All Chapters of ข้ามเวลามาคว้ารักโลกคู่ขนาน: Chapter 61 - Chapter 70

ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่อยู่จักรวรรดิแห่งนี้ ทำให้คุณชายริค ไวท์ ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อม ฐานะทางสังคมได้เป็นอย่างดี รวมถึงได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนโรงเรียนของคุณชายที่เป็นเชื้อพระวงศ์เพื่อเรียนรู้การปกครองบ้านเมืองสืบไป และเป็นที่รู้จักกันในนามว่าที่คู่หมั้นขององค์รัชทายาทแห่งจักรวรรดิ อีกทั้งยังทำพันธะสัญญาเลือดเป็นที่เรียบร้อย ไม่มีใครสามารถพรากทั้งสองคนจากกันได้อย่างเด็ดขาด  บัตรเชิญมากมายได้ถูกส่งไปยังหัวเมืองน้อยใหญ่ทั่วทั้งจักรวรรดิเพื่อให้มาร่วมงานที่ใหญ่ที่สุดในรอบหลายร้อยปี เพราะการแต่งงานของแวมไพร์ชนชั้นสูงพบเห็นได้น้อยและค่อนข้างนาน เนื่องจากอายุขัยที่ไม่มีวันสิ้นสุดทำให้ไม่รู้สึกว่าจะต้องเร่งรีบหาคู่เท่าใดนัก บรรยากาศคับคั่งไปด้วยบรรดาแขกคนสำคัญที่ไม่ค่อยเดินทางออกจากเขตปกครองมารวมตัวกันหมดที่นี่  สถานที่แห่งนี้ประดับด้วยดอกไม้สีขาว สีทอง สีฟ้า ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ขององค์รัชทายาทและคุณชายตระกูลริคผู้เป็นเชื้อพระวงศ์ โดยได้รับการยอมรับจากขุนนางทั้งฝั่งเชื้อพระวงศ์ทั้งฝั่งผู้รับใช้เป็นที่เรียบร้อย ไม่มีปัญหาใ

หลังจากเหตุการณ์ดังกล่าวก็ไม่มีใครกล้าแกล้งคุณชายริค ไวท์อีกเลย ถึงจะมีหลายๆ คนไม่ค่อยพอใจที่ให้เลือดผสมเรียนรวมกับเลือดบริสุทธิ์อย่างพวกเขาก็ตามที แต่ด้วยตำแหน่งคู่หมั้นของรัชทายาทก็ทำให้คนที่พากันทำแบบนั้นมีจุดจบที่น่าอับอายไม่น้อย ลงโทษแบบนั้นยอมตายเสียดีกว่ามีชีวิตแบบถูกลดตำแหน่งแบบนั้นไปตั้งหลายปี ถึงจะรู้ว่านิสัยของคุณชายมีเมตตาแต่ความเมตตานั้นเป็นดาบสองคมมากกว่า  ทำให้ฝ่ายที่ไม่พอใจและไม่เห็นด้วยพากันมาขอโทษและหวังว่าจะได้รับการให้อภัยจากอีกฝ่าย เพราะไม่อยากถูกลงโทษอะไรแบบนี้อีกแล้ว มันรู้สึกน่าอับอายมากกว่าเดิมที่ต้องให้อีกฝ่ายมาขอร้องลดโทษให้ ทั้งที่พวกเขาผิดก็สมควรจะได้รับโทษอย่างเต็มที่ จากไม่เห็นด้วยเป็นการยอมรับถึงจะยังไม่ทั้งหมดแต่ก็ถือว่าเข้าใจบ้างในบางเรื่อง  "ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ได้โกรธอะไรพวกเจ้า ไม่ต้องมาขอโทษกัน"  "ขอบคุณขอรับที่ใจดีกับพวกข้าขนาดนี้"  "ไม่หรอก ถ้าเป็นเรื่องงานหรือการต่อสู้ข้าคงไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอก ยังไงซะพลังของข

