ชายาข้าน่ารักเกินใคร

ยอดเขาซีเทียนเฟิงล่องลอยอยู่ท่ามกลางคลื่นเมฆาในดินแดนฮุ่นตุ้น[1] พระอาทิตย์ยามอัสดงเคลื่อนคล้อยผ่านทิวเมฆสาดแสงตกต้องป่าเฟิงผืนใหญ่แผ่คลุมเหนือยอดเขา เกิดเป็นสีสันอันงดงามตระการตาหาใดเปรียบ ท่ามกลางทิวทัศน์ซึ่งหาชมได้ยากนี้มีเรือนไม้หลังน้อยซุกซ่อนอยู่ ศาลาหอเก๋ง สระบัวสีมรกต โต๊ะหินอ่อนกลางลานเรือนถูกปกคลุมไปด้วยใบเฟิงสีอิฐแลดูสว่างไสว ล้อมรอบด้วยรั้วไม้ที่มีเถาวัลย์พันเกี่ยว หากในยามปกติคงเป็นบรรยากาศอันแสนอบอุ่นงดงาม แต่ทัศนียภาพดังกล่าวกลับถูกเปลวเพลิงจากเวทอัคคีมรณะกลืนกินจนแทบไม่หลงเหลือสิ่งใดให้ชื่นชม เปลวเพลิงเตโชกสิณสีดำทมิฬถาโถมโหมกระหน่ำร้อนแรงเผาผลาญทุกสรรพสิ่งให้ราพณาสูร

ท่ามกลางเปลวเพลิงมรณะลุกโชติช่วงปรากฏเงาร่างของบุรุษในชุดอาภรณ์สีฟ้าครามกวัดแกว่งกระบี่ยาวคมกริบต้านรับดาบโค้งที่ฟาดฟันอย่างดุดันหมายปลิดชีพเขา แรงปะทะกันของอาวุธวิเศษสะเทือนเลื่อนลั่นดั่งภูผาทลาย ทำให้ทั้งสองฝ่ายถูกกระแทกไปไกลหลายจั้ง[2] สบโอกาสให้ชายหนุ่มคนดังกล่าวฉวยร่างของเด็กหนุ่มผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้มากอดแนบอก หมุนตัวหลบธนูเพลิงอัคคีมรณะที่กราดยิงดุจห่าฝน

“ไป!” ‘ไป่ชิงถง’ ตะโกนเสียงดังเหินกายพาเด็กหนุ่มในอ้อมแขนหลบหลีกอย่างว่องไว ทั้งยังตวัดกระบี่ชุนอู่เป็นกงจักรพายุ คมกระบี่นับพันสาดประกายต้านรับลูกธนูที่พุ่งเข้าหาจนเกิดเสียงปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว เหล่าชายปริศนาชุดดำหรือจะยอมปล่อยให้ทั้งสองคนหนีไปได้โดยง่าย ต่างพากันง้างธนูเพลิงดอกแล้วดอกเล่านับพันนับหมื่นดอกยิงใส่คนทั้งคู่ ไป่ชิงถงปัดป้องลูกธนูเหล่านั้นเต็มกำลัง แต่ไม่ว่าจะพยายามหลบเลี่ยงมากเพียงไรก็ไม่อาจรอดพ้นพายุเกาทัณฑ์ของอีกฝ่ายไปได้

ฮึก!

หัวไหล่ของไป่ชิงถงสั่นสะท้าน เมื่อปลายศรสีดำทะมึนดอกหนึ่งปักทะลุไหล่ซ้ายแผดเผาเลือดเนื้อบริเวณหัวไหล่ของเขาจนมอดไหม้เป็นสีดำเกรียม ส่งกลิ่นเหม็นคลุ้ง เลือดสดๆ ไหลทะลักเปรอะใบหน้าเด็กหนุ่มในอ้อมแขน

‘สวีจิ้งเฟิ่ง’ ปรือตาบวมช้ำห้อเลือดมองบริเวณไหล่ซ้ายที่ถูกเผาจนไหม้เกรียมของชายหนุ่มด้วยความห่วงใยจนนัยน์ตาแดงก่ำ เสียงแหบเครือของเด็กหนุ่มเอื้อนเอ่ยด้วยความร้อนใจดุจไฟลน อยากจะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่ง ไม่อยากเป็นตัวถ่วงในการหลบหนี แต่ก็กลัวว่าหากขยับตัวมากจะกระทบกระเทือนบาดแผลที่เพิ่งได้รับมาของไป่ชิงถงเข้า

