บทที่ 5 เรื่องราวของบอส

ผมไม่ชอบสายตาดุดันนั่นเลยให้ตายเถอะ ก็คนมันสงสัยก็เลยถามออกไป และสิ่งที่ตอบกลับมาก็ไม่ได้ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมเลย หน้าที่เลขามันเกี่ยวอะไรกับการที่โต๊ะทำงานของผมต้องมาตั้งใกล้เขาขนาดนี้ แต่ก็ช่างเถอะ ผมว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาอีก

บอสกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานและเราไม่ได้คุยอะไรกันอีก วันนี้เขาดูเครียดกว่าทุกวัน เอกสารบนโต๊ะยังกองพะเนิน เคยได้ยินมาว่าแม้แต่แม่บ้านเขายังไม่อนุญาตให้เข้ามาห้องนี้จนกว่าจะได้รับคำสั่ง ไม่รู้ผู้ชายคนนี้ต้องแบกรับอะไรบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรเอาความเครียดและภาระหนักอึ้งทั้งหลายมาลงกับลูกน้อง โดยเฉพาะคนใกล้ตัวอย่างผม

ระหว่างที่ห้องทั้งห้องยังตกอยู่ในความเงียบ ผมใช้เวลานี้จัดวางข้าวของบนโต๊ะทำงานให้เป็นระเบียบ เพิ่งเห็นว่าคอมพิวเตอร์ที่เขาให้ผมใช้เป็นรุ่นเดียวกับของบอส นี่น่าจะเป็นเรื่องดี ๆ เรื่องหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกดี เพราะคอมเครื่องเก่าที่ผมใช้ทำงานมันแทบจะตกรุ่นไปแล้ว เปิดเครื่องแต่ละครั้งก็ใช้เวลารอนานมาก ได้เจอเครื่องมือทันสมัยบ้างก็ดีไม่น้อย

หลังจากจัดของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ผมก็เริ่มงานที่เขามอบหมายให้ผมเมื่อครู่ แน่นอนว่าทุกคำสั่งของบอสผมไม่คิดจะมองข้ามหรอก

ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็พร้อมทำงาน ผมลงมือหาข้อมูลในสิ่งที่เขาอยากให้ผมรู้ แล้วก็ได้คำตอบ

ใช้เวลาทำความเข้าใจกับเนื้อหาที่อยู่ตรงหน้าไม่นานผมก็ชำเลืองไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เล็กน้อย เห็นบอสนั่งเซ็นเอกสารยุกยิกแต่ใบหน้าไม่ได้เคร่งเครียดเท่าก่อนหน้านี้แล้ว ผมจึงกระแอมสองครั้งเพื่อเตรียมพร้อมที่จะคุยกับเขา

“หน้าที่เลขาที่ดีคือช่วยแบ่งเบาภาระของเจ้านาย ไม่ทำตัวเป็นภาระมากกว่าเดิม หากจะเป็นสุดยอดเลขานุการมืออาชีพ ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมต้องเรียนรู้ครับ เพราะหน้าที่เลขาไม่ใช่แค่ชงกาแฟ ถ่ายเอกสาร หรือพิมพ์งาน”

“รู้แล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องถามเรื่องโต๊ะทำงานอีก ฉันพอใจให้นายนั่งตรงไหนก็แค่นั่งตรงนั้น ไม่ใช่เรื่องยาก”

“ครับบอส”

ผมหันไปมองหน้าคนข้าง ๆ เขาเองก็หันมาสบตาผมเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตำแหน่งหน้าที่หรือเพราะอายุที่ห่างกันเจ็ดปี ทำให้ผมทั้งรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าเวลาอยู่ใกล้เขา ตอนนี้ผมรู้สึกราวกับว่าหัวใจมันเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมาแล้ว

“หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่า มองขนาดนั้น”

“อะ เอ่อ เปล่าครับ ไม่มีอะไรติด”