ณ วังหลวงส่วนการจัดพระราชพิธี วันนี้เป็นวันเฉลิมฉลองครบรอบการครองราชย์ขององค์จักรพรรดิบีเลอ เคน ผู้ปกครองดินแดนจักรวรรดิในปัจจุบัน แวมไพร์ผู้บุกเบิกการครองรักกับภรรยาเพียงคนเดียว รวมถึงการทำให้ระบบการปกครองไม่เกิดการแย่งชิงบัลลังค์ในหมู่บุตรชายด้วยกัน ตลอดระยะเวลาหลายร้อยปีที่ผ่านมาฝั่งขุนนางพยายามยุยงให้องค์ชายฝาแฝดทั้งสองพระองค์อยากจะเป็นรัชทายาทแทนพี่ชายคนโต รวมถึงพยายามทำให้สร้างผลงานเพื่อเปลี่ยนลำดับองค์รัชทายาทแต่ไม่เป็นผล เพราะองค์ชายทั้งสองไม่เคยทำตามสักครั้งและเน้นตามใจตนเองมากกว่า “บัดนี้ เป็นเวลาอันสมควรที่จะให้องค์จักรพรรดิกล่าวให้พรเนื่องในโอกาสครบรอบการครองราชย์อันยาวนานของพระองค์ ขอเชิญท่านจักรพรรดิพะยะค่ะ” “วันนี้ก็เป็นวันที่พวกเจ้าคาดหวังความสงบสุข ความเป็นอยู่ที่ดี การพัฒนา รวมถึงความเจริญก้าวหน้าต่าง ๆ ของทางจักรวรรดิที่จะมอบให้แก่พวกเจ้า ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะนำพาความรุ่งเรืองมาสู่ทุกคน รวมถึงการเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างในทางที่ดี ประชาชนจะต้องไ

“จงเชื่อฟังข้า ช่วงนี้เข้าเรียนภายในวังของท่านพี่ อย่าดื้อ” คลาสบอกพลางจ้องใบหน้าหวานด้วยสีหน้าจริงจัง ถึงจะทำตัวเป็นลูกครึ่งเทพกับมังกรแต่ไม่ใช่ว่าที่จะมาเกรงกลัว “แต่ว่า...” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เจ้าจะต้องเชื่อฟังข้าเพราะท่านพี่ฝากฝังเจ้าไว้กับข้า” “ตอนไหน” “ตั้งแต่ตอนที่ท่านพี่ออกไปแล้ว นี่เจ้าไม่รู้ความหมายของท่านพี่งั้นรึ” ไวท์เถียงไม่ออกกับคำพูดของคลาส ถึงเขาจะอยู่ที่นี่มาเกินครึ่งปีแล้วแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่เข้าใจภาษาของที่นี่เลย บางอย่างก็ยังไม่สามารถปรับตัวได้อย่างที่อีกคนกล่าวมากจริง ๆ คลาสเห็นไวท์เงียบผิดปกติเลยหันมามองหน้าใกล้มากกว่าเดิม คำพูดของเขาคงไปสะกิดใจเข้าแล้วหรือเปล่า แต่พูดเรื่องจริง ในอนาคตเด็กคนนี้คือจักรพรรดินี จำเป็นต้องเรียนรู้และเตรียมพร้อมสำหรับการขึ้นครองบัลลังค์ไปพร้อมกับพี่ชายของเขา เพราะพี่ชายเลือกที่จะไม่มีสนมก็ต้องช่วยกันทำงาน ลำพังฝั่งอาวุโสช่วยทำงานบริหารบ้านเม

“ถ้าลูกครึ่งเทพมังกรอย่างเจ้าลดยศข้าเช่นนี้ ไม่สู้ประหารข้าไปเลยดีกว่าเหรอ” ลอร์ดฟาร์ดอนตะโกนออกมาเหมือนคนตกใจจนทำตัวไม่ถูก ร่างสูงโปร่งค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้อีกฝ่ายแล้วกระซิบข้างหู “ให้มีชีวิตอยู่อย่างแวมไพร์ถูกลดขั้นเพราะลบหลู่ราชวงศ์มันน่าจะสะใจกว่าการให้หนีไปตายเสียอีก เจ้าถือยศเช่นนี้คงจะเจ็บปวดจนอยากจะตายให้ได้เลยใช่ไหมล่ะ” “แต่ว่า...อย่าเพิ่งรีบตาย ข้าเพิ่งจะเริ่มต้น” “อ๊าก!!!” หลังจากฟังคำพูดที่เหมือนเสียงกระซิบของปีศาจมากกว่าลูกครึ่งเทพมังกร ลอร์ดฟาร์ดอนก็ร้องขอความตายนับครั้งไม่ถ้วนเพราะไม่อยากถูกลงโทษเช่นนี้เหมือนกับคนอื่น ดยุคฟาร์ดอนเห็นสภาพของบุตรชายตนเอง เหล่าขุนนางและผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งหมดแล้วก็ได้แต่เหงื่อตก ลูกหลานของตาแก่น่ากลัวเหมือนตาแก่จริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินบทลงโทษ การพูดจา และการข่มขู่ให้กลัวแบบนั้น ไม่ผิดแน่นอน เด็กคนนี้คือลูกหลานของตาแก่ “พอจะเข้าใจเหตุผลแล้วใช่ไหม ดยุคฟาร์ดอน&