“เกอเกอ[3] ท่านได้รับบาดเจ็บ ปล่อยข้าลงเถอะ ข้า…”

“หุบปาก!” ไป่ชิงถงกอดกระชับร่างสูงโปร่งของสวีจิ้งเฟิ่งแน่น ป้องกันไม่ให้โดนลูกธนูที่พุ่งเข้ามาดั่งสายฝน กัดฟันข่มความเจ็บปวดเหินกายหลบหนีสุดชีวิต เห็นเพียงเงาแสงเล็กๆ ไกลลิบตา แต่ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นกลับเหินกายเข้ามาโอบล้อมขวางทางพวกเขา

ไป่ชิงถงเบี่ยงตัวหลบประกายดาบซึ่งสะท้อนเข้าที่ปลายหางตาได้อย่างเฉียดฉิว วาดกระบี่ชุนอู่สกัดรับ ตวัดเท้าเตะชายชุดดำอีกคนที่พุ่งเข้าหาจนกระเด็นไปกระแทกกับต้นเฟิงที่ถูกเผาไหม้หักโคนเป็นทางยาว พร้อมทั้งฟาดฝ่ามือใส่มือเกาทัณฑ์ผู้กำลังขึ้นสายธนูจนอีกฝ่ายกระเด็นไปไกล แล้วพลิกกระบี่ชุนอู่ตั้งรับดาบโค้งที่ฟันลงมาทางด้านหน้า ก่อนจะปัดออกแล้วแทงทะลุลำคอชายชุดดำเจ้าของดาบโค้ง ร่างหนากระตุกวูบสิ้นชีพในกระบี่เดียว นอกจากนี้ปลายกระบี่คมกริบยังตวัดเฉือนลำคอของชายชุดดำด้านข้างอีกสองคนรอบตัวเขา แต่ไป่ชิงถงกลับหลบไม่พ้นดาบโค้งทางด้านหลังที่ฟันลงมาเต็มแรงหมายเอาชีวิต

“อ่ะ!!”

ไป่ชิงถงกระตุกเกร็ง สายเลือดอุ่นร้อนไหลทะลักจากบาดแผลฉกรรจ์บริเวณแผ่นหลังกว้างอาบย้อมอาภรณ์สีฟ้าครามให้กลายเป็นสีแดงฉาน ยังไม่ทันที่เขาจะหันไปเล่นงานคนลอบกัด ไป่ชิงถงก็โดนฝ่ามือหนาหนักซัดเข้ากลางแผ่นหลังจนร่างกระเด็น ชายหนุ่มฝืนพลิกร่างของเด็กหนุ่มหลบ เป็นฝ่ายกระแทกเข้ากับต้นเฟิงขนาดใหญ่เสียเองเสียงดังสนั่นจนต้นไม้ใหญ่หักโค่น

“พรูดดด”

“เกอเกอ!”

ไป่ชิงถงกระอักโลหิตออกมาคำใหญ่ ทำเอาสวีจิ้งเฟิ่งหน้าเสีย นิ้วมือเรียวยาวเอื้อมไปเช็ดเลือดให้ด้วยความห่วงใย กลับถูกมือหนาของชายหนุ่มปัดออก ก่อนจะผลักร่างสูงโปร่งของสวีจิ้งเฟิ่งออกจากอ้อมอก

“ไป! รีบหนีไป”

“ไม่!! ข้าไม่มีทางทิ้งท่านไป ข้าขอสู้ตายพร้อมท่าน” สวีจิ้งเฟิ่งคว้ากระบี่ชุนอู่จากมือหนา ขวางอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มอย่างเด็ดเดี่ยว แต่ไป่ชิงถงหรือจะยอมให้เด็กหนุ่มทำเช่นนั้น ร่างสูงผลักเด็กน้อยออกห่างทำเอาสวีจิ้งเฟิ่งล้มลงด้านข้าง กระบี่ถูกแย่งชิงไปตกอยู่ในมือของผู้เป็นเจ้าของอีกครั้ง

“เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเจ้าน่ะหรือจะมาสู้ตายพร้อมข้า รักษาชีวิตน้อยๆ ของเจ้าเอาไว้ให้ดีก่อนเถอะ” ไป่ชิงถงดีดหน้าผากมนของเด็กหนุ่มอย่างที่เคยทำเป็นประจำด้วยความเอื้อเอ็นดู รอยยิ้มอ่อนโยนกระจายทั่วดวงหน้างาม จนเด็กหนุ่มเหม่อมองอย่างเผลอไผล

