บททั้งหมดของ Addicted to the Imperfect Billionaire: บทที่ 181 - บทที่ 190

NAMILOG NA ANG mga mata ni Daviana na nagpalinga-linga na sa buong paligid nila sa lakas ng boses ni Warren. Baka kasi may makarinig sa mga sinasabi nito at umabot pa iyon sa kaalaman ng ama niya.Tiyak na mas malaking gulo ang sisiklab kapag nangyari iyon. Nais niya sanang ipagtanggol si Rohi pero ayaw na niyang magtagal na kausapin pa ito kung kaya naman mas minabuti niyang pabayaan na ang kaibigan.“Mind your own business, Warren! Kung bored ka sa buhay bakit hindi mo na lang puntahan ang love of your life na si Melissa? May mga bodyguard ka? Sisiw lang iyan sa’yo. Kaya mo silang takasan. Di ba?”Tinalikuran niya na ito pero hinarangan siya. Dumipa pa si Warren na para bang nagpapatentiro sila. Hindi na matanggal ang ngisi sa labi dahil iniisip niyang nagseselos si Daviana sa pagbanggit ng nobya niya.“Saan ka pupunta? Hindi pa tayo tapos mag-usap. Sabihin ko kaya sa kanila na ang anak sa labas na iyon ang gusto mo? Malay natin di ba? Kayo ang ipakasal at hindi na ako? Pabor iyon sa

MARIING NAIPIKIT NA ng dalaga ang mga mata sa malakas na sigaw na ginawa doon ng ama. Namutla na siya sa kaba. Dahan-dahan niyang iniyuko ang ulo dala ng malalang takot sa mga sasabihin pa nito. Ano man ang mangyari ay nakahanda pa rin siya. Pwede naman niyang itanggi ang lahat, pabulaanan iyon dito.“Tama ba ang narinig kong sinabi ni Warrens sa'yo, Viana? May gusto ka sa Rohi na iyon?!” parang kulog ang dagundong ng tanong nito na naghuhumiyak sa kanyang utak, “Sumagot ka! Tama ba iyon, ha?!”Kung kanina ay malakas ang loob ni Daviana sa harapan ni Warren at ang akala niya ay kaya niya rin gawin iyon sa ama, biglang naging ibang-iba iyon ngayon. Naguguluhan ang loob niya at alam niya sa sarili na hindi niya dapat i-admit iyon nang tahasan sa ama. Lalo itong magagalit. Lalo itong magwawala ngayon.“Hindi po, Daddy. Nagsinungaling po ako. Magkaibigan lang po kami.”“Magkaibigan? Talagang sa katigasan ng ulo mo ay nakikipagkaibigan ka pa rin sa kanya?” habol na ni Danilo ang hinga haba

NANIKIP ANG DIBDIB ni Daviana sa narinig. Hindi siya makapaniwala na ipaparating nga ni Warren sa mga magulang niya ang bagay na iyon. Sobrang nadismaya siya dito na kailangan niyang sabihin iyon sa kanila. Kaunti na lang aabot na sa sukdulan ang galit niya kay Warren. Hindi na ito nakakatuwa. “Hija, hindi sa kinakampihan ko ang anak ko pero sasama talaga ang imahe mo sa ginagawa mo. Kayo ni Warren ang nakatakda, pangit namang nakikita kang kasama si Rohi. Paano kung may ibang makakita sa inyong dalawa? Magagamit iyon ng ibang tao. Hindi ito maganda sa imahe nilang magkapatid at sa ating pamilya. Maintindihan mo sana.”Pakiramdam ni Daviana ay pinagkakaisahan siya ng mga kaharap. Gusto niyang magsalita at ipagtanggol ang sarili pero ni hindi man lang lumabas iyon sa lalamunan niya. Komplikado na siyang tiningnan ni Carol. “Hija, kailangan mong magsalita. Sagutin mo ang tanong ng Tito Welvin. Totoo ba ‘yun?”Lahat ng mga mata ay nasa dalaga na. Puno ng awang tiningnan siya ng ina. Na

IYON ANG UNANG pagkakataon na sumagot si Daviana sa kanyang ama kung kaya naman bakas na sa mukha ni Danilo ang labis na pagkagulat. Litong-lito naman ang dalaga. Binabalot ng takot ang katawan na lumaban at hindi kailanman nangahas na harapin ang sariling laman ng kanyang puso, ngunit sa mga sandaling iyon ay naramdaman niya na kung hahayaan niyang mawala si Rohi ay baka hindi na siya makahanap pa ng taong tunay na iintindi at magmamalasakit sa kanya na ginagawa ngayon ng binata. Paniguradong pagsisisihan niya ito. Ayaw niyang pagsisihan ito kaya naman magsasalita na siya ngayon.“M-May gusto ako kay Rohi Daddy, at hindi kay Warren...” ulit ni Daviana sa mahinang tinig dahil parang hindi siya narinig ng kanyang ama, “Gustong-gusto ko siya, D-Daddy...”Pagkasabi nito ay matapang na tumingin siya sa gulat na ekspresyon ng ama kahit na halatang naiiyak na, medyo gumaan ang pakiramdam ng dalaga kahit na namigat ang mga pilikmata niya sa kanyang luha. Ang pagkagusto kay Rohi ay hindi isa

HINDI MABILANG NA minuto pa ang ginugol sa likod ng pintuan ng silid ni Daviana ngunit sumakit na lang ang kamay niya at lahat sa kakapalo ng kamay sa pinto ay hindi pa rin iyon binuksan ng kanyang ama na tila walang pakialam sa mga hinaing at pakiusap niya. Puno ng kabiguan ang mukha na bumalik siya sa kama nang mapagod na at maisip na wala naman talaga siyang pag-asang pagbuksan ang silid. Hindi mapawi ang hikbi sa kanyang nangangatal na labi. Tuloy-tuloy na namang bumagsak ang kanyang mga luha. Nanghihina ang nangangatal na katawan na naupo siya sa ibabaw ng kama habang ang kanyang mga mata ay nakatuon sa nakapinid na pintuan na tila kapag ginawa niya iyon ay kusang magbubukas ito. Maya-maya ay hinaplos niya ang magkabilang pisngi na patuloy na dinadaanan ng kanyang mainit na mga luha. Damang-dama niya ang hapdi sa bakas ng malaking palad ng kanyang ama sa magkabilang pisngi. Awang-awa siya sa kanyang sarili ng mga sandaling iyon. Humiga siya sa kama at hindi niya namalayan na naka