Share

บทที่ 741

Author: โม่เสียวชี่
องค์หญิงซูหยวนรู้เร็วนักว่านางจะไปตำหนักฝูเหอ?

นั่นมันเป็นเรื่องที่พูดกันในเรือนนอนของฮ่องเต้นี่นา!

องค์หญิงซูหยวนถึงกับแฝงคนไว้ข้างกายฮ่องเต้ด้วยหรือ?

นางแอบตกใจอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกโชคดีไปพร้อมกัน

วันนี้ ครที่เอ่ยถึงสวีเหม่ยเหรินต่อหน้าฮ่องเต้นั้นคือฮุ่ยเฟย ไม่ใช่นาง

มิเช่นนั้น สิ่งที่นางอดทนอดกลั้นเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากองค์หญิงก่อนหน้านี้ คงพังทลายลงในพริบตา

สีหน้านางยังคงเปื้อนยิ้มอยู่ “ไม่คาดคิดเลยว่าองค์หญิงจะเป็นห่วงข้าน้อยถึงเพียงนี้ ข้าน้อยปลื้มใจยิ่งนัก!”

เสี่ยวฝูจื่อพยักหน้าแล้วยิ้มบางๆ “ท่านหญิงเฉียวจำคุณความดีขององค์หญิงได้ก็ดีแล้ว”

พูดจบ ก็ค้อมตัวให้เฉียวเนี่ยนอีกครั้ง “ท่านหญิงเฉียว เชิญขอรับ”

“เจ้าค่ะ ฝูกงกง”

เฉียวเนี่ยนค้อมตัวตอบกลับ แล้วก็เดินตามหลังเสี่ยวฝูจื่อมุ่งหน้าไปยังตำหนักฝูเหอ

จริงๆ แล้ว เส้นทางในวังไม่ได้ซับซ้อนนัก

ตำหนักฝูเหออยู่มุมฝั่งตะวันตก เดินตามเส้นทางไป สุดท้ายก็ถึงอยู่ดี

เสี่ยวฝูจื่อเดินนำหน้า ไม่รู้เดินไปนานแค่ไหน บนทางที่เดินไปนั้นก็ยิ่งพบพวกนางกำนัลขันทีน้อยลงเรื่อยๆ

เสี่ยวฝูจื่อเงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้า พอเห็นว่าไม่มีคน ก็หยุด
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 956

    กระโจมหลังใหญ่โตนั้น ตอนนี้ก็เหลือเพียงเฉียวเนี่ยนกับท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกเท่านั้นท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกพูดภาษาจีนไม่ได้ จึงชี้ไปยังเบาะที่อยู่ไม่ไกลนัก เป็นเชิงให้เฉียวเนี่ยนนั่งตรงนั้นตอนนี้ฉู่จืออี้ไม่อยู่ เฉียวเนี่ยนก็ไม่กล้า 'อาละวาด' เหมือนเมื่อครู่ จึงเชื่อฟังนั่งลงอย่างว่าง่ายส่วนท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกก็นั่งที่โต๊ะ หยิบงานทหารบนโต๊ะขึ้นมาดูแต่ดูเหมือนจะมองออกในแวบเดียวว่าถูกคนรื้อค้นมาแล้วทันใดนั้นก็โกรธเคืองตวาดเฉียวเนี่ยนเสียงดัง “เจ้ารื้อดูของข้าใช่หรือไม่?”เฉียวเนี่ยนฟังไม่ออก แต่เห็นท่าทางดุร้ายของเขาก็เดาได้ว่าพูดอะไรอยู่อดไม่ได้จะบ่นเบาๆ ว่า “ข้าดูไม่รู้เรื่อง จะโวยวายอะไรนัก?”คาดไม่ถึงว่า ท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกเห็นว่านางขยับปากแต่ฟังไม่รู้เรื่อง ก็หยิบสมุดหลายเล่มบนโต๊ะปาใส่เฉียวเนี่ยนทันทีแม้จะไม่ได้ปาถูกเฉียวเนี่ยน แต่เสียงนั้นก็ทำให้เฉียวเนี่ยนสะดุ้งโหยงนอกกระโจมก็มีคนได้ยินเสียงจึงรีบเข้ามา เป็นคนที่พูดภาษาแคว้นจิ้งได้คนหนึ่งหลังได้ยินท่านข่านแห่งกลุ่มชนเตอร์กิกตวาดด้วยความเดือดดาล คนผู้นั้นก็หันมาถามเฉียวเนี่ยนด้วยภาษาที่ต