ไป่ชิงถงวาดฝ่ามือรวบรวมพลังปราณทั่วร่าง ก่อเกิดเป็นใบมีดคมกริบนับหมื่นพันรายล้อมรอบกายแกร่งดั่งพายุคลั่ง สาดซัดใส่เหล่าชายชุดดำที่พุ่งตัวเข้ามารนหาที่ตายดุจพายุใบไม้ปลิดปลิวยามลมวสันต์หวนคืน แต่กลุ่มชายชุดดำกลับตั้งค่ายกลเพลิงสกัดไว้ได้ทันท่วงที ทำให้ใบมีดที่พุ่งออกไปถูกทำลายด้วยเวทอัคคีมรณะจนไม่เหลือแม้แต่เถ้าถ่าน สวีจิ้งเฟิ่งเห็นดังนั้นก็ยิ่งร้อนใจรีบประกบมือรวบรวมพลังปราณสร้างเป็นกระบี่เกล็ดเหมันต์ส่องประกายแวววาวเต็มไปด้วยไอสังหารหลายเล่มพุ่งเข้าถล่มกลุ่มคนชั่วเหล่านั้นอีกแรง

อนิจจาน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟฉันใด กระบี่เกล็ดเหมันต์อันเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังปราณเยือกเย็นซึ่งฝืนเค้นออกมาก็เปราะบางไม่อาจหาญต่อกรกับเวทอัคคีมรณะที่เผาผลาญได้แม้กระทั่งตะวันจันทราฉันนั้น ด้วยความวู่วามฝืนรวบรวมพลังวิญญาณทั้งที่ตนเองเจ็บหนัก ทำให้เด็กหนุ่มกระอักโลหิตออกมาคำโต พลังปราณในร่างกายปั่นป่วนแทบฉีกทึ้งเส้นชีพจรทั่วร่างของเขาให้ขาดสะบั้น

“เสี่ยวจิ้งเจ้าเป็นอะไรหรือไม่” ไป่ชิงถงผวารับร่างเซถลาของสวีจิ้งเฟิ่งเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง เหงื่อกาฬแตกพลั่กโหมพลังสร้างเถาอสรพิษเป็นเกราะคุ้มกายห่อหุ้มร่างของคนทั้งคู่ไว้ ต้านรับเปลวอัคคีร้อนแรงที่กำลังโหมกระหน่ำ

“ข้าไม่เป็นไร” สวีจิ้งเฟิ่งฝืนใช้พลังสร้างม่านน้ำแข็งขึ้นมาโอบล้อมพวกเขาไว้อีกชั้น พลังของทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างรุนแรงจนระเบิดออกตูมใหญ่ กระแทกทั้งสองฝ่ายกระเด็นไปไกลหลายจั้ง แรงปะทะของพลังอันหนักหน่วงทำเอาทั้งคู่บาดเจ็บหนักจนแทบยืนหยัดสู้ต่อไปไม่ไหว แม้จะหลบพ้นจากการโจมตีของตรงข้ามได้อีกครา หากปะทะกันครั้งหน้าเกรงว่าคงต้านรับไม่ไหวแล้ว

ไป่ชิงถงมองสภาพสะบักสะบอมของสวีจิ้งเฟิ่งก็รู้สึกปวดใจเจียนคลั่ง ถ้าทำได้เขาอยากรับความเจ็บปวดของเสี่ยวจิ้งเอาไว้เสียเอง เขาเลี้ยงดูจิ้งเอ๋อร์มาเป็นอย่างดีแล้วจะทำใจให้อีกฝ่ายบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน ยิ่งต้องทนเห็นคนที่เขารักเหมือนน้องชายแท้ๆ ตายจากไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่

“นี่เสี่ยวจิ้ง เจ้ายังจำคำถามที่ข้าเคยถามเจ้าเมื่อตอนนั้นได้หรือไม่”

“แค่กๆ ตะ… ตอนไหนหรือขอรับ” สวีจิ้งเฟิ่งปิดปากกระอักกระไอ เลือดสดๆ ไหลทะลักตรงมุมปากไม่ขาดสาย ไป่ชิงถงจึงเอื้อมมือไปช่วยเช็ดออกให้ด้วยความห่วงใย

“ที่เคยถามเจ้าว่า หากไม่มีข้า เจ้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่”

