บทที่ 864

ได้กำจัดมหันตภัยเช่นเหวยป๋อจื่อ ฉู่จวินสิงย่อมรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

เขาคิดจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องล้มตัวลงไปนอนใหม่

แม้วิชาไสยศาสตร์ในตัวจะถูกถอนไปหมดสิ้น แต่เขายังมีอาการเวียนศีรษะอยู่เป็นระยะ

ฮูหยินใหญ่มองดูฉู่จวินสิงด้วยความห่วงใย “จวินสิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกไม่สบายตรงไหนอีก?”

ฉู่จวินสิงส่ายหน้าเบาๆ “ข้าไม่เป็นไร เพียงรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย”

ฮูหยินใหญ่มองหน้าเจี่ยนอันอันด้วยความกังวล “อันอัน จวินสิงจะเป็นไรมากหรือเปล่า”

เจี่ยนอันอันยิ้มพลางตบมือฮูหยินใหญ่ “ท่านแม่ ขอเพียงพักฟื้นอีกสักระยะ เขาก็จะดีขึ้นเจ้าค่ะ”

กล่าวจบนางมองไปยังทุกคนในห้อง

“ทุกคนก็เชิญกลับไปพักผ่อนเสีย ผ่านคืนนี้ไปแล้วจวินสิงจะค่อยๆ ดีขึ้น”

คนตระกูลฉู่เมื่อได้ยินดังนี้ ต่างก็วางใจลงพร้อมแยกย้ายไปพักผ่อนที่ห้องของตน

เสิ่นจือเจิ้งยังไม่ได้จากไป เขากล่าวต่อเจี่ยนอันอัน “อันอัน เจ้าตามข้าไปข้างนอกหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย”

ขณะที่เจี่ยนอันอันติดตามเสิ่นจือเจิ้งออกไปนั้น ฉู่จวินสิงก็คิดตามไปด้วย แต่ติดที่ยังเวียนศีรษะไม่หาย

จึงได้แต่นอนพักอยู่บนเตียง ทำสิ่งใดก็ไม่ได้

ทั้งคู่ออกมานอกห้อง เจี่ยนอันอันจึงได