ผมหลบสายตาหันมาโฟกัสหน้าจอคอมพิวเตอร์ตามเดิม แค่วันแรกที่เจอกันผมก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว ไม่รู้ว่าการมาควบตำแหน่งครั้งนี้จะไปรอดรึเปล่า ไม่สามารถกะเกณฑ์อะไรได้ทั้งนั้น

การทำงานวันแรกเราไม่ได้คุยอะไรกันมาก หลัก ๆ บอสจะอธิบายขอบเขตของการทำงานในตำแหน่งเลขาว่าผมต้องทำอะไรบ้าง และยื่นแฟ้มประวัติส่วนตัวของบอสมาให้ผมอ่านและศึกษาทำความเข้าใจ ผมเลยได้รู้ว่า นอกจากงานในบริษัทแล้ว ยังมีงานนอกที่บอสต้องไปประชุมหรือเข้าร่วมอีกไม่น้อย

นึกย้อนไปตอนที่ดูคลิปสัมภาษณ์รายการเซย์ไฮ บอสบอกว่ามีพี่น้องสามคนนี่นา แต่ทำไมถึงดูเหมือนว่าภาระทุกอย่างมาตกที่เขาคนเดียว ความสงสัยนั้นถูกเก็บไว้ในใจเมื่อผมเปิดอ่านประวัติส่วนตัวของเขามาถึงหน้างานอดิเรกและสิ่งที่ชอบ

ผมกวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรอย่างตั้งใจ และเกิดไอเดียบางอย่างที่จะละลายพฤติกรรมของเขา จริงอยู่ว่าเขาเป็นบอสผม แต่เพราะการทำงานของเราสองคนมันค่อนข้างเครียด โดยเฉพาะเขาที่เครียดกว่าผมหลายเท่า การหากิจกรรมทำร่วมกันจึงน่าจะเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย

“บอสชอบว่ายน้ำเหรอครับ”

คนถูกถามหันมามองหน้าผม เลิกคิ้วสูงข้างหนึ่งเชิงสงสัย

“อืม ก็ชอบ ได้ออกกำลังกายไปในตัว นายออกกำลังกายบ้างรึเปล่า ตัวเล็กเท่าลูกหมา ทำงานกับฉันจะไหวไหม”

ผมหันกลับไปมองหน้าเจ้าของคำถาม ไม่แน่ใจนักว่าการที่ผมตัวเล็กหรือไม่ออกกำลังกายมันจะส่งผลอะไรกับการทำงานร่วมกันของเรา

“ผมไม่ชอบออกกำลังกายครับ มันเหนื่อย”

“เหนื่อย?”

บอสหันมามองหน้าผม แล้วผมก็เห็นว่าเขาหลุดขำ แต่เพียงครู่เดียวเขาก็รีบปรับสีหน้ากลับเป็นราบเรียบดังเดิม ไม่รู้เหมือนกันว่าบอสขำอะไร ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำเลยสักนิด

“ใช่ครับ มันเหนื่อย สู้เอาเวลาหลังเลิกงานตอนเย็นไปเดินเล่นตลาดนัด หาของกินอร่อย ๆ แล้วกลับไปอาบน้ำนอนดูซีรีส์คงจะดีกว่า”

“ถึงว่าละ ตัวแค่นี้ งั้นหลังจากนี้ฉันจะพานายไปออกกำลังกาย”

“ห้ะ !!”

ผมหันขวับไปมองเจ้าของประโยคเมื่อครู่อีกครั้ง ถ้าเขาคิดจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ก็อยากให้รู้ว่านั่นคือสิ่งที่ผมเกลียดที่สุดเลย

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ฉันไม่ได้จะพาไปเข้าโรงเชือดสักหน่อย”

“โหย ไม่เอาอะ ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง ผมไม่ไปออกกำลังกายกับบอสหรอก แต่ถ้าไปหาร้านอร่อย ๆ กินข้าวกัน ผมไม่ปฏิเสธ”