“เกอเกอนี่ท่าน…” สวีจิ้งเฟิ่งมองใบหน้างามสง่าดุจจันทราสาดแสงผ่านม่านเมฆของไป่ชิงถงด้วยดวงตาไหวระริก แสงโชติช่วงจากเปลวเพลิงยิ่งขับเน้นให้ดวงหน้าคมคายราวกับหยกสลักเนื้อดีที่บรรจงสลักเสลาออกมางดงามหาใดเปรียบ ดวงตาดอกท้อสีเขียวมรกตทอประกายบางอย่างวาบผ่านนัยน์ตาคู่งามเพียงวูบก่อนจะสลายไป จนเด็กหนุ่มจับคว้าความนัยเอาไว้ไม่ทัน

“ข้าจะอยู่โดยไม่มีท่านได้อย่างไร ท่านคือทั้งหมดในชีวิตข้า หากไม่มีท่านแล้ว ข้าอยู่ไปจะมีความหมายอะไร ท่านเคยบอกว่าพวกเราเกิดวันเดียวกันไม่ได้ แต่ตายวันเดียวกันได้ มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกหรือ” สวีจิ้งเฟิ่งถามกลับเสียงสั่นเครือ สีหน้าฉายแววอ้อนวอนปนคาดหวังเต็มเปี่ยม ทำให้ไป่ชิงถงไพล่นึกถึงเรื่องราวเกี่ยวกับยุทธภพในแดนมนุษย์ที่จิ้งเอ๋อร์มักรบเร้าให้เขาเล่าให้ฟังก่อนนอนทุกคืนด้วยสีหน้าเช่นนี้ ใบหน้าไร้เดียงสาจดจ้องเขาจนดวงตาเปล่งประกาย ตั้งอกตั้งใจฟังเขาเล่าด้วยความสนุกสนาน ภาพอันอบอุ่นงดงามยังติดตรึงในห้วงคำนึงของไป่ชิงถงอยู่ไม่วางวาย ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างอดไม่ได้

“ดี! คำนี้พูดได้ดียิ่ง มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้านสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า…” ไป่ชิงถงหัวเราะครึกครื้นถูกอกถูกใจกับคำพูดของเด็กหนุ่มยิ่งนัก ก่อนที่เสียงหัวเราะอันแสนเบิกบานใจจะเงียบหายไปเสียเฉยๆ “...แต่ว่านะจิ้งเอ๋อร์ ข้าเลี้ยงเจ้าโตมาจนป่านนี้แล้วจะเห็นเจ้ามีทุกข์แม้เพียงน้อยนิดได้อย่างไร เจ้าจงมีแต่ความสุขเถอะนะ ส่วนความทุกข์ยากทั้งหลายนั้น ข้าจะแบกรับมันแทนเจ้าเอง อนาคตของเจ้ายังอีกยาวไกลนัก จงอยู่ต่อไปอย่างเข้มแข็งเถอะนะเสี่ยวจิ้งของข้า” ไป่ชิงถงเผยยิ้มให้เด็กหนุ่ม เป็นรอยยิ้มที่เขามักมีให้กับสวีจิ้งเฟิ่งเสมอยามทั้งสองใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน แต่วันนี้เด็กหนุ่มกลับจ้องมองรอยยิ้มอันแสนงดงามเต็มไปด้วยความรักใคร่อ่อนโยนนั้นผ่านม่านน้ำตา เสียงแหบพร่าเปล่งเสียงร้องห้ามออกมาสุดเสียง แต่ไม่อาจเหนี่ยวรั้งเรือนร่างสูงใหญ่เอาไว้ได้

“ไม่นะ!!!”

สวีจิ้งเฟิ่งทุบกรงไม้ที่ถูกสร้างขึ้นมาปกป้องเขาอย่างบ้าคลั่ง ทำได้เพียงมองเงาร่างสูงสง่าในชุดอาภรณ์สีฟ้าครามเหินกายตรงไปยังกลุ่มชายชุดดำ เปิดฉากฆ่าฟันกับยอดฝีมือหลายสิบคน สวีจิ้งเฟิ่งเห็นเงาร่างสูงเพรียวหยิ่งทะนงราวกับต้นสนบนยอดเขาสูงของไป่ชิงถงวูบไหวไปมา กวัดแกว่งกระบี่ฆ่าฟันศัตรูอย่างห้าวหาญ อาภรณ์สีฟ้าครามสะบัดพลิ้วราวกับชายหนุ่มกำลังร่ายรำท่ามกลางป่าเฟิงในฤดูใบไม้ร่วง เด็กหนุ่มจิกมือแน่นจนซีกไม้ทิ่มเข้าไปในเนื้อเลือดไหลซิบ เมื่อเห็นชายหนุ่มพลาดท่าเสียทีถูกฟันไปหลายแผล ทั้งถูกพลังปราณของฝ่ายตรงข้ามกระแทกร่าง จนเรือนกายสูงโปร่งอาบย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉานเหมือนผุดขึ้นมาจากสระโลหิต

