เดินตามแผนของเขา

แพรวพรรณนั่งตรงขอบเวที วันมาซ้อมหากมีจุดไหนต้องปรับแก้ค่อยว่ากันอีกที

“แพรวจะให้เด็ก ๆ มาซ้อมกันที่นี่ช่วงไม่มีเรียน แพรวอาจจะไม่ได้เข้ามหาลัยพี่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”

“พี่จะว่าอะไรละครับ งานนี้ต้องยกความดีให้แพรวสิถึงจะถูก” เขาส่งขวดน้ำให้กับเธอ

“ความดีอะไรกันคะ เพื่อเด็ก ๆ ทั้งนั้น”

“ก็นี่ไงความดี ถ้าไม่ได้แพรวพวกเขาก็ไม่ได้รับโอกาสนี้กันนะ”

คำชื่นชมราวกับว่าทำความดีมากมายมหาศาล แพรวพรรณไม่กล้ากล่าวคำใดต่อ เกรงว่าจะเป็นการเสริมคำเยินยอไม่จบไม่สิ้น

“งั้นแพรวขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“เอ่อ! นี่ก็จะเที่ยงแล้วเราไปกินข้าวกันก่อนดีไหมครับ”

แพรวพรรณยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดู เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงแล้ว หากครั้งนี้ปฏิเสธอีกคงจะดูน่าเกลียด

“ก็ได้ค่ะ แต่ขอเป็นร้านใกล้ ๆ นี้นะคะ”

“ได้ครับ ร้านไหนก็ได้ตามใจแพรวเลย” เจตพูดด้วยความกระตือรือร้น ในที่สุดความพยายามของตนเองก็เกิดผล

“จะยืนอยู่ตรงนี้อีกเหรอ! เธอกับไอ้เจตกำลังจะออกมาแล้วเห็นไหม” ทิวสะกิดณภัทร ยังเอาแต่จ้องมองสองคนนั้นอย่างไม่วางสายตา

‘จะอยู่ให้ถูกจับได้หรือไง!’

สองอาทิตย์ต่อมา

บรรยากาศภายในห้องแต่งตัว ติดกับห้องจัดงานแสดงเครื่องเพชรเต็มไปด้วยความครึกครื้น หลังจากแต่งตัวกันเรียบร้อยแล้วรวมไปถึงแพรวพรรณด้วย ครูสาวยิ้มสดใสนึกไปถึงวันที่ทุกคนรู้ว่าตนเองจะขึ้นแสดงพวกเขาต่างดีอกดีใจกันยกใหญ่

“ตั้งแต่แพรวกับเด็ก ๆ มาถึง ยังไม่เห็นเจ้าของงานมาดูพวกเราเลยนะคะ”

ความคลางแคลงใจมีต่อเจ้าของงาน แพรวพรรณไม่อาจกักเก็บมันไว้ได้ ไม่ว่าจะเป็นวันซ้อมหรือเตรียมตัว เขาก็ไม่เคยโผล่หน้ามาดูเลยสักครั้ง ว่าการแสดงจะออกมาในรูปแบบไหน

ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าแท้จริงแล้ว คนผู้นี้ไว้ใจพวกเธอมากจริง ๆ หรือจะชิ่งหนีในวินาทีสุดท้ายไปกันแน่!

“อ้อ...ก่อนแพรวจะออกมา เขามาแล้วยังฝากบอกกับพี่ด้วยว่าให้ทุกคนทำให้เต็มที่”

“เหรอคะ แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย”

“ครับ” เจตมองครูสาวด้วยแววตาชื่นชม ปกติก็ดูสวยอยู่แล้ว พอแต่งหน้าทำผมก็ยิ่งดูดีขึ้นไปอีก รวมไปถึงคอนเซ็ปต์ของการแสดงเธอออกแบบได้อย่างลงตัวมาก ๆ

เมื่อได้เวลาแพรวพรรณก้าวจากหลังม่านออกมาเป็นคนแรก ดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความมั่นใจ

แสงไฟสาดส่องมายังร่างระหงการเต้นแบบ ‘Jazz Dance’ เริ่มขึ้น ท่วงท่าอันงดงาม เรือนร่างเคลื่อนไหวอย่างอ่อนช้อยนุ่มนวล ล้วนสะกดทุกสายตาของผู้ชมในงาน เหล่าไฮโซและนักธุรกิจต่างก็หันไปยังหน้าเวที เมื่อเสียงฮือฮาเอ่ยชื่นชมดังอย่างต่อเนื่อง

“สวย สวยงามจริง ๆ” เจตยิ้มไม่หุบกับเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ชื่นชมไม่ขาดปาก

‘สวยบ้าอะไรเสื้อผ้านั่นก็เหมือนกัน จะใส่มาทำไมถ้าจะสั้นขนาดนั้น ร่าน!’

ณภัทรนึกโมโหอยู่ในใจเมื่อทุกคนต่างก็ชื่นชมแพรวพรรณ ไหนจะเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยไม่ขาดปาก จนทำให้ชายหนุ่มแสดงกิริยาฉุนเฉียวออกมาทางสีหน้า

“มองตาไม่กะพริบเลยนะมึง” ทิวใช้มือข้างที่ถือแก้วไวน์สะกิดแขนคนข้าง ๆ

“ก็งั้น ๆ”

“งั้น ๆ แต่มึงจ้องเธอตาเป็นมันว่ะ รู้ตัวไหม”

“ไอ้ทิว มึงจะเอาผิดกับกูให้ได้ใช่ไหม” สายตาดุราวกับเสือจ้องทิวเขม็ง

“ก็มึงบอกงั้น ๆ แต่จ้องไม่หยุดมันก็ไม่ได้นะ”

“.....”

“ถ้ามึงจะเถียงกับไอ้ทิว คืนนี้ก็ไม่มีทางชนะ” ราวกับเสียงระฆังเคาะหมดเวลา ธาดาห้ามทัพสามารถดึงความสนใจของเพื่อนทั้งสองได้

จนกระทั่งมาถึงช่วงสุดท้าย แพรวพรรณดึงผ้าผูกเอวออกเพื่อโชว์เรียวขาสวย ผิวพรรณขาวผุดพร่องเนียนละเอียด ยามต้องแสงสีนวลช่วยขับให้ผิวสวยโดดเด่นมากขึ้น

พอเสียงเพลงจบลงไฟก็สว่างฉายบนเวที ทั่วทั้งห้องจัดงานดังกึกก้องไปด้วยเสียงปรบมือ นักแสดงประสานมือกันแล้วก้มหน้าลงขอบคุณคำชื่นชมเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มแห่งความปีติยินดี