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 955

    เขาวางแผนเรื่องนี้ไว้นานแล้ว เพียงแต่กลัวเฉียวเนี่ยนจะเป็นห่วง จึงจงใจรอจนเฉียวเนี่ยนออกจากทัพไปก่อนจึงค่อยลงมือแผนเดิมคือวันนี้จะอาศัยช่วงงานเลี้ยงสำรับแพะของกลุ่มชนเตอร์กิกลอบสังหารท่านข่านของพวกมันแล้วรีบหนีออกมา ให้ทันถึงก่อนเฉียวเนี่ยนจะกลับถึงค่ายเช่นนี้ แม้นางจะรู้เรื่องแผนของเขา ก็จะไม่เป็นกังวลมากนักแต่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าแผนของเขามีจุดผิดพลาดนางรู้เรื่องเร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไรทันทีที่ได้ยินว่านางถูกจับมา เขาก็เดาออกทันทีว่านางต้องลอบออกจากแคว้นมาหาเขา จึงถึงได้เจอกับพวกเผ่าทูเจี๋ยเข้าเด็กโง่นี่ ไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลย!ในใจแม้จะมีโทสะ หากเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นของเขาที่บุ่มบ่ามเช่นนี้ เขาคงสั่งให้เฆี่ยนด้วยไม้ทหารไปนานแล้วแต่พอได้เห็นหน้านางในวินาทีนั้น ไฟโทสะในใจเขากลับสลายหายไปหมดกลับเป็นน้ำตาของนางที่ปลุกเร้าความรู้สึกผิดในอกของเขาจนแทบทะลักออกมาจะไปโทษนางได้อย่างไรเล่าหากจะโทษ ก็ต้องโทษแผนการของเขาเองที่ไม่รัดกุมพอ ถึงทำให้นางต้องเสี่ยงอันตรายระหว่างที่กำลังคิด เสียงฝีเท้าก็แว่วมาจากด้านนอกเฉียวเนี่ยนยังถือว่าระแวดระวังอยู่ เมื่อได้ยินเสียงก็ผ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 954

    เฉียวเนี่ยนถูกพาตัวกลับมายังกระโจมของกลุ่มชนเตอร์กิกนางถูกคนเผ่าทูเจี๋ยโยนลงมาจากหลังม้าอย่างไร้ความปรานีดั่งเป็นเพียงสินค้าชิ้นหนึ่ง ร่างของนางกระแทกพื้นอย่างแรงยังไม่ทันที่นางจะได้ลุกขึ้นนั่ง ก็ถูกคนเผ่าทูเจี๋ยล้อมไว้เสียแล้วราวกับมองนางเป็นสัตว์ประหลาดอะไรสักอย่าง พวกเขาต่างชี้ไม้ชี้มือ มุงดูนางอย่างไม่ลดละได้ยินเพียงเสียงคนผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “ถอยไปให้หมด นี่เอาไว้ให้ท่านข่าน!”จากนั้นเฉียวเนี่ยนก็ถูกลากตัวขึ้นมา ก้าวพาไปยังกระโจมหลังใหญ่ที่สุดที่อยู่ไม่ไกลกระโจมของเผ่าทูเจี๋ยใหญ่กว่าของแคว้นจิ้งอยู่มากแค่กระโจมหลังเดียว ก็ไม่ต่างจากห้องใหญ่ห้องหนึ่ง ภายในมีข้าวของครบถ้วนทุกประการคนผู้นั้นโยนเฉียวเนี่ยนทิ้งไว้ที่มุมหนึ่ง เอ่ยด้วยภาษาของแคว้นจิ้งที่กระท่อนกระแท่นว่า “อยู่เฉยๆ ถ้ากล้าหนี ข้าหักขา!”เฉียวเนี่ยนปรายตามองเขา แต่ไม่ตอบกลับดูเหมือนเขาจะมั่นใจว่านางไม่กล้าหนี ชายผู้นั้นจึงไม่ได้มัดมือเท้าของนางไว้ แล้วเดินออกไปเสียงภาษาเตอร์กิกที่ลอยมาเป็นระยะจากภายนอกทำให้เฉียวเนี่ยนยิ่งรู้สึกพร่าเลือนนัยน์ตาของนางกวาดสำรวจไปทั่วกระโจม แล้วในที่สุดสายตาก็หยุดลงที่โต๊ะเข

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 953

    ไม่รู้ว่าต้องเร่งรุดไปนานเท่าใดเพียงเห็นแสงอาทิตย์สายหนึ่งตรงขอบฟ้าค่อยๆ สว่างขึ้น แล้วก็สาดส่องไปทั่วทั้งทะเลทรายกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาม้าที่ขี่มาก็เหนื่อยจนเดินไม่ไหวแล้วเฉียวเนี่ยนจึงลงจากหลังม้า เดินไปตามลำพังในสมองมีเพียงความสับสนวุ่นวายบางทีก็เป็นใบหน้าของฉู่จืออี้ บางครั้งก็กลายเป็นใบหน้าไร้ชีวิตชีวาของจิ่งเหยียนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนหลังม้าหัวใจพลันเจ็บปวดมากขึ้นทุกขณะนางรู้ชัดเจนดี ว่าเคยสูญเสียบางสิ่งไป ดังนั้นในตอนนี้นางจึงไม่กล้าปล่อยมือโดยง่ายนางไม่อาจมั่นใจได้จริงๆ ว่าจะช่วยฉู่จืออี้ไว้ได้แต่อย่างน้อย นางต้องหาเขาให้พบนางจะปล่อยให้เขานอนหลับใหลอยู่ใต้ทะเลทรายผืนนี้ตลอดไปไม่ได้นางต้องพาเขากลับบ้านแต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยู่ในทะเลทรายนานเกินไปหรือไม่เสียงฝีเท้าม้ากลับดังมาถึงข้างหูนางเป็นระลอกเฉียวเนี่ยนหันไปมองทางที่มาของเสียงอย่างเหม่อลอยเล็กน้อยก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังควบม้าตรงมาทางนางอย่างมืดฟ้ามัวดินเมื่อเห็นเครื่องแต่งกายแปลกตาซึ่งแตกต่างจากแคว้นจิ้งโดยสิ้นเชิง ริมฝีปากของเฉียวเนี่ยนก็อดจะยิ้มเย้ยตัวเองขึ้นมาไม่ได้นี่มันต้องเป็นดวงโชคแบบ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 952