สวีจิ้งเฟิ่งได้แต่เบิกตามองภาพการต่อสู้ดังกล่าว ดวงตาแดงก่ำด้วยความคั่งแค้น เขาจะจดจำความแค้นนี้ไว้ให้ขึ้นใจ มันผู้ใดที่บังอาจทำร้ายเกอเกอของเขา เขาจะตามล่าตามผลาญมัน แม้แต่ดวงวิญญาณก็อย่าหวังว่าจะได้ไปผุดไปเกิด!

ไป่ชิงถงควงกระบี่ต่อกรกับเหล่าชายชุดดำอย่างเหี้ยมหาญ ฆ่าได้หนึ่งแต่ก็เสริมเข้ามาอีกหนึ่งไม่จบไม่สิ้นราวกับดอกเห็ดที่ผุดขึ้นมายามวสันตฤดู เขาทุ่มพลังทั้งหมดที่มีเพื่อรับมือกับคนชั่วเหล่านี้ แต่กลับมีคนสลัดหลุดจากวงต่อสู้จะเข้าไปทำร้ายจิ้งเอ๋อร์ของเขา ไป่ชิงถงไม่รอช้าตัดสินใจระเบิดปราณทิพย์ในกายโดยไม่เสียดายชีวิต เขาจะลากพวกที่มันคิดสังหารจิ้งเอ๋อร์ของเขาให้ตายตกไปตามกันเสียให้หมด!

“ระวัง! มันจะระเบิดพลังปราณแล้ว” หัวหน้ากลุ่มชายชุดดำตะโกนเตือนพวกพ้องเสียงดัง เมื่อพลังปราณโดยรอบถูกไป่ชิงถงดูดกลืนจนสายลมรอบกายโหมกระหน่ำราวกับทะเลคลั่ง มวลเมฆปั่นป่วนหมุนวนเป็นเกลียวคลื่น ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึน อสนีบาตคำรามดังกึกก้องไปทั่วฟ้า ฝ่าฟาดลงมาบนยอดเขาซีเทียนเฟิงจากทุกทิศทุกทาง จู่โจมเข้าใส่กลุ่มชายชุดดำจนแตกพ่ายไม่เป็นขบวน

“รีบจัดการมันเร็วเข้า!!” หัวหน้าชายชุดดำตวาดสั่งเสียงดังลั่น ร่างกายถูกสายฟ้าฟาดใส่จนแหลกเละ ลมหายใจดับดิ้นไปพร้อมกับคำสั่งสุดท้าย แต่พลังปราณที่อัดแน่นในกายไป่ชิงถงระเบิดออกอย่างรุนแรงเสียก่อน แสงสีทองเปล่งรัศมีเจิดจ้าพุ่งออกจากร่างกายของชายหนุ่มจากทุกทิศทุกทาง ส่งผลให้ยอดเขาซีเทียนเฟิงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น แผ่นดินใต้ฝ่าเท้าแตกร้าวร่วงกราวตกลงสู่พื้นพิภพเบื้องล่างราวกับหิมะสีนิลที่กำลังร่วงโรย แรงสะท้อนของพลังอันมหาศาลกวาดล้างเหล่าชายชุดดำทั้งหมดที่ล้อมวงสังหารเขาจนร่างแหลกสลายโลหิตไหลนองดั่งสายธาร

“เกอเกอ!” สวีจิ้งเฟิ่งตะโกนเรียกไป่ชิงถงสุดเสียง ถลาเข้าไปรับร่างสูงโปร่งไว้ในอ้อมกอดได้ทันท่วงที มือสั่นเทาสัมผัสใบหน้าหยิ่งทะนงด้วยความหวาดหวั่นสุดขั้วหัวใจ

“เกอเกอท่านตอบข้าสิ ท่านอย่าเป็นอะไรนะ เกอเกอท่านได้ยินข้าหรือไม่ เกอเกอ!!” เด็กหนุ่มพร่ำเรียกเสียงพร่า เห็นดวงตาสีเขียวมรกตงดงามคู่นั้นจ้องมองมาที่ตนก็ดีใจจนระงับตัวเองไว้ไม่อยู่ เผลอรวบร่างสูงของชายหนุ่มเข้ามากอดแนบอกแน่น

