All Chapters of ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง: Chapter 311 - Chapter 320

ฉีชินอ๋องย่อมต้องถามอาเสอ “ของสิ่งนี้ขนส่งมาจากแคว้นตะวันตกหรือ?”“ถูกต้องเพคะ นี่เรียกว่ารถยนต์ ไม่ต้องกินธัญพืช ใช้น้ำมัน น้ำมันก็ขนส่งมาจากแคว้นตะวันตกเหมือนกันเพคะ” รถเติมน้ำมันเต็มถังสามารถวิ่งได้หกเจ็ดร้อยกิโลเมตร อีกทั้งท้ายรถยังสำรองน้ำมันอีกสองถัง นี่คือของที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ จนปัญญา ต้องคำนึงว่ายุคสมัยนี้ไม่มีปั๊มน้ำมัน“ข้าไม่เคยได้ยินแคว้นตะวันตกมาก่อน แต่ได้ยินว่าทางตะวันตกมีของสนุก ๆ มาก” สีหน้าของฉีชินอ๋องเพิ่งจะปกติฝนตกหนักขึ้นทุกที ที่ปัดน้ำฝนปัดไปปัดมาอย่างบ้าคลั่ง แต่กระจกยังมีหยดน้ำฝนสาดลงมาไม่หยุดจ่านเหยียนวิสัยทัศน์ไม่สู้ดีจึงได้แต่ลดความเร็ว อาศัยความรู้สึกขับแบบดาด ๆ บางที่เป็นหลุมเป็นบ่อเหยียบเบรกกะทันหัน ทำเอาคนบนรถหน้าทิ่ม เส้นทางนี้ถือว่าวิบากฉีชินอ๋องมองจ่านเหยียนด้วยสายตาเลื่อมใสตลอดเวลา คนที่กำลังมีสมาธิจะงามที่สุด ตอนนี้จ่านเหยียนกำลังมีสมาธิกับการขับรถ เอ่ยคำสบถยามตกหลุมเป็นครั้งคราว หากเป็นการแสดงออกอันทรงเสน่ห์ในสายตาของเขาหากเป็นแต่ก่อน ฉีชินอ๋องแค่รู้สึกดีกับจ่านเหยียนเล็กนั้น เช่นนี้เวลานี้ก็คงจะหลงรักนางแล้วไม่ต้องสงสัย เพราะการรัก

ฉีชินอ๋องมองจิ้งฉือ “หากแม่นางยินดีให้ยืม ข้าจะขอบคุณอย่างสุดซึ้ง”“ไม่ให้ ไปเสีย!” จิ้งฉือเอ่ยอย่างเย็นชา กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อจะกลับเข้าไปฉีชินอ๋องร้อนใจขวางเอาไว้ เอ่ยอย่างจริงใจ “แม่นาง มุกเทพนี้สำคัญกับข้ามากนัก ขอร้องแม่นาง หากให้ยืม ข้ารับรองว่าใช้เสร็จจะส่งคืนทันที”จิ้งฉือมองเขาแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าหยิ่งยโส “ให้ยืม ได้ แต่ข้ามีเงื่อนไขหนึ่ง”ฉีชินอ๋องถาม “แม่นางเชิญพูด”จิ้งฉือบอก “ท่านต้องอยู่บนเขาเป็นเพื่อนข้า”ฉีชินอ๋องเอ่ยอย่างลำบากใจ “นี่จะได้อย่างไร? เวลานี้ข้ามีงานราชการรัดตัว ไม่สามารถอยู่ได้เป็นเวลานาน”“นั่นง่ายมาก ท่านพาข้ากลับเมืองหลวง ข้าจะพักที่จวนของท่าน” จิ้งฉือท่าทางไม่เจรจา“นี่...” ฉีชินอ๋องมองพระอาจารย์เป่ากวงทีหนึ่งพระอาจารย์เป่ากวงไม่พูด นี่คือเรื่องส่วนตัว เขาคือผู้ละทางโลกแล้ว ไม่สะดวกจะถามมาก“ไม่ยอม? ได้ ท่านอ๋องไปได้แล้ว!” จิ้งฉือโกรธจัด หมุนตัวจะไปฉีชินอ๋องโพล่งปากออกมาด้วยความร้อนใจ “ได้ ข้ารับปากเจ้า”พระอาจารย์เป่ากวงปราดตามองฉีชินอ๋อง รับปากเร็วเช่นนี้เลยหรือ? ช่างทำให้เขาประหลาดใจอยู่บ้าง เขารู้ ฉีชินอ๋องรังเกียจรังงอนแม่นางจิ้งฉือ