ในที่สุดผมก็วนมาเข้าเรื่องที่ตั้งใจจะคุยได้สำเร็จ อันที่จริงเรื่องออกกำลังกายผมก็ถามไปงั้น ๆ แต่สิ่งที่ผมสนใจคืออาหารที่บอสชอบทานมากกว่า เพราะในหน้าประวัติเขียนไว้ว่าอาหารประเภทเส้นแทบทุกชนิด ซึ่งมันเป็นความชอบที่ค่อนข้างตรงกับผม เพราะผมชอบกินก๋วยเตี๋ยวและอะไรที่เป็นเส้น ๆ เหมือนกัน เราน่าจะคุยกันง่ายในเรื่องนี้

“งั้นเที่ยงนี้ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวจะพาไปทานอาหารร้านประจำ แล้วก็ช่วยจำไว้ด้วยว่าฉันชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร”

“โหย นี่เลี้ยงต้อนรับปะเนี่ย มาวันแรกก็พาผมไปเลี้ยงข้าวเลยเหรอ ใจดีจังเลยแฮะ”

ผมส่งรอยยิ้มกลับไป แม้ว่าอีกฝ่ายจะมองผมด้วยแววตาเรียบเฉยก็ตาม แต่อย่างน้อยบรรยากาศตึงเครียดในห้องทำงานก่อนหน้านี้ก็หายไปมากแล้ว เอาจริงผมชอบบอสในลุคแบบนี้มากกว่า ผมอยากให้เขาคุยกับผมเยอะ ๆ จะเรื่องมีสาระหรือไม่มีก็ได้ ผมยินดีที่จะฟัง มันดีกว่าการที่เขาต้องมานั่งปั้นหน้าบึ้งตึงอย่างแต่ก่อน เห็นแล้วเหนื่อยแทน

“อีกหนึ่งคุณสมบัติที่ดีของเลขา ช่วยจำให้ขึ้นใจด้วยว่าเจ้านายตัวเองชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร เวลาเจอคำสั่งง่าย ๆ เช่น สั่งอาหารให้ด้วย หรือชงกาแฟให้ด้วย จะได้ไม่ต้องถามซ้ำว่าจะเอาแบบไหน”

ไม่ทันไรน้ำเสียงราบเรียบและแววตาดุดันก็กลับมาอีกครั้ง สายตาของเขาที่มองผมแต่ละครั้งแทบไม่เหมือนกันเลย บางครั้งก็ดูจริงจัง แต่บางครั้งก็ดูผ่อนคลายจนยากจะเดาออกว่าสุดท้ายแล้ว ผู้ชายที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ ๆ ผมตอนนี้เป็นคนยังไงกันแน่

“อ้อ แปลว่ามื้อเที่ยงวันนี้เป็นการพาไปศึกษาดูงานสินะครับ”

ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงทะเล้น ไม่ได้รู้สึกเป็นกังวลเท่าไหร่นักกับการไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันวันนี้ ดีซะอีกที่รอดไปอีกหนึ่งมื้อ การได้มาทำงานใกล้เขาคงทำให้ผมประหยัดค่าใช้จ่ายหลายอย่างไปได้มาก

“จะคิดงั้นก็ตามใจ แต่หวังว่าหลังจากนี้นายจะเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองเกี่ยวกับทุกเรื่องของฉัน”

“ใครบอกว่าผมไม่เรียนรู้เรื่องของบอสครับ ตั้งแต่รู้ว่าต้องมาทำหน้าที่เลขาผมก็เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี อย่างน้อยผมก็รู้ว่าบอสชอบเลี้ยงแมว ชอบอ่านหนังสือ และจริง ๆ แล้ว บอสไม่ใช่คนเข้มขรึมแบบนี้หรอกครับ บอสออกจะใจดี”

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเมื่อผมพูดออกไปแบบนั้น บอสวินหันมามองหน้าผมด้วยแววตาเชิงสงสัย แน่นอนว่าสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อครู่นี้ไม่มีอยู่ในแฟ้มข้อมูลส่วนตัวของเขา

“เดี๋ยวก็รู้ว่าสิ่งที่นายรู้มาน่ะ มันจริงรึเปล่า”