“สะ… เสี่ยวจิ้ง”

“ข้าอยู่นี่ ท่านอดทนอีกนิดนะ อีกนิดเดียว ข้าจะรักษาท่านเดี๋ยวนี้แหละ” สวีจิ้งเฟิ่งถ่ายพลังให้ไป่ชิงถง กลับถูกชายหนุ่มรวบมือเอาไว้แน่น

“สะ… เสี่ยวจิ้ง ข้าไม่ไหวแล้ว จะ… เจ้ารีบหนีไปซะ อะ… อาจมีพวกมันตามมาอีก จะ… เจ้ารีบหนี… ฮึก” ไป่ชิงถงกระอักเลือดออกมากองใหญ่ โลหิตไหลออกทวารทั้งเจ็ดไม่หยุด เขารู้ดีว่าตนเองไม่รอดแน่แล้ว ชีวิตนี้ไม่มีอะไรให้เสียดาย เพียงแต่ห่วงเดียวที่ยังเหลืออยู่ช่วยต่อลมหายใจเขาได้อีกครู่ หากไม่เห็นคนตรงหน้าปลอดภัยไร้กังวลแล้วเขาจะตายตาหลับได้อย่างไรกัน

“ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น อีกเดี๋ยวท่านก็หายดีนะ เชื่อข้า…” สวีจิ้งเฟิ่งละล่ำละลักบอก เช็ดเลือดให้ชายหนุ่มไม่หยุด พยายามอุ้มร่างที่ใหญ่โตกว่าตัวเองขึ้น พาเกอเกอของเขากลับไปรักษา แต่มือหนาเปื้อนเลือดของไป่ชิงถงกลับฉุดรั้งแขนเล็กของเขาไว้ไม่ให้ทำเช่นนั้น

“มะ…ไม่ จิ้งเอ๋อร์ จะ.. เจ้าฟังข้า พวกมันจะส่งคนมาฆ่าเจ้าอีก จะตามฆ่าเจ้า รีบไป ซะ… ซ่อนตัวอย่าให้ผู้ใดพบเห็น ตามหาหลินเสวี่ย ฟะ.. อ๊อก” ไป่ชิงถงกระอักเลือดครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายทรมานราวกับถูกไฟนรกแผดเผา เจ็บปวดยากจะทานทน ลมหายใจขาดห้วง พยายามบอกความจริงให้สวีจิ้งเฟิ่งได้รู้ก่อนตาย แต่กลับไม่อาจพูดออกมาได้ สุดท้ายร่างสูงในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มก็ตัวอ่อนยวบ ลมหายใจสุดท้ายปลิดปลิว ร่างกายค่อยๆ สลายหายไปกับสายลมในยามราตรีกาลดุจดั่งแสงหิ่งห้อยในฤดูร้อน

“เกอเกอ ไม่นะ! ท่านฟื้นสิ อย่าล้อข้าเล่นแบบนี้" สวีจิ้งเฟิ่งพยายามไขว่คว้ากลุ่มแสงอบอุ่นอ่อนโยนที่โอบล้อมอยู่รอบกาย กลับได้เพียงความว่างเปล่า "ท่านจากข้าไปแบบนี้ไม่ได้นะ ฮือๆ ท่านไปแล้วข้าจะอยู่กับใคร" เด็กหนุ่มพร่ำเพ้อหาเงาร่างอันคุ้นเคย หยาดน้ำตาหลั่งรินไม่ขาดสายราวกับไข่มุกหล่นกระทบจานกระเบื้องเคลือบ ในอกเจ็บปวดรวดร้าวเจียนตายราวกับถูกเปลวไฟแผดเผา ได้แต่เบิกตามองร่างกายของผู้เป็นที่รักค่อยๆ สลายไปต่อหน้าต่อตาอย่างทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องเรียกหาชายหนุ่มสุดเสียง แต่เขาก็ไม่อาจหวนกลับคืนมาอีกแล้ว

“เกอเกอ!!!!!!”

[1] ดินแดนฮุ่นตุ้น คือดินแดนแห่งความว่างเปล่าที่ล่องลอยอยู่ระหว่างแดนสวรรค์ แดนมาร และโลกมนุษย์

[2] เป็นหน่วยวัดของจีน 1 จั้ง ประมาณ 3.33 เมตร

[3] เกอเกอ แปลว่า พี่ชาย