    เขารู้สึกตกใจวูบหนึ่ง คล้ายจะตระหนักได้ถึงเรื่องไม่ดีบางอย่าง หัวใจก็พลันเต้นระส่ำขึ้นมาจากนั้นรีบร้อนมุ่งหน้าไปยังกระโจมข้างๆในกระโจมไม่มีแสงไฟ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วจึงเรียกขึ้นว่า “เนี่ยนเนี่ยน?”ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ?เขาเปล่งเสียงดังขึ้น เรียกอีกครั้ง “เนี่ยนเนี่ยน?”ในที่สุด แสงไฟในกระโจมก็สว่างขึ้นหลินเย่ว์เพิ่งจะถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่คนที่เปิดม่านกระโจมออกมากลับเป็นหนิงซวง“คุณชายใหญ่? เหตุใดจึงได้กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ? แล้วคุณหนูเล่า?”หนิงซวงเอามือขยี้ตาที่งัวเงียพลางถามขึ้นหัวใจของหลินเย่ว์จมดิ่งลงทันที รีบหมุนตัวพุ่งออกไปนอกค่ายทหารนอกค่าย ทหารองครักษ์ที่เฝ้าอยู่เห็นหลินเย่ว์ ยังไม่ทันรอเขาเอ่ยปากถามก็กล่าวขึ้นว่า “เมื่อครู่ท่านหญิงเฉียวรีบร้อนควบม้าออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าไปที่ไหนขอรับ”“แย่แล้ว!”หัวใจของหลินเย่ว์จมดิ่งลงอีกครั้ง หมุนตัวกลับมาที่กระโจมของเจ้าเก้าอย่างรวดเร็วเห็นคนในกระโจมยังคงร้องไห้กันอยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตวาดขึ้นมา “เลิกร้องกันได้แล้ว! เนี่ยนเนี่ยนหายไปแล้ว!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างตกใจแม้แต่เจ้าเก้าก็เงยหน้าขึ้นฉับพลัน “อะไร

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 951

    พี่ห้ากลับพุ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อพี่สามไว้แน่น น้ำเสียงสั่นเทาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? ที่ว่ามีแค่เจ้าเก้าคนเดียวกลับมาหมายความว่าอย่างไร? แล้วเจ้าเก้าอยู่ไหน?”พี่สามสูดลมหายใจลึกก่อนเอ่ย “เจ้าเก้าบอกว่า พวกเขาเจอทะเลทรายดูดกะทันหัน กองทัพทั้งขบวนจมหายลงไป เป็นพี่ใหญ่กับพี่รองที่ช่วยกันผลักเขาออกมาได้ แต่พี่ใหญ่กับพี่รองกลับ...”“เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!” พี่ห้าร้องลั่น “เจ้าเก้าอยู่ไหน! ข้าจะไปหาเจ้าเก้า!”พูดจบก็รีบร้อนมุ่งไปยังกระโจมของเจ้าเก้าราวกับกลัวว่าเขาจะทำอะไรผิดพลาดเพราะความใจร้อน พี่สามจึงรีบตามไป หลินเย่ว์เองก็อยากรู้ความจริง จึงตามทั้งสองคนไปด้วยชั่วขณะนั้น ในกระโจมของฉู่จืออี้ก็เหลือเพียงเฉียวเนี่ยนคนเดียวเงียบสงัดนัก...กระโจมนี้ ช่างเงียบงันเหลือเกินทะเลทรายดูดหรือ?ตายแล้วอย่างนั้นหรือ?ดวงตาคู่งามของเฉียวเนี่ยนสั่นระริกไม่หยุด หัวใจก็เต้นแรงไม่เป็นส่ำอย่างไรเลยจะตายไปได้ง่ายเช่นนี้?อีกด้านหนึ่ง พี่ห้าได้พุ่งเข้าไปในกระโจมของเจ้าเก้าแล้วซักไซ้ไม่หยุดทว่า ตั้งแต่เจ้าเก้ากลับมาเพียงลำพัง เขาก็ใช้ผ้าคลุมตัวเองทั้งไว้ร่าง

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status