ตอนที่ 18 ฝึกเดิน

หยางฉิงเดินเข้าไปในห้องนอนของหลี่เซิง นางเห็นว่าเขายังตื่นอยู่

“ข้านึกว่าท่านนอนหลับไปเสียอีก” นางกล่าว ขณะที่เขายังคงนั่งมองสองพ่อลูกถางหญ้าอยู่นอกหน้าต่าง

“ทำไมเจ้ากลับมาช้านัก ข้ารอตั้งนานแล้ว” ตั้งแต่นางออกไป เขาก็เฝ้ารอให้นางกลับมา เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับเขา

“ช้าอย่างไร ท่านคิดไปเองแล้ว ข้ารีบกลับมาเร็วที่สุดแล้วจริง ๆ” นางพูดพร้อมมองเขา วันนี้หลี่เซิงดูเหงาหงอยมากกว่าปกติ ใบหน้าของเขาเริ่มมีเนื้อหนังเพิ่มขึ้นบ้างแล้ว แต่ผมที่ยาวและดูมันนั้น ทำให้นางรู้สึกอยากจับเขามาสระผมเสียที

หรือเขาอาจคิดมากเกินไป เพราะเมื่อไม่มีนางวนเวียนอยู่รอบกาย เขาก็รู้สึกขาดอะไรบางอย่างไป หลี่เซิงมองหยางฉิงที่วันนี้ไม่ได้แต่งหน้า แต่กลับดูสวยงามยิ่งกว่าเดิม จนเขาไม่อยากให้นางออกไปไหนอีก

“หลี่เซิง ท่านเคยคิดจะตัดผมบ้างหรือเปล่า?” นางถามขึ้นอย่างจริงจัง พร้อมกับอยากสระผมให้เขาไปด้วย

หลี่เซิงฟังคำถาม พลางเอามือจับผมตัวเองที่ยาวเกินไปจริง ๆ “ต้องตัดด้วยหรือ? ตั้งแต่ข้าเกิดมา จำไม่ได้เลยว่าเคยตัดมันไปกี่ครั้ง คนในหมู่บ้านส่วนมากก็ไม่ได้ตัดผมกัน”

เขาอธิบายว่าในหมู่บ้านของเขา การตัดผมถือเป็นความเชื่