ฮุ่ยอวิ่นหัวเราะอย่างเย็นชา “ก็ได้ ให้มันมาเถอะ!”จะมีใครส่งคนมาสนใจเวลานี้ได้? นับจากวันที่เทียนเกิดเรื่อง ทุกวันมีคนมาตรวจสอบความจริงไม่รู้เท่าไร ฉากหน้าอ้างว่ามาเยี่ยม ลับหลังแอบลอบเข้ามา เพียงแต่ที่มาคืนนี้คือยอดฝีมือ มิทันระวังเท่านั้น“อาซาน ยังจำวิชากระบี่มายาได้หรือไม่?” ฮุ่ยอวิ่นถามอาซานอาซานผงกศีรษะ “ชาตินี้มิอาจลืม อาเซินองครักษข้างพระวรกายอดีตฮ่องเต้หายสาบสูบไปนานแล้ว นับจากครั้งก่อนก่อนทำร้ายท่านอ๋องบาดเจ็บ เราก็ไม่เคยหาตัวเขาเจอเลย ยังนึกว่าตายไปแล้วเสียอีก”“คนพรรค์นี้จะตายเร็วได้อย่างไร? คนชั่วเป็นภัยพันปี!” ฮุ่ยอวิ่นกล่าวกระแทกเสียงอาซานเอ่ยเสียงชืด “เขาปรากฏตัวอีกครั้งก็ดี ถึงอย่างไรแค้นใหม่แค้นเก่าก็ชำระด้วยกันเลยเถอะ!”ฮุ่ยอวิ่นก็สีหมัดเหมือนกัน มองมู่หรงฉิงเทียนแวบหนึ่ง “รอผ่านคืนนี้ไปแล้ว เราค่อยโต้กลับให้หนัก!”อาซานมองด้านนอกอย่างกังวล “คืนนี้จะสำเร็จหรือไม่? หากพรุ่งนี้ท่านอ๋องไม่ฟื้นขึ้นมา เช่นนั้นทางสกุลถงคงได้มีละครฉากใหญ่ให้เราดูแล้ว”“ข้าเชื่อใจหลงอู่...” เขาหยุดครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าจะไม่เห็นหลงอู่นานแล้ว เจ้าแน่ใจหรือว่าหลงจ่านเหยียนอยู่ในวังมา

อาเสอยังไม่เข้าใจ “ในเมื่อก่อนหน้านี้ฝากดวงวิญญาณของมู่หรงฉิงเทียนไว้กับวิญญาณมังกร เช่นนั้นพอให้ยืมวิญญาณมังกรไป วิญญาณของเขามิต้องไปกับวิญญาณมังกรด้วยหรือ?”“ไม่ ขอเพียงวิญญาณมังกรออกจากกล่องไม้จันทน์ซึ่งมีอักขระสวัสติกะ วิญญาณก็จะคืนสู่ร่างของเขา แต่... ในช่วงเวลาประมาณหนึ่งเดือนเท่านั้น”ความจริงอาเสอยังไม่ถือว่าเข้าใจอยู่ดี แต่ไม่อยากถามแล้ว นางมองดวงหน้าซีดขาวของหลงจ่านเหยียนด้วยความกังวล “ตอนนี้คุณหนูใหญ่ข้าควรทำอย่างไรดี? นางบาดเจ็บเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ตอนนี้ยังต้องศรอีกดอก ยังจะรอดหรือไม่?”“ยามนี้คทามังกรอยู่ในร่างนาง รักษาหัวใจและแก่นวิญญาณของนางอยู่ น่าจะไม่เป็นอะไร” พระอาจารย์เป่ากวงสัมผัสแก่นวิญญาณตรงหว่างคิ้วนางเล็กน้อย แก่นวิญญาณสว่างมาก คาดว่าได้รับบาดเจ็บทางกายประมาณหนึ่งเท่านั้นแน่นอน หากศรนี้ยิงเข้าหน้าอก นั่นจะอันตรายมากเมื่อได้ยินว่านางไม่เป็นไร ทุกคนจึงโล่งอกเชียนอวี่อยู่ท่ามกลางความมึนงงมาตลอด เรื่องที่เกิดในคืนนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตการยอมรับของนาง ดังนั้นนางจึงแสดงสีหน้าเป๋อเหลอมาตลอดพระอาจารย์เป่ากวงเขียนตำรับยาแล้วให้อาเสอไปจัดยาที่ห้องยา อาเสอเคยเรี

อาซิ่นเดินกลับไป และย่อมไปรายงานกับมู่หรงฉิงเทียนทันที“เมื่อครู่แม่นางอาเสอมา บอกว่าเพื่อปกป้องดวงวิญญาณของท่านอ๋อง คุณชายอู่เกือบเสียชีวิต ตอนนี้ยังหมดสติอยู่พ่ะย่ะค่ะ” อาซิ่นบอกกับมู่หรงฉิงเทียนอย่างที่อาเสอพูดมู่หรงฉิงเทียนปรับลมหายใจบนเตียง เมื่อได้ยินคำนี้พลันเกือบธาตุไฟข้าแทรก เขาลืมตาขึ้นแล้วถาม “อาเสอล่ะ?”“กลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ บอกคำหนึ่งก็ไปแล้ว” อาซิ่นลูบศีรษะ ไม่รู้ว่าควรบอกเรื่องที่อาเสอให้เขาตอบแทนบุญคุณดีหรือไม่“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าไม่ถามให้ชัดเจนก็ให้นางไปแล้วหรือ?” มู่หรงฉิงเทียนเอ่ยด้วยโทสะอาซิ่นรีบตอบ “ถามแล้วพ่ะย่ะค่ะ นางไม่บอก รั้งไว้ไม่อยู่ ตามไปก็ไม่เห็นนางแล้ว”มู่หรงฉิงเทียนขมวดคิ้ว “สั่งให้คนเข้ามาแต่งตัวให้ข้า”อาซิ่นอึ้ง “ท่านอ๋องจะไปไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ไร้สาระ ก็ต้องเข้าวังสิ!”อาซิ่นเอ่ยตะกุกตะกัก “เข้า...วัง? จะเข้าวังเวลานี้? นี้มันครึ่งคืนแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ จะไม่เป็นที่ครหาหรือ?”“ใครให้เจ้าเดินอาด ๆ เข้าไปเล่า?” มู่หรงฉิงเทียนถลึงตาใส่เขาอาซิ่นลูบศีรษะตัวเองอย่างโง่งม “ก็จริงพ่ะย่ะค่ะ ได้ กระหม่อมจะสั่งให้คนเข้ามาเดี๋ยวนี้”อาเสอกลับวั