่างไรก็ทำกลับอย่างนั้น”ซูชิงอวี่สองมือดึงคอเสื้อของเขา น้ำตาไหลลงไปตามโหนกแก้ม “คุณบ้าไปแล้วเหรอ เขาเป็นลูกของพวกเรานะ! เขายังไม่ได้ลืมตามาดูโลกนี้เลยด้วยซ้ำ เขาผิดอะไร? เขาไม่มีความผิดนะ!”ลี่ถิงเชินเอียงหน้ายิ้มอย่างชั่วร้าย “แล้วน้องสาวของผมผิดอะไรล่ะ? ลูกของเธอมีความผิดเหรอไง?”ซูชิงอวี่มองดูลี่ถิงเชินที่น่าเ

เธอกับลี่ถิงเชินต้องเผชิญกับความจริงลี่ถิงเชินวางแผนจะทอดทิ้งเธออย่างสิ้นเชิงแล้วแต่ทว่าเธอก็ทำการตัดสินใจด้วยตัวเองเช่นกัน ซูชิงอวี่ยิ้มกับเฉินหลิงอย่างอ่อนโยน “ขอโทษด้วยนะ คุณไปบอกประธานลี่ของพวกคุณว่าฉันเปลี่ยนใจแล้ว”เฉินหลิงไม่เข้าใจสองคนนี้จริงๆ ตอนแรกลี่ถิงเชินยืนยันจะหย่าร้าง ภายหลังเป็นซูชิงอวี่ ตอนนี้ลี่ถิงเชินยินยอมแล้ว ซูชิงอวี่ก็เปลี่ยนใจอีกพวกเขากำลังเล่นพ่อแม่ลูกกันอยู่เหรอ?พวกเขาเป็นเจ้าของอำเภอกันเหรอ?หากเป็นเฉินเฟิงคงจะวิพากษ์วิจารณ์ไปนานแล้ว เฉินหลิงหน้านิ่ง ยังคงทำหน้านิ่งทำตัวเป็นกลาง “ขอโทษครับคุณนาย นี่ไม่อยู่ในอำนาจที่ผมจะทำตามได้ ผมตัดสินใจไม่ได้ ขอให้คุณไปกับผมด้วยครับ”“ฉันไม่ทำให้คุณลำบากใจหรอกนะ พวกเราไปกันเถอะ” ซูชิงอวี่คาดเดาจุดจบนี้ได้ตั้งนานแล้ว หยิบผ้าพันคอห่อหุ้มตัวเองไว้อย่างหนาแน่น ถึงได้ออกไปกับเฉินเฟิงในหลายครั้งนี้เพียงแค่ทั้งคู่จะหย่ากันก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ครั้งนี้ราบรื่นอย่างน่าประหลาดใจ แม้แต่พายุหิมะสองสามวันก่อนหน้านี้ก็หยุดลง เป็นวันที่มีแดดสดใสวันหนึ่งท้องฟ้าหลังหิมะตก อุณหภูมิยังคงต่ำเช่นเคย แสงแดดอันสดใสทำให้หิม