บทที่ 1307

ในที่สุดเขาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ขนตาหนาทอดเงาลงบนใบหน้าซีดเซียวของเขา

ราวกับถูกดูดเอาเรี่ยวแรงทั้งหมดไปในพริบตา เซียวเหิงทรุดตัว ลงกับพนักเก้าอี้เย็นเฉียบ ทั้งร่างเหมือนถูกความมืดที่มองไม่เห็นกลืนกินทีละน้อย จมลึกลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายตกสู่ห้วงทะเลแห่งความสิ้นหวังที่เงียบงัน

"คงจะ..." เสียงแหบต่ำของเขา ลอยไปในอากาศที่เย็นเยือก ราวกับกำลังหายใจไม่ออกแลกำลังจมน้ำ "คงจะเกิดเรื่องขึ้นมากมายเลย ใช่หรือไม่?"

ทั้งที่แสงแดดนอกหน้าต่างแผดจ้าขึ้น

แต่คนทั้งสองในห้อง กลับเหมือนจมดิ่งลงไปในบ่อน้ำเย็นเยือก

เฉียวเนี่ยนกุมข้อมือตนเองแน่น ปลายเล็บจิกลงบนเนื้อ แต่ความเจ็บปวดนั้นก็มิอาจเรียกสติเฉียวเนี่ยนกลับมาได้

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ข่มเสียงสะอื้นในลำคอ แล้วกล่าวออกมาอย่างแน่วแน่ "ข้ารักษาเจ้าได้"

ระหว่างที่พูด ก็ค่อยๆ คลี่ห่อบรรจุเข็มทองเก้าแสงดาวออกตรงหน้าเซียวเหิง

เซียวเหิงกับสำนักราชาโอสถนั้น ก็มีความสัมพันธ์ข้องเกี่ยวกันอยู่บ้าง

แม้เฉียวเนี่ยนจะไม่รู้ว่าเซียวเหิงรู้จักกับผู้ใดในสำนักราชาโอสถกันแน่ แต่ยารักษาบาดแผลในกองทัพของเซียวเหิง ล้วนมาจากสำนักราชาโอสถ

เช่นนั้น เฉียวเนี่ยนจึงคาดว่า เซียวเห